Απ’ των Τιτάνων των Αειφανών γεννήθηκες τη θεϊκή ανάσα,
όταν διάπυρη η Γη στροβιλιζότανε στου άπειρου τους κύκλους.
Μες τα πύρινα πελάγη χόρευες, εκστατική και παθιασμένη

Ω Ηφαίστεια!

Τότε που η ζωή δεν είχε ακόμα αναδυθεί και το Πυρ το Ηλιακό
αγκάλιαζε τη μανιασμένη σφαίρα,
εσύ και οι δικοί σου το ρυθμό τον δίνατε στον άγουρο πλανήτη

Ω Βολκάνα!

Στον κοσμικό χορό το Θείο, συντροφεύατε και δείχνατε στη Γη
τ’αδέλφια της τα υπέρλαμπρα, το Θεϊκό το Φως που ανάψαν,
τη μουσική που τον Υπερουράνιο Γαλαξία διέπει

Ω Πύρα Παντοδύναμη!

Τον λύχνο φέρουσα τ’αθάνατου Φωτός, απ’της Πηγής τη θεϊκή φωτιά αναμμένο,
αιώνια τον δρόμο για να δείχνεις, απ’την Αρχή του Κόσμου,
την Εκρηξη Χαράς, ως και το τέλος

Ω Ηφαίστεια, Βολκάνα, Ω Ήλια, Πύρα, Σάουλε,
Ω Λυχνοφόρε!

Aστρόλαμπρη Θεά σ’αποκαλέσαν κάποιοι, χρόνους μετά,
σε κόσμους αειφώτιστους, σαν τα παιδιά των άστρων σ’είχαν αγαπήσει,
εσένα Λυχνοφέρουσα λατρεύαν, όχι απ’τη δική σου θέληση μα κείνων

Ω Πνέουσα Πηγή Δημιουργίας κι Ομορφιάς,
Προεπιμήθεια Ύλη!

Κι όταν μετά, μετά από κύκλους τόσους που το κύτταρο σε γαλαξία ζωντανό μορφώνεται,
ήσουν εσύ μαζί με άλλους που Φωτιά και Γή,
Αέρας και Νερό, Αιθέρας, Πνεύμα και Ψυχή - και πάρα πέρα ακόμα - γίνατε,
της Άαρχης Ζωής εικόνα για να φτιάξετε,
όπως Εκείν(η)ο(ς) το’θελε απ’την αρχή του Χρόνου, απ’Αγάπη.

Ω Πλάνα Φευγαλέα!

Kι απ’την εικόνα αυτή μετά Μυθάστριο Όν σε είπαν, εσένα και πολλές μορφές νοήμονος Φωτός,
φρουροί ακοίμητοι ψηλά, διαστάσεων άλλων κατοικούντες,
Μυθάστριοι,
την κλήση περιμένοντας του κάθε κόσμου, για να κληθεί κι αυτός μαζί,
ένας με όλους να γενεί

Ω Πνεύμα του Πυρός - Εστία - Ηφαίστεια Υπερουράνια!



Από το: "Somnio, ergo sum" Tόμος 1: "Πομπώδεις Ύμνοι μιας ατελούς στομφώδους ιδιο(ανευ)φυίας, Έργο 12", του Ορφικού Νεο-Καρτεσιανού, νοέκδοση Α, πόλη της Τκάϋρα-συρ-Άανα, Άϋρακτ, 4976 μ.Χ.