tag:blogger.com,1999:blog-22463917689214377272024-03-13T05:37:44.298+02:00MythastriaΙστορίες στο σύμπαν της Μυθαστρίας από το Διονύση ΤζαβάραUnknownnoreply@blogger.comBlogger22125tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-15690625849749795572011-07-31T17:44:00.003+03:002011-07-31T17:52:08.924+03:00Trek Fan FictionΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΟΥΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ.<br /> --------------------------------------------------------------------------------------------------<br />Star Trek fan fiction. Μέρος 1.<br /><br />Copyright: Paramount Pictures για οτιδήποτε σχετικό με το Star Trek.<br />Copyright: Διονύσης Τζαβάρας (Dain) 2007 για το κείμενο της ιστορίας. H ιστορία είχε ανέβει παλαιότερα στο sff.gr. To δεύτερο μέρος θα αναρτηθεί εδώ σύντομα.<br /><br /><br /><br /><br /> Η Ντεάνα παρακολουθούσε κρυμμένη πίσω από το θάμνο. Δίπλα της ο Βουλκάνιος σημαιοφόρος Σόλικ, σιωπηλός και ανέκφραστος παρατηρούσε μαζί της την τελετουργία που λάβαινε χώρα στο ξέφωτο, κάτω από το ύψωμα από όπου οι δύο αξιωματικοί, καλυμμένοι από το σκοτάδι και την πυκνή βλάστηση, μπορούσαν να βλέπουν πανοραμικά τα τεκταινόμενα. <br /> <br />Οι δυο δορυφόροι του πλανήτη Εολάρα-4 ήταν γεμάτοι και μεσουρανούσαν, με τη λάμψη τους να φωτίζει τον μισοσκουριασμένο μεταλλικό σκελετό μπροστά από τον οποίο οι "ιθαγενείς" του πλανήτη είχαν ανάψει μια μεγάλη φωτιά. Το σεληνιακό φως και οι φλόγες έκαναν το χιόνι που δεν είχε λιώσει ακόμα να λαμποκοπά απόκοσμα πάνω στα μέταλλα και το έδαφος.<br /> <br />Τύμπανα και πνευστά όργανα ενώνονταν με τους έντονους ήχους των εντόμων που φαίνεται να ήταν η κύρια μορφή ζωής του πλανήτη - σκέφτηκε η Ντεάνα - πριν την άφιξη των αποίκων. Ολόγυρα, μικρότεροι όγκοι μετάλλων από βυτεία και άλλα μηχανήματα, δημιουργούσαν ένα χώρο μυστήριο, σχεδόν ιερατικό, παρά την εμφανή εγκατάλειψη και τη για αιώνες συνεχή έκθεση στα στοιχεία της φύσης.<br /> <br />Πριν πολλές εκατοντάδες χρόνια, όταν ο πλανήτης Μπέταζεντ, από όπου καταγόταν η μαυρομάλλα "εμπαθική" Σύμβουλος Ντεάνα Τρόι, είχε αποκτήσει διαστρική τεχνολογία και ήρθε σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, μια ξενόφοβη ομάδα τηλεπαθητικών Μπεταζοειδών έφυγε από τον Μπέταζεντ και χάθηκε στο διάστημα.<br /> Πριν ένα μόλις μήνα, ένα μικρό μη επανδρωμένο ερευνητικό σκάφος της Ομοσπονδίας, ανακάλυψε τον πλανήτη και τη χαμένη αποικία του Μπέταζεντ.<br /> Ο γαλαξίας ήταν διάσπαρτος από τέτοιες αποικίες πολλών κόσμων, όπως και της Γης, και έτσι η ανακάλυψη δεν ήταν κάποιο κοσμοιστορικό γεγονός για την Ομοσπονδία.<br /> Όμως σύντομα δημοσιοποιήθηκε η αναφορά για την επανεύρεση της χαμένης αποικίας, και όπως ήταν φυσικό, κάποιο πλοίο θα αναλάμβανε την αποστολή μιας πιο στενής επαφής, και πιο λεπτομερούς αναφοράς, με τον πλανήτη αυτό. <br /> Φυσιολογικά, οποιοδήποτε Ομοσπονδιακό διαστημόπλοιο θα ήταν απόλυτα ικανό να φέρει αυτή την αποστολή ρουτίνας σε πέρας. Όμως κατά μεγάλη σύμπτωση, η ναυαρχίδα του στόλου, το διαστημόπλοιο U.S.S. Εντερπράιζ-D, βρισκόταν σχετικά κοντά στο σύστημα της Εολάρα-4 και - όχι και τόσο μεγάλη σύμπτωση - στο πλοίο βρισκόταν και η πρέσβειρα του Μπέταζεντ, Λουαξάνα Τρόι, μητέρα της Σύμβουλου Τρόι. <br /> Οι συχνές και εντελώς απρόσμενες αυτές επισκέψεις της πληθωρικής και ακατάσχετης Λουαξάνα Τρόι, τρομοκρατούσαν ακόμα και τον έμπειρο και γενναίο Κάπτεν Πικάρντ, που έψαχνε τρόπους να ξεφύγει από τη "σφαίρα επιροής" της Λουαξάνα, κυρίως γιατί οι επισκέψεις της είχαν δύο στόχους: Ή να βρει κάποιον γαμπρό για τον εαυτό της, ή κάποιον για την κόρη της, Ντεάνα. Η πρέσβειρα δεν θεωρούσε πως η ζωή σε ένα διαστημόπλοιο ήταν σωστή για την κόρη της "Κόρης του Πέμπτου Οίκου, Κράτορος του Όσιου Κάλυκα του Ριξξ, Κληρονόμου των Ιερών Δακτυλίων του Μπέταζεντ!" <br /> Η Ντεάνα, αν και είχε Γήινο πατέρα, ήταν αριστοκράτις του Μπέταζεντ - και η μητέρα της ακόμα περισσότερο - οπότε η Κυρία Τρόι χρησιμοποιύσε την, καθόλου ευκαταφρόνητη, επιροή της με κάθε ευκαιρία, για να φέρει τη Ντεάνα στον "ίσιο δρόμο". Και φυσικά ποιος άλλος από την ίδια ήξερε ποιος είναι ο ίσιος δρόμος για κείνη, για την κόρη της, και για την Ομοσπονδία ολόκληρη;<br /> Έτσι ο Κάπτεν Πικάρντ άδραξε την ευκαιρία να βρει μια απασχόληση για την πρέσβειρα και δέχτηκε να αναλάβει το Εντερπράιζ την αποστολή στην Εολάρα-4.<br /> Η Ντεάνα πάλι, ζήτησε "εθελοντικά" να πάει η ίδια στον πλανήτη, για την πρώτη επιτόπια έρευνα. Ο καπετάνιος "κατάλαβε" και δέχτηκε, αρκεί φυσικά να τη συνόδευε άλλος ένας αξιωματικός, όπως ο σημαιοφόρος Σόλικ που είχε ειδίκευση στην γαλαξιακή κοινωνιολογία και "πολιτισμική οντολογία".<br /> Η Λουαξάνα δεν ενθουσιάστηκε καθόλου με την ιδέα να πάει η κόρη της ανάμεσα σ'αυτούς τους "υπέροχα ρουστίκ", αλλά άγριους και απολίτιστους απογόνους του Μπέταζεντ και το είπε στον καπετάνιο ξεκάθαρα και αγέροχα! Εκείνος όμως της έριξε τη "ματιά", η κυρία Τρόι "κατάλαβε", και μη μπορώντας να κάνει τίποτα ασχολήθηκε με τη συγγραφή μιας ιστορικής μελέτης για την ομάδα που έφυγε από τον Μπέταζεντ και αποίκησε την Εολάρα-4.<br /> <br />Αυτό το στάδιο της αποστολής ήταν απλό. Δεν θα υπήρχε άμεση επαφή με τους Εολαρανούς, αλλά η Ντεάνα και ο Σόλικ θα παρακολουθούσαν μια τελετή "ενηλικίωσης" που θα λάβαινε χώρα στην τοποθεσία που είχε προσεδαφιστεί το πλοίο που είχε μεταφέρει τους Μπεταζοειδείς, όταν πρωτοήλθαν στον πλανήτη. <br /> <br />Ορισμένα πράγματα για την κοινωνία αυτή ήταν ήδη γνωστά από τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει το σκάφος που ανακάλυψε την αποικία. <br />Ο πλανήτης δεν ήταν πυκνοκατοικημένος και τα περισσότερα χωριά βρίσκονταν σε σχετικά κοντινή απόσταση από το εγκαταλελειμένο διαστημόπλοιο, μοιρασμένα μάλλον σφαιρικά, σε μια κοιλάδα που περιτριγυριζόταν από χαμηλά βουνά και λόφους. Ήταν αρκετά ειρηνικοί, εκτός από μερικές τοπικές αψιμαχίες χωρίς σημασία, αντιπαθούσαν την τεχνολογία, αλλά είχαν αναπτύξει ένα πολιτισμό με έντονο τοπικό χρώμα, που είχε φυσικά πολλά κοινά με τον αρχαίο Μπέταζεντ. Όντας τηλεπαθητικοί, ο ψυχισμός των κατοίκων, τα κίνητρα για τις πράξεις τους, και η κοινωνία τους ολόκληρη, θα φάνταζε ίσως πολύ εξωτική και αλλόκοτη σε άλλες φυλές.<br /> <br />Δεν ήταν γνωστό ακόμα αν η απομόνωση είχε εντείνει ή αμβλύνει την ξενοφοβία των προγόνων τους. Τα μιμητικά συμπλέγματα που είχαν αναπτυχθεί αλώβητα επί αιώνες - δηλαδή το σύνολο από σκέψεις, συναισθήματα, παραδοχές και παραδόσεις που συνέθεταν την εικόνα της " παραδεδεγμένης πραγματικότητας" για κάθε άτομο ή κοινωνία - θα μπορούσαν να τους είχαν οδηγήσει είτε στον ένα, είτε στον άλλο δρόμο.<br /> Ο σκοπός της αποστολής αυτής ήταν να οριστεί μια προκαταρκτική "γνώμη" από τη Μπεταζοειδή σύμβουλο και το Βουλκάνιο σημαιοφόρο, ώστε να αποφασιστεί το επόμενο βήμα.<br /> Η ευρύτατη εμπάθεια της Τρόι - που ένιωθε τα συναισθήματα σχεδόν κάθε όντος - και η οξύτατη λογική και παρατηρητικότητα του Βουλκάνιου αρκούσαν για να συλλεχθούν τα απαραίτητα στοιχεία. Και μια τελετή ενηλικίωσης, που ήταν ένας πολύ σημαντικός θεσμός για πολλές κοινωνίες, έδινε συχνά ένα χαρακτηριστικότατο "στίγμα" για την κοινωνία αυτή.<br /> <br />Τα τύμπανα και τα φλάουτα σταμάτησαν ξαφνικά. Κάποιος, μάλλον ο αρχηγός του χωριού, φώναξε κάτι αλλά η Ντεάνα δεν μπόρεσε να ακούσει τι είπε. Δεν χρειαζόταν κιόλας. Οι πράξεις ήταν κατανοητές από μόνες τους. Από τον κύκλο αντρών που είχαν καθήσει γύρω από τη φωτιά - η τελετουργία ήταν μόνο για άντρες απόψε - ένας νεαρός όχι πάνω από δεκαέξι χρόνων σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά στον αρχηγό, ο οποίος στεκόταν μπροστά από μια ανοιχτή τρύπα, πόρτα ίσως, που έχασκε στο σκελετό του πλοίου.<br /> Το αγόρι φορούσε μόνο ένα ύφασμα γύρω από τη μέση, τα μαύρα μαλλιά του ήταν μακριά και ξέπλεκα. Έτρεμε ελαφρά. Η Ντεάνα δεν μπορούσε να πει αν ήταν από αγωνία, από το τσουχτερό κρύο της νύχτας ή και από τα δύο.<br /> Δύο μεγαλύτεροι άντρες σηκώθηκαν και μετέφεραν μια μεταλλική λεκάνη γεμάτη παγωμένο νερό. Το αγόρι έλυσε με μια κίνηση το ύφασμα, μένοντας ολόγυμνο μέσα στο κρύο. Όπως σε πολλούς Μπεταζοειδείς, εκτός από το κεφάλι δεν υπήρχε πουθενά αλλού τριχοφυία στο σώμα του, πάνω στο οποίο είχαν ζωγραφιστεί συμβολικά σχέδια. <br /> Ο αρχηγός είπε μερικά λόγια σιγανά, και έδειξε στο αγόρι τη λεκάνη. <br /> Μικρά κομμάτια πάγου έλαμπαν μέσα στο νερό.<br /> Οι άντρες ξεκίνησαν να τραγουδούν ένα αργό, τελετουργικό τραγούδι με επαναλαμβανόμες λέξεις. Χωρίς δισταγμό το αγόρι μπήκε στη λεκάνη και κάθησε, χωρίς να βγάλει άχνα. Η Ντεάνα ανατρίχιασε νιώθωντας παγωμένη και έτριψε τους ώμους της, αν και ήξερε πως η στολή του Αστροστόλου που φορούσε ήταν φτιαγμένη για να προσαρμόζει τη θερμοκρασία σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Η ανατριχίλα ήταν ψυχοσωματική, όχι σωματική.<br /> <br />Κοίταξε το Σόλικ δίπλα της. Παρακολουθούσε ανέκφραστος, σαν τυπικός Βουλκάνιος, χωρίς ηθικές κρίσεις, χωρίς συναισθηματική συμμετοχή, χωρίς ταύτιση ή…εμπάθεια!<br /> Εκτιμούσε τους Βουλκάνιους. Πάντα ένιωθε πως είχαν πολλά κοινά με τους Μπεταζοειδείς, παρά τις μεγάλες φαινομενικές διαφορές τους. Οι Βουλκάνιοι έδειχναν ψυχροί και…αποστειρωμένοι, αποστεωμένοι συναισθηματικά και χωρίς φαντασία. Όμως είχαν ένα βαθύτατο ανθρωπισμό -ή μήπως θα ήταν σωστότερο να πει κανείς "ελλογοοντισμό" - και η φαινομενική ψυχρότητά τους ήταν αποτέλεσμα χρόνων μελέτης και καταπίεσης του πάθους με σκοπό να βγει στην επιφάνεια μια εσωτερική ισορροπία και πειθαρχία τέτοιας εκλέπτυνσης, που κανείς άλλος γαλαξιακός πολιτισμός δεν είχε φτάσει.<br /> Οι Μπεταζοειδείς πάλι, αναζητούσαν την ίδια κατάσταση συνείδησης, αλλά από άλλο δρόμο. Με την εξευρεύνηση και κατανόηση των συναισθημάτων που βίωναν, τόσο των δικών τους όσο και των άλλων, είχαν τη δυνατότητα να φτάσουν σε μια εσωτερική αντίληψη, αρκετά "φωτισμένη", μια ευρύτητα πνεύματος και συνείδησης που στην ιδανική της μορφή ήταν σχεδόν ίδια με των Βουλκάνιων.<br /> Έπρεπε όμως να παραδεχτεί πως μερικές φορές ένιωθε χαμένη μέσα σε ένα κυκεώνα αισθήσεων, εικόνων και συγκινήσεων, ενώ οι Βουλκάνιοι, όπως ο Σόλικ τώρα, έδειχναν πάντα να κυριαρχούν στο περιβάλλον, να έχουν πάντα τον έλεγχο κάθε κατάστασης, ανεξάρτητα από τις συνθήκες.<br /> <br />"Συμβαίνει κάτι, Σύμβουλε;" ρώτησε ο Σόλικ ξαφνικά κοιτώντας την. Έπρεπε να το είχε φανταστεί και να έκρυβε καλύτερα τις σκέψεις της. Οι Βουλκάνιοι ήταν ελαφρά τηλεπαθητικοί και οι ίδιοι. Το βλέμα του νεαρού σημαιοφόρου ήταν ουδέτερο. Όλα επάνω του ήταν ουδέτερα και "χρηστικά". Τα μαύρα ίσια μαλιά του, τα μακρουλά αυτιά που κατέληγαν σε γωνίες, τα ελαφρώς σκιστά μάτια του. Ακόμα και η στολή του δεν είχε επάνω της το παραμικρό αγκαθάκι από την πορεία που έκαναν μέσα από το πυκνό δάσος για να φτάσουν στο ύψωμα που βρίσκονταν. Η δική της ήταν γεμάτη σκόνες. Πώς τα κατάφερνε ο Σόλικ; <br /><br />Τα κατάμαυρα μάτια της, χαρακτηριστικά της φυλής της, της έδιναν τη δυνατότητα να βλέπει λεπτομέρειες στο σκοτάδι που οι Γήινοι δεν μπορούσαν να δουν. Αναρωτήθηκε αν τα "Βουλκάνια αυτιά" μπορούσαν να ακούσουν καλύτερα! Ένα μικρό γέλιο ξέφυγε απ'τα χείλη της πριν προλάβει να το πνίξει. Ντράπηκε με την τόσο "στερεότυπη" σκέψη της που δεν ταίριαζε σε μια αξιωματικό του Αστροστόλου.<br /> "Σύμβουλε;" ρώτησε πάλι ο Σόλικ.<br /> "Όχι. Τίποτα. Τίποτα απολύτως, σημαιοφόρε. Το μυαλό μου ταξιδεύει. Αυτό είναι όλο." είπε.<br /> Ο Σόλικ ανασήκωσε το ένα του φρύδι και στράφηκε πάλι προς το ξέφωτο όπου γινόταν η τελετουργία.<br /> Η Ντεάνα αναρωτήθηκε αν ένα απηρχαιωμένο στερεότυπο αστείο ήταν πραγματικά κακόγουστο και αιτία να προσβληθεί κάποιος, αν αυτός που το λέει δεν έχει την πρόθεση να προσβάλλει κανέναν. Θα έπρεπε να το σκεφτεί αυτό μια άλλη στιγμή. Ο Σόλικ σίγουρα δεν είχε προσβληθεί. Η "προσβολή" ήταν σημάδι έλλειψης αυτογνωσίας με αποτέλεσμα την ανασφάλεια, θα έλεγε κατά πάσα πιθανότητα. Και η ανασφάλεια είναι άλλο ένα άχρηστο και επικίνδυνο συναίσθημα. <br /> Ωστόσο, η εμπειρία της σαν ψυχολόγος και σύμβουλος ενός διαστημόπλοιου με πάνω από χίλια μέλη στο πλήρωμα που έρχονταν από δεκάδες φυλές, δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη στα 3 χρόνια που υπηρετούσε στο Enterpise. Ο Σόλικ τη συμπαθούσε, και της το είχε δείξει με ένα καθαρά Βουλκάνιο τρόπο. Πιθανότατα να μην είχε καταλάβει και ο ίδιος πως είχε "προδωθεί" και φυσικά δεν θα το παραδεχόταν ποτέ.<br /> Όμως αυτή τη στιγμή δεν ήταν η Σύμβουλος του πλοίου, αλλά η Σμηναγός του Αστροστόλου, Ντεάνα Τρόι!<br /> <br />Στράφηκε ξανά προς το ξέφωτο.<br /> <br />Το τραγούδι των αντρών γινόταν σταδιακά πιο δυνατό και πιο πολεμοχαρές, ή έστω πιο "αρρενωπό". Ο αρχηγός πλησίασε στη λεκάνη όπου επί τρία ή τέσσερα λεπτά καθόταν το αγόρι που δεν είχε βγάλει άχνα ως τώρα, κι ας τουρτούριζε σίγουρα απ'το κρύο, παρά τη φωτιά που έκαιγε λίγο πιο πέρα. Του έδωσε ένα μικρό σκοινί και έδειξε προς τα βυθισμένα στο νερό μέρη του κορμιού του. Το αγόρι πήρε ευλαβικά το σκοινί και φάνηκε να το δένει…που; Στα γεννητικά του όργανα; αναρωτήθηκε η Ντεάνα. Τι θα συνέβαινε μετά; Γύρισε προς το Σόλικ. Ο Βουλκάνιος απλά παρακολουθούσε.<br /> Το τραγούδι έφτανε σε ένα αποκορύφωμα. Το αγόρι σηκώθηκε από τη λεκάνη. Είχε όντως δέσει το σκοινί εκεί που είχε σκεφτεί η Ντεάνα. Ο αρχηγός έβγαλε ξαφνικά από μια τσέπη ένα κοφτερό μαχαίρι. <br /> <br />Η Ντεάνα τρόμαξε. Έπνιξε μια κραυγή ενώ το χέρι της πήγε αυτόματα στο φέιζερ που ήταν στερεωμένο στη στολή της. Μήπως είχε γίνει κάποιο τρομερό λάθος και δεν ήταν τελετουργία μύησης, αλλά κάποιας φρικτής και απάνθρωπης τιμωρίας; Ήξερε πως η Πρωταρχική Εντολή απαγόρευε κάθε είδους παρέμβαση σε άλλους πολιτισμούς, ειδικά όσους βρίσκονταν σε λιγότερο ανεπτυγμένες πολιτιστικές βαθμίδες, αλλά πώς μπορούσε να μείνει άπρακτη μπροστά σε ένα φρικαλέο ακρωτηριασμό;<br /> "Σόλικ;" ψιθύρισε.<br />Ο Βουλκάνιος έκανε μια κίνηση με το χέρι του σαν να σταμάταγε τη δική της κίνηση να τραβήξει το φέιζερ. Ανασήκωσε πάλι το φρύδι του, και έτεινε το δάχτυλό του προς τη σκηνή.<br /> <br />Ο αρχηγός σήκωσε το μαχαίρι, και η Ντεάνα ένιωσε πως είτε θα λιποθυμούσε, είτε θα πυροβολούσε αν συνέχιζε να κοιτά. Έστρεψε το βλέμα της αλλού. Αλλά η σκέψη πως θα έπρεπε να το σημειώσει αυτό στην αναφορά που ήταν υποχρεωμένη να κάνει, όπως και η διανοητική της πειθαρχία της έδωσαν τη δύναμη να κοιτάξει τη σκηνή.<br /> Σε συγχρονισμό με το τελικό κρεσέντο από τους άντρες που τραγουδούσαν το μαχαίρι κατέβηκε απότομα, κόβοντας την ακροβυστία του πέους του αγοριού γύρω από την οποία είχε σφιχτοδέσει το σκοινί. Παρά το μούδιασμα από το παγωμένο νερό, το αγόρι ούρλιαξε γοερά. Η Ντεάνα ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται. Οι άντρες σηκώθηκαν αλαλάζοντας χαρούμενοι, έτρεξαν προς το αγόρι που έκλαιγε, έριξαν ένα ζεστό μανδύα στην πλάτη του, το χάιδεψαν φιλικά και του πρόσφεραν δώρα, ενώ ο αρχηγός έριχνε πάνω στο τραύμα θεραπευτικά και παυσίπονα έλαια.<br /> <br />"Περιτομή" δήλωσε ο Σόλικ. "Καταπληκτικό."<br /><br />"ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ; TI ΚΑΝΕΤΕ ΕΔΩ;"<br /><br />Η φωνή ήταν τόσο εκκωφαντική που η Ντεάνα έπιασε με τα χέρια το κεφάλι της, προσπαθώντας να κλείσει τα αυτιά της. Ακόμα και ο Σόλικ που είχε τραβήξει το φέιζέρ του, αναγκάστηκε να το αφήσει και να προστατέψει τα αυτιά του. Και οι δύο αξιωματικοί κυλίστηκαν στο χώμα από τη δύναμη αυτής της τρομερής φωνής.<br /><br />"ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΑΛΛΙΩΣ….ω, να πάρει η ευχή. Δεν μπορώ να διατηρήσω πολλαπλό πεδίο ακόμα."<br /><br /> Η Ντεάνα και ο Σόλικ ανασηκώθηκαν κοιτώντας ολόγυρα. Η Μπεταζοειδής αξιωματικός κοίταξε το Βουλκάνιο συνάδελφό της και εκείνος έγνεψε καταφατικά. Και οι δύο συνειδητοποίησαν συγχρόνως πως η φωνή ήταν τηλεπαθητική. Μια πολύ ισχυρή τηλεπαθητική επίθεση, από κάποιον πανίσχυρο νου. <br /> <br />Κρατώντας τα φέιζέρς τους, στάθηκαν πλάτη με πλάτη. Όμως η τελευταία φράση δεν ήταν τηλεπαθητική. Ήταν λεκτική και μάλιστα η φωνή, που ήταν κοριτσίστικη από όσο μπορούσε να κρίνει η Ντεάνα, μίλαγε σε μια απηρχαιωμένη Μπεταζοειδή διάλεκτο. <br /> <br />"Που είσαι; Eμφανίσου. Δεν θα σου κάνουμε κακό, στο υπόσχομαι. Δεν έχουμε κακό σκοπό" είπε η Σύμβουλος δίνοντας στη φωνή της καθησυχαστική χροιά. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν είχαν ακούσει ούτε τα βήματα του πλάσματος που τους είχε επιτεθεί τόσο βάναυσα, ούτε - και αυτό ήταν πιο ανησυχητικό - είχε νιώσει την παρουσία του.<br /> <br />Μέσα από ένα πυκνό σύδεντρο εμφανίστηκε μια ανθρωποειδής μορφή και τους πλησίασε αργά.<br /> <br />"Φυσικά και δεν θα μου κάνετε κακό. Εξ άλλου, αρκεί μια στιγμιαία ειδοποίηση και δεν πρόκειται να φύγετε ζωντανοί από δω" είπε με σαρκαστικό τόνο. <br /> <br />Πλησίασε περισσότερο και οι δύο αξιωματικοί είδαν πως επρόκειτο πράγματι για ένα νεαρό κορίτσι. Δεν ήταν πάνω από δεκαπέντε ετών. Το σώμα της ήταν λιγνό, ντυμένο με χοντρά πλεκτά ρούχα, παντελόνι, πουλόβερ και μια κάπα. Τα μακριά μαλλιά της ήταν μαύρα και σγουρά σαν της Ντεάνα. Ανάμεσά τους ήταν πλεγμένες χρωματιστές κλωστές, ενώ στο στήθος της φορούσε ένα μεταγιόν με μια μεγάλη λευκή πέτρα στο κέντρο του. Τους έδειξε με το δάχτυλό της έναν-έναν.<br /> <br />"Εσύ είσαι η σύμβουλος Ντεάνα Τρόι, και εσύ ο σημαιοφόρος Σόλικ. Εσύ είσαι Βουλκάνιος και εσύ χμμμ Μπεταζοειδής μάλλον."<br /> Τα μάτια της έλαμψαν για μια στιγμή σαν να κατανόησε ξαφνικά κάποιο μυστήριο. Ανεβοκατέβασε το κεφάλι της μουρμουρίζοντας.<br /> "Για φαντάσου! Έτσι εξηγείται γιατί το πολλαπλό μου πεδίο είχε τόσο μικρή διάρκεια. Οι νοητικές σου άμυνες το διέλυσαν, κι ας σας είχα και τους δύο υπό τον έλεγχό μου."<br /> "Πώς σε λένε;" ρώτησε η Ντεάνα, χαμογελαστά.<br /> Το κορίτσι έκανε μια κοροϊδευτική γκριμάτσα.<br /> "Πώχ-χιε-λιένε;" είπε μωρουδίστικα, παρωδώντας τα λόγια της Τρόι.<br /> "Ντεάνα Τρόι" είπε εκείνη σοβαρά. "Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη."<br /><br />Το κορίτσι έκανε μια ακόμα απαξιωτική γκριμάτσα, και πλησιάζοντας περισσότερο, στάθηκε μπροστά στο Σόλικ.<br /> "Εσύ δεν μιλάς καθόλου. Σου έχει απαγορέψει την ομιλία, αυτή; είπε δείχνοντας με μια κίνηση του κεφαλιού της τη σύμβουλο.<br /> "Καθόλου. Επικοινωνώ όποτε χρειάζεται δίνοντας τις απαραίτητες πληροφορίες. Δίνοντάς μας πληροφορίες και εσύ, όπως σου ζήτησε η σύμβουλος, θα είναι ένδειξη καλής θέλησης, πάνω στην οποία μπορεί να βασιστεί κάθε περαιτέρω επικοινωνία." είπε εκείνος.<br /> <br />Το κορίτσι σφύριξε έκπληκτο, γουρλώνοντας τα μάτια της.<br /> <br />"Δε μιλάς, μακραύτη, αλλά είναι να μην ξεκινήσεις, ε;" είπε κοιτώντας το Σόλικ από πάνω ως κάτω. "Μ'αρέσεις, εσύ" συνέχισε, "και γι'αυτό θα σου πω. Είμαι η Ιρέζα, κόρη του βλάκα εκεί πέρα που κόβει τις 'σκούφιες' των αγοριών και νομίζει πως κάτι κάνει, και αρραβωνιαστικιά του άλλου βλάκα που μυξοκλαίει επειδή έχασε το σκουφί του. Κάποτε θα γίνω αρχηγός όλου του κόσμου. Αλλά για σας, είμαι και κάτι άλλο."<br /> "Τι;" ρώτησε η Ντεάνα.<br /> "Το εισιτήριό σας για τη ζωή ή το θάνατο" είπε με ψεύτικη γλύκα η Ιρέζα.<br /><br />Τέλος πρώτου μέρους.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-34818906596100536862008-09-19T20:20:00.007+03:002008-09-19T20:49:53.131+03:00Καταιγίδα<br/><br/><div align="justify">Δύο εκδοχές μια ιστορίας-στιγμιότυπου από μια παλιά άσκηση στο Εργαστήρι Συγγραφής του sff.gr. Το θέμα της άσκησης ήταν η περιγραφή ενός φυσικού <br/> φαινομένου. <br/>Η πρώτη εκδοχή είναι απλώς η περιγραφή μιας καταιγίδας σε ένα δάσος. Η δεύτερη όμως, είναι εντελώς μυθοποιημένη, έχοντας "ανθρωποποιήσει" όλα τα σημεία στην περιγραφή με τη δημιουργία ενός συνόλου από φανταστικά όντα που θυμίζουν ξωτικά ή άλλες μυθολογικές οντότητες με τη δική τους "οικολογία" και νόμους. <br/>Αν και τα πολλά ονόματα κάνουν ίσως λίγο κουραστική την ιστορία, και χρειάστηκε ακόμα και ένα μικρό γλωσσάριο (που παραθέτω μετά το τέλος της ιστορίας), πιστεύω πως η δεύτερη εκδοχή είναι πολύ πιο μαγευτική και ονειρική από την πρώτη.<br/>Ή ίσως... να μην υπάρχει διαχωρισμός αλλά και οι δύο εκδοχές να είναι μόνο οι όψεις του ίδιου νομίσματος, εξ ίσου μαγευτικές με τον τρόπο τους, και ο καθένας μπορεί να δει και τις δύο *αν* ξέρει να βλέπει πραγματικά είτε με τα καθημερινά μάτια, είτε με τα... μυθικά!<br/><br/> <br/> <br/> <strong> ***** Καταιγίδα*****</strong><br/><br/><i>1: Ρεαλιστική εκδοχή</i><br/><br/>Ξεκίνησε απαλά, αδιόρατα σχεδόν. Μικρά λευκά συννεφάκια σε έναν καταγάλανο ουρανό πάνω από το βουνό. Το καταπράσινο δάσος στις πλαγιές του δεν ήταν σιωπηλό. Ζουζουνητό από έντομα, κελάηδημα πουλιών, ζωάκια που χαίρονταν το φως του ήλιου. <br/><br/>Το τραγούδι του νερού στους καταράκτες που πάφλαζε πέφτοντας στις λιμνούλες, χυνόταν σε ρυάκια που σχημάτιζαν ένα κρυστάλλινο ποτάμι που κατέληγε στη θάλασσα. Τα φύλλα των δέντρων που θρόιζαν στην απαλή αύρα έκανε το δάσος να φαίνεται σαν μια τέλεια συντονισμένη ορχήστρα, με σολίστ και μαέστρο την ίδια τη Φύση.<br/><br/>Και ξαφνικά όλα σώπασαν .<br/><br/>Τα πουλιά σταμάτησαν το κελάηδημα και τα ζώα οσμήστηκαν παραξενεμένα τον αέρα. Οι συγχορδίες του νερού από τους καταράκτες ακούστηκαν παράταιρες, παράφωνες και ανήσυχες. Τα λευκά σύννεφα μεταμορφώθηκαν σε γκρίζους βαρειούς και θυμωμένους όγκους.<br/><br/>Σε λίγο ο ήλιος χάθηκε πίσω από τον αδιαπέραστο τοίχο από μαύρα σύννεφα.<br/>Το ημίφως και οι σκιές που απλώθηκαν δεν έκρυβαν μυστήριο, ούτε μαγεία, αλλά απειλή και κίνδυνο. Τα έντομα και τα πουλιά κρύφτηκαν μέσα στους κορμούς των δέντρων ενώ τα ζώα αλαφιασμένα έσπρωχναν τα μικρά τους πιο βαθειά μέσα στις γούβες τους. <br/><br/>Οι πρώτες σταγόνες που έπεσαν, δειλές και ευγενικές, δεν έδειχναν τι θα επακολου-θούσε. Τα δέντρα και τα λουλούδια τις καλοδέχτηκαν. <br/><br/>Η αύρα όμως μεταμορφώθηκε σε άνεμο που δυνάμωνε και έκανε τις σταγόνες που πύκνωναν, σαιτιές. Ο πρώτος κεραυνός έπεσε στην κορφή του βουνού και φώτισε στιγμιαία το δάσος. Σκληρό, ανελέητο φως. Το σκοτάδι έγινε βαθύτερο.<br/><br/>Η βροντή που ακολούθησε πάγωσε τις καρδιές του δάσους. Ενας ακόμα πιο ισχυρός κεραυνός και η βροχή με τον άνεμο έγιναν θύελλα. <br/><br/>Τα ρυάκια και τα ποτάμια, μέθυσμένα από τη βροχή μάνιασαν, ακολουθώντας κι αυτά τον μεγαλειώδη, άγριο χορό. Τα γκρίζα νερά φούσκωσαν και με οργασμική χαρά πλημμύρισαν τις όχθες τους, παρασέρνοντας λουλούδια, κλαδιά, πέτρες και χώματα και πνίγοντας ό,τι έβρισκαν στο διάβα τους.<br/><br/>Τα δέντρα βογκούσαν πιά κάτω από το μαστίγωμα της βροχής και του ανέμου,<br/>ενώ οι βροντές τράνταζαν την γη σαν να ήθελαν να την διαλύσουν. Οι ασταμάτητοι κεραυνοί μέσα στο βασανισμένο σκοτεινιασμένο δάσος δημιουργούσαν εφιαλτικές λάμψεις, φωτίζοντας στιγμιαία το αιματόχρωμο ποτάμι.<br/><br/>Δυο τεράστιες βελανιδιές λίγο πιο πέρα, σφάδαζαν καθώς τα κλαδιά τους λύγιζαν επικύνδινα, πιασμένα σε ένα διαβολικό βάλς με τον άνεμο. Οι ρίζες της μιας έφταναν ως το πλημυρισμένο ποτάμι και πολλά ξεριζωμένα δεντράκια, κλαδιά και πέτρες, παρασυρμένα από τα νερά που είχαν διαλύσει το χώμα από τις ρίζες τους, μπλέχτηκαν ανάμεσά τους δημιουργώντας ένα φράγμα αλλά το μανιασμένο ποτάμι έστειλε ακόμη περισσότερους όγκους νερού ενάντια στο περήφανο δέντρο.<br/><br/>Ξαφνικά ένας τριγμός συντάραξε τον κορμό της. Τρελαμένα τα πουλιά που είχαν κουρνιάσει κάτω από τα φύλλα της, πέταξαν μακρυά, όσο μπορούσαν. <br/><br/>Κι άλλος τριγμός. Και ένας τρίτος. <br/><br/>Με μια κραυγή πόνου το τεράστιο δέντρο έγειρε. Οι ρίζες του πλημμυρισμένες δεν άντεξαν και με ένα ουρλιαχτό η βελανιδιά έπεσε παρασύροντας και άλλα δέντρα στην επιθανάτια πτώση της. Ο κρότος θύμιζε σύνολο κρουστών στο απόγειο ενός κρεσέντο.<br/><br/>Σαν ένας αόρατος μαέστρος να άλλαξε ξαφνικά το ρυθμό, η θύελλα έγινε απλή βροχή και ο άνεμος καταλάγιασε. Μέσα σε λίγα λεπτά σταμάτησε εντελώς και ο άνεμος έγινε πάλι αύρα, τα σύνεφα απομακρύνθηκαν και ο ήλιος φώτησε το βουνό. <br/><br/>Το δάσος, τσακισμένο και ταπεινωμένο, ήταν ακόμα πράσινο αλλά σιωπηλό.<br/><br/>Σε μια φωλιά πάνω σε ένα δέντρο ένα θηλυκό χελιδόνι δίπλωσε τα φτερά του που τα είχε ανοιχτά για να προστατέψει τα αυγά του. Ένα τζιτζίκι τερέτησε δειλά.<br/>Ένα σκιουράκι έβγαλε τη μουσούδα του από την κουφάλα του, μύρισε τον αέρα, τσιτσίρισε από χαρά και είδε πως ο κόσμος, η Φύση, ήταν πάλι ασφαλής!<br/><br/> *********<br/><br/><i> </i><strong>***** Καταιγίδα*****</strong><i><br/><br/><br/>2: Μυθική εκδοχή</i><br/><br/>Ξεκίνησε απαλά, αδιόρατα σχεδόν. Μικροί λευκοί Συννεφοκάβαλοι έπαιζαν σε έναν καταγάλανο ουρανό πάνω από το βουνό. <br/>Το Ζωντανό Δάσος στις πλαγιές του δεν ήταν σιωπηλό. Ζουζουνητό από Σύλφες, Αεροβάτες έκαναν ακροβατικά, Θέρμες και Φωτολαμπιδείς χαίρονταν στη ζέστη.<br/><br/>Στους καταράκτες οι Υδροφάντες τραγουδούσαν και πάφλαζαν πέφτοντας στις λιμνούλες, χυνόταν σε ρυάκια, μετασχηματίζονταν σε Πομφόλυγγες και Κρυσταλίνους, οργανικό ποτάμι που κατέληγε στη Θάλασσα. <br/><br/>Οι Χλωροφύλακες θρόιζαν στον απαλό Αιολιδέα που βολτάριζε ολόγυρα, και το Δάσος φαινόταν σαν μια τέλεια συντονισμένη ορχήστρα, με σολίστ και μαέστρο τη Θεά Φύση.<br/><br/>Και ξαφνικά όλα σώπασαν .<br/><br/>Τα πουλιά σταμάτησαν το κελάηδημα και τα ζώα οσμήστηκαν παραξενεμένα τον αέρα. Οι συγχορδίες των Υδροφαντών από τους καταράκτες ακούστηκαν παράταιρες, παράφωνες και ανήσυχες. <br/>Οι λευκοί Συννεφοκάβαλοι μεταμορφώθηκαν σε γκρίζους, βαρειούς και θυμωμένους Κεραύνιους.<br/>Σε λίγο ο Ηλιος χάθηκε πίσω από τον αδιαπέραστο στρατό από μαύρους Κεραύνιους.<br/><br/>Το ημίφως δεν έκρυβε μυστήριο, ούτε μαγεία, αλλά απειλή και κίνδυνο. Οι σκιές έσβησαν τους Φωτολαμπιδείς.<br/>Εντομα, πουλιά, Θέρμες και Ροοτρόποι κρύφτηκαν μέσα στους κορμούς των δέντρων ενώ τα ζώα αλαφιασμένα έσπρωχναν τα μικρά τους πιο βαθειά μέσα στις γούβες τους. <br/><br/>Οι πρώτες Όμβρες που έπεσαν, δειλές και ευγενικές, δεν έδειχναν τι θα επακολουθούσε. Τα δέντρα και τα λουλούδια τις καλοδέχτηκαν. <br/><br/>Ο Αιολιδέας όμως μετασχηματίστηκε σε Αεριχώ που δυνάμωνε και έκανε τις Όμβρες που πύκνωναν, σαιτιές. <br/>Φωτίζοντας στιγμιαία το Δάσος ο τρομερός Φόλγκορους προσγειώθηκε στην βουνοκορφή. Το βλέμα του ήταν σκληρό, ανελέητο. <br/><br/>Το σκοτάδι έγινε βαθύτερο.<br/><br/>Τα Βροντοπούλια που τον ακολουθούσαν πάγωσαν τις καρδιές του δάσους. Ο Φόλγκορους ξεδίπλωσε την κάπα του και οι Ομβρες με την Αεριχώ μεταστοιχειώ-θηκαν σε Υπεράελλα. <br/><br/>Οι Υδροφάντες και οι Πομφόλυγγες, μεθυσμένοι από την Υπεράελλα μάνιασαν, ακολουθώντας κι αυτοί τον μεγαλειώδη, άγριο χορό. Τα γκρίζα νερά φούσκωσαν και με οργασμική χαρά πλημμύρισαν τις όχθες τους, παρασέρνοντας Ανθοθέτες, Γαιομνήμονες, κλαδιά, και αργιλόχρωμους Γαιοτρόφους και πνίγοντας ό,τι <br/>έβρισκαν στο διάβα τους.<br/><br/>Τα δέντρα βογκούσαν πιά κάτω από το μαστίγωμα της Υπεράελλας, ενώ τα Βροντοπούλια τράνταζαν την γη σαν να ήθελαν να την διαλύσουν. <br/><br/>Ο Φόλγκορους ασταμάτητος μέσα στο βασανισμένο σκοτεινιασμένο δάσος δημιουργούσε εφιαλτικές λάμψεις, φωτίζοντας στιγμιαία το αργιλόχρωμο ποτάμι.<br/>Δυο τεράστιες βελανιδιές λίγο πιο πέρα, σφάδαζαν καθώς τα κλαδιά τους λύγιζαν επικύνδινα, πιασμένα σε ένα διαβολικό βάλς με την Υπεράελλα. <br/><br/>Οι ρίζες της μιας έφταναν ως το πλημυρισμένο ποτάμι και πολλά ξεριζωμένα δεντράκια, -- παρασυρμένα από τα νερά που είχαν διαλύσει τους Γαιοτρόφους από τις ρίζες τους -- κλαδιά και Γαιομνήμονες, μπλέχτηκαν ανάμεσά τους δημιουργώντας ένα φράγμα αλλά το μανιασμένο ποτάμι έστειλε χιλιάδες μεθυσμένους Υδροφάντες ενάντια στο περήφανο δέντρο.<br/><br/>Ξαφνικά ένας τριγμός συντάραξε τον κορμό της. Τρελαμένα τα πουλιά που είχαν κουρνιάσει κάτω από τα φύλλα της, πέταξαν μακρυά. Θέρμες και Ροοτρόποι πάγωσαν. <br/><br/>Κι άλλος τριγμός. Και ένας τρίτος. <br/><br/>Με μια κραυγή πόνου το τεράστιο δέντρο έγειρε. Οι ρίζες του πλημμυρισμένες δεν άντεξαν και με ένα ουρλιαχτό η βελανιδιά έπεσε παρασύροντας και άλλα δέντρα στην επιθανάτια πτώση της. <br/>Ο κρότος θύμιζε σύνολο κρουστών στο απόγειο ενός κρεσέντο.<br/><br/>Σαν ένας αόρατος μαέστρος να άλλαξε ξαφνικά το ρυθμό, η Υπεράελλα καταλάγιασε και χωρίστηκε ξανά σε Ομβρες και Αεριχώ. <br/>Σε λίγο οι Ομβρες αχνοχάθηκαν, η Αεριχώ έγινε πάλι Αιολιδέας, οι Κεραύνιοι, ο Φόλγκορους και τα Βροντοπούλια απομακρύνθηκαν. <br/><br/>Ο Ηλιος φώτισε το βουνό. Το Δάσος, τσακισμένο και ταπεινωμένο, ήταν ακόμα ζωντανό αλλά σιωπηλό.<br/><br/>Σε μια φωλιά πάνω σε ένα δέντρο ένα θηλυκό χελιδόνι δίπλωσε τα φτερά του που τα είχε ανοιχτά για να προστατέψει τα αυγά του. Μία Σύλφη ζουζούνησε δειλά.<br/>Ένα σκιουράκι ξεπρόβαλε από την κουφάλα του, μύρισε τον αέρα, είδε τις Θέρμες και τους Φωτολαμπιδείς να ανασταίνονται και τσιτσίρισε από χαρά . <br/><br/>Η Φύση ήταν πάλι ασφαλής!<br/></div><br/> *********<br/><br/><br/><strong><br/>Γλωσσάριο Πλασμάτων<br/><br/></strong><i>Συννεφοκάβαλοι: Ζουν και παίζουν ανάμεσα στα σύνεφα.<br/><br/>Σύλφες: Θηλυκοί Αεροβάτες. Τραγουδούν στο αεράκι.<br/><br/>Αεροβάτες: Ζουν και παίζουν ανάμεσα σε ότι παρασέρνει το αεράκι. Οι <br/>θυελλώδεις άνεμοι τους σκοτώνουν. <br/><br/>Θέρμες: Απορροφούν και μεταδίδουν τη ζέστη.<br/><br/>Φωτολαμπιδείς: Απορροφούν και μεταδίδουν το φως.<br/><br/>Υδροφάντες: Όντα που ζουν στους καταράκτες και τα τρεχούμενα νερά.<br/><br/>Πομφόλυγγες: Όντα του αφρού στους καταράκτες<br/><br/>Κρυσταλίνοι: Mεταβατική μορφή των Υδροφαντών και των Πομφολύγγων.<br/><br/>Χλωροφύλακες: Μεταστοιχειώνουν το ηλιακό φως σε χλωροφύλλη.<br/><br/>Αιολιδέας: Oν του απαλού ανέμου.<br/><br/>Κεραύνιοι: Πλάσματα των μαύρων σύννεφων. Κακοί Συννεφοκάβαλοι.<br/><br/>Ροοτρόποι: Kαθορίζουν την κυκλοφορία του χυμού των δέντρων.<br/><br/>Όμβρες: Ουδέτερα πλάσματα των σταγόνων της βροχής.<br/><br/>Αεριχώ: Oν του δυνατού ανέμου.<br/><br/>Φόλγκορους: Θεός της αστραπής, από το Ιταλικό folgore.<br/><br/>Βροντοπούλια: Ακόλουθοι του Φόλγκορους, όντα της βροντής. Απ’το Αγγλικό thunderbirds.<br/><br/>Υπεράελλα: Σύνθετη θεά της θύελλας. Σύμμαχος του Φόλγκορους.<br/><br/>Ανθοθέτες: Όντα που καθορίζουν το σχήμα, το χρώμα και τη θέση ενός λουλουδιού.<br/><br/>Γαιομνήμονες: Ζουν στις πέτρες, φύλακες της ιστορικής μνήμης της Γης.<br/><br/>Γαιοτρόφοι: Τα θρεπτικά συστατικά του χώματος. Καθορίζουν την στερεότητά του.<br/><br/></i> ----------------------<br/><br/><span><span><span style="font-size:85%;">Copyright: Διονύσης (Dain) Τζαβάρας 2004, 2008.</span></span></span><br/><br/> <br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-88046155859621530782008-09-19T12:51:00.013+03:002008-09-19T13:48:56.864+03:00Απατηλές Φεγγαραχτίδες<br/><div align="justify">Ιστοριούλα "σκοτεινής" φαντασίας που γράφτηκε μέσα σε μία ώρα για έναν διαγωνισμό<br/>"flash fiction live" που κάναμε στο sff.gr, και όπου οι συγγραφείς του φόρουμ <br/> θα γράφαμε μια ιστορία πάνω σε ένα καθορισμένο θέμα, εκείνη τη στιγμή. Ο χρόνος που είχαμε ήταν ακριβώς μία ώρα! Το θέμα του συγκεκριμένου διαγωνισμού ήταν "Απάτη".<br/>Η επιρροή από την ταρώ εμφανής και σε αυτή την ιστορία.<br/><br/><br/> * * * * * * * * *<br/><br/><strong><i><span> </span></i></strong><span style="font-size:130%;"><span><strong><i><span><span><span><span><span>Απατηλές Φεγγαραχτίδες</span></span></span></span></span></i></strong></span></span><br/><br/><br/> <br/><i> Όχι, ο Διάβολος σ'αυτή τη θέση δεν σημαίνει πως κάτι κακό θα σου συμβεί. Κοίτα τη Βασίλισσα των Κύπελλων από πάνω και τη Σελήνη από κάτω. Φοβίες και εμμονές που αφορούν μια γυναίκα. Η Σελήνη σημαίνει απάτη, το γλαυκό φως που λίγο φωτίζει τις σκιές, αρκετά για να πάρει άλλη μορφή το περιβάλλον. Σκοτεινές, διαβολικές μορφές, που το παιχνίδισμα της φαντασίας σου τις κάνει να φαίνονται έτσι.</i><br/><br/><br/><strong>Σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα. Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό της. Το σκοτεινό δωμάτιο, τα κεριά, την κούραζαν. Όμως είχε δώσει όρκο ποτέ να μην διώξει κανέναν πελάτη που ερχόταν στο μικρό μαγαζάκι της. <br/>Αυτή η γυναίκα όμως την κούραζε πολύ. Η αύρα της ήταν σκοτεινή, φοβισμένη και γεμάτη άγχος και αρνητικότητα. Ήταν σιωπηλή, και μόνο μέσα στα μάτια της που αντιφέγγιζαν στο ημίφως των κεριών φαινόταν η εσωτερική αναταραχή της. Μια πάλη με δυνάμεις που δεν κατανοούσε, αλλά που της προκαλούσαν τόσο τρόμο, τόση οδύνη. Πήρε μια βαθιά ανάσα ακόμα και συνέχισε.</strong><br/><br/><i><br/>Αυτό που ζητάς είναι να ελευθερωθείς από τα δεσμά σου. Για να γίνει αυτό πρέπει να παλέψεις με το Διάβολο, που μπορεί να έχει τη μορφή μιας γυναίκας που σε πιέζει αφάνταστα. Αλλά κοίτα, κοίτα, δίπλα βρίσκεται το Άστρο, το σύμβολο του απείρου και της ελπίδας και από πάνω του, στη θέση για τα σωστά βήματα που πρέπει να κάνεις για να βρεις το σύμμαχό σου είναι ο Ήλιος, το σύμβολο του φωτός.</i> <br/><br/><br/><strong>Σώπασε. <br/>Η γυναίκα απέναντί της συνέχισε να παραμένει σιωπηλή κοιτάζοντάς μια τα χαρτιά και μια τη μάντισσα της Ταρώ. Δεν φαινόταν να έχει πειστεί. <br/>Το ύφος της γκρίζο και στενάχωρο,έδειχνε περισσότερο να κατανοεί το Διάβολο, τη Σελήνη και τη Βασίλισσα των Κύπελλων, παρά το Άστρο και τον Ήλιο. <br/>Ω, πόσο ανάγκη από φως είχε, πόσο ξεχασμένη και μόνη ήταν μέσα σε ένα σκοτεινό κόσμο στον οποίο το μόνο φως χρησίμευε για να κάνει το σκοτάδι ακόμα πιο τρομακτικό, τις αλυσίδες της ψυχής της ακόμα πιο σφιχτές.</strong><br/><br/><i><br/>Τράβηξε ακόμα μια κάρτα. <br/>Ήταν ο Τρελός. Το ξεκίνημα χωρίς σχέδιο, η τόλμη μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, το ρίσκο. Για να φτάσει στο φως του Άστρου και του Ήλιου έπρεπε να τολμήσει. <br/>Αλλά η γυναίκα αυτή απέναντί της είχε ξεχάσει να τολμά, να γελά, να ριψοκυνδινεύει, να έχει έστω και μια σπίθα αισιοδοξίας. Ήταν κολλημένη στη Σελήνη, τον παραμορφωτικό καθρέφτη των συναισθημάτων και της φαντασίας, που εξαπατά με το ίδιο το φως του. Και ο αστακός στο κάτω μέρος της κάρτας που απλώνει τις δαγκάνες του προς το χλωμό ουράνιο καθρέφτη δεν ήταν παρά το ίδιο το καβούκι στο οποίο η γυναίκα είχε κλειστεί, και παρακαλούσε την άπονη Σελήνη να την ελευθερώσει.</i><br/><br/><strong><br/>Δεν θα βρεις την ελευθερία που αποζητάς ποτέ, αν δεν τολμήσεις να βγεις από τα δεσμά που η ίδια έχεις φορέσει, καλή μου. <br/>Μη ζητάς από την πλανεύτρα Σελήνη να σου δείξει το δρόμο. Το χλωμό φως της είναι ένα αντικαθρέφτισμα μόνο, μια πλάνη, μια "μάγια". <br/>Επειδή φουσκώνει τα νερά και σε βγάζει λίγο στην επιφάνεια πιστεύεις πως θα σε κάνει να πετάξεις. <br/>Αλλά δε θα σε κάνει. <br/>Ο Τρελός είναι η κάρτα που κρατά το κλειδί της απελευθέρωσής σου. Ο Τρελός που τολμά να ριψοκινδυνεύσει να πέσει στο βάραθρο, όπως δείχνει η κάρτα του. Μπορεί όμως και να μην πέσει, γιατί ο Ήλιος και το Άστρο λάμπουν και σε καθοδηγούν. Αν μόνο τολμήσεις να σπάσεις η ίδια την ψευδαίσθησή σου.</strong><br/><br/><br/><i>Η γυναίκα σάλεψε για πρώτη φορά. Στα μάτια της φάνηκε και κάτι άλλο εκτός από θλίψη. Ήταν άραγε μια σπίθα κατανόησης; <br/>Η μάντισσα άδραξε την ευκαιρία και έβγαλε άλλη μια κάρτα. Την τελευταία. <br/>Αυτή που σήμαινε το τελικό αποτέλεσμα. <br/>Ένιωσε τη ραχοκοκαλιά της να παγώνει. Το στόμα της στέγνωσε και ένιωσε λες και οι φωνητικές της χορδές είχαν καταποντιστεί στο βάθος του στομαχιού της. <br/>Η τελευταία κάρτα ήταν ο Πύργος. Ο Πύργος του Θεού ή της Βαβέλ. <br/>Η απόλυτη καταστροφή χωρίς λύση. Κάθε σχέδιο πάει στραβά και αποτυγχάνει. Συντριβή και ξεκίνημα πάλι από την αρχή. <br/>Πώς θα μπορούσε να πει στην γυναίκα απέναντί της κάτι τέτοιο; Πώς να ομολογήσει με ειλικρίνεια οτι η πελάτισα αυτή δεν θα μπορούσε να σπάσει την εξαπάτηση <br/>της Σελήνης, τις φοβίες του Διαβόλου και την τελική καταστροφή του Πύργου; <br/>Θα έπρεπε να πει την αλήθεια, αλλά ήταν ανάγκη, ήταν θέμα επαγγελματικής δεοντολογίας αλλά και ανθρωπιάς να της δώσει κάποια ελπίδα για το μέλλον. <br/>Θα της πρότεινε να έρθει πάλι μετά από 3 μήνες να της ρίξει την Ταρώ, και ίσως τότε τα πράγματα να έδειχναν καλύτερα. <br/>Για τώρα, το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να υπομείνει την κατάστασή της όπως ήταν.</i><br/><br/><strong><br/>Προσπάθησε να συγκεντρωθείς στο φως του Άστρου και του Ήλιου, καλή μου. Ο καιρός δεν είναι ακόμα ο σωστός για αλλαγές. <br/>Μη φοβάσαι τις σκιές της Σελήνης, δεν είναι παρά μια απάτη, μια ψευδαίσθηση μέσα σου, μέσα στην καρδιά σου, που σε φοβίζει. <br/>Δεν είναι παρά ένας καθρέφτης, που αντικατοπτρίζει τη μορφή σου, όπως τη φαντάζεσαι μέσα στο νου σου. <br/>Δεν μπορείς να αλλάξεις ακόμα το νου και τα συναισθήματά σου, αλλά έχεις βοήθεια από το ζωοδότη Ήλιο και το όμορφο Άστρο. <br/>Έλα ξανά σε 3 μήνες να σου πω τα χαρτιά. Ίσως τότε να έχουν αλλάξει τα πράγματα και το βάσανό σου να τελειώσει με επιτυχία. <br/>Υπομονή, καλή μου.</strong><br/><br/><br/><i>Η γυναίκα στην απέναντι καρέκλα μάζεψε τις κάρτες που είχαν απλωθεί στο τραπεζάκι και τις έχωσε προσεκτικά στην υπόλοιπη τράπουλα. Αφού φύσηξε 3 φορές επάνω της και τη σταύρωσε άλλες 3, την έβαλε σε ένα σακουλάκι από μαύρο βελούδο και σηκώθηκε από τη θέση της, σβήνοντας τα κεριά. <br/>Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι και μόνο λίγο φεγγαρίσιο φως από τα πατζούρια τρύπωνε μέσα στο δωμάτιο, φωτίζοντας ένα μικρό τραπέζι και δύο καρέκλες. <br/>Πάνω στη μία καρέκλα ήταν στηριγμένος ένας τεράστιος παλιομοδίτικος καθρέφτης που έλαμπε φαιός και ασημένιος καθώς τον χτύπαγαν οι αδύναμες ακτίνες της πλανεύτρας Σελήνης.<br/><br/> * * * * * * * * *<br/></i><br/><span style="font-size:85%;">Copyright Δ.Τζαβάρας 2007</span><br/></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-50229447250726190062008-09-14T23:46:00.005+03:002008-09-15T01:14:52.211+03:00Τέσσερα Παράξενα Παιδάκια<i><br/>Αλληγορική ιστορία με διάφορες ερμηνείες ανάλογα με τα "πιστεύω" του κάθε αναγνώστη.<br/><br/><br/> <strong>Τέσσερα Παράξενα Παιδάκια</strong><br/></i><br/><br/><br/><br/><div align="justify">Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκαν σε μια κωμόπολη τέσσερα παιδάκια, δύο αγοράκια και δύο κοριτσάκια. <br/>Δεν ήταν αδέλφια, ούτε τα αγοράκια, ούτε τα κοριτσάκια, αλλά από τις φασκιές ακόμα ήταν πάντα μαζί, έπαιζαν μαζί, έκλαιγαν μαζί, γέλαγαν μαζί, έτρωγαν μαζί και κατουριόντουσαν απάνω τους όλα μαζί.<br/><br/>Στην αρχή δεν έδειχναν να έχουν κάτι το ασυνήθιστο σε σύγκριση με άλλα παιδάκια - εκτός βέβαια από τη στενή τους φιλία - αλλά καθώς μεγάλωναν, οι γονείς τους έμειναν έκπληκτοι όταν ανακάλυψαν πως τα τέσσερα πιτσιρίκια είχαν μεγάλο ταλέντο στα... μαθηματικά!<br/><br/>Δεν είχαν πάει ακόμα σχολείο και ήξεραν να μετρούν, ήξεραν πρόσθεση, αφαίρεση και πολλαπλασιασμό, ακόμα και διαίρεση αν δεν είχε πολλά ψηφία.<br/><br/>Μάλιστα το καλύτερο, και πιο παράξενο, ήταν πως τα παιδάκια αυτά δίδασκαν το ένα το άλλο, με τον παιδικό τους πάντα τρόπο, και έτσι ποτέ κανένα δεν έμενε πιο πίσω. Αν κάποιο δεν καταλάβαινε μια πράξη ή δυσκολευόταν, τα άλλα αμέσως του έδειχναν τη σωστη λύση, και κυρίως πώς να τη βρίσκει μόνο του!<br/><br/>Όταν έγιναν 6 χρόνων ήρθε η ώρα να πάνε στο σχολείο, όπως πήγαιναν όλα τα παιδιά. Το σχολείο ήταν μικρό και δεν είχε πολλούς δασκάλους - μόνο δύο - έτσι τα μισά πήγαιναν σε μία αίθουσα έστω κι αν ήταν αρχάρια ή προχωρημένα, 6 ή 12 χρόνων, και τα άλλα μισά σε μια άλλη.<br/><br/>Ο δάσκαλος και η δασκάλα πολλές φορές συζητούσαν για το μαθηματικό ταλέντο των παιδιών, αλλά διαφωνούσαν πολύ τόσο για τον τρόπο εκπαίδευσης, όσο και για το πώς να προωθήσουν τα τέσσερα παράξενα παιδάκια, τα οποία συνέχιζαν να είναι αχώριστα.<br/><br/>Ο δάσκαλος πρέσβευε πως μόνο με απόλυτη πειθαρχία, σχολαστική τελειότητα και ψυχρή εκτίμηση μπορούσε να καλλιεργηθεί ένα ταλέντο, και όχι με συναισθηματικές και υποκειμενικές ενθαρρύνσεις, που πλησίαζαν πολύ ένα... ψέμα!<br/><br/>Η δασκάλα πάλι ένιωθε πως η ενθάρρυνση της αχαλίνωτης φαντασίας και δημιουργικότητας ήταν πολύ σημαντικότερη της όποιας αυστηρής πειθαρχίας και τεχνικής τελειότητας. Έτσι, συγχωρούσε ή παρέκαμπτε λάθη που έκαναν τα <br/>παιδάκια, και ποτέ δεν τα απογοήτευε ακόμα κι αν έκαναν το ίδιο λάθος πολλές φορές.<br/><br/>Ο δάσκαλος δεν το έκανε ποτέ αυτό. Οι παρατηρήσεις του ήταν ακριβείς και σωστές, διόρθωνε με την ίδια αντικειμενικότητα τα λάθη, αλλά ποτέ δεν κακομάθαινε τα παιδιά με "μπράβο" ή "συγχαρητήρια". Απλά έλεγε "σωστό" ή "λάθος".<br/><br/>Η δασκάλα μάθαινε σε όλα τα παιδιά να ενθαρρύνουν με όποιο τρόπο μπορούν το ένα το άλλο, με συνεχή μπράβο, σφυρίγματα και χάδια, και ζητούσε ειδικά από τα μεγαλύτερα να μην είναι καθόλου φειδωλά προς τα συγχαρητήρια που έδιναν στα πιο μικρά.<br/><br/>Ο δάσκαλος άλλαζε διάφορα χρώματα όταν το άκουγε αυτό, γιατί ο δικός του τρόπος απαιτούσε από τα μεγαλύτερα παιδιά να μην δίνουν καμμια φιλοφρόνηση προς τα μικρότερα, και μάλιστα αν τα μικρότερα έδειχναν αβάσιμη χαρά για κάποιο "κατόρθωμά" τους, επέτρεπε στα πιο μεγάλα να τα βάλουν στη θέση τους με σαφείς και αυστηρές παρατηρήσεις.<br/>Ακριβώς αυτό που έκανε δηλαδή κι ο ίδιος προς τα πιο μεγάλα παιδιά. Έτσι, έλεγε, κάθε παιδί έχει πλήρη γνώση των αδυναμιών του, μπορεί να επιλέξει ή να τις διορθώσει ή να ασχοληθεί περισσότερο με κάποιο άλλο μάθημα στο οποίο να είχε μεγαλύτερη έφεση, και φυσικά το επίπεδο της τάξης ήταν πάντα εξαιρετικά υψηλό και απαιτητικό ώστε μόνο οι "άριστοι" και οι "άξιοι" να προοδεύσουν, και όχι η "σκαρταδούρα".<br/><br/>Και η δασκάλα όμως έβγαζε φωνές απελπισίας όταν άκουγε το δάσκαλο να περιγράφει τη μέθοδό του. <br/><br/>Εκείνη πίστευε πως η φαντασία και η δημιουργικότητα των παιδιών ήταν που είχε σημασία, ακόμα και σε μαθήματα που απαιτούσαν τεχνική αρτιότητα όπως τα μαθηματικά, και όχι η όποια σωστή λύση. Έτσι παρότρυνε και τα μεγαλύτερα παιδιά να βοηθούν τα μικρότερα, να τα συγχαίρουν σε κάθε κατόρθωμά τους, να βλέπουν την προσπάθεια και την ουσία αντί για το αποτέλεσμα, ώστε όλη η τάξη να είναι πάντα πρόσχαρη, γεμάτη γέλια και παιχνίδι, με συναδελφικότητα τόση, που ήταν σίγουρα σημαντικότερη από αυτό καθαυτό το μάθημα που γινόταν. <br/>Κι αν έμεναν πίσω στην ύλη που έπρεπε να διδαχτούν δεν είχε σημασία. Αυτό που είχε σημασία ήταν να μάθουν να εκφράζονται κάθε στιγμή αυθόρμητα, ελεύθερα και δημιουργικά χωρίς ανόητες τεχνικές και πειθαρχίες.<br/>Kαμμιά φορά κανόνιζαν τα βράδια να κοιτάξουν τον έναστρο ουρανό όλα μαζί. Η δασκάλα συχνά μπέρδευε τους αστερισμούς, αλλά αυτό δεν αφαιρούσε τίποτα από τη μαγεία που τα παιδιά ένιωθαν κοιτάζοντας τα αστέρια.<br/><br/>Θα υπήρχε χρόνος αργότερα να μάθουν, π.χ. στα μαθηματικά, να εφαρμόζουν τον τύπο για τη λύση μιας εξίσωσης δευτέρου βαθμού. Αυτό που η δασκάλα θεωρούσε πρωταρχική ανάγκη ήταν να μάθουν τα παδιά να αγαπούν τους αριθμούς και μόνο, να τους τοποθετούν σε ωραίες εντυπωσιακές σειρές ανάλογα με το γούστο τους, όπως "4444444444" ή "2α3α4α5α6α" ή ακόμα και να κάνουν επίτηδες λάθη για να γελάσουν αφού ήταν αστείο να βλέπεις κάτι σαν "2χ*1χ-35 = 42" (αυτό για τα πιο μεγάλα) ή "2+2=222" (για τα πιο μικρά!)<br/><br/>Με τα χρόνια που πέρναγαν τα τέσσερα παράξενα παιδάκια που είχαν τόσο ταλέντο στα μαθηματικά, άρχισαν να κάνουν λιγότερο παρέα μεταξύ τους, πράγμα φυσικό εξ άλλου, ώσπου κάποια στιγμή τελείωσαν το δημοτικό και ετοιμάστηκαν να πάνε στο γυμνάσιο.<br/>Ως εκείνη την εποχή τα πράγματα είχαν εξελιχθεί έτσι ώστε το ένα κοριτσάκι, ας το πούμε Άλφα, που ήταν στην τάξη του δάσκαλου, είχε προσπαθήσει πολύ όλα αυτά τα χρόνια και λίγο την ένοιαζαν τα πειράγματα των άλλων παιδιών και η αυστηρότητα του δάσκαλου. Αν και δεν ήταν η καλύτερη, τελείωσε ανάμεσα στους πρώτους και συνέχισε να αγαπά τα μαθηματικά αφού έβλεπε το κάθε τι σαν μια πρόκληση και απαιτούσε από τον εαυτό της να την ξεπεράσει και να αποδειχτεί πιο ικανή από κάθε πρόκληση, κάθε πείραγμα, κάθε αυστηρότητα, κάθε άγνοια πάνω στα αγαπημένα της μαθηματικά.<br/><br/>Το άλλο κοριτσάκι, η Βήτα, ήταν στην τάξη της δασκάλας. Υπήρχαν τόσα ωραία πράγματα να μάθει και να κάνει, ήθελε τόσο πολύ να εκφράσει αυτό που είχε μέσα της, ώστε γρήγορα εγκατέλειψε τα μαθηματικά και τα βαρετά παιχνίδια τους, και συγκεντρώθηκε σε πιο διασκεδαστικά πράγματα. Στα αγόρια, στα ρούχα, στην κοινωνική της θέση, στο πόσο δημοφιλής και όμορφη ήταν. Και ήξερε πως ήταν πολύ όμορφη! Πιο όμορφη από όλα τα κορίτσια, και όταν έγινε 12 χρόνων άρχισε να φοράει μακιγιάζ και να πηγαίνει σε πάρτυ. Είχε ξεχάσει εντελώς τα μαθηματικά, που τα εύρισκε πια κάτι πολύ παιδιάστικο και χωρίς σημασία, και προτιμούσε να περνά ώρες μπροστά στον καθρέφτη της θαυμάζοντας την ομορφιά που είχε "μέσα" της αλλά και έξω της, όπως έλεγε.<br/><br/>Το ένα αγοράκι, ο Γάμα, ήταν στην τάξη του δάσκαλου. Είχε προσπαθήσει όσο μπορούσε περισσότερο να βρεθεί στην κορυφή της τάξης, και λάτρευε ακόμα τα μαθηματικά, αλλά τα πειράγματα των άλλων παιδιών όποτε σκεφτόταν κάτι έξω από την διδακτέα ύλη, ή έβρισκε έναν πρωτότυπο τρόπο για λύσει ένα πρόβλημα, και η ανελέητη κριτική του δάσκαλου, τον είχαν κουράσει τόσο πολύ που μισούσε τα μαθηματικά του σχολείου, αλλά συνέχιζε να διαβάζει και να λύνει ασκήσεις μόνος του στο σπίτι, τις οποίες όμως ποτέ δεν έδειχνε σε κανέναν. <br/>Ο ίδιος ήξερε πως ήταν "άξιος" κι ας μην ανήκε στους εκλεκτούς του σχολείου του. Δεν τον ένοιαζε αν θα έπαιρνε ποτέ δίπλωμα μαθηματικού. Ήξερε πως *ήταν ήδη* μαθηματικός!<br/>Ώσπου μια μέρα, οι γονείς του βλέποντας τους κακούς βαθμούς του στο σχολείο, αλλά και τα δικά του τετράδια με τις ολόσωστες και προχωρημένες ασκήσεις που έλυνε, αποφάσισαν πως έπρεπε να αλλάξει τάξη, και απαίτησαν να πάει στην τάξη της δασκάλας η οποία βέβαια τον δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.<br/><br/>Το άλλο αγοράκι, ο Δέλτα, ήταν στην τάξη της δασκάλας. Του άρεσε πολύ ο τρόπος που μάθαινε, όλα ήταν τόσο εύκολα, ή έτσι τα έκανε να φαίνονται η αγαπημένη του δασκάλα, που ποτέ του δεν ένιωσε πως έκανε αγγαρία για να λύσει τις ασκήσεις, ή να παίξει τα παιχνίδια που έπαιζαν. Η δασκάλα συχνά του έλεγε "είσαι ο καλύτερος" και ο Δέλτα το πίστευε αυτό ακράδαντα, ξεχνώντας πως η δασκάλα το έλεγε αυτό σχεδόν σε όλα τα παιδιά. Ή τουλάχιστον πίστευε πως το "είσαι ο καλύτερος" το εννοούσε όταν το έλεγε σε κείνον, αλλά δεν το εννοούσε τόσο όταν το έλεγε στους άλλους, ειδικά σ'αυτόν τον Γάμα!<br/>Έτσι ο Δέλτα μεγάλωσε πιστεύοντας πως είναι το μεγαλύτερο ταλέντο στα μαθηματικά, και σε όλα τα άλλα μαθήματα, και πως όταν πήγαινε στο γυμνάσιο θα ήταν παντού και πάντα ο πρώτος. Εξ άλλου είχε 10 με τόνο, ενώ τα παιδιά στην τάξη του δάσκαλου είχαν τα περισσότερα 5 ή 6. Αποφάσισε φυσικά να γίνει μαθηματικός όταν μεγαλώσει.<br/><br/>Πέρασαν πολλά χρόνια και επειδή τα τέσσερα παράξενα παιδάκια είχαν αναγκαστεί να πάνε σε διαφορετικά γυμνάσια, έχασαν το ένα τα ίχνη του άλλου και σταμάτησαν να κάνουν βέβαια παρέα.<br/>Μια μέρα όμως, όταν κόντευαν να κλείσουν τα 25, τα τέσσερα παράξενα παιδάκια που δεν ήταν πια παιδάκια αλλά νεαροί άντρες και γυναίκες, βρέθηκαν τυχαία στο δρόμο. Χαιρετήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, και ρώτησαν ο ένας τους άλλους τι έκαναν και τελικά αποφάσισαν να πάνε σε μια καφετέρια να πιουν κάτι και να μιλήσουν.<br/><br/>Μίλησαν πράγματι πολύ, γέλασαν, υποσχέθηκαν να βρίσκονται πιο συχνά από δω και μπρος, και έμειναν έκπληκτοι όταν έμαθαν πως τελικά η ζωή τους θα τους έφερνε ξανά μαζί στη μικρή τους πόλη.<br/><br/>Γιατί βλέπετε, η Άλφα δεν είχε γίνει μαθηματικός αλλά είχε γίνει θεωρητική παιδαγωγός και η πρωτότυπη μέθοδος διδασκαλίας της θα εφαρμοζόταν πειραματικά σε πολλά γυμνάσια και λύκεια της περιοχής. Η μέθοδος βασιζόταν σε κάτι απλό: Στην ενθάρρυνση της ατομικότητας και στη σωστή, μεθοδική καλλιέργειά της για να ανθήσει σε κάτι πολύ όμορφο. Συνέχιζε όμως να αγαπά τα μαθηματικά.<br/><br/>Η Βήτα είχε προσπαθήσει να γίνει ηθοποιός "σταρ" αλλά δεν κατάφερε και πολλά οπότε είχε παντρευτεί και είχε κάνει ήδη τρία παιδιά που σύντομα θα πήγαιναν στο δημοτικό σχολείο της πόλης. Δε θυμόταν όμως καθόλου πως κάποτε την ενδιέφεραν τα μαθηματικά. "Ανοησίες" είχε πει. "Η ζωή δεν είναι καθόλου σαν τα μαθηματικά. Είναι πολύ πιο πλούσια και όμορφη όταν έχεις λεφτά και κάνεις ό,τι σου γουστάρει, όποτε σου γουστάρει. Αυτό θα κάνω και γω με τα παιδιά μου. Αυτό χρειάζεται να μάθουν."<br/><br/>Ο Γάμα έγινε αστρονόμος, μετά το διδακτορικό του στα μαθηματικά, και θα διεύθυνε το νέο αστεροσκοπείο της περιοχής. <br/>"Την αγάπη για τα μαθηματικά την είχα εγώ. Την αγάπη για τα άστρα μού την έμαθε η δασκάλα μου" είπε. "Κι αν δεν μπορούσε να μου εξηγήσει τη θεωρία των κοσμικών χορδών, η ενθάρρυνση που μας έδινε ήταν εξ ίσου πολύτιμη, για πολλούς από μας, όσο κάθε μαθηματική φόρμουλα". Η Άλφα είχε συμφωνήσει απόλυτα μαζί του.<br/><br/>Ο Δέλτα είχε μείνει σιωπηλός για ώρα και αναγκάστηκαν να τον ρωτήσουν πολλές φορές τι είχε γίνει ο ίδιος. Ήξεραν πως δεν είχε γίνει μαθηματικός.<br/>"Είμαι δάσκαλος" είπε τελικά ψυχρά. "Και θα αναλάβω το παλιό μας σχολείο. Δεν ξέρω τι νέες θεωρίες μπορεί να έχει η Άλφα περί παιδαγωγικής αλλά εγώ θα εφαρμόσω το δικό μου σύστημα. Πειθαρχία, αυστηρότητα, υψηλές απαιτήσεις και αξιοκρατία ώστε μόνο οι εκλεκτοί και άξιοι να αναδειχτούν."<br/><br/>ΤΕΛΟΣ<br/></div><br/><i><span>Copyright Διονύσης (Dain) Τζαβάρας 2008.</span></i><br/>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-37724003585157449412008-09-14T01:55:00.006+03:002008-09-14T02:35:48.665+03:00Ιλλυρίων και Ιρίνα<div align="justify">Η ερωτική και θλιβερή αυτή ιστοριούλα, γράφτηκε για μια άσκηση του Εργαστηρίου Συγγραφής του sff.gr. Είναι γραμμένη με ιδιαίτερα "ποιητική" και λυρική γλώσσα που νομίζω ταιριάζει στο θέμα της. Η άσκηση είχε σαν θέμα τη συγγραφή μιας <br/>σύντομης ιστορίας φαντασίας, βασισμένης στο ποίημα του Edgar Allan Poe <br/><a href="http://www.blackcatpoems.com/p/the_sleeper.html">The Sleeper.</a><br/>Αν και το όνομα του "ξωτικού" δεν αναφέρεται στην ιστορία, τον "λυπήθηκα" και είπα τουλάχιστον να τον βαφτίσω με το όνομα Ιλλυρίων. <br/></div><br/> <br/> <span><strong><i>* * * * * Ιλλυρίων και Ιρίνα * * * * *</i></strong></span><strong><i><br/><br/><div align="justify"><br/><br/>Τη Σελήνη, τη χλωμή μου αθάνατη μάνα κοιτώ, αυτή τη νύχτα του ανθρώπινου Ιούνη. Αθάνατη μάνα, αθάνατος και ο γιος. <br/><br/>Ξωτικής γενιάς παιδί, που παραστράτησε κι αγάπησε θνητή γυναίκα. Της αμαρτίας παιδί, λένε οι άνθρωποι πως είμαι.<br/><br/>Είναι άραγε τα δάκρυα τα δικά μου αληθινά κι ανθρώπινα; Ή σαν το φέγγος τ’αχνό που άλλοτε δροσιά, μαγεία κι άλλοτε σαν τους καπνούς του όπιου, ανάκλαση….παραίσθηση, τη μάνα μου την ουράνια περιβάλλει, που τη μορφή, τη σάρκα μου, από την ύλη της έχω πάρει; <br/><br/>Eίναι η δροσιά η νυχτερινή, σταγόνα τη σταγόνα που χύνεται εδώ, πάνω στο βουνό, δάκρυα της μάνας μου που κλαιει για το χαμό μου; Για το χαμό εκείνης, που αιώνια κι ατέρμονα θε να θυμάμαι; Αθάνατος με μνήμη ξωτικιά, αθάνατη, καταραμένη.<br/><br/>Κι αυτή η μουσική! Από πού θε να΄ρχεται; Aπ΄τα ουράνια τ’αστροφώτιστα άραγε ή από τα νερά της λίμνης; Ή ίσως κι από την ομίχλη που τώρ’ απλώνεται, σαν σάβανο για να σκεπάσει, το φέρετρο εκείνης.<br/><br/>Ω Λήθη – κυρά - της Λίμνης, που κάποτε μίλησες σ’ένα βασιλιά θνητό, και μ’άλλη μορφή - μάγισσας - , ένα σπαθί του έδωσες την άγνοια για να κόψει, δως μου και μένα τη λησμονιά, δως μου τη γνώση του θανάτου - ένα σπαθί - μαζί της και γω για να πεθάνω…<br/>Εδώ κοιμάται η αγάπη μου, η Ομορφιά η Θνητή….η Ιρίνα. Και δίπλα της θωρώ, με τη ματιά μου την ξωτική, τις φθονερές τις Μοίρες, που ευχή-κατάρα της εδώσανε - από γεννησιμιού της - νέα να πεθάνει.<br/><br/>Μητέρα μου, ολόλαμπρη, πως είναι δυνατόν; Είναι σαν ολοζώντανη! Κοιμάται μήπως πράγματι; <br/>Τ’αγέρι που φυσά, τ’ απλωμένα της μαλλιά χαιδεύει, σαν να με κοροϊδεύει, σαν να γελά μαζί μου. Kι οι σκιές που τώρα δα ν’απλώνονται ολόγυρά της βλέπω, τι να είναι; Πνεύματα κακοποιά που τον πόνο μου ήρθαν να χλευάσουν, η από το Παράθυρο της Νύχτας - του θανάτου - έχουν βγει; <br/><br/>Παράθυρο που ποτέ για μένα δεν θ’ανοίξει, να έβλεπα τουλάχιστον. Να έβλεπα που είναι η ψυχή της. Κοιμάται εκεί που οι σκιές την πάνε ή είναι ζωντανή εκεί; Στον ουρανό τον αόρατο που οι ανθρώποι λένε πως υπάρχει.<br/>Κι αν υπάρχει, γιατί οι ανθρώποι μέσα σε ξύλινο κουτί σε έβαλαν, κυρά μου; Φοβάσαι ή ονειρεύεσαι; Ίσως τον Θεό σου, που τόσο αγάπησες να ονειρευτείς για πάντα. <br/><br/>Θεέ, εσύ που οι άνθρωποι λεν πως κατοικείς στον ουρανό, άσε την ίδια κι απαράλλαχτη στον ύπνο της τον αιώνιο όπως ήταν στη ζωή. Όπως την πρωτοείδα, σαν να βγήκε από το φως της θάλασσας, ένα λουλούδι εξωτικό που όμοιό του δεν υπήρχε πουθενά στους κήπους που η Φύση άπλωσε στη γη. <br/><br/>Τώρα απλώθηκε σιωπή. Σαν τη σιωπή που γύρω από την Κυρά μου θα απλωθεί όταν κάτω από το χώμα η αιώνια κατοικία του κορμιού της θα είναι πια. Σαν τη σιωπή μελαγχολίας κι όχι σιωπή της προσμονής. Βαριά σιωπή. Σαν τα βαριά της βλέφαρα, κλειστά κι ακίνητα.<br/><br/>Θεέ, κάνε ο ύπνος της να είν’ βαθύς και η μορφή της, σκιά κακοποιά ποτέ να μη γενεί. Και σεις σκουλίκια, που τη γη μ’αέρα ανανεώνετε, που όλα όσα αλλάζουν πάλι στη γη χαρίζετε, να είστε απαλά επάνω στο κορμί της. <br/>Το χλωμό κορμί και πρόσωπο, το χλωμό το φόρεμα, που κάποτε λαμποκοπούσε σαν φεγγαραχτίδα. <br/><br/>Αλλά τόσο παράξενο δείχνει πιά. Χωρίς ζωή. <br/>Αλλόκοτο! <br/><br/>Είναι άραγε αυτό η αρρώστια; Αυτή η ανθρώπινη κατάρα που δεν την καταλάβαινα, κι ας μου την εξηγούσες, γελώντας με την άγνοιά μου. <br/><br/>Θύμωνα και γω και εξαφανιζόμουν τότε. Γελούσα αόρατος, έστελνα τη φωνή μου, και συ - σαν τα πρόσωπα της Μάνας μου – άλλοτε έτρεχες στο δάσος ψάχνοντάς με, άλλοτε έκλαιγες κοντά στης λίμνης τα νερά, νομίζοντας πως σ’εγκατέλειψα. <br/><br/>Κι άλλοτε, απειλώντας με, πέτρες έριχνες στους τάφους των ανθρώπων, φωνάζοντας να εμφανιστώ αλλιώς ο θάνατος θα σ’έπαιρνε και σένα, έλεγες, για την πράξη σου την ιερόσυλη. <br/>Και γω - που ήμουν δίπλα σου αόρατος - φανερός γινόμουνα αμέσως! <br/><br/>Ήταν το παιχνίδι μας αυτό. <br/><br/>Αλλά φοβόμουνα το θάνατο. Αυτόν που ήξερα πως κάποτε θα σ’έπαιρνε από μένα. <br/><br/>«Δεν φοβάμαι» μου είχες πει όταν σε ρώτησα. «Δεν φοβάμαι να πεθάνω, γιατί κοντά σου έζησα για πάντα. Στιγμές αιώνιες» μου είχες πει. <br/><br/>Σαν να το ήξερες, ότι το τέλος δεν θα ήταν μακριά. <br/><br/>Μα τους ακούω! Έρχονται να την πάρουν! Αόρατος καλύτερα να γίνω! <br/>Πού θα την πάν; Θα τους ακολουθήσω! Σκιές κι αυτοί, μαυροντυμένες, όμοιες με της νύχτας τα φαντάσματα, κι ας είν’ ανθρώποι. Πονούν κι αυτοί, κι ας ξέρουν, σαν θνητοί, ότι ο θάνατος θα έρθει, από γεννησιμιού τους. <br/><br/>Τι πλάσματα παράξενα! Μαγευτικά, συνάμα φευγαλέα κι αιώνια.<br/><br/>Μοίρες φθονερές! Εδώ λοιπόν την έφεραν; Δίπλα από εκεί που παίζαμε. Εδώ σε έναν τάφο απόμακρο, μαρμάρινο, φαιό. Προσεύχονται στο Θεό τους , για την ψυχή της λεν εκείνης. Και κλείνουν τώρα το ξύλινο κουτί. <br/><br/>Ιρίνα!! <br/><br/>Τρίζει το ξύλο σαν να βογγά, καθώς το πρόσωπό της χάνεται από μπρος μου.<br/>Ιρίνα….<br/><br/>Φεύγουν! Επιτέλους φεύγουν... <br/><br/>Η σιωπή δεν βγαίνει από τον τάφο της αλλά από την αθάνατη-νεκρή καρδιά μου. Το όνομά της ψιθυρίζω και πάλι. Αλλά δεν απαντά κανείς. <br/><br/>Ω, Πατέρα μου που θα ανατείλεις σε λίγο, δεν θέλω να σε δω. Δεν θέλω να με δει ο κόσμος σου ξανά, χαρούμενο και ζωντανό. <br/><br/>Εδώ, αόρατος θα μείνω. <br/><br/>Μαζί της.<br/><br/>Και τώρα τι, κυρά μου; Που πάλι θα σε βρώ; Ούτε η φωνή σου σαν ηχώ θε ν’αντηχεί στου δάσους τα λυκόφωτα, όταν σ’αποζητώ. Για πάντα θα είν’ το σπίτι σου ένας τύμβος. <br/><br/>Για μένα... η κατάρα μου αιώνια…. <br/><br/>Ή μήπως όχι; Μήπως υπάρχει ελπίδα; Πως κάπως, κάποτε, με τη βοήθεια του Θεού και της Θεάς, εκείνου του Όντος που το σύμπαν έχει φτιάξει, θα είμαστε μαζί και πάλι; Αλλιώς εσύ, αλλιώς και γω αλλά και ίδιοι, εμείς, ξανά;<br/><br/>Εδώ αόρατος θα μείνω! Μαζί της! Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή. <br/><br/>Οι άνθρωποι τρομαγμένοι θε να πουν πως ένα ξωτικό - της αμαρτίας ένα παιδί χωρίς ψυχή - στοιχειώνει τον τάφο της άτυχης Ιρίνας: <br/><br/>“Καημένο αμαρτωλό κορίτσι. Φοβερή για την ψυχή σου αυτή η συμφορά!”<br/><br/>Αλλά μες τον τάφο, μόνο ένας νεκρός θα είναι που στην αιωνιότητα βογκά…..<br/><br/></div> * * * * * * * *<br/><br/></i></strong><span>Copyright Διονύσης (Dain) Τζαβάρας 2004, 2008.</span><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-42974558618161830642008-09-14T01:44:00.003+03:002008-09-14T01:49:48.523+03:00Φαέρικα και Φόρκυς<br/><br/><div align="justify"><i>Αυτή η ιστοριούλα είναι η πρώτη και μόνη προσπάθεια να γράψω "παρηχητικά", στο μέτρο του δυνατού πάντα. Το πρόβλημα ήταν το πως να εκφράσω κάθε σημείο της ιστορίας με παρηχήσεις του γράμματος ή του ήχου "Φ". <br/>Κάθε λέξη επιλέχτηκε προσεκτικά, κάθε φράση ζυγίστηκε σε σχέση με τις προηγούμενες ή τις επόμενες. Με διασκέδασε πολύ αυτό όσο κουραστικό κι αν ήταν κάποιες στιγμές. Αναγκαστικά η γλώσσα είναι καθαρεύουσα σε κάποια σημεία και δημοτική σε άλλα, και έμμετρη.<br/>Ποιητική αδεία - και ελπίζω να μου συγχωρεθεί αυτό - έκανα μερικά λεξιπλαστικά πειράματα, όπως στις λέξεις με πρώτο συνθετικό το <strong>φαερ- </strong>που φυσικά σημαίνει νεραϊδο-κάτι.<br/>Η λέξη <strong>κορφί</strong> σημαίνει<strong> κόρφος</strong> και όχι κορμί βέβαια. <br/>Ο Φόρκυς δεν είναι φυσικά ο μυθολογικός θεός, ενώ η Φαέρικα είναι ένας χαρακτήρας που είχα φτιάξει κάποτε για ένα μεγάλο - αλλά ατελείωτο ακόμα - παραμύθι. Φερσέφασα είναι ένα από τα ονόματα της Περσεφόνης.<br/>Φυσικά δεν έχει κάποια σχέση με τη Μυθαστρία. Δεν γράφω μόνο σ'εκείνο το σύμπαν.</i><br/><br/><br/> <strong>-----------------ΦΑΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΦΟΡΚΥΣ----------------------<br/><br/></strong><br/><br/><br/>Ο Φόρκυς φορτωμένος έφυγε με τα φλουριά σφυρίζοντας, αφήνοντας τους φονευμένους στο φως του φεγγαριού. <br/>Έφριξε η φεγγαροντυμένη Φαέρικα η φτερωτή, στις φυλλωσιές π’αφουγκραζόταν. Οι φωνές και ο φόβος τους εκκωφαντικοί στ’αυτιά της. Φευ! Σε τι φταίξανε οι φτωχοί, ο Φαίδων και η φαμίλια του;<br/>«Φονιά!!» φώναξε η Φαέρικα μα ο Φόρκυς - άφαντος - δεν φανταζόταν το φλεγόμενο φως στο ξέφωτο, που αύξανε στη μορφή της, αφανίζοντας κι αυτό το φως του φεγγαριού! Η άφθονη φωτιά δεν άφησε απ’τη φαύνα φύση να φαγωθούν οι φονευμένοι. Φωνή στη φλόγα και φροντίδα έφερε η Φαέρικα και αφάνισε αυτοπυρπολώντας τη φοβερή τη φρίκη απ’το ξέφωτο.<br/><br/>Αφού εφρόντισε γι’αυτά, εφόρμησε αφ’υψηλού, και φορεσιά από φύλλα σφένδαμου κι ασφόδελου ύφανε. <br/>Το ύφος της – ηφαίστειο - έφερε προς τη Φαέθουσα - του φεγγαριού που’φερε τη μορφή - και εφτασφράγιστο φαερομαγικό εφώναξε:<br/>«Υφέρποντα φαντάσματα και Φαύνοι φύλακες! Φορωνέα φαοφέροντα και σεις Φλογίστρες της Αβύσσου!Φοβερή Φερσέφασα και συ Φοίβε που η φαύλα φρόνηση αφόρητη σου φαίνεται, φυσήξτε! Φυσήξτε και με τα φτερά μου φέρτε με σ’αυτόν! Στο φθονερό το Φόρκυνα το δολοφόνο, τον αδελφό τον άφταιχτο που φόνευσε!»<br/><br/>Άφοβη η Φαέρικα αφέθηκε στις φροντίδες των Φυλάκων. Νεφέλωμα αφανέρωτο εφύσηξε ο Φοίβος, κι η αυτοκράτειρα η Φερσέφασα φασματικές φυλές της άβυσσου αφιέρωσε, τη φεγγαρογέννητη να συντροφεύουν στο φτερωτό φευγιό της.<br/><br/>Και έφτασε! Μορφή ενός φύκου φιδογυριστού σε φλαμουριά πυκνόφυλλη εφόρεσε, και άφαντη-άφωνη, του Φόρκυνα το σφύριγμα αφουγκράστηκε.<br/><br/>Σφυρίζοντας ο Φόρκυς, φαγοπότι έφτιαξε στο ξέφωτο και έφαγε. Στους οφθαλμούς του φάνηκε η φλόγα η φιλάργυρη, ύφος φαιδρό, τα φλουριά εποφθαλμιούσε να θωπεύσει.<br/>Αφέθηκε στη φαρδύκορμη τη φλαμουριά να αναπαύσει τη σφιγμένη οσφύ του. Σφούγγισε τη φουντωμένη φάτσα του και τα φλουριά φανέρωσε, στο πορτοφόλι φυλαγμένα. Τα θώπευσε, τα φίλησε, τα'σφιξε στο κορφί του. Το χρυσαφένιο φως τους άφθαστο, φανταστικό! Φαντασμαγορικό νεφέλωμα εσφάλησε τους οφθαλμούς του και έφυγε ο Φόρκυς στου Μορφέα τη φωνή τη φαντασιακή αφημένος.<br/><br/>Τα φυλλόκλαδα του φύκου εμφύσηξε ο Φοίβος, κι η Φαέρικα σαν φίδια φοβερά τα έφερε, στροφές-στροφές, φυλακή να φτιάξουνε, το Φόρκυνα το φαντασμένο να φασκιώσουν. Σαν φιέστα οι φασματικές φυλές φουρφούριζαν με φούρια, οι άφοβοι οι φαύνοι, φλογίστρες φωτερές, φαντάσματα και φρίκες, κι απ'τις φωνές, τη φασαρία τους, αίφνης ο Φόρκυς αφυπνίστηκε.<br/>Αιφνιδιάστηκε, και στο φόβο τον αφόρητο που φώλιασε στον εαυτό του, εφάμιλλος στη φύση δεν υφίστατο. Τα φλουριά να σφίξει, να ξεσφίξει φοβούμενος μη φύγουν ή αφανιστούν ευχήθηκε, αφού κι οι φονικές του φάλαγγες σε φυλακή σφιχτή φρουρούνταν από του φύκου τα φυλλόκλαδα στη φλαμουριά που φιδογύριζαν! Εσφάδαζε αυτός που φόνευσε τ'αδέλφι του να αναπνεύσει, φυλακισμένος από την κορφή ως τις φτέρνες!<br/><br/>Φανερή η φρίκη στη φωνή του, φώναξε: <br/>«Φίδι φαρμακερό, φάντασμα από εφιάλτη, που έφτιαξες τη φυλακή αυτή, φανέρωσε τη φρικαλέα φάτσα σου και άφησέ με ελεύθερο!»<br/><br/>Ευθύς του φανερώθηκε η Φαέρικα, φασματικό νεφέλωμα με φορεσιά του φύκου τα φυλλόκλαδα. Στους οφθαλμούς της φλόγα αυτόβουλη που φέγγιζε στο ξέφωτο!<br/><br/>«Ελεύθερο, φονιά; Ω, Φόρκυνα φαντασιόπληκτε, φύση φθαρμένη, αφύσικη, που φθόνησες του αδελφού σου τα φλουριά! Το Φαίδωνα και τη Φυλλίδα φόνευσες, τα φιντανάκια τους τι σου'φταιξαν που κάρφωσες, αφηνιασμένος, μην ξεφύγουν; Nα φύγουν λεύτερα δεν τ'άφηνες αυτά, τα φλουριά αφού 'χες υφαρπάξει, αφιλότιμε;» <br/><br/>«Η ομορφάδα σου να διαφέρει φαίνεται της φύσης σου της φονικής, φιδόψυχη φοράδα! Αφού τα φρέσκα φράγκα μου φροντίζεις να μου φας με φούρια, φυλακίζοντάς με σε φιδίσια φυλακή! Τα φάσματα τα φρικαλέα - οι σύντροφοί σου - εύχομαι να σε φάνε! Φτου σου, αφορισμένη!!» φώναξε ο Φόρκυς, φουρκισμένος κι έφιδρος.<br/><br/>Η φυλλοστεφάνωτη η Φαέρικα με φορτισμένη εύθυμα φωνή εφώναξε: «Αφέντη μου, μ'αφόπλισες με τη φράση αυτή, το "φτου σου, αφορισμένη!" Εφέστιοι φύλακες! Στ'αυτιά σου Φόρκυνα πώς έφτασε φαερομαγικό που φυλαγμένο φρόντισαν και άφαντο οι φύλακες να φέρεται; Φευ, φευ! Οι φθόγγοι σου φυλάκισαν τη φύση της Φαέρικας της φοβερής και φιλικά θα σου φερθώ, αφού αφέντης μου αυτοδιορίστηκες της αφελούς φτωχής!»<br/><br/>«Άφησέ με ελεύθερο να φύγω!»<br/><br/>«Φυσικά, αφέντη μου, μα φυσικά! Μια αφιέρωση φτάνει να προσφέρεις, και αφάνισα τη φυλακή, σαν αφοσιωμένη φίλη σου.»<br/><br/>«Αφιέρωση, ε; Φλουριά φροντίζεις να μου φας, φλύκταινα φεγγαρόφερτη! Φτάνουν εφτά;»<br/><br/>«Εφτά για εφτασφράγιστο φαερομαγικό, εφτά οι στροφές της φυλακής σου, εφτά τα φώτα που φεγγοβολούν στου Φοίβου τη φαμίλια, εφτά και στο Εφτάστερο την άφατη τη Φύση που φωτίζει! Φτάνουν, Φόρκυ!»<br/><br/>«Αφέσου αυθωρεί, εφτά φλουριά αφαίρεσε ευχερώς, και να φύγω άφησέ με!» φώναξε με φειδωλή φωνή, ασφικτιούσε ο Φόρκυς απ΄το σφίξιμο του φύκου.<br/><br/>«Φοβερό, φίλτατε Φόρκυνα! Τι αφηρημάδα! Τη φύση του φαερομαγικού σαφώς μου φάνηκε πως σου φανέρωσα. Τα φλουριά ο αφέντης θα προσφέρει στη φτερωτή του φίλη. Αυστηρά αυτός, χουφτώνοντάς τα!» αποφάνθηκε η Φαέρικα.<br/><br/>«Φυλακισμένες φέρονται οι φούχτες μου, φενάκη φρικαλέα! Φρόκαλο με μορφή φαερικού!!» αφήνιασε ο Φόρκυς φουντωμένος. «Φούσκωσαν οι φάλαγγές μου απ'το σφίξιμο! Τις φούχτες μου άφησε λεύτερες τα φλουριά να σου προσφέρω!»<br/><br/>«Φευ! Η φύση σου η άφρονη φροντίζει, Φόρκυνα, η φυλακή από φύλλα σφιχτά να σε φασκιώνει. Δεν υφίσταται φαερομαγικό, φονιά της φαμελιάς του αδελφού σου! Τα φάσματα αυτών που φόνευσες για τα φλουριά σε σφίγγουν, όχι η Φαέρικα κι οι σύντροφοί της. Ο φόβος και η φρίκη αυτούσια στους οφθαλμούς της Φύλλιδας, τα φιντανάκια της που έσφαζες! Αυτό είν' η φυλακή σου! Τις φονικές σου φούχτες ελεύθερες φέρε, πρόσφερε τα φλουριά που υφάρπαξες κι ελεύθερος θα φύγεις!»<br/><br/>«Εφ'όσο φωτίζει ο Φαέθωνας τη Φύση, και ο Φοίβος κι η Φεγγαρόσχημη αδελφή του, η Φαέρικα θα σε φυλά…αφέντη μου…αδελφοφόνε…τα φλουριά ώσπου να θωπεύσεις ή να φθαρείς και να σε φάει η φύση η φαύνα που εφ΄ώ αφουγκράζεται!»<br/><br/>Φέγγισαν οι οφθαλμοί της απ΄τη φωτιά την άφατη και η μορφή της άφοβης Φαέρικας εφάνη η φυσική! Άφθαστη και φοβερή, φαερογέννητη, στο Φως του Εφτάστερου, του Φοίβου, της Φερσέφασας τη φυλή της που έφτιαξαν στου Ήφαιστου τους φούρνους!<br/><br/>Αφάνταση η φρίκη στη φωνή που άφησε ο Φόρκυς. Άφρισε και σφάδαξε, φλέγματα έφευγαν, φούσκωσε η φάτσα του από τη φούρια και το φόβο, τις φωνές. Η φιέστα των φασμάτων φούντωσε, οι φυλές της άβυσσου, φαύνοι, φλογίστρες, φύλακες, αφέθηκαν σε φαντασιακή φρενίτιδα.<br/><br/>Έφυγε το φως και σφάλισαν οι οφθαλμοί του φθονερού του Φόρκυνα τ'αδελφοφόνου. <br/></div><br/> * * * * * * * * *<br/><br/><span><span style="font-size:85%;">Copyright Δ.Τζαβάρας 2006.</span></span><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-84803376705285897042008-09-13T23:54:00.004+03:002008-09-14T01:43:31.192+03:00"Όταν Το Φεγγάρι Είναι Μπλε" Είπε Η Γιαγιά Νύχτα..."<br/><br/><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><strong><i>Προσοχή! Η ιστορία περιέχει (νεο)παγανιστικά στοιχεία. Read at your own risk!</i></strong><br/><div align="left"><br/></div><div align="justify"><i>Πρόκειται για ένα συμβολικό παραμύθι, στιγμιότυπο ίσως, και σε σημεία αρκετά "χιουμοριστικά πονηρό" και αλληγορικό. <br/>Αν και δεν ανήκει "αυστηρά" στη Μυθαστρία, κάποιοι χαρακτήρες, ή κάποιες "εκδοχές<br/>τους τουλάχιστον, είναι Μυθάστριοι, όπως ο ΜαγΑιτιοΓραμμιστής ο Πιθανός που <br/>εμφανίζεται στον πρώτο τόμο του Τζον Κάδμου και η Λούνα Λεβάνα. <br/><br/>Σχετικά με το όνομα "Λούνα Λεβάνα" τώρα. Η Λούνα είναι βέβαια η Σελήνη στα Λατινικά. Η Λεβάνα/Levana όμως, είναι επίσης Ρωμαϊκή θεότητα. <br/>Ήταν παρούσα στους τοκετούς και υπήρχε το έθιμο όταν έπλεναν το μωρό να το εναποθέτει η μητέρα σε ένα πανί στο έδαφος και ο πατέρας να το ανασηκώνει ψηλά στον αέρα, ώστε να το κάνει αποδεκτό για την οικογένεια και για τον κόσμο, και να του δώσει η θεά την ευλογία της να στρέφεται πάντα προς τα πάνω, προς τον "ουρανό", προς το καλύτερο. <br/>Υπάρχει πολύ περισσότερο βάθος στο θέμα, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. <br/>Το όνομα της θεάς Levana προέρχεται από το ρήμα "levare" που θα πει ανασηκώνω/αιωρώ, εξ ού και "levitation, lever, λεβιέ" κλπ. Γι'αυτό και η "αιώρηση" είναι σημαντικό στοιχείο της ιστορίας.<br/>Ο ύμνος είναι δικό μου δημιούργημα, όπως και η "Λούνα Λεβάνα" της ιστορίας που βασίζεται μόνο εν μέρει στη Ρωμαϊκή θεά. Οι άλλες θεότητες που αναφέρονται στην ιστορία είναι από διάφορες μυθολογίες.<br/>Τον "Γάτο" ίσως κάποιοι να τον θυμούνται από... άλλη ιστορία μου, και η επιρροή από την ταρώ εμφανής.<br/>"Moυσική επένδυση": Το πασίγνωστο El amor brujo - Danza ritual del fuego του Manuel De Falla.</i><br/><br/> * * * * * * * * *<br/><br/><br/><br/><strong><i>"Όταν Το Φεγγάρι Είναι Μπλε" Είπε Η Γιαγιά Νύχτα..."</i></strong><br/><br/><br/><br/><br/><i>"<strong>Όταν το φεγγάρι είναι μπλε…"</strong></i> είπε η Γιαγιά Νύχτα στο Μικρό Τυμπανιστή <i><strong>"…και η εγγόνα μου χορεύει πάνω στη Γη φορώντας τα γαλάζια πέπλα της, ο παλμός της Φύσης της ίδιας αλλάζει γιατί και κείνη χορεύει σε άλλο ρυθμό."</strong></i><br/><br/>Ο Μικρός Τυμπανιστής χωμένος μέσα στη μαύρη, αστροκέντητη εσάρπα της Γιαγιάς, κοίταγε παραξενεμένος τη Λούνα Λεβάνα να χορεύει με ασυνήθιστα παθιασμένη χαρά, ντυμένη με τα φωτεινά μπλε πέπλα της υφασμένα από το γαλάζιο φεγγαρόφωτο.<br/><br/>Η Γιαγιά Νύχτα, που άλλαζε αργά και αδιόρατα τη θέση της, χάϊδεψε το ξανθό του κεφαλάκι.<i><strong> "Μη φοβάσαι, εγγονούλη μου. Δεν τον γνωρίζεις αυτό το ρυθμό, αυτό το νέο παλμό γιατί, αν και Τυμπανιστής, αυτή τη στιγμή δεν είσαι παρά ένα μικρό παιδί και δεν έχεις ξαναδεί την εγγόνα μου όπως είναι απόψε, ούτε και τη Γη να αντηχεί, να δονείται από τον αποψινό, μαγεμένο παλμό του μπλε φεγγαριού. Τον παλμό των θαυμάτων."</strong></i><br/><br/><br/>Το μπλε φεγγάρι μεσουρανούσε καθώς ο γάτος με την κόκκινη μακριά γούνα παρακολουθούσε όσα συνέβαιναν, καθισμένος πάνω στο φράχτη και κουνώντας ρυθμικά την ουρά του σύμφωνα με το νέο παλμό που έδινε νέο ρυθμό στην ανάσα και την καρδιά κάθε ζωντανού πλάσματος, που ήξερε να τον νιώθει μέσα του.<br/><br/>Οι μάγοι και οι μάγισσες αφού απάγγελλαν τον τελικό ύμνο, θα ετοιμάζονταν σε λίγο να φύγουν από την κατοικία του αρχιμάγου πάνω στο λόφο, ανά ομάδες, σύμφωνα με τη "θέση" τους στη σύναξη, δηλαδή το ρόλο που είχαν είτε επιλέξει, είτε τους είχε δοθεί στην ιεραρχία. <br/>Προπομποί οι "Άσσοι", μετά οι Βασιλιάδες με τις Βασίλισσες, οι Ιππότες και πίσω τους οι Ακόλουθοι, και ύστερα οι υπολοιπες "Αυλές". <br/>Παρά την "πομπή και περίσταση" που απαιτούσε το πρωτόκολλο της σύναξης για τη διάλυση κάθε σύναξης, οι μάγοι και μάγισσες σπάνια ακολουθούσαν αυτούς του "κανόνες" για περισσότερο χρόνο από όσο ήταν απαραίτητο. <br/><br/>Έτσι, όταν έβγαιναν από το νοητό κύκλο με κέντρο την κατοικία του Αρχιμάγου, η ιεραρχική πομπή διαλυόταν αμέσως, και έφευγαν άλλοι με τα πόδια μέσα από το δάσος που κάλυπτε το λόφο, άλλοι πετώντας πάνω στις σκούπες τους - οι άντρες με την αχυρένια "τούφα" μπροστά, και οι γυναίκες με το κοντάρι μπροστά, όπως είναι το σωστό - και άλλοι που είχαν πιο θεατρική φλέβα εξαφανίζονταν μέσα σε καπνούς, εκρήξεις φωτός ή μεταμορφώνονταν σε παράξενα πλάσματα της γης, της θάλασσας και του αέρα, ή ακόμα και της… φωτιάς.<br/><br/>Οι περισσότεροι, κυρίως όμως οι μάγισσες, είχαν μαζί και τα ζώα τους, τα "οικεία" όπως τα αποκαλούσαν. Γάτες, κουκουβάγιες, κοράκια και νυχτερίδες ήταν τα συνηθέστερα είδη. <br/><br/>Αν κάποιος κοινός θνητός είχε τόσο θάρρος - ή αυτοκτονική διάθεση ίσως - ώστε να παρακολουθεί απρόσκλητος μια γενική σύναξη μάγων μια νύχτα με πανσέληνο, θα μπορούσε να δει και ιγκουάνες, σκύλους, φίδια, πεταλούδες, βάτραχους, έναν-δυό λύκους, αλεπούδες, δρακονέτους, ένα μονόκερω, ένα σμήνος από σφήκες, μέχρι και σκουλίκια και άλλα γνωστά και άγνωστα, στον καθημερινό κόσμο, ζώα.<br/><br/>Τα "οικεία", εκτός αν τα χρειάζονταν οι κύριοί τους, ήταν ελεύθερα να περιπλανηθούν στο μεγάλο Δάσος της Βερενίκαιας, ονομασμένο προς τιμή μιας πανάρχαιας, μυθικής μάγισσας που αγαπούσε πολύ τα ζώα.<br/><br/>Αυτή όμως η σύναξη ήταν πολύ ιδιαίτερη και όλοι, μαζί κι ο κοκκινογούνης γάτος, το ήξεραν πολύ καλά γι'αυτό και τα περισσότερα "οικεία" δεν είχαν απομακρυνθεί πολύ.<br/>Η δε πομπή των Ελασσόνων Μυστικών που αποτελούνταν από πενήντα έξι μάγους και μάγισσες, αυτή τη φορά τήρησε το τυπικό μέχρι την παραμικρότερη λεπτομέρεια, καθώς ξεκίνησαν να απαγγέλλουν τον τελευταίο ύμνο του τυπικού της Παράδοσής τους.<br/><br/><br/><strong><i>"Λούνα Λεβάνα, <br/>Κόρη του Φεγγαριού <br/>και Μάνα…"</i></strong><br/><br/>Η απαγγελία τους ήταν υποτονισμένη και προσεκτική, χωρίς τερτίπια και φιοριτούρες, γιατί η νύχτα η αποψινή, νύχτα με πανσέληνο, δεν ήταν σαν τις άλλες.<br/><br/>Μια φορά κάθε λίγα χρόνια το φεγγάρι φάνταζε μπλε στον ουρανό, τυλιγμένο σε μια φωτεινή γαλάζια άλω που προσέδιδε μια απόκρυφη, ιδιότυπη ατμόσφαιρα στη νύχτα, αλλά και κάτι πολύ, πολύ περισσότερο.<br/>Κανένας <i>"homo magus"</i>, μαγικός άνθρωπος, δεν μπορούσε ποτέ να υπολογίσει εκ των προτέρων πότε το φεγγάρι θα ήταν μπλε, αλλά όλοι γνώριζαν με βεβαιότητα πως πολλά μαγικά φαινόμενα που κανονικά θα απαιτούσαν ιδιαίτερα περίπλοκα τελετουργικά, στη μπλε Πανσέληνο γίνονταν πολύ απλά, λες και κάποια πανίσχυρη και αλλόκοτη ενέργεια είχε τυλίξει τη γη. Λες και η πλάση παλλόταν μέσα στο φως με κάποιο άλλο τρόπο, με έναν διαφορετικό ρυθμό από ότι συνήθως.<br/><br/>Όταν το φεγγάρι ήταν μπλε, η μαγική ενέργεια που είχε διαχυθεί πάνω στη χώρα δεν χρειαζόταν τους μάγους και τις μάγισσες να την χρησιμοποίησουν για να πετύχουν ένα μαγικό αποτέλεσμα. <br/>Λειτουργούσε αυτόβουλα, θαρρείς, με ένα παλμό δικό της, και έκανε τα δικά της μαγικά χωρίς μεσάζοντες. Παράξενα, ασυνήθιστα μαγικά τα οποία μόνο σε σκονισμένα παλιά "βιβλία των σκιών" σε ανήλιαγες βιβλιοθήκες αναφέρονταν στα πεταχτά, λες και κανείς μάγος ή μάγισσα δεν ήθελε να ρισκάρει. . . κάτι.<br/>Να ρισκάρει μια "παραφωνία" στη μουσική της φύσης της τυλιγμένης στο μπλε φως, που άγγιζε τους χτύπους της καρδιάς κάθε ζωντανού πλάσματος, την ανάσα των φυτών, τον άνεμο και αυτήν την ίδια την περιστροφή των άστρων στον νυχτερινό ουρανό και το βαθύ μουρμουρητό της γης καθώς περιστρεφόταν.<br/><br/>Αυτή ή αλλόκοτη, άγνωστη ενέργεια, ο ρυθμός της φύσης που είχε αλλάξει, τους προκαλούσε αν όχι φόβο ακριβώς, τουλάχιστον δυσφορία, σαν η φύση να παρουσίαζε μια πλευρά της την οποία οι σοφοί αυτοί άντρες και γυναίκες δεν μπορούσαν ούτε να καταλάβουν, ούτε να ελέγξουν. <br/><br/>Ο έλεγχος των μυστικών δυνάμεων είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητας ενός μάγου ή μιας μάγισσας, όπως είναι και η αρμονία με τους κύκλους της φύσης, αλλά αυτή η μπλε ενέργεια της Σελήνης, η ασυνήθιστη παλλόμενη γαλάζια λάμψη, τούς έκανε να αμφιβάλλουν για την πραγματική πηγή της δύναμης και της γνώσης τους, ακόμα και για τη θέση τους στην ιεραρχία που συμβόλιζε τα ίδια τα μυστικά της φύσης και της ψυχής.<br/><br/>Αν και γραμμένο στα μάτια τους που σπίθιζαν στο βαθύ μπλε της μυστηριακής αυτής νύχτα, οι περισσότεροι δεν τολμούσαν να ομολογήσουν καν στους εαυτούς τους τη βαθύτερη αιτία της δυσφορίας τους για την πιο αχαλίνωτη και άγρια πλευρά αυτής της ουρανόφερτης μαγείας. <br/><br/>Μήπως . . . μήπως όταν η σελήνη ήταν μπλε, απλά έπεφτε ένα πέπλο από κάτι το οποίο ήταν εξ αρχής εκεί; Αόρατο αλλά . . . πανταχού και πάντα παρόν;<br/><br/>Μήπως τελικά η ενέργεια αυτή έλεγχε τους ίδιους; Και μάλιστα από πάντα; <br/><br/>Μήπως ο παλμός αυτός ήταν η αλήθεια στη βάση του κόσμου τους, και όχι οι νόμοι της καθημερινής φύσης που γνώριζαν να χρησιμοποιούν - προσεκτικά αλλά πολύ καλά - μέσα από το συμβολισμό των τίτλων τους σαν Αρχιμάγος, Ερημίτης, Εραστής/Εράστρια (ποτέ 'ερωμένη' σε τέτοια σύναξη), Δικαιοσύνη, Ακόλουθος Κούπα, Πέντε των Διαμαντιών και όλων των υπόλοιπων τίτλων της σύναξής τους;<br/><br/>Κι αν ο συμβολικός ύμνος που τραγουδούσαν προς τιμήν της νύχτας και της πανσελήνου - με "κορυφαίο" βέβαια το μάγο ή τη μάγισσα που είχε τον τίτλο "Σελήνη" - αναφερόταν όχι μόνο στην έλλειψη φωτός τη νύχτα ή στη χλομή, ακατοίκητη από ανθρώπους, σφαίρα του φεγγαριού που οι ίδιοι ανθρωποποιούσαν σαν "θεϊκά" όντα, αλλά σε πραγματικές δυνάμεις που ρύθμιζαν και ίσως εξουσίαζαν την πλάση και τους ίδιους; <br/><br/>Ή μήπως οι ουράνιες αυτές δυνάμεις έρχονταν από κάπου άλλου; Σαν μύθοι από τα άστρα που για λίγο γίνονταν αντιληπτοί μέσα στο μυστηριακό γαλάζιο φως, για να χαθούν πάλι στη λήθη όταν περνούσε αυτή η νύχτα;<br/><br/><strong><i>"Λούνα Λεβάνα,<br/>Κόρη του Φεγγαριού<br/>και Μάνα,<br/><br/>Άρτεμις και Διάνα,<br/>Ουνι-Άστρα και Ινάννα,<br/><br/>Νύχτα Καλοκαιριού<br/>Γιαγιά, Βασίλισσα <br/>και Μάνα…"</i></strong><br/><br/>Και έτσι άλλαζαν κουβέντα αφήνοντας τέτοια "λεπτά" θέματα, σαν να μην υπήρχαν καν. Σαν όλα να ήταν όπως κάθε άλλη πανσέληνο, προκαθορισμένα και τυπικά και συζητούσαν για πολύ πιο "εγκόσμια" θέματα, παρατήρησε ο γάτος κουνώντας παιχνδιάρικα τα μουστάκια του. <br/><br/>Μάθατε πως η Καρμίνα, η "Επτά των Ράβδων", βρέθηκε αιχμάλωτη του ιεροεξεταστή; Ευτυχώς σαν αληθινή μάγισσα κατάφερε να ξεφύγει πολύ εύκολα κι ας την είχαν φιμώσει και δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε ένα "Σόλους και Διάνα -Ενδυμίωνα και Σελάνα - Βόηθα με, πατέρα-μάνα!" <br/><br/><br/>Η Καρμίνα κάλεσε το "οικείο" της ζώο, έναν πολύ εμπαθικό δρακονέτο που ήταν απόλυτα συντονισμένος μαζί της από τη μέρα που την πρωτοείδε όταν βγήκε από το αυγό. <br/>Οι φρουροί τρόμαξαν πολύ με το "δαίμονα" που εμφανίστηκε μέσα στη νύχτα ξερνώντας "πράσινες" φωτιές (κάτι θα είχε φάει ο καημένος ο δρακονέτος και τον είχε πειράξει). Πέταξαν τα κλειδιά της φυλακής, ο δρακονέτος τα έδωσε στην Καρμίνα, και έτσι το έσκασε αφήνοντας πίσω της μια κατάρα! <br/>Ο ιεροεξεταστής έγινε τόσο πράσινος από μια αδιάκοπη διάρροια ώστε αποφάσισε να φύγει για πολύμηνες διακοπές. (Ο δρακονέτος - κατά μυστήριο τρόπο - συνήλθε αμέσως).<br/><br/>Η σύναξη γέλασε και παρευρισκόμενοι έψαξαν με τα μάτια να εντοπίσουν τα δικά τους "οικεία" ζώα, τόσο επειδή τα αγαπούσαν όσο και γιατί, ειδικά αυτή τη νύχτα, η συμπεριφορά των ζώων ήταν ο ακριβέστερος δείκτης πως όλα πήγαιναν καλά. <br/><br/>Ή. . . δεν πήγαιναν!<br/><br/>Όμως η νύχτα είχε προχωρήσει και όλα ήταν αρμονικά. Η μαγική κοινότητα είχε είχε πιει, είχε φάει, είχε ανταλλάξει νέα, κουτσομπολιά, εφευρέσεις, μαγικές φόρμουλες και νέες θεωρίες για την επιρροή των άστρων και τη χρήση των μαγικών φυτών.<br/><br/>Ο γάτος τους κοίταζε να απαγγέλλουν παραταγμένοι σε δύο ομόκεντρους κύκλους, με τα χέρια τους να κινούνται ρυθμικά προς τη γαλάζια σελήνη. <br/><br/><i><strong>"Λούνα Λεβάνα,<br/>Κόρη του Φεγγαριού<br/>και Μάνα,<br/><br/>Άρτεμις και Διάνα,<br/>Ουνι-Άστρα και Ινάννα,<br/><br/>Νύχτα Καλοκαιριού<br/>Γιαγιά, Βασίλισσα <br/>και Μάνα,<br/><br/>στης Γης τη μήτρα <br/>Μαμή και Παραμάνα<br/><br/></strong></i><i><strong>Αστρόφερτος ο Ήλιος,<br/>Σύντροφός σου,<br/>ας βοηθά να<br/><br/></strong></i><i><strong>τηρείται αλεξίθυμος<br/>του κόσμου ο ρυθμός,<br/>αειπλάνα...</strong></i><i><strong><br/></strong></i><i><strong><br/></strong></i>Ο γάτος κούνησε την ουρά του παιχνιδιάρικα, νιώθοντας κι αυτός την αλλόκοτη ενέργεια να χαϊδεύει αισθησιακά τη γούνα του. Χαμογέλασε κάτω από τα μουστάκια του και πήδηξε από φράχτη.<br/><br/>"Όχι απόψε" είπε κάνοντας μια τούμπα στον αέρα, στην προσπάθεια να τσακώσει μια νυχτοπεταλούδα. <br/>Πριν καν προσγειωθεί, ήξερε πως ένα άλλο πλάσμα κρυβόταν μέσα στα χόρτα που γεμάτα υγρή δροσιά, ανάσαιναν κι αυτά το μπλε φως. Πριν ακουμπήσει τα μπροστινά του πόδια στο έδαφος, ήξερε πως ήταν ένα φίδι. Τα πίσω πόδια του ακούμπησαν στιγμιαία στο χώμα και με μια ρευστή κίνηση όλου του σώματός του, ξαναπήδησε προς το πλάι για να προσγειωθεί μερικά μέτρα πιο πέρα, σε απόσταση ασφάλειας από το φίδι.<br/><br/>Προσεκτικά, αθόρυβα, ο κόκκινος γάτος πλησίασε το σκούρο μωβ, διάστικτο με λαμπερά σημαδάκια, φίδι.<br/><br/>"Αν προσπαθήσεις να με δαγκώσεις, θα σε δαγκώσω και γω" είπε σφυριχτά το φίδι ανασηκώνοντας απειλητικά το κεφάλι του.<br/><br/>"Κι αν θέλω μόνο να παίξω μαζί σου;" ρώτησε πονηρά ο γάτος.<br/><br/>"Θα σε δαγκώσω και πάλι. Εκτός από την κυρά μου, δεν μ'αρέσει να παίζουν μαζί μου. Ειδικά γάτοι!" είπε ξανά το φίδι.<br/><br/>"Είσαι δηλητηριώδες φίδι;" <br/><br/>"Απόψε είμαι ό,τι και όποιος θέλω" είπε ξανά το φίδι, "όπως και συ. Απόψε είναι η νύχτα που το φεγγάρι είναι μπλε. Απόψε το απαγορευμένο γίνεται επιτρεπτό και οι νόμοι της φύσης, ο παλμός της, έχει αλλάξει."<br/><br/>"Γι'αυτό μπορείς και ακούς;" ρώτησε ο γάτος, αν και γνώριζε την απάντηση ήδη.<br/><br/>"Πάντα μπορώ να ακούω, χαζοβιόλικο αιλουροειδές!" είπε προσβεβλημένο το μωβ φίδι. "Αλλά όχι με αυτιά. Ακούω τους παλμούς της γης, την αντήχηση των βημάτων αυτών των απαίσιων, δολοφονικών ανθρώπων, τα ζώα και τα έντομα που τρώω. Τα ακούω με το σώμα μου που ακουμπά πάντα στο κορμί της Γης της ίδιας!" κατέληξε με υπερηφάνεια στη φωνή του.<br/><br/>"Τι το ιδιαίτερο έχεις λοιπόν, αυτήν την τόσο ιδιαίτερη νύχτα; Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως το να μιλά ένα φίδι με ένα γάτο αντί να…χμμ…'παίζουν', είναι τόσο εντυπωσιακό για τη νύχτα που φεγγάρι είναι μπλε;" είπε ειρωνικά ο γάτος.<br/><br/>"Γιατί δεν κοιτάς τι το εντυπωσιακό μπορείς να κάνεις εσύ, απόψε, αντί να κρίνεις τι κάνουν οι άλλοι, περίεργε γάτε;" σφύριξε ενοχλημένα το φίδι.<br/><br/>"Αυτό είναι πρόκληση; Ποιος θα τιμήσει τη μπλε νύχτα καλύτερα και εντυπωσιακότερα;" νιαούρησε εξ ίσου ενοχλημένος ο γάτος, τινάζοντας πέρα-δώθε την ουρά του.<br/><br/>"Ακριβώς!" είπε το φίδι και οι φολίδες του με τα αστεράκια τρεμούλιασαν και άστραψαν στο μπλε φως.<br/><br/>"Πολύ καλά!" ρουθούνισε ο γάτος. "Κανόνες;"<br/><br/>"Kανένας!" είπε το φίδι, βγάζοντας τη διχαλωτή μπλαβιά γλώσσα του, σαν κορόιδευε τον αιλουροειδή συνομιλητή του.<br/><br/>"Ακριβώς!" σφύριξε και ο γάτος με τα πράσινα μάτια του να λάμπουν και άνοιξε το στόμα του σαν να χαμογελούσε με πονηρή ικανοποίηση.<br/><br/>Στηρίχτηκε στα πίσω πόδια του και πήδηξε στον αέρα. Στριφογύρισε για λίγο και η μορφή του φάνηκε να γίνεται ένα με το γαλάζιο φως για μια στιγμή, πριν αρχίσει να μετατρέπεται, να γίνεται όλο και πιο ανθρώπινη ώσπου σε λίγο ένας κοκκινομάλλης άντρας με πλατύ χαμόγελο, ντυμένος με αλλόκοτα, αταίριαστα μεταξύ τους ρούχα πετούσε στον γαλαζωπό αέρα προς το σημείο πάνω από τους μάγους που ακόμα τραγουδούσαν, εκεί που χόρευε τώρα η γαλανοντυμένη Λούνα Λεβάνα.<br/><br/>Το μωβ φίδι τον κοίταξε για λίγο ψυχρά και άρχισε να σέρνεται στο έδαφος δημιουργώντας σχήματα με το σώμα του. Σχήματα που θύμιζαν γράμματα, αλλά σε μια άγνωστη γλώσσα που μόνο αυτό και η Γη γνώριζαν. <br/><br/>Ο κοκκινομάλλης άντρας άπλωσε το χέρι του προς τη θεά, εκείνη τον αναγνώρισε, τα ασημένια μάτια της άστραψαν και ο άντρας την έπιασε από τη μέση και ξεκίνησαν να χορεύουν στον ουρανό με το χαμόγελο να μη φεύγει ποτέ από τα χείλη του και τα πέπλα της Λούνα Λεβάνα να δημιουργούν σπείρες, κύκλους, σπείρες μέσα σε κύκλους καθώς ο ύμνος των μάγων κόντευε να ολοκληρωθεί.<br/><br/>Το διάστικτο με αστεράκια σώμα του φιδιού, φάνηκε τότε να απλώνεται, να απλώνεται, σαν να ήταν ύφασμα που ξετυλιγόταν, τα αστεράκια να γίνονται όλο και περισσότερα, ώσπου απλώθηκε, αόρατο και ανεπαίσθητο αλλά πανίσχυρο, σε όλο το χώρο πάνω στην επιφάνεια της γης και κάτω από τα πόδια της σύναξης των μάγων. <br/><br/> * * * * * * * * *<br/><br/><i><strong>"Ποιος είναι αυτός ο ανόητος που χορεύει με τη Λούνα Λεβάνα;"</strong></i>ρώτησε παραξενεμένος και κάπως ενοχλημένος ο Μικρός Τυμπανιστής τη Γιαγιά Νύχτα. <br/><br/>H Γιαγιά γέλασε.<br/><br/><i><strong>"Μη ζηλεύεις, αγόρι μου. Μόνο απόψε θα χορέψουν μαζί. Δεν θα σου έλεγε κάτι το όνομά του. Έχει έρθει από… από αλλού! Από μύθους που ανήκουν στα άστρα! Λέγεται ΜαγΑιτιοΓραμμιστής ο Πιθανός, ένας... Μάγος, αλλά όποτε εμφανίζεται στη Γη, όταν το φεγγάρι είναι μπλε, οι άνθρωποι τον λένε Τρελό, γιατί δεν ακολουθεί κανόνες και περιορισμούς, και οι μάγοι Ανόητο γιατί δεν αναγνωρίζει κανόνες και περιορισμούς. Όπως οι γάτοι!"</strong></i><br/><br/><strong><i>"Είναι πραγματικά Ανόητος!"</i></strong> είπε θυμωμένο το αγοράκι.<br/><br/><strong><i>"Περισσότερο από όσο νομίζεις, μικρέ μου τυμπανιστή!"</i></strong> είπε η Γιαγιά Νύχτα. <strong><i>"Όσο για το φίδι…"</i></strong><br/><br/><strong><i>"Ναι;"</i></strong><br/><br/><strong><i>"Aυτό έχει περισσότερα ονόματα. Πάρα πολλά. Όσοι δεν το φοβούνται το αποκαλούν με ένα όνομα που σίγουρα γνωρίζεις. Παναιπόλο! Αυτόν που κάνει το σύμπαν να στρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Εκείνοι που το φοβούνται το λένε… αλλιώς! Ένα όνομα που εσύ δεν μπορείς ποτέ να το καταλάβεις!"</i></strong><br/><br/><strong><i>"Ποιο είναι το όνομα που δεν μπορώ να καταλάβω;"</i></strong><br/><br/>H Γιαγιά Νύχτα δεν απάντησε...<br/><br/><br/><i><strong>"Λούνα Λεβάνα,<br/>Κόρη του Φεγγαριού<br/>και Μάνα,<br/><br/>Άρτεμις και Διάνα,<br/>Ουνι-Άστρα και Ινάννα,<br/><br/>Νύχτα Καλοκαιριού<br/>Γιαγιά, Βασίλισσα <br/>και Μάνα,<br/><br/>στης Γης τη μήτρα <br/>Μαμή και Παραμάνα<br/><br/></strong></i><i><strong>Αστρόφερτος ο Ήλιος,<br/>Σύντροφός σου,<br/>ας βοηθά να<br/><br/></strong></i><i><strong>τηρείται αλεξίθυμος<br/>του κόσμου ο ρυθμός,<br/>αειπλάνα,</strong></i><br/><br/><i><strong>από διαθέσεις άδικες, <br/> υπεριπτάμενη Σελάνα<br/><br/>μυστικών αρχέγονων φρουρέ,<br/>Λούνα αργυρόχοη, Λεβάνα!<br/><br/>Λούνα Λεβάνα! Λούνα Λεβάνα!<br/>Λούνα Λεβάνα!"<br/><br/></strong></i><strong><br/></strong>Ο ύμνος ολοκληρώθηκε και ο Αρχιμάγος κοίταζε τους συντρόφους του να απομακρύνονται. Οι κύκλοι μετατράπηκαν σε σειρές και η πομπή ξεκίνησε να κατηφορίζει αργά το λόφο. <br/><br/>Τα κόκκινα μακριά μαλλιά και το μούσι του μάγου είχαν πάρει μια παράξενη βυσινί απόχρωση στο μπλε φως του φεγγαριού.<br/>Πίσω του η Αρχιμάγισσα ετοιμαζόταν να φύγει και κείνη, προτελευταία όπως ήθελε το πρωτόκολο.<br/>Ο μάγος γύρισε και την κοίταξε. Δεν είχε προσέξει πως τον πλησίασε και για μια στιγμή ξαφνιάστηκε. Μόνο για μια στιγμή. <br/><br/>Χαμογέλασε και τα μάτια του έλαμψαν πονηρά.<br/><br/>Το σκούρο μωβ μακρύ φόρεμά της, τα πλατιά μανίκια, οι χρυσαφένιοι αστερισμοί κεντημένοι πάνω του, το βαθύ ντεκολτέ, τα μαύρα στιλπνά μαλλιά που έλαμπαν στο φεγγαρόφωτο, τα βαθιά, εβένινα μάτια.<br/>Ήταν ελκυστική και επικίνδυνη, γεμάτη καλά φυλαγμένα μυστικά και μια αδιόρατη αύρα θλίψης.<br/><br/>"Θα φύγεις λοιπόν;" τη ρώτησε.<br/><br/>"Ναι. Όταν βρω το 'οικείο' μου."<br/><br/>"Έχεις καινούργιο ζώο, άκουσα."<br/><br/>"Ναι. Ένα φίδι πάλι. Το άλλο το σκότωσαν άνθρωποι."<br/><br/>Ο μάγος ανάσανε βαθιά.<br/><br/>"Λυπάμαι, Αεριχώ. Δάγκωσε κάποιον;"<br/><br/>Η μάγισσα γέλασε. Ο ήχος ήταν πικρός.<br/><br/>"Όχι φυσικά. Ήταν απόλυτα συντονισμένο μαζί μου. Η θέλησή του, θέλησή μου, ο ρυθμός μου, ρυθμός του, ο παλμός μου και δικός του. Ήθελε μόνο να φάει ένα σύκο. Το είδαν να πλησιάζει τη συκιά και το κομμάτιασαν με τα σκερπάνια τους."<br/><br/>"Μερικές φορές . . . " είπε ο μάγος και η φωνή του είχε κάτι απειλητικό, σαν από βροντή μιας μακρινής θύελλας. <br/><br/>Η αρχιμάγισσα το βρήκε πολύ ελκυστικό αυτό. <br/><br/>Απόψε. <br/>Απόψε που το αλλόκοτο φως έκανε την καρδιά της να πάλλεται διαφορετικά, και η επιθυμία για το απαγορευμένο ξεχείλιζε στο κορμί της. <br/><br/>Γιατί ο Αρχιμάγος και η Αρχιμάγισσα ποτέ δεν έπρεπε να γνωρίσουν αληθινά ο ένας τον ά;λλον και να γίνουν ένα με κανέναν τρόπο! Ούτε και κανένα άλλο μέλος της Παράδοσής τους είχε αυτό το δικαίωμα.<br/> Η ισορροπία της μαγείας που εξασκούσαν θα κινδύνευε να χαθεί αν ο καθένας δεν ακολουθούσε επακριβώς αυτό που απαιτούσε ο ρόλος του, χωριστά από κάθε άλλο ή άλλη, με μόνο τις τυπικές και καθορισμένες σχέσεις ανάμεσά τους να θεωρούνται επιτρεπτές. Μια μαγεία που έλπιζαν κάποτε να αλλάξει τον κόσμο τους.<br/><br/>Γιατί στον κόσμο που ζούσαν, όπου οι άνθρωποι φοβούνταν τόσο πολύ τους <i>"homines magοs"</i>, τους ανθρώπους-μάγους δηλαδή, έπρεπε να είναι όσο πιο προσεκτικοί γινόταν. Γιατί ακόμα και μια τυχαία εμφάνισή τους, ένα τυχαίο μαγικό, θα μπορούσε να δημιουργήσει πανικό στους ανθρώπους, και αθώοι συνάνθρωποί τους που δεν είχαν καμμία σχέση με τη μαγεία, να βρεθούν αντιμέτωποι με το σκληρό, απάνθρωπο ιερατείο.<br/><br/>Δεν ήταν όμως μόνο το απειλητικό βλέμα του μάγου που η αρχιμάγισσα Αεριχώ έβρισκε ελκυστικό. Τα σπινθηροβόλα σμαραγδένια μάτια του μάγου, τα μακριά κόκκινα μαλλιά, τα δυνατά χέρια, οι στιβαροί ώμοι και το δυνατό στέρνο, το ευλύγιστο κορμί του που δεν κρύβονταν κάτω από το μανδύα του, η ανεξαρτησία και η σοφία που ανέδιδε κι ας ήταν τόσο νεώτερος από εκείνη. Η ζωώδης δύναμη που παλλόταν μέσα στο κορμί και τη ματιά του.<br/><br/>Με μια ρευστή κίνηση πέρασε το χέρι της πάνω από το ντεκολτέ του φορέματός της χαϊδευτικά. Τα μακριά νύχια της, βαμένα μωβ με χρυσά αστεράκια πάνω σε κάθε νύχι, άστραψαν στις ακτίνες του φεγγαριού. Μισάνοιξε τα χείλη της και χαμήλωσε τα βλέφαρά της κοιτώντας τον αρχιμάγο . . .<br/><br/>"Θα ήθελες να το δεις, Κόννλα;" ρώτησε γλιστρώντας, θα έλεγε κανείς, λίγο πιο κοντά στον μάγο.<br/><br/>". . . Ποιο;" ρώτησε ο μάγος σταυρώνοντας βιαστικά τα χέρια του μπροστά του, αποφεύγοντας το βλέμμα της Αρχιμάγισσας και προσπαθώντας να συγκρατήσει το τρέμουλο που ένιωθε να ανεβαίνει από το στομάχι στο λαιμό του.<br/><br/>"Το φίδι μου. Το νέο μου 'οικείο'. . ."<br/><br/>"Α. Ναι . . . Ναι, βέβαια. Και συ; Θέλεις να στον δείξω;" είπε πάλι ο μάγος.<br/><br/>". . . Ποιον;"<br/><br/>"To γάτο μου. Τον δικό μου 'οικείο'." <br/><br/>"Δεν τον είχα δει την περασμένη πανσέληνο του Θερινού Ηλιοστάσιου όταν χορεύαμε γύρω από τη φωτιά;"<br/><br/>Το αδιόρατο μειδίαμα που φάνηκε στις άκρες των χειλιών της Αεριχώς δεν πέρασε απαρατήρητο από τον αρχιμάγο.<br/><br/>"Όχι όπως είναι τώρα!" Τα μάτια του άστραψαν καταπράσινα."Όχι μια τέτοια νύχτα, γαλάζιας μαγείας, θέλω να πω. Όταν το φεγγάρι είναι μπλε κι η φύση πάλλεται αλλιώς. Χωρίς κανόνες!"<br/><br/>"Κανέναν κανόνα;" είπε εκείνη.<br/><br/>"Ακριβώς!"<br/><br/>Προσεκτικά, αθόρυβα, ο αρχιμάγος Κόννλα πλησίασε τη μάγισσα, ελπίζοντας πως η Αεριχώ δεν θα άκουγε την καρδιά του που παλλόταν παράξενα, όχι με τον γνωστό της ρυθμό, όπως παλλόταν όλο το κορμί του. Δεν ήξερε μόνο πως και η Αρχιμάγισσα έλπιζε ακριβώς το ίδιο…<br/><br/>"Τον βλέπω ήδη να χορεύει…" ψιθύρισε η Αεριχώ καθώς τα χείλη της ενώθηκαν με του Κόννλα, και ο ίδιος παλμός, ο παλμός της γαλάζιας Σελήνης που ανασήκωνε ελαφρά τη γήινη φύση προς τον ουρανό, κατέλαβε και όλα τα άλλα μέλη της μαγικής σύναξης.<br/><br/><br/> * * * * * * * * *<br/><br/><br/>Καθώς το φεγγάρι έφτανε στη δύση και η Λούνα Λεβάνα γύρισε κοντά στη Γιαγιά Νύχτα, οι μάγοι και οι μάγισσες επέστρεφαν αναψοκοκκινισμένοι μέσα από το δάσος, προσπαθώντας να σιάξουν τους μανδύες ή τα φορέματά τους, και να σουλουπώσουν τα γεμάτα πούσια, ανάκατα μαλλιά τους χωρίς να προκαλέσουν την προσοχή των άλλων (αποτυγχάνοντας εντελώς).<br/><br/>Σε ένα χωράφι, ένας κοκκινογούνης γάτος και ένα μωβ φίδι διαφωνούσαν έντονα σχετικά με το ποιος τίμησε καλύτερα τη νύχτα που το φεγγάρι ήταν μπλε, ώσπου σταμάτησαν να μπορούν να καταλαβαίνουν ο ένας το άλλο. <br/>Το φίδι γλύστρισε μέσα από τα χορτάρια αναζητώντας τη μάγισσα-κυρά του για να το ζεστάνει, ενώ ο γάτος έτρεξε χαρούμενος να χαϊδευτεί στα πόδια του μάγου του. <br/><br/><div align="justify"><br/></div>Kαι ο μικρός τυμπανιστής - που ήταν Μέγιστος Τυμπανιστής πια - αποχαιρέτησε τη Γιαγιά του και την αγαπημένη του, και ανέτειλε υπέρλαμπρος και μεγαλειώδης.<br/><br/> * * * * * * * * *<br/> <br/></div><br/><span>Copyright: Διονύσης (Dain) Τζαβάρας, 2008</span><br/></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-63381357651402746982008-09-13T21:43:00.008+03:002008-09-13T22:04:37.639+03:00This is GNN - Special Newsflash!<div align="justify"><i><br/><br/>Η ιστοριούλα αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην ανάγνωση κωμικών διηγημάτωμ ε.φ. μέχρι 530 λέξεις, στα πλαίσια του <a href="http://www.sff.gr/forums/index.php?showtopic=7246&hl=">4ου Φεστιβάλ Ε.Φ. στην Ερμούπολη Σύρου</a> το φετεινό Μάιο, γραμμένη στο στυλ των GNN News που δημοσιεύω πού και πού. <br/>Νομίζω πως η ιστορία άρεσε και σίγουρα μ'άρεσε και μένα να τη γράψω ΚΑΙ να πάρω το "βάπτισμα του πυρός" στην ανάγνωση μπροστά σε κοινό, και μάλιστα άγνωστο!<br/><br/> * * * * * * * <br/><br/><br/><br/><strong>Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΕΣΑ ΙΣΣΕΡ</strong></i><br/>------------------------------------------<br/><br/><br/><div align="justify">Καλησπέρα σας, έλλογα όντα κάθε φυλής, είδους, και σοφοντολογικής κατάταξης.<br/><br/>Παρακολουθείτε τα απογευματινά Νέα του Γαλαξιακού Νοοδικτύου GNN!<br/><br/>Ενεργοποιήστε το εμφύτευμα στο σώμα σας για να βιώσετε σε πλήρη εικονικότητα τι συμβαίνει στο γαλαξία το τελευταίο μικροδευτερόλεπτο!<br/><br/>Θα δείτε σε απ'ευθείας σύνδεση, αποκλειστικά από το GNN, τη λύση ενός μεγάλου ιστορικού μυστηρίου των τελευταίων αιώνων.<br/><br/>Όλοι γνωρίζουμε τη θρυλική πριγκίπισσα Σερβέσα Ίσσερ που έζησε πριν χιλιετηρίδες σε έναν απομακρυσμένο, νεκρό κόσμο στις παρυφές του γαλαξία. <br/>Η πιθανή ζωή της έχει γίνει αντικείμενο πάμπολλων μελετών και καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, όπως η γνωστή όπερα "Σερβέσα Ίσσερ", ώστε ο θρύλος να έχει εισχωρήσει στη γαλαξιακή κουλτούρα σαν σύμβολο μιας παλαιάς και αναμφισβήτητα ρομαντικής εποχής, για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα!<br/><br/>Ο ανταποκριτής μας ταξίδεψε στο χώρο των ανασκαφών όπου ο καθηγητής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Πανγαλάξια Κύριος Όρφικους Νεο-Καρτεσιάνους θα αποκαλύψει στο γαλαξία το νέο εύρημα που χωρίς αμφιβολία αποδεικνύει την ύπαρξη της πριγκίπισσας! <br/>Πιθανότατα μάλιστα το τεχνούργημα που ανακαλύφθηκε να μας δώσει μια λεπτομερέστατη βιογραφία της όπως καταγράφτηκε στα αποθηκευτικά μέσα της εποχής της!<br/><br/>Συνδεόμαστε αμέσως με τον αρχαιολογικό χώρο και τον ανταποκριτή μας!<br/><br/>"Κύριε καθηγητά, πείτε μας μερικά λόγια για το θρύλο της Σερβέσα Ίσσερ."<br/><br/>"Ναι. Όπως γνωρίζετε πριν δύο αιώνες ανακαλύψαμε στα συντρίμια ενός διαστημόπλοιου μια . . . ταπετσαρία από ένα πολυμερές υλικό. Ήταν διαλυμένη σε αρκετά κομμάτια, αλλά μερικά έφεραν διακριτές λέξεις, γράμματα και το πορτραίτο της όμορφης, γελαστής πριγκίπισσας.<br/><br/>Οι γλωσσολόγοι μας ξόδεψαν χρόνια για να καταλάβουν την πιθανότερη σημασία του πορτραίτου και των λέξεων και να συνθέσουν μια εικόνα της ζωής της.<br/>Ευτυχώς κάποιες λέξεις ήταν ολόκληρες και με βάση αυτές ανασυντέθηκε το αρχικό κείμενο από το οποίο μάθαμε την ταυτότητά της. Η "ταπετσαρία" είναι το εξώφυλλο μιας πολύ μεγαλύτερης βιογραφίας.<br/>Είχαμε πλήρεις τις λέξεις "τέλεια", "πριγκίπισσα", "ευαίσθητες", τμήματα όπως "ερ", "ες", "τις", "βι", "σερ" κλπ. και αρκετά σκόρπια γράμματα.<br/>Ανασυνθέσαμε λοιπόν τη φράση του τίτλου της βιογραφίας κατά τη μέγιστη δυνατή προσέγγιση.<br/><br/>Έλεγε:<strong><i> "Σερβέσα Ίσσερ: Η τέλεια πριγκίπισσα με τις ευαίσθητες ματιές."</i></strong><br/><br/>Προφανώς ο τίτλος αναφέρεται στον γεμάτο κατανόηση τρόπο που η "τέλεια" πριγκίπισσα κοίταζε τους υπήκοούς της, επιβεβαιώνοντας πως είχε γλυκιά φύση όπως στο πορτραίτο της."<br/><br/>"Όλοι γνωρίζουμε τη σημασία του ευρύματος και πόσο άγγιξε τις ρομαντικές χορδές μας. Αλλά τι είναι το νέο τεχνούργημα που ήρθε στο φως;"<br/><br/>"Ένα πλήρες αντίτυπο της βιογραφίας αποθηκευμένο σε πρωτόγονα μέσα, φτιαγμένα από φυσικές ίνες και κάποιο πορώδες πολυμερές, με το ίδιο ακριβώς εξώφυλλο! Όντας θαμμένο επί χιλιετηρίδες, το τεχνούργημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, γι'αυτό θα τηλεμεταφερθεί σε ειδικό κώδωνα, κενό αέρος, ώστε να μη διαλυθεί. <br/>Με συγχωρείτε τώρα! Με ειδοποιούν πως ο τηλεμεταφορέας είναι έτοιμος!"<br/><br/>"Σε λίγο θα διαβάσουμε μαζί με τον καθηγητή, αγαπητοί νοοθεατές, την αλήθεια για τη Σερβέσα Ίσσερ. Ακούω τον τηλεμεταφορέα και . . . ναι!! Το τεχνούργημα βρίσκεται στον κώδωνα! Ω, είναι πραγματικά απερίγραπτης ομορφιάς! Κύριε καθηγητά . . .έχετε προφανώς ιδρώσει από τη συγκίνηση. Πέστε στα τρισεκατομμύρια νοοθεατές μας τον πραγματικό τίτλο της βιογραφίας. <br/>Κύριε καθηγητά;"<br/><br/>"Δεν καταλαβαίνω . . .ο . . .τι . . .τίτλος . . ."<br/><br/>"Ο τίτλος τι, κύριε Νέο-Καρτεσιάνους; Mη μας κρατάτε σε τόση αγωνία!"<br/><br/>"Ο τίτλος είναι . . <strong><i>.'</i></strong><i>Πριγκίπισσα Εμι: </i><i>H</i><i> τέλεια σερβιέτα στις ευαίσθητες μέρες σας.'</i><br/>Είναι άλλη πριγκίπισσα. Aλλά τι θα πει 'σερβιέτα;'"<br/><br/><br/> * * * * * * * * *<br/><br/></div><span style="font-size:85%;">Copyright: Διονύσης (Dain) Τζαβάρας, 2008</span> <br/></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-5805650069621527492008-09-13T09:48:00.005+03:002008-09-13T10:40:08.557+03:00This is...GNN! Νέα από το Γαλαξία (4)<div align="justify">Τέταρτο αλλά ανεξάρτητο μέρος από κωμικά, και όχι μόνο, επεισόδεια επιστημονικής φαντασίας. To πρώτο επεισοδιάκι δεν σατιρίζει κάποια θρησκεία αλλά ομάδες "κολλημένων" φανς διαφόρων σειρών. <br/>Σαν να μου φαίνεται κιόλας πως όσο πάνε γίνονται και πιο περίπλοκα και λεπτομερή τα "Νέα". Χμμ... (Και κάντε και κανα σχόλιο). <br/>Tα μέρη 1, 2, και 3, βρίσκονται εδώ:<a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/this-isgnn-1.html"> This is GNN 1</a> ,<a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/this-isgnn-2.html"> This is GNN 2</a>,<a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/this-isgnn-3.html"> This is GNN 3</a><br/><br/><br/><br/><i>THIS IS GNN NEWS (GALACTIC NOUMENAL NETWORK NEWS) 4.<br/><br/><br/>Choisissez votre langue...<bzzzt>...Wählen Sie Ihre Sprache...<bzzzzzt>...Choo...<Θα αλλάξω εμφύτευμα. Δεν πάει άλλο! Ελληνικά θέλω, κωλόπραμα!!>...<bzzt> Επιλέξτε γλώσσα.<br/></i><br/><div align="left"><br/></div>Μεταφραστής λειτουργεί κανονικά.<br/><br/>Επιλέξτε παρουσιαστή. <i><oυδέτερο></i>...<bzzzt><br/><br/><br/>THIS IS GNN NEWS. Επισκεφτείτε τώρα το Νοο-χώρο μας για τετραδιάστατη ενημέρωση: 4dttp://GWW.GNN.hypergate:48239807.COM.mwg<br/><br/>Πιέστε το πλήκτρο σύνδεσης με το Νοο-Δίκτυο πάνω στο σώμα σας για άμεση επαφή. Γεγονότα του τελευταίου πικοδευτερόλεπτου.<br/><br/><br/><i>THIS IS...GNN News. The Galactic Noumenal Network News!</i><br/><br/><br/><br/>Καλησπέρα σας κύριες, κύριοι και οντότητες κάθε είδους, κλάδου, φυλής, απόχρωσης, βιοψυχολογίας και σοφοντολογικής κατάταξης.<br/><br/><br/>Βίαια επεισόδια αμαύρωσαν για άλλη μία φορά το Συνέδριο Παλαιονοητικών Θρησκειών που πραγματοποιούνταν αυτή την εβδομάδα (31 Μαρτίου - 6 Απριλίου 3017) στον Μπορεάλις.<strong> Παλαιοαστροημερολογίτες Τρεκιστές</strong> συγκρούστηκαν με ομάδα των <strong>Τζενταϊστών της Πρώτης Τριλογίας.</strong> <br/><br/>Αφορμή της συμπλοκής στάθηκε η άρνηση των Τρεκιστών να αναγνωρίσουν την "Ύπατη Αγιότητα" του <strong>Αγίου Γεωργίου Λουκά</strong> - μεγάλου Προφήτη του Τζενταϊσμού - πράγμα που έκανε το Συμβούλιο των Τζενταϊστών της Π.Τ. να αφαιρέσει το όνομα του <strong>Αγίου Ευγενίου του Ροδενβέρη</strong> από το επίσημο "Εορτολόγιο των Μικρών" της Εκκλησίας τους. <br/>Αποκαλώντας οι μεν τους δε "Αιρετικούς", "Σχισματικούς" και "Ιερόσυλους" άρχισαν να σπάνε και να πετούν τα ιερά αντικείμενα των δύο μεγάλων δογμάτων που εκτίθενταν στο συνεδριακό κέντρο της Σιντέρεα, πόλης του Μπορεάλις. <br/><br/>Η Μπορεαλινή αστυνομία - που ήδη περίμενε να γίνουν επεισόδια - προσπάθησε να συγκρατήσει το πλήθος, αλλά όταν οι Τζενταϊστές έσκισαν την "Επί Αφίσης Αγία" <strong>Εικόνα του Προφήτη Κέρκιου</strong>, - του ενός από τους δύο Μεγάλους Προφήτες των Παλαιοαστροημερολογιτών Τρεκιστών - οι Τρεκιστές έσπασαν τον πανάρχαιο πλαστικό<strong> Ιερό Ιέρακα της Χιλιετηρίδος</strong>! Μετά από αυτές τις ανείπωτα ανίερες πράξεις επικράτησε τέτοιο χάος ώστε οι αστυνομικές δυνάμεις ήσαν ανίσχυρες να ελέγξουν τους έξαλλους πιστούς και ιερείς.<br/><br/>Έγιναν αρκετές συλλήψεις και υπήρξαν τραυματισμοί αλλά ευτυχώς όχι θύματα.<br/>Οι εκπρόσωποι των άλλων Παλαιονοητικών Θρησκειών αποχώρισαν από το Συνέδριο και μόνο ένας <strong>Καλόγερος του Ζεν Μπαμπυλωνισμού-5 </strong>σχολίασε: Που να τους πάρουν όλους οι Σκιές να ησυχάσουμε πια! Για όνομα του Αγίου Σεριδανού και της Οσίας Ντελέννης δηλαδή, θου Στραζύνσκιε φυλακήν τω στόματί μου και κολάζομαι! <br/><br/><br/>---------------------------------------------------<br/><br/><br/>Το αγαπημένο περιοδικό εκατομμυρίων αναγνωστών σε όλο το ηλιακό σύστημα <strong>Interplanetary Areographic</strong>, σας εύχεται Καλές Γιορτές και Ευτυχισμένο το 2190! <br/>Γιορτάζοντας και τα δικά του 110α γενέθλια, το περιοδικό Αρειανολογίας και Αρεογραφίας προσφέρει εντελώς δωρεάν σε κάθε νέο ή παλαιό συνδρομητή ένα υπέροχο VCC (Virtual Crystal Cube), που περιέχει ένα πολύωρο 3d ταξίδι σε ολόκληρο τον Άρη! <br/>Ταξιδέψτε μαζί με το Interplanetary Areographic απ'άκρη σ'άκρη στον κόκκινο πλανήτη, από τη Βόρεια Βάση στον Πόλο μέχρι την <strong>Οlympusland</strong>, από τα νέα κανάλια στο<strong> Schiaparelli</strong>, μέχρι την πόλη <strong>Χρυσηίδα στην Valles Hellas Martiana</strong>, όπως και στον πιο "ιερό" τόπο των Αρειανών, <strong>Utopia Planitia</strong>, όπου βρίσκεται το Μνημείο του Βίκινγκ-2! <br/>Προσβλέποντας μάλιστα και στο μέλλον, το VCC περιέχει και ένα φανταστικό ντοκυμαντέρ στον "μπλε και πράσινο" Άρη που θα γίνει πραγματικότητα σε λίγους αιώνες. Οδηγοί σας σ'αυτό το υπέροχο ταξίδι οι γνωστοί <strong>VIPS (virtual personalities) Τζον Κάρτερ και Ντέγια Θόρις!</strong><br/>Περιοδικό Interplanetary Areographic. Για να νιώθετε σαν Αρειανοί, και όχι σαν "γήινοι", στον Άρη!<br/><br/><br/>---------------------------------------------------<br/><br/><br/>Το <strong>"Δάκρυ"</strong>, το πασίγνωστο Διαμάντι του Στέμματος της<strong> Κραταιάς Εικονικής Αυτοκρατορίας της Βρετάνα</strong>, κλάπηκε χτες από το μέτωπο της Αυτής Μεγαλειότητας, Βασίλισσας <strong>Ελιζέμπα Ορφέα Γενεβιέβη της 32ης</strong>.<br/>Η βασίλισσα που βρίσκεται σε περιοδεία στην <strong>Πανμεγίστη Σολάρια</strong> για τον εορτασμό των 2000 χρόνων βασιλείας της, είχε καταλύσει με την ακολουθία της, στο εξακοσιοστό ενενηκοστό ένατο πεδίο του ορατού κόμβου της Μυθαστρίας που βρίσκεται σε γεωσύγχρονη τροχιά στο διάστημα πάνω από την αιωρούμενη <strong>ΟλοΣυνειδησεομονάδα</strong> <bzzzzt i="">Mισό, μισό! Τι θα πει ΟλοΣυν...πώς το είπες;...bzzzt...ΟλοΣυνειδησεομονάδα: Νεολογισμός του 102ου αιώνα με κύριο νόημα ανάλογο, αν και υπεραπλουστευμένο, με την παρελθούσα ορολογία για τη λέξη "Πόλη"...bzzzzt> <strong>Βενέζια{coelestis}Νόβα στην Ατλάντικα</strong> <bzzzt> της Γης.<br/><br/>Όπως είναι γνωστό, πριν δύο χιλιετηρίδες, κατά τα τέλη του 82ου αιώνα η Αυτοκρατορία της Βρετάνα κατελάμβανε μερικές δεκάδες κόσμους στο <strong>γαλαξιακό βραχίονα "Νόρμα"</strong>. Εξ αιτίας της ενεργειακής κρίσης που μάστιζε τότε την Αυτοκρατορία, και ειδικά το σύστημα της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας Βρετάνα, η τότε μονάρχης<strong> Ελιζέμπα Ρομανόλα Μπερενγκάρια η 20η</strong> επέτρεψε να δημιουργηθεί ένα σύστημα απορρόφησης του πλάσματος από όλους τους ήλιους που φώτιζαν τους κόσμους της αυτοκρατορίας. <br/>Το σύστημα όμως αυτό ήταν τόσο ασταθές που τα άστρα δεν άντεξαν και ένα μετά το άλλο άρχισαν να εκρήγνυνται σε διάστημα λίγων ετών. Η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη και η μόνη λύση για την επιβίωση των δισεκατομμυρίων υπηκόων ήταν να μεταφερθεί ολόκληρος ο πολιτισμός της αυτοκρατορίας σε έναν<strong> τεχνητό εικονικό κόσμο.</strong> <br/><br/>Όλοι οι κόσμοι, όλοι οι κάτοικοι, όλες οι πόλεις, όλα τα φυτά, ζώα, μηχανές, όλο το νοητικό Δίκτυο μεταφέρθηκε μέσα σε ένα <strong>"Διαμάντι"</strong> φτιαγμένο στην καρδιά του άστρου που ακόμα φώτιζε τη Βρετάνα, λίγο πριν εκραγεί. Το διαμάντι έχει σχήμα δακρύου και συμβολίζει τα δάκρυα και τη μετάνοια των Βρετανιανών για την αυτοκαταστροφή τους όταν ο ήλιος της Βρετάνα εξερράγη και εξαέρωσε τον πλανήτη.<br/><br/>Η τωρινή βασίλισσα επιλέχτηκε σε ηλικία μόλις 19 στάνταρ ετών να αποκτήσει μερική αθανασία και να φέρει το διαμάντι στο μέτωπό της για όλη την αιωνιότητα. Έτσι σήμερα η Κραταιά Εικονική Αυτοκρατορία της Βρετάνα αποτελείται από χιλιάδες εικονικούς κόσμους με τρισεκατομμύρια υπηκόους, που συνδέονται με το φυσικό σύμπαν μόνο μέσω του <strong>Γαλαξιακού Νοοδικτύου</strong> και της βασίλισσας.<br/><br/>Οι συνέπειες που μπορεί να έχει η κλοπή αυτή και, ακόμα περισσότερο, η πιθανή καταστροφή του "Δακρύου" για όλο το γαλαξία είναι ανυπολόγιστες. Εξ άλλου το <strong>μοντέρνο τηλεπροθετικό Νοοδίκτυο</strong> χρωστά πολλά στην τεχνολογία που ανέπτυξαν οι τεχνητές νοημοσύνες των εικονικών Βρετανιανών τις τελευταίες δύο χιλιετηρίδες.<br/>Κανείς δεν γνωρίζει ούτε πώς έγινε η κλοπή, ούτε για ποιο λόγο. Η βασίλισσα φυσικά έπεσε σε κώμα, λόγω της απόλυτης συμβιωτικής σχέσης που έχει με το "Δάκρυ".<br/>Το μόνο ελπιδοφόρο είναι πως το διαμάντι δεν έχει καταστραφεί, αλλιώς η βασίλισσα θα είχε πεθάνει! <br/><br/>Οι <strong>Ιππότες Της Σπειροειδούς Τράπεζας</strong> - Μυθάστριοι πράκτορες στην υπηρεσία της βασίλισσας - βρίσκονται ήδη σε συμβούλιο μαζί με τις αρχές της Πανμεγίστης Σολάρια στη Βενέζια{coelestis}Νόβα, για να αποφασίουν την επόμενη κίνησή τους ώστε να βρεθεί και να επιστραφεί το Δάκρυ στο μέτωπο της <strong>"κοιμώμενης βασίλισσας"</strong> Ελιζέμπα Ορφέα Γενεβιέβη της 32ης.<br/><br/><br/>----------------------------------------------------------------<br/><br/><br/>Ένα πολύ ευχάριστο νέο για όσους σκέφτονται να περάσουν τις διακοπές τους στα <strong>Βυθισμένα Νησιά του Αιγαίου.</strong> <br/>Από αύριο 11 Ιουλίου 2979 οι εξωκόσμιοι τουρίστες που φτάνουν στη Γη δεν θα χρειάζεται πια να πηγαίνουν στην <strong>Αμφίτριτο, την Πρώτεα, τη Γοργώ και την Τέλεστο</strong> μέσω της Υπεράττικα - την μεγάπολη-πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Επαρχίας της Ελλάδας κέντρο της οποίας είναι η παλαιά "Πόλις των Αθηνών" - αλλά με απευθείας <strong>τηλεμεταφορική σύνδεση</strong> από τις τροχιακές βάσεις. <br/>Φυσικά, όσοι επισκέπτες θέλουν μια "γεύση από Αιγαίο" μπορούν να ταξιδεύουν και με τα συμβατικά αντιβαρυτικά "Δελφίνια" από τα λιμάνια του Πειραιά, της Αίγινας, της Ραφήνας και του Λαυρίου ή με το <strong>Υπεραττικό μετρό</strong> από τη <strong>γραμμή 38-Μπλε "Ομόνοια^17 - Μύκονος."</strong><br/><br/><br/>Πιέστε εδώ για ένα 3d-ινφόγραμμα σχετικά με τα Βυθισμένα Νησιά της Ελλάδας<br/><br/><br/><blockquote>Tα τέσσερα βυθισμένα "νησιά" Αμφίτριτος, Πρώτεα, Γοργώ και Τέλεστος<br/>δημιουργήθηκαν ανάμεσα στον<strong> 27ο και 29ο αιώνα</strong> για πειράματα ή σαν τόποι εξορίας.<br/><br/>Η <strong>Αμφίτριτος</strong> δημιουργήθηκε αρχικά σαν υποθαλάσσια αποικία από τον νεο-τρανσανθρωπιστή (transhumanist) βιομήχανο <strong>Άλαν Μπλέηντ τον 4ο</strong> - συνεταίρο σήμερα των K.I.I. (<strong>Kadmian Intersolarian Industries</strong>) - σαν πείραμα για τη δημιουργία υποθαλάσσιων πόλεων αλλά στην πραγματικότητα ήταν κρησφύγετο της ομάδας αντίστασης ενάντια στη δικτατορία του καθεστώτος του "Συμβιωτικού", της σατανικής τεχνητής νοημοσύνης που είχε σκλαβώσει για δύο αιώνες σχεδόν όλη τη Γη.<br/><br/>Η <strong>Τέλεστος</strong> δεν ήταν παρά μια υποθαλάσσια επιστημονική βάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεμελιωμένη στην αρχή του 27ου αιώνα, που έκανε έρευνες για να ανακαλύψει πιθανούς τρόπους να κλείσουν τα <strong>ρήγματα</strong> που προκάλεσαν τόσους καταστροφικούς σεισμούς στο παρελθόν. Όταν οι έρευνες στέφθηκαν ξαφνικά από απρόσμενη επιτυχία η βάση πήρε το όνομα <strong>"Τέλεστος"</strong>. <br/>Η ιστορική σημασία της βάσης βοήθησε στο να μην διαλυθεί αλλά να μείνει σαν ιστορικό μνημείο που με τα χρόνια έγινε τόπος προορισμού για πολλούς τουρίστες που αναζητούν υποθαλάσσιες συγκινήσεις στους "λόφους", τα "φαράγγια" και τα "βουνά" στο βυθό του Αιγαίου.<br/><br/>Η<strong> Πρώτεα</strong> και λίγο μετά η<strong> Γοργώ</strong> δημιουργήθηκαν σαν <strong>στρατόπεδα συγκέντρωσης</strong> γενετικά μεταλλαγμένων ανθρώπων που θέλησαν να μοιάσουν στα μυθικά όντα της θάλασσας, <strong>γοργόνες, τρίτονες</strong> κλπ. Η απαγόρευση από το καθεστώς του Συμβιωτικού προς τα νέα αυτά όντα να εμφανίζονται στον κόσμο της επιφάνειας και η αφαίρεση κάθε ανθρώπινου δικαιώματός τους, έκανε πολλά από αυτά - που δεν ήθελαν να υποστούν κοσμητική/γενετική χειρουργική και να γίνουν ξανά <strong>συμβατικοί άνθρωποι -</strong> να εξοριστούν ή αυτοεξοριστούν στη βυθισμένη Πρώτεα. Ενώ η Γοργώ - που απέκτησε το όνομά της αργότερα - ήταν αρχικά στρατόπεδο συγκέντρωσης όσων συμβατικών ανθρώπων υποστήριζαν τις επιλογές των Πρωτεέων. <br/><br/>Μερικές δεκαετίες μετά την πτώση του διαβολικού καθεστώτος μια μερίδα <strong>νεορομαντικών καλλιτεχνών</strong> από όλο το σύμπαν θέλησε να πλησιάσει τους ξενόφοβους Πρωτεείς και έτσι έφτιαξε την καλλιτεχνική αποικία Γοργώ, η ζωή στην οποία γρήγορα απέκτησε και μυστικιστικές προεκτάσεις, αναστηλώνοντας και επεκτείνοντας τα εγκαταλελειμένα κτίρια του στρατοπέδου συγκέντρωσης. <br/>Τα<strong> βιτρώ των ναών στην "Χώρα" της Γοργούς</strong> θεωρούνται από τα ομορφότερα του γαλαξία, ενώ οι Σειρηναϊκοί Χοροί στο ετήσιο φεστιβάλ στην κοντινή Πρώτεα προσελκύουν χιλιάδες επισκέπτες κάθε άνοιξη.<br/><br/></blockquote><br/><br/>--------------------------------------------------<br/><br/><br/>Όσοι θέλετε να επισκεφτείτε την πανέμορφη <strong>Λουσίλλεα Νοκτάνα</strong>, πρωτεύουσα του Νόκτιλουξ (γνωστού και σαν <strong>Νυκτόφως</strong>), ενός από τους λιγότερο γνωστούς <strong>Παλαιούς Κόσμους</strong>, φροντείστε να ανανεώσετε το τηλεμεταφορικό σας εμφύτευμα σύντομα και οπωσδήποτε πριν το τέλος Σεπτεμβρίου 3515 (ημερομηνία Γης)!<br/><br/>Σε λίγες εβδομάδες, στα βόρεια πλάτη του Νόκτιλουξ θα εμφανιστεί το <strong>Χρυσαφένιο Σέλας </strong>όταν η σελήνη του πλανήτη θα βρεθεί μπροστά από τον ήλιο του. Το φαινόμενο συμβαίνει μία φορά κάθε 20 χρόνια!<br/>Η<strong> έκλειψη</strong> θα διαρκέσει για 8 συνεχείς μέρες και ο ήλιος θα φαίνεται ακίνητος στον ορίζοντα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την εμφάνιση του μεγαλειώδους Χρυσαφένιου Σέλαος αλλά και την αστραποβόλιση των <strong>ιδιότυπων λαμπερών νεφών</strong>, που είναι φωτεινά ακόμα και τη νύχτα, τα οποία έδωσαν στον πλανήτη το όνομά του.<br/><strong>Η πόλη Λουσίλλεα Νοκτάνα</strong> θα φωτιστεί ολόκληρη και κατάλευκη, με τους σπειροειδείς πύργους της να δημιουργούν ένα μοναδικό θέαμα από λευκό και χαλκόχρυσο φώς λίγο πριν ξεκινήσει η έκλειψη. <br/>Μάλιστα, αν νιώσετε <strong>έντονη σεξουαλική διέγερση</strong>, μην ανησυχήσετε. Η ιδιότυπη δόνηση του ορατού φωτός τη στιγμή που όλος ο πλανήτης βυθίζεται στο <strong>χαλκόχρυσο</strong> χρώμα της έκλειψης επενεργεί στο<strong> νευρικό σύστημα</strong> των περισσοτέρων όντων ανοίγοντας τα κέντρα της ερωτικής επιθυμίας. Η <strong>ηδυπαθής Λουσίλλεα Νοκτάνα </strong>σας περιμένει!<br/><br/><br/>-----------------------------------------------------------------<br/><i>THIS IS...GNN News. The Galactic Noumenal Network News!</i><br/></div><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-19506651705621743522008-09-13T07:20:00.004+03:002008-09-13T08:33:05.733+03:00Οι Πάπυροι της Αλεξάνδρειας <strong><i> ΟΙ ΠΑΠΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ</i></strong><br/><br/>Διονύσης (Dain) Τζαβάρας, copyright 2006.<br/><br/><div align="justify"><i>Η ιστορία διαδραματίζεται στο σύμπαν της Μυθαστρίας, αλλά δεν είναι ακριβώς Μυθαστριακή ιστορία, με την έννοια πως δεν υπάρχουν Μυθάστριοι χαρακτήρες που να παίρνουν μέρος.<br/> Όμως, λόγω "ιστορικής συνέχειας" και επειδή στην ιστορία αυτή γίνεται για πρώτη φορά κάτι που αργότερα θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στην μελλοντική εξέλιξη του όλου μύθου για τη Γη, την βάζω στην κατηγορία "Αυτοτελείς Μυθαστριακές Ιστορίες".<br/>Κάποια στιγμή ίσως γράψω και μια συνέχεια μια που η ιστορία άρεσε όταν την έβαλα στο sff.gr, όπως και οι πρωταγωνιστές της.<br/> <br/><br/> * * * * * * * * *<br/></i><br/></div><br/><br/><div align="justify">Το Σεράπειο καιγόταν. <br/><br/>Ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας - σύνολο από κτίρια στην πραγματικότητα - που περιείχε ένα μεγάλο μέρος των ανεκτίμητων θησαυρών της σοφίας της ανθρωπότητας δεν άντεξε στην πολιορκία του όχλου.<br/> Και όταν δόθηκε η εντολή που του επέτρεπε να παραβεί το πνευματικό άσυλο του Ναού, όρμησε!<br/>Ένας όχλος αλλόκοτος, αποτελούμενος όχι από ανθρώπους που είχαν ένα κοινό σκοπό, ή έστω μια κοινή παράνοια, αλλά από εχθρούς που λίγες μέρες πριν αλληλοσφάζονταν στους δρόμους της Αλεξάνδρειας.<br/>Αυτοί που επέτρεψαν το μιαρό βιασμό που επιτελούνταν αυτή τη στιγμή, γνώριζαν πολύ καλά τον καλύτερο τρόπο για να εκμεταλλευτούν τα άγρια ένστικτα και τη μισαλλοδοξία του ετερόκλητου πλήθους. <br/>Αρκούσε να εφεύρισκαν έναν κοινό εχθρό, για να ξεχάσει η κάθε θρησκευτική ή εθνική φατρία το μίσος που έτρεφε για την άλλη "μεριά", μέσα στην πανέμορφη κοσμοπολίτικη, διανοούμενη Αλεξάνδρεια. <br/><br/>Την Αλεξάνδρεια της τέχνης, του πνεύματος, της σοφίας και της γνώσης...<br/><br/>Και ο εχθρός είχε βρεθεί πάρα πολύ εύκολα.<br/><br/>Με σύμμαχό του το φόβο και την άγνοια, το πλήθος είχε προελάσει σαν πολιορκητικός κριός, σπάζοντας τις πύλες, σφάζοντας ανελέητα όποιον βρισκόταν μπροστά του, καταστρέφοντας τα αγάλματα, αρπάζοντας ό,τι μπορούσε ίσως να πουλήσει αργότερα σε κάποιο από τα παζάρια της μεγαλούπολης.<br/><br/>Το χάος που επικρατούσε δεν είχε προηγούμενο στη μνήμη ακόμα και των πιο γέρων. Η βεβήλωση της ανθρώπινης ψυχής από το μίσος είχε φτάσει στο σημείο ο όχλος να στραφεί ενάντια στους ίδιους τους ανθρώπους από τους οποίους αποτελούνταν. <br/>Η αλληλοσφαγή τώρα που οι πύλες του Σεράπειου είχαν πέσει, ήταν η καλύτερη ευκαιρία για κάθε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στις φατρίες.<br/>Ακόμα και άρρωστοι που είχαν καταφύγει εκεί. ώστε μέσα από ένα νυχτερινό όνειρο η θεότητα να τους φανερώσει την κατάλληλη θεραπεία, δεν είχαν γλιτώσει από το μένος και την κτηνωδία. <br/>Γυναίκες και παιδιά, γέροι και ανήμποροι έπεφταν νεκροί με μόνο κριτήριο τη θρησκεία ή την εθνικότητά τους, πράγμα που ήξεραν καλά αυτοί που επέτρεψαν και, στην πραγματικότητα, προκάλεσαν αυτό το μίασμα. Αυτοί θα έβγαιναν κερδισμένοι όπως και ό,τι και να συνέβαινε.<br/><br/>Προσπαθώντας να σώσουν ό,τι μπορούσαν, οι δεκάδες βοηθοί-βιβλιοθηκάριοι φόρτωναν τους ανεκτίμητους πάπυρους σε κάρα, φυγαδεύοντάς τουςαπό τα φλεγόμενα κτίρια. Συχνά όμως δεν μπορούσαν καν να σώσουν τους εαυτούς τους.<br/><br/>Άλλοι πάλι έτρεχαν από πύλη σε πύλη στην προσπάθεια να κλείσουν τις ψηλές θύρες, να σώσουν τον πνευματικό θησαυρό που αποθηκευμένος μέσα στο Σεράπειο αποτελούσε ένα φάρος φωτός μέσα στο σκοτάδι που απλωνόταν πια.<br/><br/>Υπήρχαν και κρυφοί διάδρομοι, κρυφές αίθουσες και όσοι τις γνώριζαν έτρεχαν προς τα εκεί, μέσα στους καπνούς, τους κρότους, τα ουρλιαχτά των θυμάτων, τις κραυγές του όχλου, τον ορυμαγδό.<br/><br/>Μια νέα γυναίκα με μελαψό δέρμα και μαύρα κατσαρά μαλλιά, ντυμένη με ανατολίτικη φορεσιά, μακριά κελεμπία, σανδάλια και στο κεφάλι ένα κάλυμμα που ανέμιζε, έτρεχε προς την έξοδο μαζί με δεκάδες άλλους που χοροπηδούσαν ανάμεσα στα σπασμένα μάρμαρα, τα αναποδογυρισμένα αγάλματα, τα άψυχα κορμιά. <br/><br/>Κρατούσε έναν πάπυρο στην αγκαλιά της. <br/><br/>Ασθμαίνουσα, με αίμα να τρέχει από μια πληγή στο μέτωπό της, κοιτούσε ολόγυρα αναζητώντας κάτι ή κάποιον μέσα στο πλήθος. <br/>Σήκωσε το χέρι της για να σκουπίσει τον ιδρώτα και το αίμα που έτρεχε, και ένα ασημένιο βραχιόλι έλαμψε στο φως του πρωινού ήλιου. Ήταν εξουθενωμένη.<br/><br/><i>"Αίμωνα!" </i>φώναξε στα Ελληνικά.<i> "Αίμωνα, που είσαι;"</i><br/><br/>Ένιωσε κάποιον να πλησιάζει πίσω της και η καρδιά της ανασκίρτησε. Γύρισε να κοιτάξει, φωνάζοντας πάλι το όνομα του Αίμωνα, ανακουφισμένη.<br/><br/>Αλλά δεν ήταν εκείνος. <br/><br/>Ένας άντρας, βρώμικος και κουρελής αλλά μεγαλόσωμος την άρπαξε από το χέρι. <br/>Η ανάσα του βρωμούσε και μέσα από το άγριο χαμόγελό του φαίνονταν δόντια μισοσαπισμένα και κίτρινα.<br/><br/>Τα μάτια της γούρλωσαν από τον τρόμο. Είχε την επιλογή να αφήσει τον πάπυρο και να προσπαθήσει να αμυνθεί - μπορούσε να αμυνθεί - αλλά αυτό της ήταν το μόνο αδύνατον. Τον πάπυρο δεν θα τον άφηνε παρά μόνο νεκρή.<br/><br/>Ω, όλα είχαν πάει τόσο λάθος. Μα τόσο λάθος.<br/><br/><i>"Δεν είσαι Ελληνίδα. Είσαι πολύ μελαψή για να είσαι Ελληνίδα!"</i> είπε ο άντρας.<br/><br/><i>"Γιατί λοιπόν, πόρνη, σχετίζεσαι με Έλληνα και όχι με κάποιον από το δικό σου έθνος; Eίσαι χριστιανή;"</i><br/><br/><i>"Όχι, ναι…δεν…"</i> είπε η γυναίκα τρομοκρατημένη μην ξέροντας ποια θα μπορούσε να ήταν η σωστή απάντηση, παρ΄όλο που μέσα της γνώριζε πως δεν υπήρχε σωστή απάντηση. Όχι πια.<br/><br/><i>"Ούτε χριστιανή είσαι;"</i> είπε ειρωνικά ο άντρας καθώς την τράβηξε προς την αγκαλιά του.<i> "Ακόμα καλύτερα!"</i><br/><br/>Κρατώντας την σφιχτά, προσπάθησε να σκίσει το ρούχο της για να την απογυμνώσει. Ο σκοπός του ήταν παραπάνω από εμφανής και η γυναίκα, παγωμένη από τον πανικό που ένιωθε να αναδύεται μέσα της, ήταν έτοιμη να αφήσει τον πάπυρο και να προσπαθήσει να αμυνθεί, ακόμα κι αν χρειαζόταν να τον σκοτώσει. <br/><br/>Όλα είχαν πάει τόσο στραβά που ακόμα ένα λάθος δεν είχε σημασία πια.<br/><br/>Δεν χρειάστηκε όμως. <br/><br/>Ένα σφύριγμα ακούστηκε και ο άντρας τρεμούλιασε για μια στιγμή. Ένα μαχαίρι είχε καρφωθεί στο μέτωπό του. Σωριάστηκε στο χώμα νεκρός.<br/><br/>Η γυναίκα έστρεψε το βλέμα της προς τα εκεί από όπου είχε έρθει το μαχαίρι.<br/><br/><i>"Αίμωνα…"</i> είπε απαλά, στη θέα του νεαρού ξανθού άντρα που έτρεχε τώρα προς το μέρος της.<br/><br/><i>"Φατάνα! Φατάνα, είσαι καλά;"<br/></i><br/>Ακούμπησε το χέρι του στην πληγή του μετώπου της ανήσυχος. Στον καρπό του φορούσε ένα βραχιόλι ίδιο με της γυναίκας. Ο ελαφρύς μανδύας του ήταν σκισμένος και λερωμένος σε πολλά σημεία, τα μαλλιά του ανακατεμένα από τον άνεμο και σκονισμένα.<br/><br/>Η Φατάνα ένευσε καταφατικά.<br/><br/><i>"Μην ανησυχείς. Είμαι καλά. Κοίτα, Αίμωνα! Τα καταφέραμε! Πήρα έναν πάπυρο! Είναι οι…"</i><br/><br/>Η φωνή της έσβησε ερωτηματικά σχεδόν, μην κατανοώντας το κλειστό ύφος του Αίμωνα. Θα έπρεπε να είχε δείξει περισσότερο ενθουσιασμό, σκέφτηκε η Φατάνα.<br/><br/><i>"Το…το πλοίο; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το πλοίο;"</i> ρώτησε ανήσυχη.<br/><br/><i>"Όχι. Το πλοίο είναι εντάξει. Ασφαλές. Μπορούμε να φυγούμε…"</i> είπε εκείνος. <br/><br/><i>"Τότε; Γιατί αυτό το ύφος; Δεν σε ενόχλησαν οι σκηνές, έτσι δεν είναι; Ξέραμε πως…"</i><br/><br/>Ο Αίμων κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.<br/><br/><i>"Δεν αρκεί ένας μόνο πάπυρος, Φατάνα, ύστερα από όλα τα προβλήματα, ύστερα από τόσο κόπο και τόσες θυσίες. Θα γελοιοποιηθούμε…"<br/><br/></i>Μια γυναίκα ούρλιαξε πιο πέρα και ακολούθησαν άγρια αντρικά γέλια. Ένα μωρό έκλαιγε. Ο καπνός που πλανιόταν στον αέρα από τις φωτιές μέσα στο Σεράπειο, οι φωνές, οι κρότοι, φάνηκαν στιγμιαία σαν να έρχονταν από έναν άλλο κόσμο, μια άλλη εποχή…<br/><br/><i>"Δεν μπορεί να προτείνεις…"</i> προσπάθησε να πει με αυστηρό η Φατάνα, αλλά από το ύφος του νεαρού άντρα ήξερε ήδη την απάντηση και η φωνή της έσβησε...<br/><br/><i>"Θα πάω μέσα, Φατάνα. Θα πάω και θα σώσω όσους πάπυρους μπορώ! Δε θα υπάρξει άλλη ευκαιρία αν αυτή χαθεί. Εσύ πήγαινε στο πλοίο. Ήδη έκανες περισσότερα από όσα θα έπρεπε, και με κίνδυνο της ζωής σου. Άφησέ με να προσφέρω και γω αυτό που μπορώ να προσφέρω!"</i><br/><br/>Η γυναίκα τον κοίταξε για μια στιγμή σαν να ήταν έτοιμη να πει κάτι, αλλά δεν μίλησε. <br/><br/>Ένευσε μόνο καταφατικά.<br/><br/><i>"Εντάξει. Θα πάω στο πλοίο και θα είμαι σε ετοιμότητα. Όταν τελειώσεις, θα φύγουμε αμέσως. Πρόσεχε, Αίμωνα. Ξεκινήσαμε μαζί αυτό το ταξίδι και θέλω να το τελειώσουμε μαζί. Ζωντανοί και οι δύο!"</i><br/><br/>Ο Αίμων ξεκάρφωσε το μαχαίρι του από το κρανίο του νεκρού άντρα και άρχισε να τρέχει προς το κεντρικό κτίριο του Σεράπειου. <br/><br/>Η Φατάνα έκρυψε τον πάπυρο κάτω από την κελεμπία της και κοιτάζοντας προσεκτικά ολόγυρα έτρεξε προς μια πλαϊνή έξοδο η ξύλινη πόρτα της οποίας είχε σπάσει, αλλά φαινόταν άδεια και αφύλακτη τώρα, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του όχλου είχε προχωρήσει προς τα ενδότερα του κτιριακού συγκροτήματος του Σεράπειου. <br/>Εκεί όπου θα μπορούσαν να λεηλατήσουν περισσότερα, εκεί όπου τους είχαν πει πως κρύβονταν τα αμύθητα πλούτη της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.<br/><br/>Προσπαθώντας να μην αναπνέει τους καπνούς και τρέχοντας ο Αίμων γέλασε ειρωνικά με αυτές τις σκέψεις. Πράγματι ήταν αμύθητοι οι θησαυροί, αλλά όχι όπως νόμιζε ο αφηνιασμένος όχλος και οι παράφρονες υποκινητές αυτού του εγκλήματος που συντελούνταν στο Σεράπειο.<br/><br/>Μέσα στο κτίριο γινόταν χαλασμός. Παντού σπασμένα κομμάτια από βάζα, φωτιές και καπνός. Αγάλματα με κομμένα κεφάλια, πανικόβλητοι άνθρωποι που έβηχαν από τους καπνούς. Μια ομάδα ανδρών προσπαθούσε με σκοινιά να γκρεμίσει μία κολώνα στα πλάγια της αίθουσας χωρίς να σκέφτεται πως τα κομμάτια της θα μπορούσαν να πέσουν επάνω τους και να τους σκοτώσουν.<br/><br/>Ποτέ κάνενας όχλος ανθρώπων δεν σκέφτηκε τον αντίκτυπο που η βία θα μπορούσε να είχε επάνω στους ίδιους. <br/><br/>Ποτέ. <br/><br/>Γι'αυτό και ήταν τόσο εύκολα θύματα για όποιον ήξερε να τους εκμεταλευτεί.<br/><br/>Ο Αίμων είχε μόνο μια γενική ιδέα για το που έπρεπε να κατευθυνθεί. Ω, αν είχαν προλάβει να έρθουν μια μόνο μέρα πριν!<br/><br/>Ανέβηκε την κεντρική σκάλα προσέχοντας να μην τραυματιστούν τα σανδαλοφορεμένα πόδια του από τα θρύψαλα με τα οποία τα σκαλοπάτια ήταν γεμάτα. Έδεσε ένα μαντήλι γύρω από τη μύτη του και κατευθύνθηκε προς μια αίθουσα στα δεξιά. <br/><br/>Η πόρτα ήταν σπασμένη και βοηθοί-βιβλιοθηκάριοι φορτωμένοι με πάπυρους τους πέταγαν από τα παράθυρα του διαδρόμου. Προφανώς από κάτω περίμενε κάποιο κάρο για να τους μεταφέρει σε ασφαλές μέρος. <br/><br/>Ανάμεσά τους μια όμορφη, ψηλή γυναίκα - κάποια επιστάτης ίσως - έδινε εντολές καθώς φορτωμένη και κείνη με πάπυρους έτρεχε προς κάποια άλλη αίθουσα που ίσως οδηγούσε στα κρυφά μέρη του Σεράπειου, μακριά από τον όχλο.<br/><br/>Ο Αίμων ένιωσε την παρόρμηση να της μιλήσει, αναγνωρίζοντας ποια μπορεί να ήταν, αλλά ήξερε πως δεν ήταν θεμιτό αυτό.<br/><br/>Μπήκε στην αίθουσα.<br/><br/>Μισοσκότεινη, η τεράστια αίθουσα φωτιζόταν μόνο από δύο ορειχάλκινα καντηλέρια με πολλά κεριά. Ήταν γεμάτη εσοχές στις οποίες ήταν αποθηκευμένοι εκατοντάδες πάπυροι στους οποίους ήταν καταγραμμένη η γνώση και η σοφία της ανθρωπότητας.<br/>Σε αυτή την αίθουσα, ήξερε ο Αίμων, βρίσκονταν πάμπολλα έργα Ελλήνων Τραγικών. <br/>Αλλά τώρα με τον καπνό να έρχεται από παντού, κυριαρχούσε πλήρης αταξία. Πάπυροι σκορπισμένοι παντού, ράφια ανάκατα, άνθρωποι να τρέχουν ολόγυρα.<br/><br/>Αναρωτήθηκε αν θα έβρισκε έστω και έναν πάπυρο από αυτούς που έψαχνε. <br/><br/>Ξαφνικά μια γυναικεία κραυγή ακούστηκε και στην πόρτα φάνηκε η επιστάτης τρομαγμένη κρατώντας δύο πάπυρους στα χέρια της σαν να ήταν παιδιά της.<br/><br/><i>"Έρχονται!"</i> φώναξε.<i> "Αφήστε τους πάπυρους και σώστε τις ζωές σας! Μέλιτε, Θεόκλητε, τρέξτε!"</i><br/><br/>Δεν πρόλαβε να αποσώσει τα λόγια της. Με φούρια μια ομάδα αντρών που κρατούσαν τσουγκράνες και ξύλινα μαδέρια, μπήκε στην αίθουσα σπρώχνοντάς την. Παραπάτησε και έπεσε πάνω σε ένα από τα καντηλέρια. Λάδι και φλεγόμενα κεριά σκορπίστηκαν πάνω στο χιτώνα της ο οποίος πήρε φωτιά.<br/><br/>Η γυναίκα ούρλιαξε πανικόβλητη.<br/><br/>Μερικοί από τους άντρες γέλασαν ενώ άλλοι έσπρωξαν τα δυο καντηλέρια ρίχνοντάς τα στο πάτωμα. Κάποιοι νεαροί που προσπάθησαν να τρέξουν προς τη γυναίκα καρφώθηκαν από τις τσουγκράνες του όχλου, πέφτοντας νεκροί.<br/><br/>Ο Αίμων δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Έβγαλε το μανδύα του και σκέπασε τη γυναίκα σβήνοντας τις φλόγες πρωτού απλωθούν περισσότερο. <br/>Αν και συγκλονισμένη, η γυναίκα δεν φαινόταν να έχει καεί και δεν είχε αφήσει τους πάπυρους από τα χέρια της. <br/>Κοίταξε στα μάτια τον Αίμωνα. Ένα κύμα παράξενης αναγνώρισης πέρασε ανάμεσά τους.<br/><br/><i>"Πάρ'τους!"</i> ψιθύρισε η γυναίκα.<i>"Πάρ'τους και σώσ'τους!"</i><br/><br/>Του πρόσφερε τους πάπυρους καθώς ο Αίμων τη βοηθούσε να βγει από την αίθουσα, να γλυτώσει από το μακελιό.<br/><br/>Πήρε τους δύο πάπυρους στα χέρια του.<br/><br/>"Ξέρω πως θα είναι ασφαλείς" είπε.<br/><br/><i>"Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω περισσότερο"</i> απάντησε εκείνος.<br/><br/><i>"Με βοήθησες ήδη πολύ. Θα είχα καεί ζωντανή αν δεν ήσουν εσύ"</i> είπε με απαλή φωνή.<br/><br/>Ο Αίμων θαύμασε την αυτοκυριαρχία της, το δυνατό και όμορφο, αριστοκρατικό πρόσωπό της.<br/><br/><i>"Αίμωνα!!!"</i> ακούστηκε μια φωνή από το... πουθενά. <br/><br/>Η γυναίκα θορυβημένη κοίταξε ολόγυρα.<br/><br/><i>"Είσαι…είσαι θεός;"</i> <br/><br/><i>"Όχι. Είμαι άνθρωπος."</i><br/><br/><i>"Αίμωνα! Επιτέλους πια!"</i> ξανακούστηκε η φωνή.<br/><br/>Ο Αίμων σήκωσε το χέρι του. Το βραχιόλι του έλαμψε.<br/><br/><i>"Σε πέντε δευτερόλεπτα, Φατάνα!"</i> είπε. <i>"Πως σε λένε;"</i> ρώτησε τη γυναίκα.<br/><br/><i>"Ούτε μισό, Αίμωνα!"</i> φώναξε θυμωμένη η φωνή από το πουθενά.<br/><br/><i>"Υπα…"</i><br/><br/>Δεν πρόλαβε να προφέρει όλη τη λέξη. Μια εκτυφλωτική λάμψη και ο Αίμων εξαφανίστηκε από μπροστά της. <br/><br/>Τρέχοντας προς μια κρύπτη του Σεράπειου, η γυναίκα ήξερε πως αυτοί οι δύο πάπυροι δεν θα χάνονταν στις φλόγες. Ήξερε πως οι θεοί ήθελαν να μείνει ζωντανή για να επιτελέσει κάποιο έργο. <br/><br/>Και αυτό θα έκανε.<br/><br/><br/>----------------------------------------------------------------------------------------<br/><br/><i>Αθηναϊκός Αρκοναός, Υπεράττικα, 5 Ιουλίου 2994 Κ.Ε.</i><br/><br/>Το γιγαντιαίο αμφιθέατρο στην κορυφή του ναού ήταν κατάμεστο. Στο κέντρο του φωτισμένος από μια γαλάζια στήλη φωτός, ο πρύτανης του Πανσολαριανού Πανεπιστημίου των Αθηνών τελείωνε το λόγο του.<br/><br/><i>"...είναι θαυμαστό λοιπόν το γεγονός πως καμμία γνώση δεν είναι πια χαμένη για πάντα, όπως επί αιώνες πιστεύαμε. <br/>Η Ιστοριοναυτική επιστήμη που μόλις γεννήθηκε θα επιφέρει αναμφισβήτητα μια πολιτιστική επανάσταση που παρόμοιά της έχουμε αιώνες να δούμε! <br/>Οι ιστοριοναύτες μας δεν έφεραν μόνο ένα έργο, που θα ήταν υπέρ-αρκετό βέβαια, αλλά τρία που είχαν θεωρηθεί χαμένα εδώ και 2600 χρόνια! <br/>Οι Βαβυλώνιοι του Αριστοφάνη, η Νιόβη και ο Αχαιών Σύλλογος του Σοφοκλή που έφεραν η υπεύθυνη της αποστολής Φατάνα Ελ-Σαγίντ και ο ιστορικός Αίμων Αθανασιάδης είναι θησαυροί ανεκτίμητοι για όλο το γαλαξιακό πολιτισμό και όχι μόνο για τον ανθρώπινο!</i><br/><i>Υπήρξε κατακραυγή από μερίδα του επιστημονικού κόσμου για την επικυνδινότητα των ταξιδιών στο χρόνο. <br/>Όμως, παρά τα τρομερά προβλήματα που αντιμετώπισαν οι δύο ιστοριοναύτες μας αφού έφτασαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα και μάλιστα σε πολύ επικύνδινο χρονικό σημείο, τελικά κατάφεραν όχι μόνο να μεταφέρουν τo χρονόπλοιο από τη Βαβυλώνα στην Αλεξάνδρεια με τα μέσα εκείνης της εποχής χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, αλλά και να επαναφέρουν τρία σημαντικότατα έργα της Αρχαιοελληνικής Γραμματείας, έχοντας μια και μοναδική δυνατότητα επιστροφής στην εποχή μας!<br/>Χωρίς παραπάνω λόγια, ας τους υποδεχτούμε!"</i><br/><br/>Ντυμένοι με τις μαύρες φωσφοριζέ κολλητές φόρμες τους, οι δύο ιστορικοί ανέβηκαν στο βάθρο, ενώ όλο το αμφιθέατρο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. <br/>Οι επίσημοι που κάθονταν στον πρώτο κύκλο γύρω από το βάθρο σηκώθηκαν όρθιοι. Η στήλη φωτός πήρε λευκό χρώμα κάνοντας τους κρυστάλλους που διακοσμούσαν τις φόρμες τους να λάμψουν εκτυφλωτικά.<br/><br/><i>"Θα τους πεις για τη γυναίκα που έσωσες;"</i> ψιθύρισε η Φατάνα με χιούμορ.<br/><br/><i>"Όχι, αν δεν τους πεις εσύ για τον άντρα που σκότωσα για να σώσω εσένα"</i> απάντησε ο Αίμων στο αυτί της.<i> "Αρκετά ακούσαμε από τους χρονοελεγκτές για παράδοξα και λοιπά προτού φύγουμε</i>".<br/><br/><i>"Και τώρα τι πρόκειται να γίνει;"</i> ξαναείπε η κοπέλα. <br/><br/><i>"Λέω να πάμε στους Εσσαίους. Λέγεται πως μαθήτευσε κοντά τους μια πασίγνωστη προσωπικότητα. Θέλω να δω αν αληθεύει."</i><br/><br/>Η Φατάνα γούρλωσε τα μάτια της και του έσφιξε το χέρι καθώς υποκλίνονταν στο πλήθος που τους επευφημούσε.<br/><br/><i>"Είσαι τρελός!"</i> είπε κρυφογελώντας.<br/><br/><i>"Το ξέρω. Θα έρθεις μαζί σαν υπεύθυνη αποστολής ξανά;"</i><br/><br/><i>"Mα φυσικά!"</i><br/><br/><i>"Το ήξερα!"</i> ψιθύρισε ο Αίμων και της έσφιξε και κείνος το χέρι.<br/></div><br/><br/> * * * * * * * * *<br/><br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-44509692503645296802008-09-13T04:00:00.004+03:002008-09-13T04:12:14.547+03:00ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ του "Τέλος Μπάαλορ!": Οι Τελευταίες Στιγμές Ενός Αυτοκράτορα ****Τέλος, Μπάαλορ! Οι τελευταίες στιγμές ενός Αυτοκράτορα.**** <br/><br/><strong>Γλωσσάριο ονομάτων, τόπων, και άλλων πληροφοριών για την ιστορία με τον παραπάνω τίτλο. Η ιστορία βρίσκεται εδώ</strong>: <a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/blog-post_13.html">Τέλος, Μπάαλορ! Οι τελευταίες στιγμές ενός Αυτοκράτορα</a> <br/><br/><br/><br/>Copyright: Διονύσης Τζαβάρας (Dain) 2005<br/> <br/><br/><br/><br/><br/><br/><div align="justify"><strong>Αγία Κραταιή Αυτοκρατορία της Νέας Εκστασιανής:</strong> Διαστρική αυτοκρατορία αποτελούμενη από 800 περίπου κόσμους, κυρίως κατακτημένους με τη βία, και μερικές δεκάδες αποικίες της Νέας Εκστασιανής. Θεοκρατικό-μιλιταριστικό καθεστώς κυβερνούμενο – ειδικά τους αιώνες πριν την πτώση - από τον Διαστροκράτορα-Αυθιεράρχη και τις ανοδιοφορτωμένες στο Εκστασιανό Δίκτυο νοημοσύνες των προηγουμένων Αυτοκρατόρων. Επίσης γνωστή με τα ονόματα Διαστρική Αυτοκρατορία της Νέας Εκστασιανής, και Καρκινική Αυτοκρατορία μεταγενέστερα.<br/><br/><br/><strong>Ατομικός τηλεμεταφορέας:</strong> Mικρή τηλεμεταφορική συσκευή που φοριέται στο χέρι.Ικανή να τηλεμεταφέρει ένα άτομο σε οποιοδήποτε σημείο ενός γήινου μεγέθους πλανήτη ή στο διάστημα, σε ανάλογη εμβέλεια απόστασης π.χ. σε κοντινούς τροχιακούς σταθμούς ή πλοία. Εξαιρετικά υψηλής τεχνολογίας – λειτουργεί αυθύπαρκτα εκτός του γενικού τηλεμεταφορικού δικτύου - και μόνο ο Αυτοκράτορας και μερικοί ακόμα υψηλά ιστάμενοι είχαν πρόσβαση σε τέτοιες συσκευές την εποχή της ιστορίας.<br/><br/><br/><strong>Αυθιεράρχης:</strong> Aυτο-ιεράρχης. Ανώτατος θρησκευτικός τίτλος στην Εκστασιανή Αυτοκρατορία. Κάτι σαν Πατριάρχης ή Πάπας. Την εποχή της ιστορίας αυτής, ο τίτλος δινόταν μόνο στον Διαστροκράτορα.<br/><br/><br/><strong>Γη:</strong> Την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία η Μυθαστρία έχει εκδηλωθεί στη Γη, στο πρώτο επίπεδο, πράγμα που έχει επιφέρει μεγάλες αναστατώσεις. Ο Γήινος χρόνος είναι το πρώτο μισό του 23ου αιώνα. Συγκεκριμένα ο θάνατος του Θαιιανού του 7ου συμπίπτει με την 6η Αυγούστου του 2245 μ.Χ.<br/><br/><br/><strong>Γουανγκ-Τσου:</strong> Πλανήτης κοντά στο σύνορο της Αυτοκρατορίας με τη περιοχή του γαλαξία πιο κοντά στη Γη. Η μόνη αποικία της Γης, δημιουργημένη από μεγαλοεθνικές εταιρίες κυρίως Κινεζικές στον 22ο αιώνα, που λόγω θέσης και της χρήσιμης βαριάς βιομηχανίας κατακτήθηκε - σχεδόν αμαχητί - από την Αυτοκρατορία.<br/><br/><br/><strong>Διαστροκράτωρ:</strong> Αυτοκράτωρ της Διαστρικής Αυτοκρατορίας της Νέας Εκστασιανής.<br/><br/><br/><strong>Εκστασιανή:</strong> Ένας από τους Παλαιούς Κόσμους. Ιδιαίτερα θεοκρατικός.<br/><br/><br/><strong>Εκστασιανό Δίκτυο:</strong> Τεράστιο διαδίκτυο από υπολογιστές και τεχνητές νοημοσύνες που συγκεντρώνει όλη τη γνώση της αυτοκρατορίας όπως και κυβερνητικό κέντρο ελέγχου όλων των κόσμων και υπηρεσιών. Από Θρησκειολογική άποψη, το Εκστασιανό Δίκτυο είναι ο παράδεισος, και ελπίδα των «πιστών» να τους επιτραπεί να αποθηεκυτούν κάπου μέσα του μετά θάνατον.<br/><br/><br/><strong>Εκστατική/Εκστασιανή Θρησκεία:</strong> Θρησκεία βασισμένη στην ιδέα της αιώνιας ζωής του ατόμου μέσω της τεχνολογίας, και της εκστατικής επαφής με το σύμπαν. Πρωτοδημιουργημένη στην Εκστασιανή, έναν από τους Παλαιούς Κόσμους, ήταν κατάλοιπο από παλαιότερες θρησκείες και ιδεολογίες. Βασική αίρεση και αιτία διωγμού των αιρετικών που αποίκησαν τη Νέα Εκστασιανή ήταν οι τεχνητές μέθοδοι έκστασης, αλλά κυρίως η αντικατάσταση της «αιώνιας ζωής» με την μετατροπή του ψυχισμού και του χαρακτήρα του ατόμου σε δεδομένα και η αποθήκευσή τους σε υπολογιστές.<br/><br/><br/><br/><strong>Μεγάλες Αρχές:</strong> Οι αγιοποιημένοι πρώην αυτοκράτορες που με το θάνατό τους ανοδιοφορτώθηκαν στο Εκστασιανό Δίκτυο, κερδίζοντας την αιωνιότητα και συνεχίζοντας έτσι να «κυβερνούν» την Αυτοκρατορία από θρησκευτική, και όχι μόνο, άποψη. Ιδιαίτερα σημαντική η θεολογική τους σημασία στην Εκστατική θρησκεία.<br/><br/><br/><strong>Μπάαλορ:</strong> To αληθινό μικρό όνομα του Θαιιανού του 7ου.<br/><br/><br/><strong>Μυθαστρία:</strong> Τεράστιος διαγαλαξιακός «οργανισμός» αποτελούμενος από αμέτρητα εκατομύρια κόσμους και όντα, από ανθρώπους μέχρι οντότητες που είναι σχεδόν θεϊκές, η οποία κατά καιρούς εκδηλώνεται σε κοινωνίες, κόσμους ή, σπανιότερα, μεμονομένες ομάδες και άτομα. Με άπειρη γνώση και τεχνολογία πέρα από κάθε τι γνωστό, η Μυθαστρία γίνεται εμφανής ως προς το νέο μέλος, σε κάποιο επίπεδο, όταν θεωρηθεί πως είναι έτοιμο. Σπάνια εκδηλώνεται άμεσα σε συγκρούσεις και πολέμους. Απλά σταματά να εκδηλώνεται και τα αποτελέσματα αυτής της απόσυρσης γίνονται εμφανή μετά από αιώνες.<br/><br/><br/><strong>Νέα Εκστασιανή:</strong> Πλανήτης στο κέντρο της Αυτοκρατορίας. Η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας και κατοικία του κάθε Διαστροκράτορα. Γαιώδης κόσμος σπάνιας ομορφιάς, πρώτη αποικία των φυγάδων της Παλαιάς Εκστασιανής, πρωτοκατοικήθηκε πριν 2 χιλιετηρίδες περίπου. Το όνομα προέρχεται από τον παλαιό ομώνυμο κόσμο και αναφέρεται στην Εκστατική Θρησκεία.<br/><br/><br/><strong>Νεκτάνεβα:</strong> Αρχικά μια πόλη της Νουβίια, ενός από τους Παλαιούς Κόσμους. Πριν 12000 χρόνια, όταν η Μυθαστρία έγινε πάλι ανεκδήλωτη σε μεγάλο μέρος του γαλαξία, δημιουργήθηκε εδώ το Φαιναϊκό Τάγμα. Την εποχή της ιστορίας αυτής, η Νεκτάνεβα είναι ένας υπερκόμβος με Πύλες σε χιλιάδες κόσμους ώστε «περιοχές» της Υπερ-πόλης αυτής να βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το γαλαξία. Η αντίρρηση κάποιων Γήινων Εκκλησιών και αρκετών πολιτικών συνασπισμών στο να δημιουργηθεί Πύλη για τη Νεκτάνεβα στη Γη είναι μια από τις αιτίες των μεγάλων αναταραχών του 22ου και 23ου αιώνα στον κόσμο αυτό. <br/><br/><br/><strong>Νόβα Ουρμπάνα:</strong> Η ξαναχτισμένη πρωτεύουσα της Νέας Εκστασιανής μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας και τον ολικό βομβαρδισμό της παλιάς πόλης Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις.<br/><br/><br/><strong>Νουβίια:</strong> Ένας από τους Παλαιούς Κόσμους. Εδώ ιδρύθηκε αρχικά το Φαιναϊκό Τάγμα στην πόλη Νεκτάνεβα πριν 12000 χρόνια σαν προσπάθεια να διατηρηθεί η επαφή με τη Μυθαστρία και το μεγάλο αόρατο Δίκτυο, όταν η παλια διαγαλαξιακή αυτοκρατορία έπεσε και κάθε «πύλη» προς τη Μυθαστρία έκλεισε.<br/><br/><br/><strong>Ολική/μερική Ανο/καθο-διοφόρτωση:</strong> Η μετατροπή σε δεδομένα του «εαυτού» ενός ατόμου, σε μοριακό επίπεδο και η μεταφορά τους είτε σε κάποιο τεχνητό σύστημα όπως ένας υπολογιστής, είτε σε κάποιο κλώνο του αρχικού σώματος. Εξαιρετικά επικύνδινη και χρονοβόρα διαδικασία. Μπορεί να γίνει σε μία μόνο φορά και η διακοπή της μπορεί να επιφέρει ακαριαίο θάνατο στην καλύτερη περίπτωση.<br/><br/><br/><strong>Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις:</strong> Μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του πλανήτη Νέα Εκστασιανή με 15 περίπου εκατομύρια κατοίκους. Ιστορικά η πρώτη αποικία στη Νέα Εκστασιανή ιδρύθηκε εδώ πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, από ένα θρησκευτικό τάγμα και τους ακολούθους του, που έφυγαν διωγμένοι ως αιρετικοί από την παλιά Εκστασιανή, έναν από τους Παλαιούς Κόσμους. (Δείτε επίσης Νόβα Ουρμπάνα).<br/><br/><strong><br/>Παλαιοί Κόσμοι: </strong>Συνομοσπονδία εκατό περίπου πλανητών, 80000 ε.φ. από τη Γή, κατάλοιπα ενός παλαιότερου διαγαλαξιακού πολιτισμού. Οι πρώτοι κόσμοι στους οποίους εκδηλώθηκε η Μυθαστρία ξανά πριν χιλιάδες χρόνια.<br/><br/><br/><strong>Παλατίνο Ιμπεριάλις:</strong> Προάστιο της πόλης Ουρμπάνα εξ Τέμπλις πάνω στην Νέα Εκστασιανή. Το τεράστιο παλάτι του Αυτοκράτορα σε μέγεθος μικρής πόλης.<br/><br/><br/><strong>Πλειάδιοι Κόσμοι:</strong> Πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από άστρα των Πλειάδων. Κυρίως ακατοίκητοι αλλά σημαντικά κέντρα στρατιωτικής δύναμης για την Αυτοκρατορία. Επίσης κατακτημένοι εξερευνητικοί και επιστημονικοί σταθμοί, όπως και κατακτημένες μικροαποικίες της ελεύθερης Ωκεάνας. <br/><br/><br/><strong>Πύλη – Υπερπύλη:</strong> Tηλεμεταφορικές πύλες που συνδέουν δύο σημεία στο χώρο ή και το χρόνο και άλλες διαστάσεις. Άλλοτε μεταξύ δύο περιοχών ενός κόσμου, μεταξύ ενός και άλλου κόσμου ή και ακόμα Διαστρικές Πύλες στο διάστημα. Βλέπε και σκουλικότρυπες. Οι Πύλες μπορούν να βρίσκονται οπουδήποτε στην επιφάνεια ενός κόσμου ή και στο διάστημα.<br/><br/><br/><strong>Ρουβίκων:</strong> Σημαντικός κόσμος της Αυτοκρατορίας από τις παλαιότερες αποικίες της Νέας Εκστασιανής. Συμπρωτεύουσα της αυτοκρατορίας.<br/><br/><br/><strong>Σελεσμήνος:</strong> Oνομασία ενός ανοιχτού αστρικού σμήνους. Το σύνορο της Αυτοκρατορίας με την περιοχή του γαλαξία σχετικά κοντά στην Ωκεάνα.<br/><br/><br/><strong>Φαιναϊκό Τάγμα:</strong> Μυστικιστικό τάγμα σε πολλούς κόσμους. Εξωτερικά ένα θρησκευτικό τάγμα, αποτελεί ένα “κρυφό” κόμβο της Μυθαστρίας. Πρωτοδημιουργήθηκε για να διατηρηθεί μια κάποια επαφή με τη Μυθαστρία όταν αυτή σταμάτησε να εκδηλώνεται στο γνωστό γαλαξία πριν 12 χιλιάδες χρόνια.<br/>Η μύηση στο τάγμα γίνεται μόνο μετά από πρόσκληση και είναι ιδιαίτερα μακροχρόνια και σκληρή.<br/><br/><br/><strong>Φαινώ:</strong> Μυημένη του Φαιναϊκού Τάγματος, συνήθως θηλυκού γένους. <br/><br/><br/><strong>Φαινώ της Νεκτάνεβα:</strong> H Mεγάλη Φαινώ που ηγείται όλου του Φαιναϊκού Τάγματος από την υπερ-διαστατική «πόλη» Νεκτάνεβα, αρχή και κέντρο του τάγματος. Σημαντικό «μέλος» της Μυθαστρίας. Δείτε επίσης: Nεκτάνεβα.<br/><br/><br/><strong>Φωτεινές Χορδές του Σύμπαντος:</strong> Ποιητικός όρος, με κρυφή και άγνωστη σημασία, για την λειτουργία, και την τεχνολογία πίσω από αυτήν, με την οποία η κάθε Φαινώ, όπως και οι υπόλοιποι Μυθάστριοι, έρχονται σε επαφή με το Μυθαστριανό «Δίκτυο».<br/>Η λέξη «δίκτυο» δεν χρησιμοποιείται εδώ με καμμία τρέχουσα σημασία. Η πραγματική σημασία είναι επίσης κρυφή και άγνωστη.<br/><br/><br/><strong>Ωκεάνα:</strong> Νησιωτικός πλανήτης που περιστρέφεται γύρω από την Αλκυόνη των Πλειάδων. Η Μυθαστρία εκδηλώθηκε εδώ πριν 1800 περίπου χρόνια και η Ωκεάνα είναι σημαντικό κέντρο αντίστασης ενάντια στον επεκτατισμό της Εκστασιανής Αυτοκρατορίας, όπως και ένα από τα «σμαράγδια» της Μυθαστρίας.<br/><br/><br/><strong>Ωρόρα-Εικόνικα:</strong> Πλανήτης με εξαιρετικά ανεπτυγμένη τεχνολογία και επιστήμη, ειδικά στη γενετική και την κλωνοποίηση, που σηματοδοτεί ένα μακρινό σύνορο της αυτοκρατορίας της Νέας Εκστασιανής.<br/></div><br/> * * * * * * *<br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-1979081732667582362008-09-13T02:47:00.008+03:002008-09-13T04:16:11.608+03:00"Τέλος Μπάαλορ!": Οι Τελευταίες Στιγμές Ενός Αυτοκράτορα<br/><br/><br/>Copyright: Διονύσης Τζαβάρας (Dain) 2005<br/><br/><div align="justify">Αυτοτελής ιστορία στο σύμπαν της Μυθαστρίας. Ο χρόνος στο Μυθαστριακό <br/> timeline αντιστοιχεί με τη Γήινη ημερομηνία 6 Αυγούστου 2245 μ.Χ. <br/> Η παλιά αυτή αυτοτελής ιστορία βασίζεται σε μια άσκηση του εργαστηρίου συγγραφής του sff.gr.<br/> Eπίσης εδώ πρωτοεμφανίζεται η <strong><i>Φαινώ της Νεκτάνεβα</i></strong>, ένας Μυθάστριος χαρακτήρας που παίζει σημαντικό ρόλο και σε πολλές άλλες ιστορίες.<br/>Ένα Γλωσσάριο με ονόματα και όρους που αναφέρονται στην ιστορία, βρίσκεται εδώ:<a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/blog-post_5984.html"> ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ του "Τέλος Μπάαλορ!": Οι Τελευταίες Στιγμές Ενός Αυτοκράτορα</a><br/><br/></div><br/><br/><br/><br/>**********Τέλος, Μπάαλορ! Οι τελευταίες στιγμές ενός Αυτοκράτορα.**********<br/><br/><br/><div align="justify"><i>“Για δέκα χιλιάδες χρόνια ήδη, κυβερνούσαν αόρατα και κάποτε ορατά τόσο τη Νουβίια όσο και πολλούς άλλους από τους Παλαιούς Κόσμους, και πολύ πέρα από αυτούς. <br/>Κάθε μάντισσα, κάθε Φαινώ, άλλοτε καταλύτης εξέλιξης, άλλοτε καταστροφής, αλλά πάντα καταλύτης αλλαγής απολάμβανε το σεβασμό και το δέος τρισεκατομμυρίων όντων. <br/>Χιλιάδες μύθοι πλάστηκαν γύρω από τις μυστηριώδεις δυνάμεις τους και την βαθιά γνώση τους. <br/>Καμιά όμως δε μυθοποιήθηκε τόσο, καμιά δεν αγαπήθηκε και δε μισήθηκε τόσο - μισήθηκε ειδικά από τον τελευταίο Διαστροκράτορα της Αγίας Κραταιής Αυτοκρατορίας της Νέας Εκστασιανής - όσο η </i><i><strong>Φαινώ της Νεκτάνεβα</strong></i><i>.”</i><br/></div><br/><div align="justify"><strong>Απόσπασμα από: “H άνοδος και η πτώση του τελευταίου Διαστροκράτορα Θαιϊανού του 7ου», τόμος 12, έκδοση 485η, Νόβα Ουρμπάνα, Νέα Εκστασιανή.</strong><br/></div><br/> * * * * * * * *<br/><br/><br/><br/><div align="justify"> Το δεξί του χέρι από τον ώμο ως τα δάχτυλα είχε αχρηστευθεί. Το δεξί του μάτι έτσουζε από τα δάκρυα που έτρεχαν χωρίς να μπορεί να το κλείσει. <br/></div><br/>Ο πόνος αβάσταχτος. <br/><br/><div align="justify">Αλλά δεν θα παραδιδόταν. Θα τους σκότωνε όλους. Και πρώτα, αυτούς που διέκοψαν την Oλική Ανοδιοφόρτωση του εαυτού του στο Εκστασιανό Δίκτυο και η ανάδραση της διακοπής τον σακάτεψε, διακόπτωντας έτσι για πάντα το πιο ιερό δικαίωμα του. Αυτό που τον έκανε άτρωτο από κάθε προδότη, άτρωτο από την πιθανότητα θανάτου, στερόντας του έτσι την αιωνιότητα, δικαίωμα όλων των Αυθιεραρχών της χιλιετούς αυτοκρατορίας.<br/></div><br/><div align="justify">Δεν ήταν η θρησκευτική σημασία που θα αποκτούσε το όνομά του, όταν έπαιρνε τη θέση του ανάμεσα στις Μεγάλες Αρχές, τις άυλες αλλά πραγματικές, τεχνητές νοημοσύνες που ήταν πια οι Παλιοί έξη Αυτοκράτορες πριν τον ίδιο. <br/>Ήταν η εξουσία που θα είχε τότε ανάμεσα τους. Ο Ανώτατος ανάμεσα στους ανώτατους, ανάμεσα στις Αρχές που ουσιαστικά κυβερνούσαν την τεράστια αυτοκρατορία, ανοδιοφορτωμένοι και εκείνοι, αγιοποιημένοι σύμφωνα με την Εκστασιανή θρησκεία, μέσα από τον κυβερνοχώρο του δικτύου. Οι θεοποιημένοι σχεδόν, προπάτορές του που είχαν το ίδιο όνομα με αυτόν.<br/></div><br/>Αυτός ήταν ο Θαιιανός ο 7ος. Διαστροκράτωρ Αυθιεράρχης.<br/><br/>Ήξερε την αυτοκρατορία του. Μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν σε διακόσια εκατομμύρια κυβικά έτη φωτός, απ’την Ωρόρα-Εικόνικα και τον Ρουβίκωνα, ως το Σελεσμήνος, τους Πλειάδιους κόσμους και τον Γουάνγκ-Τσου.<br/><br/>Κόσμοι σαν την άμμο. <br/><br/>Να την αρπάζει με τα χέρια του. Να την κυβερνά, να την πλάθει. Να την πατά όταν οι άνεμοι πήγαιναν να την παρασύρουν. <br/><br/><div align="justify">Mαύρα σημεία μέσα σε αυτή την λαμπερή δύναμη, σημεία αδυναμίας που για χρόνια τον έκαναν να μην μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος τις νύχτες, αυτός ο ασήμαντος κόκκος που λεγόταν Ωκεάνα. <br/>Ο μόνος κόσμος των Πλειάδων που δεν υπέκυψε ποτέ επειδή είχε την προστασία της ίδιας της Παλιάς Εκστασιανής, και, ακόμα χειρότερα, την προστασία της Μεγάλης Φαινούς, εκείνης της πουτάνας-αράχνης, που τολμούσε να αντιστέκεται από τη σφηκοφωλιά που λεγόταν Νεκτάνεβα, στην άλλη άκρη του γαλαξία. <br/><br/>Αυτής που σαν αράχνη των βάλτων τύλιξε ένα δίκτυο από ιστούς γύρω του, που προστάτεψε τους προδότες. <br/><br/></div>Τους προδότες!<br/><br/>Tους προδότες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. <br/><br/><div align="justify">Το μοναδικό λάθος που είχε κάνει στα 120 χρόνια της βασιλείας του. Τους προδότες που κρυφά υπέθαλπτε τόσα χρόνια η καταραμένη Ωκεάνα, και πιο πολύ η Νεκτάνεβα, η πόλη-υπερκόμβος με τις τηλεμεταφορικές πύλες της να βρίσκονται πάνω σε εκατοντάδες κόσμους και ήταν το κέντρο του Φαιναϊκού Τάγματος. <br/><br/>Τελευταία μάλιστα ακόμη περισσότεροι κόσμοι εναντιώνονταν ανοιχτά προς αυτόν, μέχρι και κείνη η παλαιολιθική κοτσιλιά που τελευταία είχε σηκώσει κεφάλι ενάντια στην «απειλή» της Αυτοκρατορίας, η Γη… <br/></div><br/><div align="justify">Και τώρα που όλα γκρεμίζονταν γύρω του και τα τελευταία κομμάτια της εξουσίας του εξανεμίζονταν αναρωτήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του, μήπως είχε κάνει και παραπάνω από ένα λάθη.<br/><br/>Είχε πιστέψει πως θα έβρισκε τους προδότες έναν-προς-έναν. Ήξερε για την πιθανότητα κάποιας μαζικής προδοσίας εδώ και δεκαετίες. Ήξερε και είχε πάρει τα μέτρα του κι ας του είχαν κοστίσει περισσότερο από όσα ήθελε να δώσει. <br/>Kαι ναι, είχε βρει μερικούς, τους είχε αφανήσει αλλά με μεγάλο κόστος.<br/><br/>Είχε παντρευτεί δεκάδες γυναίκες, αναζητώντας έναν τέλειο γιό για διάδοχό του. <br/>Ένα γιό που να ήταν σαν κι αυτόν, που να τον κοίταζε στα μάτια και να έβλεπε μόνο την εικόνα του εαυτού του μέσα. <br/>Τη φλόγα αυτή που την ένιωθε να τον καίει κάθε φορά που κατακτούσε ένα νέο κόσμο, που κατέστρεφε ένα παλιό εχθρό. <br/><br/>Κανένα από τα παιδιά αυτά όμως, δεν ήταν το κατάλληλο. Ούτε από τις γυναίκες του, ούτε από τις παλακίδες, ούτε από τυχαίες γυναίκες που είχε κάνει δικές του.<br/>Μερικά παιδιά τα είχε κρατήσει, τα είχε κάνει υπαξιωματικούς του ή και κυβερνήτες ασήμαντων περιφερειών. Πολλά άλλα…..απλά είχε φροντίσει να εξαφανιστούν μαζί με τις μανάδες τους. <br/></div><br/>Είχε προγραμματήσει κάθε λεπτομέρεια. <br/><br/><div align="justify">Ήξερε ποιοι από τους γυιους του θα ήταν εν δυνάμει προδότες και πότε. Ήξερε πότε θα σταματούσαν να του ήταν χρήσιμοι. Και επί τόσες δεκαετίες είχε φροντίσει ώστε να όταν δεν ήταν χρήσιμοι πια να απομακρύνονταν. Για πάντα.<br/><br/>Κι ας ήταν κλεισμένος και αβοήθητος, εδώ και δυο μέρες, στο Άδυτό του, τη μυστική αίθουσα κάτω από το παλάτι απ’όπου κυβερνούσε. Κι ας παρακολούθησε, με τις φλέβες στο πρόσωπό του να κοντεύουν να σπάσουν από την ένταση, τους επαναστάτες να διαλύουν την τροχιακή άμυνα γύρω απ’τη Νέα Εκστασιανή και τον βομβαρδισμό του πλανήτη, και πριν λίγο, τον θάνατο εκατομυρίων υπηκόων του.<br/><br/>Δεν είχε θελήσει να τους σκοτώσει ο ίδιος. Αλλά η αυτοκρατορία κινδύνευε στο πρόσωπό του.<br/> Όταν η τροχιακή άμυνα έσπασε και οι επαναστάτες άρχισαν να βομβαρδίζουν τον πλανήτη, έδωσε την εντολή όση ενέργεια παραγόταν από τα έγκατα του όμορφου κόσμου, και από τους ηλιακούς τροχιακούς συσσωρευτές και μετατρέπονταν σε τεράστια προστατευτικά πεδία πάνω από τις πόλεις της Νεας Εκστασιανής, να σταματήσουν να τροφοδοτούν κάθε πόλη, κάθε περιοχή... <br/><br/>Μόνη εξαίρεση η πρωτεύουσα Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις - όπου βρίσκονταν και οι περισσότεροι επίγειοι συσσωρευτές, το κέντρο του τηλεμεταφορικού δικτύου και οι σημαντικοί επιστήμονες και υπουργοί του - και το κοντινό Παλατίνο Ιμπεριάλις, η αυτοκρατορική κατοικία-πόλη στην οποία ζούσε ο ίδιος όταν δεν έλειπε για κάποια εκστρατεία.<br/><br/>Μόλις λίγα λεπτά πριν, το Άδυτό του, η μυστική αίθουσα βαθειά στα έγκατα του παλατιού που αποτελούσε το κέντρο της εξουσίας του, άρχισε να σείεται από τις εκρήξεις.<br/>Στις οθόνες ολόγυρά του, που τρεμόσβηναν πια, παρακολούθησε με τα δόντια τόσο σφίγμένα που αίμα έτρεξε από τα χείλη του, το πεδίο γύρω από την πρωτεύουσα να γίνεται από μωβ, κόκκινο, από κόκκινο, ρόζ, και από ροζ, λευκό. <br/></div><br/>Να σπινθηροβολά για λίγο και αργά να διαλύεται.<br/><br/><div align="justify">Το μυαλό του ούρλιαζε κάνοντας πολλές σκέψεις σε ελεύθερο συνειρμό, ενώ τα δάχτυλά του χτυπούσαν αδιάκοπα πλήκτρα προσπαθόντας να κάνει τις οθόνες να λειτουργήσουν, να έρθει σε επαφή με κάποιον αξιωματικό, ή ακόμα και με κάποιο από τους προδότες. Με τον εαυτό του τον ίδιο. Με τους προδότες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Η μόνη σκέψη που ήταν αβάσταχτη πια. Όχι δεν είχε πιστέψει πως είχε νικηθεί ακόμα. Ακόμα υπήρχε ο πυρήνας μέσα του, ο πυρήνας που σαν το κέντρο ενός άστρου έκαιγε αιώνια, αδιάκοπα, αυθύπαρκτα.<br/><br/>Έτσι αυθύπαρκτο και αιώνιο είχε θεωρήσει τον εαυτό του όταν, βλέποντας πως δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν από τους γιούς του ως διάδοχό του, εφάρμοσε το σχέδιο που θα ήταν το πιο μυστικό και πιο μεγαλόπνοο σε όλη την ιστορία της Αυτοκρατορίας…του γαλαξία στην πραγματικότητα. <br/><br/>Αν δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανέναν εκτός από τον ίδιο, τότε θα εμπιστευόταν μόνο τον ίδιο.<br/><br/>Η κατάκτηση της Ωρόρα-Εικόνικα πριν λίγες δεκαετίες, και η υποχρεωτική συγχώνευση των γενετικών επιστημόνων της, στα Ινστιτούτα Ερευνών της Νέας Εκστασιανής είχε εκτοξεύσει το επίπεδο της γενετικής και ειδικά του νευρονικού κλονισμού έτη φωτός μακριά από ότι πριν.<br/><br/>Μετά από χιλιάδες πειράματα, επτά κλώνοι δημιουργήθηκαν. Κλώνοι του Αυτοκράτορα. <br/><br/>Παρ’όλο που σωματικά ήταν ίδιοι, η εμπειρία ενός κλόνου- όπως του είχαν πει οι Ωρορανοί επιστήμονες- ήταν άγραφος πίνακας. Πάνω στον πίνακα αυτόν, θα αποτυπωνόταν εικονικά η ψηφιοποιημένη προσωπικότητα και εμπειρία του Θαιϊανού.<br/>Ένα αόρατο νευρωνικό πλέγμα που συνδεδεμένο με κάθε σχεδόν κύτταρο του εγκεφάλου των κλώνων θα ανταποκρινόταν σε συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου του αρχικού Θαιϊανού. Οι κλώνοι θα είχαν την εντύπωση πως ο καθένας ήταν ο αρχικός Αυτοκράτορας και οι άλλοι τα κλωνοποιημένα άτομα. <br/><br/>Ο αρχικός όμως Θαιιανός ήξερε ποιος ήταν και μέσω του νευρωνικού πλέγματος θα μπορούσε να ελέγξει τους υπόλοιπους που θα βρίσκονταν μακρυά, συνεχίζοντας το έργο της Αυτοκρατορίας. Μάλιστα μέσα στα σχέδια ήταν και η δημιουργία ενός τέλειου κλώνοποιημένου σώματος, μέσα στο οποίο θα ανοδιοφορτωνόταν κάποια στιγμή, ώστε να μην χάσει και την εμπειρία του σώματος, τις χαρές που του προσέφερε όταν θα έπαιρνε τη θέση του ανάμεσα στους άλλους Αυτοκράτορες. <br/><br/>Έτσι θα ήταν αιώνια ο Ανώτατος των ανώτατων.<br/><br/>Οι Ωρορανοί επιστήμονες είχαν τονίσει βέβαια πως τέτοια δημιουργία κλώνων με το εικωνικό αποτύπωμα του αρχικού Θαιιανού ήταν κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο. <br/>Οι κλώνοι ήταν μεν σωματικά τέλειοι αλλά ο ψυχισμός τους ήταν μόνο ένα αντίγραφο. Δεν ήταν πλήρης ανοδιοφόρτωση και θα ήταν ιδιαίτερα ασταθής. <br/>Αν ο απόλυτος έλεγχος πάνω τους χαλάρωνε, τα αποτελέσματα ήταν απρόβλεπτα μια που δεν είχε γίνει ποτέ κάτι ανάλογο. <br/><br/>Είχε φροντίσει και αυτή τη φορά να εξαφανίσει τους επιστήμονες μετά το πέρας του έργου. Η αυτοκρατορία ήταν τόσο τεράστια που κανείς δεν θα σκεφτόταν πως ο Θαιιανός θα βρισκόταν σε πάνω από ένα τόπο. <br/>Εξ άλλου ήταν πάμπολλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, ειδικά στα σύνορα της Αυτοκρατορίας. Το κέντρο ελέγχου, το Άδυτό του, φτιάχτηκε τότε. <br/>Ο ίδιος θα βρισκόταν σχεδόν πάντα εκεί. Χιλιάδες τεχνικοί και επιστήμονες θα ήταν εμπλεγμένοι βέβαια, αλλά κανείς, εκτός από λίγους έμπιστους υφιεράρχες, δεν θα ήξερε ακριβώς τον αληθινό σκοπό του κέντρου, ενός κέντρου το οποίο λειτουργούσε με τη χρήση της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας από όλη την αυτοκρατορία.<br/><br/>Όλα αυτά όμως είχαν ανατραπεί μέσα σε λίγες εβδομάδες. <br/><br/>Ένας-ένας οι κλώνοι του πέθαιναν. Οι στόλοι τους έπεφταν στα χέρια των επαναστατών. <br/>Οι εντολές, οι διαταγές που τους έδινε σταματούσαν να λειτουργούν πια. Μερικούς τους είχε εξοντώσει ο ίδιος. Άλλοι πάλι απλά αρνιόντουσαν να υπακούσουν. <br/><br/>Μέσα σε λίγες μόνο βδομάδες το χάος που επικράτησε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί πότε στην ιστορία της.<br/><br/>Με το θάνατο του κλώνου του, και των υπαξιωματικών του, στην περιοχή του Ρουβίκωνα, συμπρώτευουσα σχεδόν της αυτοκρατορίας μαζί με τη Νέα Εκστασιανή, όπου βρισκόταν σε τροχιά ένας από τους μεγαλύτερους στόλους της Αυτοκρατορίας, οι επαναστάτες τόσο από την Ωκεάνα, τη Γη, τους κόσμους υπό την αιγίδα της Νεκτάνεβα κατέλαβαν το στόλο και επιτέθηκαν στη Νέα Εκστασιανή. <br/>Ο δικός του στόλος, ο μεγαλύτερος από όλους, βδομάδες τώρα είχε διασπαστεί σε δεκάδες συγκρούσεις μακριά. Ποιος θα είχε φανταστεί πως τα πράγματα θα έπαιρναν τέτοια τροπή μέσα στην ίδια την παλλόμενη καρδιά της αυτοκρατορίας;<br/><br/>Το ενεργειακό πεδίο πάνω από την Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις σπινθήρησε για μια στιγμή και χάθηκε. Ο ουρανός πάνω από την πόλη ήταν γαλάζιος και ασυννέφιαστος.<br/><br/><br/>Οι επόμενες στιγμές ήταν σιωπηλές. <br/></div><br/>Για λίγο όλα φαίνονταν όπως συνήθως. <br/><br/><div align="justify">Η τεράστια πόλη ήταν κατοικία δεκαπέντε εκατομυρίων υπηκόων του. Γεμάτη πανάρχαιους ναούς, και πρώτα τον μεγαλύτερο από όλους το ναό που πρωτοχτίστηκε όταν αποικήθηκε η Νέα Εκστασιανή, περήφανο μονόλιθο από μαύρο φωσφορίζοντα οψιδιανό. Γύρω από το λόφο στον οποίο ήταν χτισμένος απλώθηκε σιγά-σιγά η πόλη.<br/><br/>Ολόκληρη η πόλη φάνηκε σχεδόν να αιωρείται έξω από το χρόνο. Αιώνια και άχρονη, δυνατή και περήφανη για πάντα, το σύμβολο της Κραταιάς Αυτοκρατορίας.<br/>Αν κάποια αίσθηση ομορφιάς και λύπης πέρασε μέσα από το νου του Διαστροκράτορα, την απόδιωξε. <br/><br/>Δεκάδες συρίγματα ακούστηκαν πάνω από την πόλη. Η πρώτη βόμβα έπεσε πάνω στο κεντρικό ναό. Ο ναός και ο λόφος εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα μάύρο σύννεφο σε σχήμα μανιταριού. Μία οθόνη πρόλαβε και έδειξε το ναό να γκρεμίζεται. Αμέσως άλλες οθόνες έδειξαν την καταστροφή που συντελούνταν πάνω στην αβοήθητη πόλη. Αερόδρομοι, κτίρια, τρένα που έπεφταν σε βάραθρα που άνοιγαν οι βόμβες, τεράστιοι ουρανοξύστες έτρεμαν για λίγο και έπεφταν θάβοντας στα θεμέλιά τους τους άτυχους κατοίκους. <br/>Μακριά στο κεντρικό κοσμοδρόμιο της πόλης δεκάδες πλοία προσπαθούσαν να σηκωθούν από το έδαφος. Άλλα στρατιωτικά, άλλα ιδιωτικά, αλλά οι επαναστάτες δεν θα μπορούσαν να αφήσουν να ενισχυθεί η ήδη αποδεκατισμένη τροχιακή άμυνα. <br/><br/>Ήταν εμφανές. <br/><br/>Και ο ίδιος θα είχε κάνει,<i> είχε</i> κάνει στην πραγματικότητα, το ίδιο πράγμα. Στον πόλεμο ακόμα και ο αθώος είναι εν δυνάμει απειλή.<br/><br/>Το κοσμοδρόμιο χτυπήθηκε τόσο, που σε λίγο δεν είχε μείνει παρά ένας κρατήρας με λίγα σπαρμένα ερείπια ολόγυρα. <br/><br/>Μία-μία οι οθόνες έσβηναν. <br/><br/>Η Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις δεν υπήρχε πια...<br/><br/>Τους καταράστηκε με όλη του την δύναμη, προσπαθώντας να κρατηθεί όρθιος αφού το Άδυτο συγκλονιζόταν τώρα από τις εκρήξεις, καθώς το μοναδικό ενεργειακό πεδίο που λειτουργούσε πια γύρω από το Άδυτο, αποδυναμωνόταν.<br/><br/>Ναι. Είχε καταστρέψει κόσμους ολόκληρους στα εκατόν είκοσι χρόνια της βασιλείας του. Είχε διαφύγει από δεκάδες απόπειρες δολοφονίας. Και η τιμωρία που επέβαλλε στους κόσμους, στις κοινωνίες, στις οικογένειες των επίδοξων δολοφόνων του συντάραζε κάθε φορά την Αυτοκρατορία. <br/><br/>Τίποτα όμως δεν θα συγκρινόταν με τη χαρά να τους σφάξει ο ίδιος με το τελετουργικό μαχαίρι του. Να νιώσει τη ζωή τους να φεύγει, να γίνεται δική του. Να τους ακούσει να ουρλιάζουν σαν το συριστικό ουρλιαχτό που του τρύπαγε τώρα τα αυτιά από τις ασπίδες που υποχωρούσαν.<br/><br/>Ο πόνος δεν λιγόστευε. Θυμήθηκε τις μυητικές τελετουργίες τις οποίες άντεξε πριν στεφθεί. Τη βίαιη και οδυνηρή αφαίρεση του νυχιού από κάθε αντίχειρα και την αντικατάστασή τους από δύο τεχνητά νύχια. Την αδρανή ουσία που για πάντα θα εκκρινόταν από το αριστερό νύχι, και τον καταλύτη της από το δεξί. Διασταυρώνοντας απότομα τα νύχια η ουσία θα γινόταν ένα ισχυρότατο δηλητήριο. <br/><br/>Χαμογέλασε στη σκέψη. Δεν θα τον έπιαναν ποτέ ζωντανό. <br/><br/>Αν χρησιμοποιούσε το δηλητήριο θα είχε μόνο πέντε λεπτά για να ενεργοποιήσει το αντίδοτο, που βρισκόταν μέσα σε νανο-ρομπότ στον εγκέφαλό του. Είχε μάθει τέλεια την περίπλοκη ακολουθία λέξεων που θα το δραστηριοποιούσαν, αν τις πρόφερε.<br/><br/>Αλλά είχε τη σιγουριά πως δεν θα το χρειαζόταν. Δεν είχε ποτέ αφήσει κάτι στην τύχη. Είχε κάνει βίωμά του πια την υπομονή. <br/>Πρώτα θα έβλεπε τις αδυναμίες του κάθε αντιπάλου, τις δυνάμεις του – τις οποίες θα έκανε και δικές του αν ήταν απαραίτητο – και αργά ή θα έφερνε τον αντίπαλό με το μέρος του, ή αν δεν γινόταν θα τον κατέστρεφε.<br/><br/>Για εκατοντάδες χρόνια, από την εποχή που βασίλευε ο πατέρας του, υπήρχε ο μύθος των Φαινών, ο μύθος πως ήταν συνδεδεμένες με ένα πανάρχαιο δίκτυο πληροφοριών, ένα δίκτυο που υπήρχε κάπου στο σύμπαν, μέσα στις «Φωτεινές Χορδές του Σύμπαντος», σύμφωνα με την ποιητική γλώσσα του τάγματος των Φαινών, και είχε δημιουργηθεί από κάποιο υπεργαλαξιακό πολιτισμό πριν εκατομμύρια χρόνια. <br/>Ένα δίκτυο άυλο και αόρατο σε αυτούς που δεν είχαν τον τρόπο πρόσβασης σ’αυτό. <br/><br/>Ένα δίκτυο που, όπως έλεγαν οι θρύλοι, ήταν σήμερα μέρος κάποιας οντότητας, κάποιας ύπαρξης από κόσμους και υπάρξεις που λεγόταν Μυθαστρία. <br/><br/>Οι μύθοι έλεγαν πως η Μυθαστρία είχε τέτοια γνώση, δύναμη και τεχνολογία – ακόμα και το αδύνατο και ανείπωτο, το σπάσιμο του φράγματος της ταχύτητας του φωτός - που μπορούσε αν ήθελε να γίνει η Αιωνία Αυτοκρατορία. Να πραγματώσει δηλαδή το όνειρο πάνω στο οποίο ο ίδιος, ο Θαιιανός ο 7ος και οι πρόγονοί του θεμελίωσαν την Αυτοκρατορία τους.<br/><br/>Όταν οι αποικίες της Νέας Εκστασιανής άρχισαν να επεκτείνονται, και με την αύξηση της στρατιωτικής τους δύναμης να κατακτούν κοντινούς κόσμους και συστήματα, αποκόπηκαν εντελώς από τους παλαιούς και μακρινούς κόσμους από τους οποίους είχαν ξεκινήσει και με την ενθρόνιση του Θαιιανού του 1ου ανακηρύχτηκε η δημιουργία της Εκστασιανής Αυτοκρατορίας. Έτσι σαν λαίλαπα επεκτάθηκε προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις, κάνοντας όμως και πολλούς εχθρούς. Ιδιαίτερα ισχυρούς εχθρούς. Ανάμεσά τους και τη Φαινώ της Νεκτάνεβα.<br/><br/>Γνώριζε καλά και είχε αναθέσει επισταμένα στους υφιεράρχες του, όπως και σε όσες τεχνητές νοημοσύνες διέθετε η Αυτοκρατορία να μελετήσουν για χρόνια το θέμα των Φαινών, τόσο σαν εξωτερική απειλή, όσο και την πιθανή σχέση τους με την θρυλική Μυθαστρία. <br/>Σίγουρα το Φαιναϊκό Τάγμα κάποτε θα ήταν απειλή, αλλά για τώρα όλες οι ενδείξεις έδειχναν πως μια κίνηση φιλίας προς τη Φαινώ της Νεκτάνεβα, θα είχε θετικές επιπτώσεις για την εικόνα του σαν Διαστροκράτορα και κατ’επέκταση για την Αυτοκρατορία.<br/>Ένα ψίχουλο σε όσους λάτρευαν τις Φαινούς και τη Θρησκεία τους, ώστε να δουν τον Κύριό τους με άλλο βλέμμα. Ένα κόκαλο που θα έριχνε σε ένα δαρμένο ζώο και εκείνο θα του έγλυφε το χέρι. Θα γινόταν ακόμα περισσότερο υπηρέτης του κυρίου του. <br/>Και όσα περισσότερα ψίχουλα έριχνε τόσο το μαστίγιο της επόμενης μέρας θα φαινόταν λιγότερο οδυνηρό και δικαιολογημένο, τόσο πιο υπάκουο θα γινόταν το ζώο.<br/>Γι’αυτό και αποφάσισε να επιτρέψει να λειτουργήσει για πρώτη φορά Πύλη για τη Νεκτάνεβα πάνω στη Νέα Εκστασιανή, λίγο καιρό πριν στεφθεί Διαστροκράτωρ.<br/> Μάλιστα μία ιστορική συνοικία της Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις θα θεωρείτο πια μέρος της Υπερ-πόλης Νεκτάνεβα. <br/>Μία δευτερεύουσα Πύλη θα λειτουργούσε βέβαια και στο παλάτι.<br/><br/>Έσφιξε τα δόντια από τον τρομερό πόνο που ένιωθε. Σύντομα και το τελευταί;;ο πεδίο που προστάτευε την αυτοκρατορική κατοικία θα έπεφτε. Από πάνω του ψηλά ακουγόταν σαν απόηχος στη σπηλαιώδη αίθουσα ο βόμβος από χιλιάδες φωνές.<br/><br/>Το ξεραμένο αίμα στα χείλη του ήταν πικρό. Πικρό, όσο γλυκιά είχε υπάρξει η μέρα που η Πύλη για τη Νεκτάνεβα λειτούργησε για πρώτη φορά. <br/>Χιλιάδες κόσμος είχε μαζευτεί να παρακολουθήσει το γεγονός. Μπροστά, με τα ιερά ενδύματα του Διαστροκράτορα, ο ίδιος να κρατά ένα ανθισμένο κλαδί, σύμβολο φιλίας, χαμογελαστός, εφοδιασμένος με ένα ολοαισθητήρα που οι φροντιστές της εικόνας του είχαν κατασκευάσει προσέχοντας και την τελευταία λεπτομέρεια, ώστε η εικόνα που μεταδιδόταν σε όλη την Αυτοκρατορία να έδειχνε έναν καλοσυνάτο, νέο άντρα που, με υποβολιμαία μηνύματα, απέπνεε εμπιστοσύνη και καλοσύνη.<br/><br/>Όταν η όμορφη, εξωτερικά μαρμάρινη ωοειδής Πύλη έλαμψε,το χαμόγελό του ήταν αληθινό όταν από μέσα πρόβαλε η Φαινώ. <br/><br/>H τρομερή Φαινώ της Νεκτάνεβα δεν ήταν παρά ένα νεαρό κορίτσι. Του άρεσαν τα νεαρά κορίτσια. Υπήρχε κάτι αγνό επάνω τους που τον έκανε να θέλει να το ρουφήξει, να το κάνει δικό του, να το κατακτήσει μια για πάντα. <br/><br/>Το κορίτσι ήταν ντυμένο με ένα λευκό λαμπυρίζον αραχνούφαντο μακρύ φόρεμα, σχεδόν διαφανές. Οι θηλές, και οι τρίχες του εφηβαίου της ήταν ορατές καθώς τις χάιδευε το λευκό ύφασμα. Τα μαλλιά της κατάμαυρα, ίσια και μακριά ενώ τα αμυγδαλωτά μάτια της μαύρα σαν το διάστημα, λαμπύριζαν παράξενα χωρίς κανένα φόβο ή δέος με την παρουσία του. <br/>Πιο πολύ αυτό το βλέμμα, παρά το θελκτικό γυμνό κορμί της ήταν που έκανε να χυθεί σαν λάβα, πηχτός και καυτός ο πόθος στους λαγόνες του και σ’όλο το κορμί του.<br/><br/>H τεχνολογία των Πυλών ήταν γνωστή βέβαια αλλά όχι οι κωδικοί που θα είχαν πια προορισμό τη Νεκτάνεβα. Μάλιστα η επαφή αυτή, η πρώτη επαφή με το Φαιναϊκό Τάγμα, θα είχε και σαν αποτέλεσμα την σταδιακή ένωση του Εκστασιανού Δικτύου, με το ανάλογο της Νεκτάνεβα. <br/>Η γνώση, τεχνολογική και επιστημονική, που θα αποκτούσε η αυτοκρατορία θα ήταν πια ανυπέρβλητη! <br/><br/>Του ήταν ήδη γνωστό, βεβαιότητα στην πραγματικότητα, πως η παρουσία εδώ της Φαινούς και οι σκοποί της θα ήταν ανάλογοι με τους δικούς του. Έτσι είχε φροντίσει ώστε όταν το σώμα της υλοποιήθηκε στην έξοδο από την πύλη να εισαχθεί μέσα του ένα μικροσκοπικό νανο-πληνθείο(chip), το οποίο σε λίγα μικροδευτερόλεπτα σάρωσε όλο τον οργανισμό της. <br/>Δεν υπήρχε κάτι ύποπτο ή ανάλογο. Αλλά το νανο-πληνθείο θα μετέδιδε κάθε κίνηση της Φαινούς όσο θα βρισκόταν στην επιφάνεια της Νέας Εκστασιανής. Κάθε επαφή και επικοινωνία της.<br/><br/>Δεν άφηνε ποτέ τίποτα στην τύχη.<br/><br/>Καταραμένη να ήταν η μέρα που επέτρεψε στην πόρνη να πατήσει το πόδι της μέσα στο ίδιο του το παλάτι! <br/>Τώρα πια, σακατεμένος πάσχιζε να βρει τρόπο διεξόδου, τρόπο να φύγει και να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. <br/>Την εκδίκηση, την απόλυτη εκδίκηση για όσα είχαν κάνει οι επαναστάτες και περισσότερο από όλους εκείνοι, εκείνοι που τον πρόδωσαν.<br/><br/>Αλλά τότε είχε διασκεδάσει με την ιδέα μια Φαινώ, μια μάντισσα του Δικτύου που θα συνδεόταν με τις «Φωτεινές Χορδές του Σύμπαντος» να του έλεγε το καλύτερο για το μέλλον της Αυτοκρατορίας και το πιθανότερο μέλλον, ανάλογα με τις πράξεις του.<br/>Δεν ήταν παρά μία ακόμα τυπική τελετή που ήδη είχε προεγκριθεί στο πρωτόκολλο της επίσκεψης.<br/><br/>Είχε γελάσει με το τραγούδι των Φαινών, <i>«μορφ….αενώ...διαμόρφ…αενώ»</i>, με τη ανόητη θρησκεία της οποίας ο ίδιος ήταν Αυθιεράρχης, μια θρησκεία παρόμοια με τη Φαιναϊκή, που όμως του επέτρεπε την πρόσβαση σε μια τεχνολογία αφάνταστη για τον απλό λαό.<br/><br/> Την είχε άκουσε να του λεει πως αν εκείνος ήθελε να διατηρηθεί η χιλιετής αυτοκρατορία, να μην δεχόταν το στέμμα και να το άφηνε σε κάποιον από τους αδελφούς του. <br/>Τα μυστήρια μάτια της τον είχαν κοιτάξει τότε, άφοβα και προκλητικά. <br/>Είχε νιώσει ξανά καυτό πόθο για αυτό το εύθραυστο πλάσμα που φαινόταν να χαίρει μια εξουσίας αν όχι ανάλογης με τη δική του, τουλάχιστον συγκρίσιμης και υπολογίσιμης. <br/>Γέλασε με το «αστείο» της για το στέμμα- αστείο μόνο επειδή επέλεξε να το δει έτσι εκείνη τη στιγμή - και τη ρώτησε για τη Μυθαστρία.<br/><br/><i>«Δεν είναι παρά ένας μύθος, ένας μύθος των άστρων»</i> του είχε απαντήσει απλά, κοιτάζοντάς τον με αυτά τα λαμπερά κατάμαυρα μάτια, μάτια που μέσα στο λυκόφως φαίνονταν να μην έχουν κόρες και ίριδες, αλλά να καθρεφτίζουν μια άβυσσο.<br/><br/>Τράβηξε το βλέμμα του από τα μάτια της. Ήξερε πως του είχε πει ψέματα.<br/><br/>Εκείνη τη νύχτα έκανε δική του τη γυναίκα. Βίαια. Την στιγμή του αποκορυφώματος, όταν η Φαινώ ψιθύριζε το αληθινό του όνομα, -Μπάαλορ- κάρφωσε το μαχαίρι του στο στομάχι της. Ήταν πρωτόγνωρη η ηδονή, όταν ένιωσε τα νύχια της να μπήγονται στην πλάτη του καθώς εκείνη πέθαινε, και τα μαύρα μάτια της αναποδογύρισαν και, λευκά πια, έκλεισαν για πάντα.<br/><br/>Όσοι ήξεραν για τη μαντεία, όσοι ήξεραν για το δηλητήριο και το αντίδοτο εκτελέστηκαν. Όσοι υποψιάζονταν κάτι για το φόνο της Φαινούς χάθηκαν χωρίς ίχνη. <br/><br/>Δεν είχε ποτέ αφήσει τίποτα στην τύχη. <br/><br/>Ούτε και τους αδελφούς του που φρόντισε είτε να τους εξαφανίσει, είτε να τους δικάσει και εκτελέσει για μια φανταστική και απίστευτη προδοσία. Το βιασμό και φόνο της μεγάλης Φαινούς της Νεκτάνεβα! <br/><br/>Καμμία άλλη Φαινώ δεν ξαναήρθε ποτέ στη Νέα Εκστασιανή. Το δίκτυο της Νεκτάνεβα αποκόπηκε αμέσως από το Εκστασιανό και οι δύο Πύλες έκλεισαν.<br/>Όσα δεδομένα είχαν σωθεί αναλύθηκαν επί χρόνια. Μικροπράγματα όπως ατομικοί τηλεμεταφορείς χειρός, κάποια αύξηση του βεληνεκούς στα τηλεμεταφορικά δίκτυα και άλλα τέτοια έγιναν κτήμα της αυτοκρατορίας. Κτήμα του ίδιου. <br/><br/>Αλλά ποτέ κάνενα στοιχείο δεν βρέθηκε ούτε για τη Μυθαστρία, ούτε βέβαια για προώθηση πέραν της ταχύτητας του φωτός. <br/><br/>Γνώριζε βέβαια πως η Νεκτάνεβα δεν θα είχε πιστέψει το παραμύθι της προδοσίας. Ο ίδιος όμως είχε πετύχει το σκοπό του. Ενθρονίστηκε και ορκίστηκε πως ποτέ δεν θα άφηνε την Αυτοκρατορία στα χέρια τέτοιων προδοτών που σκότωσαν μια επίσημη καλεσμένη για να πλήξουν έτσι το κύρος και την βαθειά πνευματικότητα πάνω στην οποία είχε θεμελιωθεί η αυτοκρατορία. <br/><br/>Έτσι έγινε παμψηφεί και Αυθιεράρχης. <br/><br/>Πού είχε γίνει το λάθος τότε; Οι κλώ;νοι είχαν την εμπειρία και τις μνήμες του, αλλά όχι όλες. Ο έλεγχος πάνω τους ήταν απόλυτος για τόσες δεκαετίες. <br/>Για δύο μερόνυχτα, άυπνος, εξαντλημένος και τώρα τραυματισμένος, πληκτρολογούσε ατελείωτους κωδικούς στο Δίκτυο προσπαθώντας πρώτα να επικοινωνήσει με τον, αποδεκατισμένο πια, στόλο του, με τους Υφιεράρχες-στρατηγούς του, με κάποιον ισχυρό κόσμο, με το Τηλεμεταφορικό Δίκτυο. <br/><br/>Τίποτα. <br/><br/>Κλεισμένος μέσα στο Άδυτο, παγιδευμένος, δεν μπορούσε ούτε να βγει, ούτε κάποιος να μπει, όσο λειτουργούσαν οι ασπίδες γύρω του. Το παλάτι από πάνω του, η αυτοκρατορική κατοικία-πόλη, είχε επίσης γκρεμιστεί. Όση ενέργεια υπήρχε πια, την έχει θέσει γύρω από το Άδυτο.<br/><br/>Αλλά τώρα, όλα είχαν σωπάσει. Οι οθόνες έχουν σβήσει και το σύριγμα που ακούγεται ολόγυρα δυναμώνει με κάθε λεπτό που περνά. Το μόνο φως που βλέπει πια είναι το κόκκινο του ατομικού τηλεμεταφορέα που φορά στο αχρηστεμένο του χέρι. <br/>Αλλά δεν υπάρχει Σύνδεσμος για πουθενά. Πουθενά πάνω στη Νέα Εκστασιανή. Πουθενά στους τροχιακούς σταθμούς ή στο στόλο του.<br/><br/>Νιώθει το πρόσωπό του να συσπάται σε μια άγρια γκριμάτσα. Με κόπο και μουγκρίζοντας από τον πόνο ακουμπά το δεξί του χέρι πάνω στο γραφείο, και με μια γρήγορη κίνηση διασταυρώνει τα νύχια των αντιχείρων του. Αν αυτό είναι το τέλος, τότε αυτός θα είναι που θα το δώσει. Αυτός μόνο! <br/><br/>Το σύριγμα του θυμίζει τα ουρλιαχτά όσων βασάνισε. Δύναμη... Ισχύς... Εξουσία… δική του! <br/>Νιώθει τα πόδια του να λυγίζουν αλλά παραμένει όρθιος. Συνεχίζει να πληκτρολογεί συνδυασμούς στον τηλεμεταφορέα του. <br/>Αλλά είναι παράξενο. Το σύριγμα σαν να του τρυπά το στήθος, και να αναδεύει από μέσα κάτι. Άγνωστο, αλλόκοτο, που δεν του αρέσει. <br/><br/>Νιώθει ναυτία και τα μάτια του θολώνουν. Πρέπει να αποστασιοποιηθεί. Έχει την στρατιωτική πειθαρχία εκατόν πενήντα χρόνων. Βγάζει το αγαπημένο του μαχαίρι και χτυπά με αυτό το γραφείο απανωτά, προσπαθώντας έτσι να ξεκολλήσει, να πετσοκόψει αυτό το συναίσθημα. <br/><br/>Ξαφνικά το κόκκινο φωτάκι, γίνεται πράσινο. Τηλεμεταφορικός σύνδεσμος!!<br/><br/>Προσπαθεί να θυμηθεί τις περίπλοκες λέξεις που θα ενεργοποιήσουν το αντίδοτο. Λέξεις που και να ήθελε δεν θα μπορούσε να ανακαλέσει αν οι λετουργίες του εγκεφάλου του δεν το επέτρεπαν, αν δεν βρισκόταν δηλαδή σε θανάσιμο κίνδυνο από το δηλητήριο.<br/><br/>Αλλά το σύριγμα, το συναίσθημα, δεν τον αφήνει. Διογκώνεται. Αποκτά φωνή και η φωνή γίνεται μορφές. Εκατομμύρια μορφές και μία μοναδική μορφή που τον πλησιάζει. <br/>Η γυναίκα φορά ένα μακρύ λευκοδιάφανο φόρεμα. Λερωμένο από αίμα. Ένα μαχαίρι προεξέχει από το στομάχι της. Λευκοδιάφανο.….<br/></div><br/><i>...διάφανο… μορφή… φωνή… μορφ… αενώ… δια…. μορφ… αενώ… φα… ενώ… φα… ενώ… Φαι...νώ…<br/> ...Φόβος!</i> <br/><br/><div align="justify">Σωριάζεται στο πάτωμα. Το στόμα του αφρίζει. Ουρλιάζει καθώς ο φλογισμένος νους του προσπαθεί να θυμηθεί τις λέξεις αλλά μόνο μπερδεμένες, φθαρμένες συλλαβές ανασύρονται απ’τη μνήμη του.<br/><br/>Η γυναίκα στέκεται από πάνω του. Χαμογελά.<br/><br/>Είναι δυνατόν ο νους του, η ύπαρξή του η ίδια να είναι ένα σάπιο πρόγραμμα; <br/><br/>Επικαλείται τη δύναμη, την εμπειρία της ζωής του, την ατσάλινη πειθαρχία 150 χρόνων, την επιβεβαίωση της ίδιας του της ταυτότητας. <br/><br/>Είναι ο Διαστροκράτωρ Αυθιεράρχης Θαιϊανός ο 7ος! Ξέρει την Αυτοκρατορία του! <br/>Μια αυτοκρατορία που εκτείνεται σε διακόσια εκατομμύρια κυβικά έτη φωτός, απ’την Ωρόρα-Εικόνικα και τον Ρουβίκωνα, ως…<br/><br/>...ένα ερειπωμένο δωμάτιο στα έγκατα ενός κατεστραμμένου παλατιού, σε μια βομβαρδισμένη πόλη ενός αποδεκατισμένου πλανήτη. <br/><br/>Εκατοντάδες φορές είχε σταθεί ο ίδιος, πάνω σε ανάλογα ερείπια κάποιου κατακτημένου κόσμου. <br/>Από πάνω. Όχι θαμμένος. <br/><br/>Είναι άραγε αυτό το τέλος; αναρωτιέται για πρώτη φορά κάποια κρυφή γωνιά του νου του, ενώ προσπαθεί να ανασύρει ξανά και ξανά την ακολουθία του αντίδοτου. Είναι το τέλος;<br/><br/>Η γυναίκα χαμογελά και η φωνή της, οι φωνές των μορφών, αντηχεί, ξεσκίζοντας το νου του. <br/><i><br/>‘Ναι, Μπάαλορ, είναι το τέλος!’</i> <br/><br/>Την ακούει καθαρά. Ακούει τις φωνές, τη φωνή, τις κραυγές όσων σκότωσε, μέσα σ’αυτές και τις κραυγές των παιδιών του, όλων των παιδιών που δεν έζησαν, των δεκαπέντε εκατομμυρίων κατοίκων της Ουρμπάνα Εξ Τέμπλις, τις κραυγές από τις ζωές που με χαρά και πάθος ρούφηξε στα χρόνια της βασιλείας του ως την τελευταία στιγμή.<br/><br/><i>«Τι μου έκανες, σκύλα. Σκύλα, πουτάνα σκουληκιασμένη. Ποια είσαι; Ποιος σε έστειλε εδώ; Σε έστειλε η Μυθαστρία; Είσαι πράκτοράς της;»</i> ρωτά μέσα στο νου του, καθώς σφαδάζει και νιώθει σάλια να τρέχουν από την άκρη του στόματός του, ενώ προσπαθεί να ουρλιάξει τις σκέψεις του στη γυναίκα που τον κοιτά ακόμα χαμογελαστή και ατάραχη με τα μαύρα παράξενα μάτια της καρφωμένα στα δικά του.<br/><br/><i>«Με έστειλε η Μυθαστρία; Πράκτοράς της;»</i> <br/><br/>Η φωνή της, οι φωνές, είναι ειρωνική και η ειρωνεία του τρυπά το νου ακόμα περισσότερο. <br/><i><br/>«Δεν με έστειλε η Μυθαστρία, Μπάαλορ. *Είμαι-είμαστε* η Μυθαστρία. Είμαι η τάξη, η αλλαγή, η ζωή, είμαι η εντροπία και το χάος ενάντια στην εντροπία και το χάος που έσπειρες. Είμαι ο καταλύτης της δικαιοσύνης, η διαμόρφωση, η αέναη ανανέωση, εντροπία και ενθαλπία μαζί – θυμάσαι το τραγούδι μου, Αρχιεράρχη; - και θα σου επιστρέψω αυτό που το σύμπαν σου οφείλει.»</i><br/><br/>Απαλά, χωρίς κόπο βγάζει το μαχαίρι από το στομάχι της. Τα νύχια της μακριά και κόκκινα σαν βαμμένα με το αίμα της. <br/><br/>Γιατί το βλέμμα του επικεντρώνεται στα νύχια της άραγε; Δεν φοβάται το μαχαίρι, το μαχαίρι του. Μέσα στα κατάβαθα του είναι του ξέρει πως αν η γυναίκα ήθελε να τον σκοτώσει θα το είχε κάνει ήδη. Ξέρει πως ίσως αυτό που βλέπει να είναι μια παραίσθηση που προκαλεί το δηλητήριο. Πόσοι και πόσοι βλέπουν οράματα, θεούς ή και δαίμονες, όταν έρχεται η στιγμή να πεθάνουν;<br/><br/>Ήρθε η στιγμή να πεθάνει; Να πεθάνει νικημένος; <br/><br/>Όχι, όχι αυτό δεν μπορεί να το δεχτεί. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς πιο ισχυρός από Αυτόν. Αν είναι να πεθάνει θα γίνει με το δικό του χέρι, με δική του απόφαση. Αλλά αν η σκύλα τον σκοτώσει, αν έχει ήδη ηττηθεί τότε… τότε δεν είναι <i>αυτός</i> ο Θαιϊανός ο 7ος! Ποιος μπορεί να είναι όμως; <br/><br/>Θυμάται...κάποιους άλλους εαυτούς, κομμάτια δικά του, πλευρές του...<br/><br/>Ναι, δεν είναι αυτός που ηττήθηκε ο Θαιιανός! Ο Θαιιανός, ο αληθινός Διαστροκράτορας δεν νικιέται. Είναι μόνο ένας από τους κλώνους του. Μια πλευρά του κατώτερη από τον αληθινό. Μερικούς τους είχε σκοτώσει ο ίδιος. Ήταν προδότες. Έπρεπε να πεθάνουν για την Αυτοκρατορία. Ο Θαιιανός είναι ζωντανός κάπου στο γαλαξία και θα νικήσει τους εχθρούς του, τη σκύλα που τώρα τον κοιτά από πάνω του.<br/><br/><i>«Δε με νίκησες, βρόμα! Ο Θαιιανός δεν νικιέται! Ένας κλώνος είναι αυτός που πεθαίνει σήμερα. Ένα μικρό κομμάτι του Αυτοκράτορα!»</i> <br/><br/>Φωνάζει με όλους τους πόρους του σώματός του. Ξέρει πως η γυναίκα τον ακούει.<br/><br/><i>«</i><i>Όχι, Μπάαλορ. Οι κλώνοι σου είναι νεκροί. Τους σκότωσες έναν-έναν ή σκοτώθηκαν μεταξύ τους. Αυτοί ήταν οι προδότες Μπάαλορ. Εσύ, ο εαυτός σου. Ήξερες πως ήταν επικίνδυνο να δημιουργήσεις επτά αντίγραφα του εαυτού σου. Αλλά δεν κατάλαβες γιατί. <br/>Είσαι παρανοϊκός Μπάαλορ. Και η παράνοια αυτή μεταφέρθηκε και στους κλώνους σου και κάποτε εκδηλώθηκε. Και αυτοί προτίμησαν να πιστέψουν πως ήσαν οι αρχικοί και οι υπόλοιποι ήταν οι κλώνοι-προδότες. Το προτίμησαν, γιατί θα το προτιμούσες και συ στη θέση τους και θα είχες θελήσει να αποτινάξεις κάθε άλλη επιρροή από πάνω σου. <br/>Αλλά εσύ δεν είσαι κλώνος. Είσαι ο αρχικός, ο αληθινός, ο μόνος Διαστροκράτορας που είχε τη γνώση, τον κωδικό του αντίδοτου, τη μνήμη της επαφής με τη Φαινώ πριν από 120 χρόνια.</i><i>»</i><i><br/><br/></i>Η Φαινώ σταματά να μιλά για λίγο και παραμένει σκεφτική σαν να αναπολεί κάτι. Τον κοιτά και χαμογελά με τα κόκκινα χείλη της. Γι'αυτόν όμως, το χαμόγελο <br/>και τα μαύρα, αβυσσαλέα μάτια της δεν είναι διαφορετικά από τη φρικαλέα γκριμάτσα ενός τέρατος βγαλμένου κατ'ευθείαν από μια κόλαση που ο ίδιος δεν φανταζόταν ποτέ πως μπορούσε να υπάρχει γι'αυτόν. Μια κόλαση της οποίας την πύλη περνούσε αυτή τη στιγμή.<i><br/></i><br/><i>«</i><i>Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα; Μαζί μου; Αυτή τη μνήμη, αυτή την εμπειρία δεν την μοιράστηκες με κανέναν άλλο ποτέ. Γιατί φοβόσουν, Μπάαλορ. Φοβόσουν όχι τα αντίποινα για το φόνο της Φαινούς της Νεκτάνεβα, αλλά εμένα την ίδια. Φοβόσουν αυτό που είδες στα μάτια μου. Τη Μυθαστρία ως εντροπία. Γιατί για σένα αυτή είναι η Μυθαστρία, Μπάαλορ. Το τέλος της εξουσίας σου. Το όριό σου.</i><i>»</i><br/><br/>Το φωτάκι του τηλεμεταφορέα συνεχίζει να είναι πράσινο. <br/><br/>Ο Μπάαλορ σφαδάζει. Κάθε μόριο του σώματος του έχει πάρει φωτιά από την προσπάθεια να σηκώσει το χέρι του, να πατήσει το πλήκτρο. Αλλά δεν μπορεί. Ο πόνος που κατακλύζει το σώμα του τώρα δεν προέρχεται μόνο από το δηλητήριο που χύνεται στις φλέβες του πλησιάζοντας τον εγκέφαλό του, αλλά και από το δηλητήριο, την επίγνωση της αλήθειας που είναι σαν δηλητήριο και βγαίνει από το στόμα της Φαινούς.<br/><br/>Μέσα στον κυκεώνα, στο στρόβιλο που τον καταπίνει πια, θυμάται…και καταλαβαίνει! <br/><br/>Τα νύχια της σκύλας στην πλάτη του πριν από εκατόν είκοσι χρόνια κατέστρεψαν τη μνήμη της ακολουθίας των λέξεων που θα ενεργοποιούσαν το αντίδοτο! <br/><br/>Αλλά όχι μόνο αυτό. <br/><br/>Η ίδια η Φαινώ, η σκύλα-αράχνη είχε ανοδιοφορτώσει και τον εαυτό της, τη μνήμη της, την καταραμένη Μυθαστρία μέσα του, όλα αυτά τα χρόνια! <br/><br/>Ήταν λοιπόν... πιόνι της; <br/><br/>Πιόνι...;<br/><br/>Ήταν οι εντολές που έδινε στους κλώνους - οι οποίοι πίστευαν πως ήταν η δική τους στρατιωτική μεγαλοφυία που τις διαμόρφωνε, και όχι υποβολιμαίες από κάπου αλλού – τόσο ψεύτικες, τόσο όχι-δικές του; <br/><br/>Όπως ήταν οι κλώνοι του, τα παιδιά του, οι υπήκοοι του δικά του πιόνια, έτσι κι αυτός ήταν τόσα χρόνια πιόνι της Μυθαστρίας στο πρόσωπο της γαμημένης, καταραμένης μάντισσας; <br/><br/>Η Φαινώ σκύβει και πλησιάζει το πρόσωπό του. Τα μάτια της μαύρα, κατάμαυρα χωρίς κόρες και ίριδες, περικλείουν μέσα τους το σύμπαν ολόκληρο. <br/><br/>Η Αυτοκρατορία του είναι ένα μικροσκοπικό φωτεινό σημαδάκι μέσα τους. Ο ίδιος κάτι λιγότερο και από σκόνη. <br/><br/><i>«Γιατί δεν προσπάθησες να με σκοτώσεις τότε;»</i> κραυγάζει προσπαθώντας να κοιτάξει μακριά από αυτά τα μάτια. <i>«Γιατί άφησες να περάσουν τόσα χρόνια, και ήρθες τώρα;»<br/><br/></i>Η Φαινώ γελά.<br/><br/><i>«Πιόνι, πράγματι. Τέλειο πιόνι που το ίδιο δημιούργησε την αρχή και το τέλος του. Είναι απλό, Θαιιανέ, 7ε Διαστροκράτορα-Αυθιεράρχη της Αγίας Κραταιός Αυτοκρατορίας της Νέας Εκστασιανής. <br/>Ο δικός σου θάνατος δεν είχε νόημα γιατί, όσο και να θεωρούσες τον εαυτό σου ημίθεο, ήσουν μόνο ένας άντρας. Θα είχες αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, τον Θαιιανό 8ο ή 9ο ή 10ο ο οποίος θα συνέχιζε την καρκινική επέκταση της αυτοκρατορίας αποκτώντας όλο και μεγαλύτερη δύναμη. <br/>Οπότε σε αφήσαμε Μπάαλορ. Σε αφήσαμε να γίνεις εσύ ο ίδιος ο δήμιος της Αυτοκρατορίας, σκοτώνοντας τα παιδιά σου, δημιουργώντας κλώνους με τα δικά σου χαρακτηριστικά, όπως κάνει ένα καρκίνωμα, που στο τέλος κατάπιε και σένα μαζί εξαντλώντας την ισχύ της αυτοκρατορίας. Όπως είχε πει ο χρησμός τότε…</i><i>»</i> <br/><br/>Βλέπει τα νύχια της να στάζουν αίμα καθώς η Φαινώ σηκώνει το χέρι της που κρατά το μαχαίρι, το δικό του μαχαίρι και περιμένει ένα χτύπημα που δεν έρχεται. <br/>Περνά το ματωμένο μαχαίρι πάνω από το πράσινο φωτάκι στον τηλεμεταφορέα του χεριού του. <br/><br/>Το φωτάκι γίνεται ξανά κόκκινο. <br/><br/><i>«Τέλος, Μπάαλορ.»</i><br/><br/>Ο ρόγχος που βγαίνει από το στόμα του δεν ανήκει πια σε άνθρωπο. <br/><br/>Το Άδυτο συγκλονίζεται και γκρεμίζεται ολόγυρά του. <br/><br/>Ο κόσμος των ματιών του κοκκινίζει, η μορφή της Φαινούς ξεθωριάζει, ενώ το Σύμπαν μέσα στον εγκέφαλό του, μέσα στο νου του Διαστροκράτορα Αυθιεράρχη Θαιιανού του 7ου γίνεται μαύρο.<br/><br/></div>* * * * * * *<br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-56492129242519071302008-09-12T00:22:00.011+03:002008-09-14T05:59:34.867+03:00This is...GNN! Νέα από το Γαλαξία (3)<strong><i><div align="justify"><br/></div><div align="justify">Τρίτο αλλά ανεξάρτητο μέρος με τα κωμικά, ή κωμικοτραγικά, επεισοδιάκια ε.φ. που μου "έρχονται" να γράφω κατά καιρούς.<br/>To 1ο και 2ο μέρος βρίσκεται εδώ:<a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/this-isgnn-1.html"> This is GNN 1</a> ,<a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/this-isgnn-2.html"> This is GNN 2</a> <br/><br/>Τα επεισοδιάκια είναι αυτοτελή και τα περισσότερα λαμβάνουν χώρα γενικά στο σύμπαν της Μυθαστρίας, κυρίως την πιο "whimsical" πλευρά της.<br/>Κάποια όμως που χρησιμοποιώ για να θίξω κάποιες καταστάσεις ή φόβους κλπ δε σχετίζονται με τη Μυθαστρία, όπως για παράδειγμα αυτό με τον Παρθενώνα.<br/><br/>Άλλα πάλι δεν είναι παρά συνόψεις μεγαλύτερων ιστοριών που μπορεί κάποτε να γράψω, και τα σημειώνω για να μην ξεχάσω τι είχα σκεφτεί, όπως αυτό με τη Νορέβα και τον αβέροN. Η Νορέβα μάλιστα είναι πάρα πολύ παλιός χαρακτήρας και κάποτε είχα ξεκινήσει να σχεδιάζω ένα κόμικ μ'αυτήν.<br/><br/>Αν και όπως είπα είναι αυτοτελή και διαδραματίζονται σε πάρα πολλές εποχές του μέλλοντος, υπάρχει μια χαλαρή "συνοχή" στο τι "είναι δυνατόν να συμβεί" και τι όχι, σύμφωνα με το timeline της Μυθαστρίας, οπότε ακόμα και η αναφορά οτι π.χ. κάτι συμβαίνει στον 88ο ή στον 60ο κλπ αιώνα είναι σημεία αναφοράς για όλη την ιστορία της Μυθαστρίας.<br/>Ένα παράδειγμα είναι το επεισοδιάκι με τα δύο χρονόπλοια όπου αναφέρεται η Ελέγκτρια Μελλονδίκαια ΕξΤεμποράνεα, η οποία είχε ένα "cameo" ρόλο στο πρώτο βιβλίο του Τζον Κάδμου. Η ημερομηνία 8755 δεν είναι τυχαία. Είναι 6 χρόνια πριν την τελευταία σκηνή στον επίλογο του Τζον Κάδμο (και τρία χρόνια πριν από μια ανολοκλήρωτη ιστορία που γράφω). <br/>Αυτό που ανακάλυψε η Μελλονδίκαια μετά το ατύχημα με τα χρονόπλοια σχετίζεται με την αντιπάθεια που έχει για το ΜαγΑιτιοΓραμμιστή και για το κυνήγι της ενάντια στην οντότητα Σύλφιους Ο'Θένααν Γκλοριάνα.<br/><br/>To επεισοδιάκι με τη Σελήνη είναι εμπνευσμένο από πραγματική "πρόταση" κάποιου "επιστήμονα", είτε το πιστεύετε είτε όχι!</div></i></strong><br/><br/>----------------------------------------------------------<br/><br/><br/><br/><i>THIS IS GNN NEWS (GALACTIC NOUMENAL NEWS NETWORK) 3.</i><br/><br/> Please choo…έξτε…lang…ling…-go…glo…bzzt…<<i> άντε πηδήξου τελικά, κωλοεμφύτευμα! </i>>…bzzzt…glw…<μας συγχωρείτε>… γλώσσα.<br/><br/>Μεταφραστής λειτουργεί κανονικά.<br/><br/>Επιλέξτε παρουσιαστή.<br/><br/>THIS IS GNN NEWS. Επισκεφτείτε τώρα το Νοο-χώρο μας για τετραδιάστατη ενημέρωση: 4dttp://GWW.GNN.hypergate:48239807.COM<br/><br/><div align="justify">Πιέστε το πλήκτρο σύνδεσης με το Νοο-Δίκτυο πάνω στο σώμα σας για άμεση επαφή. Γεγονότα του τελευταίου φεμτοδευτερόλεπτου.<br/></div><br/><br/><i>THIS IS…GNN News. The Galactic Noumenal News Network!</i><br/><br/><br/><div align="justify">- Καλησπέρα σας κυρίες, κύριοι, πολύφυλες και άφυλες, υλικές, ημιυλικές και άυλες, αδιαστατικές, μονοδιαστατικές και πολυδιαστατικές κυριότητες. Είμαι ο<strong><i> </i></strong><strong>Έρενς Υδράργυρος</strong><strong><i> </i></strong>και συνδεόμαστε αμέσως με την αντιεικονίτριά μας <strong>Άσκελα σανΓκρεάλ</strong> που βρίσκεται από χτες στον πλανήτη <strong>Αελι(ντ)άερα</strong> για την καθέλκυση του πιο παράξενου αστρόπλοιου του 71ου αιώνα. Άσκελα! <br/><br/>Καλησπέγα και από μένα, Έγενς. Πγέπει όμως πγώτα να κάνω μια διόγθωσή. Βγίσκομαι στην Αελιάεγά, το<strong> νοητικό διπλό-διπλό</strong> του υλικού κόσμου Αελι(ντ)άεγά. Το "ντ" δείχνει τη δόνηση του "ντο", δηλαδή της ύλης, και η απουσία του από το όνομά σημαίνει την ανυψωμένη πγαγματικότητά, τη νοητική διάσταση θα λέγαμέ, στην οποία γίνεται η καθέλκυση του αστγόπλοιού<strong> "Αελιαεγανή Γαψωδία"!</strong><br/><br/>Άσκελα, είμαι σίγουρος πως οι νοο-θεατές μας θα αναρωτιούνται τι το ενδιαφέρον έχει μια απλή καθέλκυση ενός παρωχημένου μέσου μαζικής μεταφοράς στην αλλοδιαστατική Αελιάερα ώστε να αποτελεί την πρώτη είδηση του Νοο-δικτύου. Δεν πρόκειται βέβαια για κάποια εκδήλωση του <strong>Πανγαλακτικού Συλλόγου Δημιουργικού Αναχρονισμού</strong>, έτσι δεν είναι; <br/><br/>Φυσικά και όχι, Έγενς, Το αστγόπλοιό "Αελιαεγανή Γαψωδία" είναι το πγώτο σκάφος <strong>φτιαγμένό</strong><strong> αποκλειστικά από…μουσική!</strong> <br/>Αιτία για την κατασκευή αυτού του πλοίου στάθηκε η ανακάλυψή από Αελιαεγανούς επιστήμονές μιας φυλής στο <strong>Αγχετυπικό Διαστημά</strong>, μιας ολόκληγής αυτοκγατογίας θα έπγεπε να πούμέ, της οποίας το φυσικό σώμα αποτελείται από εξαιγετικά πεγίπλοκούς συνδυασμούς ήχων. Η οικολογία τους είναι τόσο αλλόκοτή, λεπτεπίλεπτή και γευστή που ένα υλικό πλοίο ή άλλο υλικό σώμα που θα πλησίαζέ το χώγο τους θα κατέστγεφέ πλήγως την ισογοπία των συστημάτων τους.<br/>Θα ήταν κάτι ανάλογό με το να γίχναμε μια τεγάστια πέτγά σε μια ήγεμη λίμνη!<br/>Ο μόνος τγόπος να έγθουμε σε επαφή μαζί τους είναι με ένα πλοίο φτιαγμένο από μουσική. <br/>Σιγουγά θα είναι μεγάλο σοκ για τους<strong> Ηχητικούς </strong>η πγωτή επαφή τους με έναν εξωκόσμιό πολιτισμό έστω και αλλοδιαστατικό όπως είναι αυτός της Αελιάεγά, αλλά οι επιστήμονές θεωγούν πως ένα τέτοιο πλοίο θα είναι απόλυτά κατανοητό και "υλικό" από τη φυλή αυτή και οι πληγοφογίες που σαν μελωδίες θα αποθηκευτούν στην "Αελιαεγανή Γαψωδία" θα γίνουν επίσης κατανοητές από τους Ηχητικούς, ξεκινώντας έτσί μια πγώτη επαφή με έναν ακόμά παγαξενό πολιτισμό στο Αγχετυπικό Διάστημά.<br/>Από την Αελιάεγά για το GNN News, Άσκελά ΣανΓκγεάλ.<br/><br/></div><br/><br/>-----------------------------------------------<br/><br/><br/><br/><div align="justify">Kαι μια ακόμα είδηση από την Αελι(ντ)άερα που λάβαμε μόλις τώρα. Η γνωστή <strong>αμφίφυλη ντίβα</strong> του <strong>νευρωνετικού</strong> τραγουδιού<strong> Νορέβα Νορεάσκα δ'Ουράνα</strong>, η οποία πριν μερικές δεκαετίες δημιούργησε σκάνδαλο όταν απαίτησε να αλλάξει η νομοθεσία του κόσμου της ώστε να μπορέσει να παντρευτεί το ίδιο το αντιπολικό αντιγραφό της (back up), το οποίο είναι αρσενικό όσο είναι θηλυκή η Νορέβα, απαιτεί τώρα να πάρει διαζύγιο!<br/>"Δεν μπορώ να πιστέψω πως παντρεύτηκα αυτόν τον κρετίνο και μάλιστα πως δημιουργήθηκε από το πλευρό μου" φώναξε σχεδόν υστερικά η μεγάλη ντίβα όταν της μιλήσαμε μετά την τελευταία παράστασή της στην<strong> Όπερα Νευρώνικα</strong> στο <strong>Νέο Παρίσι-Plus-Plus.</strong><br/>Η αναφορά στο "πλευρό" της σκανδάλισε πολλούς θρησκευόμενους στην Αελι(ντ)άερα, και όχι μόνο, που θεώρησαν πως η ντίβα προσβάλει το ιερό τους Βιβλίο το οποίο ξεκινά με τη φράση "Και η γυνή δημιούργησε τον άνδρα εκ του πλευρού της εις σάρκαν μία".<br/>Ο σύζυγός της <strong>Αβέρον Ακσάερον δ'Ουράνα</strong> μας υποδέχτηκε ψυχρά και δήλωσε μόνο - καθώς έτρωγε ένα μήλο - "Τέτοιο φίδι που παντρεύτηκα καλά να πάθω", ενώ ο νομικός εκπρόσωπος του κυρίου δ'Ουράνα ανασήκωσε απλά τους ώμους και είπε:<br/> "Αν η κυρία δ'Ουράνα προχωρήσει σε διαζύγιο ο πελάτης μου θα ζητήσει όχι απλά διατροφή αλλά τη μισή περιουσία που του ανήκει εξ υπάρξεως και συγχρόνως θα απαιτήσει το copyright του φύλου του. <br/>Η κυρία δ'Ουράνα θα χάσει πολύ περισσότερα από το "πλευρό" της και τη μισή περιουσία της. Θα πρέπει να μείνει για πάντα <strong>μονόφυλη και θηλυκού γένους</strong> και μάλιστα χωρίς <strong>ζωντανό αντίγραφο</strong>".<br/><br/><br/>----------------------------------------------------------------<br/></div><br/><br/><br/><div align="justify">Σώοι βρέθηκαν οι επιβάτες των δύο<strong> χρονόπλοιων "Γουέλς" και "Ελύζιουμ"</strong> τα οποία συγκρούστηκαν λίγο πριν βγουν από το <strong>Χρονοπλέγμα-88</strong> στην εποχή μας.<br/>"Είδα όλη τη ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου" μας δήλωσε ένας επιβάτης. <br/>Και πράγματι από τη σύγκρουση ο τοπικός χρόνος <strong>επιταχύνθηκε</strong> τόσο πού που σχεδόν εξακόσια χρόνια πέρασαν μέχρι να ανταποκριθούν οι <strong>Χρονοελεγκτές</strong> και να περισυλλέξουν τους ναυαγούς.<br/> Όλοι οι <strong>επιβάτες είχαν γίνει σκόνη</strong>, αλλά μια που το<strong> DNA</strong> τους ήταν ήδη γνωστό πριν επιβιβαστούν για την κρουαζιέρα στα<strong> Άπειρα Νησιά</strong>, επανήλθαν σώοι και αβλαβείς. <br/>Οι επιβάτες του δεύτερου χρονόπλοιου ήταν πιο άτυχοι. Ο χρόνος γι'αυτούς <strong>επεκτάθηκε τόσο</strong> ώστε βίωσαν σχεδόν δέκα χρόνια υποκειμενικής εμπειρίας μέχρι να επανέλθουν στο φυσικό χρονικό πλαίσιο. "Βαρέθηκα τη ζωή μου" μας είπε μία ναυαγός.<br/>Η <strong>Χρονοελέγκτρια Μελλονδίκαια ΕξΤεμποράνεα η Δεύτερη</strong>, υπεύθυνη του Χρονοπλέγματος-88, δήλωσε πως η υπόθεση ερευνάται και δεν απέκλεισε την περίπτωση να μην πρόκειται για ατύχημα αλλά για τρομοκρατική ενέργεια.<br/>Αν επαληθευθεί θα είναι το δεύτερο<strong> τρομοκρατικό χτύπημα</strong> για το <strong>8755</strong>.<br/><br/></div><br/>----------------------------------------------------------------<br/><br/><br/><br/><div align="justify"><strong><i>Σαν σήμερα πριν χιλιάδες χρόνια:</i></strong> O Πρόεδρος της Ενωμένης Γης σε έκτακτη συνέντευξη τύπου στη βίλα του στη Γενεύη διέψευσε χτες με βδελυγμία φήμες του κίτρινου τύπου που ήθελαν το <strong>Παγκόσμιο Συμβούλιο</strong> να πουλά τη<strong> Σελήνη</strong> στις Σολαριανές Αποικίες.<br/>"Ζούμε σε δύσκολους καιρούς" δήλωσε σοβαρά ο Πρόεδρος και αρχηγός του Συμβουλίου. "Η οικονομία μας βρίσκεται σε ύφεση, αλλά το Ανθρώπινο Πνεύμα και η ψυχή της φυλής δεν θα επιτρέψει ποτέ να πουλήσουμε τη Σελήνη στους<strong> πλουτοκράτες, ιμπεριαλιστές Σολαριανούς".</strong><br/>Δυστυχώς ο Πρόεδρος έδειξε να εκνευρίζεται με την ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με την σχεδόν απόλυτη μόλυνση του φυσικού δορυφόρου της Γης και για τα τρισεκατομύρια τόνους <strong>σκουπιδιών και αποβλύτων</strong> που ρυπαίνουν το<strong> 91% της επιφάνειάς του.</strong> <br/>Πριν φύγει για το <strong>επίσημο δείπνο</strong> που θα παρατιθόταν στην άλλη<strong> βίλα του στο Τόκυ</strong><strong>ο</strong>, ο Πρόεδρος δήλωσε μόνο: <br/>"Κάνουμε τα πάντα ώστε ο επερχόμενος αιώνας σε λίγα χρόνια, να βρει τον κόσμο μας ξανά πλούσιο και υγιή, και<strong> εγκάθετες ερωτήσεις</strong> όπως αυτή περί μόλυνσης στη Σελήνη σκοπό έχουν να <strong>αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη</strong> και εξυπηρετούν γνωστά και <strong>σκοτεινά συμφέροντα</strong>".<br/></div><br/><br/>------------------------------------------------------<br/><br/><br/><br/><div align="justify"><strong><i>Σαν σήμερα πριν χιλιάδες χρόνια:</i></strong> Η γκρίζα πανσέληνος που χλωμά φώτιζε τη χτεσινή νύχτα έγινε μάρτυρας επεισοδίων ανάμεσα στην <strong>Ιντερσατνετπολ </strong>- την Παγκόσμια Αστυνομία - και σε <strong>αναρχικούς νεαρούς, και όχι μόνο, </strong>που είχαν συγκεντρωθεί σε πολλές πόλεις του κόσμου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την - κατ'αυτούς - αδιαφορία του Παγκόσμου Συμβουλίου για τα προβλήματα στη Σελήνη, τα οποία αντανακλούν τα αντίστοιχα προβλήματα στη Γη. Αρκετοί <strong>κόμβοι μετάδωσης με λέιζερ</strong> καταστράφηκαν από το ειδικό σώμα της Ιντερσατνετπολ παρά την αντίσταση των συγκεντρωμένων που είχαν δημιουργήσει αλυσίδες, όταν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης προβλήθηκε με λέιζερ η πρόταση <strong><i>"SELL ME TO THE SOLARIANS TO CLEAN ME UP! PLEASE!"</i></strong>. Η φράση έγινε ορατή σε όλες τις περιοχές της Γης όπου ήταν απόγευμα, νύχτα ή πρωί αλλά μεταδώθηκε μέσω του Ιντερσατνετ παντού. Χρειάστηκαν δεκάδες κόμβοι σε πλήρη συγχρονισμό σε όλη τη Γη και τεράστια <strong>κατανάλωση ενέργειας</strong> για να προβληθεί με λέιζερ η φράση αυτή. Έγιναν <strong>χιλιάδες συλλήψεις</strong> σε πάνω από εκατό πόλεις του κόσμου, ενώ οι διαδηλωτές τραγουδούσαν:<br/></div><br/><i>Φεγγαράκι βρωμερό<br/>Με τα σκουπίδια μου θα'ρθώ<br/>Και θα σου δείξω πνευματικά εγώ<br/>Τι θα πει να έχεις εδώ<br/>Το ανθρώπινο Εγώ για Αρχηγό</i>.<br/><br/>Το Παγκόσμιο Συμβούλιο δεν έκανε καμμία δήλωση για το θέμα.<br/><br/><br/>-------------------------------------------------------------<br/><br/><br/><br/><div align="justify"><strong>Έκτακτη ανακοίνωση.</strong> Όσοι σκοπεύετε να ταξιδέψετε μέσω της <strong>σκουληκότρυπας jjj-AH-1566-df-3485498</strong> από Ουριάλια για Τέλεθο-18, Ουμπράλα, Δένβον, Ωρόρα-Εικόνικα, Γαλάξια, Κυβερ'ιένα, Νόσκορ, Μα-άνθου, Σύλβαν, Ιελβίρια, Μπάλμοραλ, Άυρακτ πρέπει να γνωρίζετε πως η <strong>έξοδος</strong> στη <strong>Μα-άνθου</strong> είναι κλειστή λόγω επισκευών μετά από ζημιές που υπέστη από αναπάντεχης ισχύος ηλιακή έκλαμψη του νάνου-συνοδού στο διπλό ήλιο της Μα-άνθου. <br/>Οι επιβάτες μπορούν να εξυπηρετηθούν με τηλεμεταφορικές πύλες από τα σχετικά <strong>κοντινά συστήματα</strong> του Νόσκορ και του Σύλβαν για το σύστημα της Μα-άνθου. Εναλλακτικά, μπορούν να χρησιμοποιήσουν - χωρίς έξτρα χρέωση - τη <strong>σκουληκότρυπα jjj-AH-1566-df-3485481 </strong>από <strong>Ουριάλια για Δοριδόρα</strong> και να αποβιβαστούν στην έξοδο του συστήματος του Φώτονα και από τον Φώτονα να ταξιδέψουν με σχετικιστικά σκάφη για τη γειτονική Μα-άνθου. Το ταξίδι Φώτων - Μα-άνθου διαρκεί <strong>13 στάνταρ ώρες</strong>. <br/>Λυπούμαστε για την ταλαιπωρία και προσπαθούμε να επαναφέρουμε τη χρήση της εξόδου της σκουληκότρυπας το συντομότερο δυνατόν.<br/><br/></div><br/>---------------------------------------------------------------------<br/><br/><br/><strong><i><br/><div align="justify">Σαν σήμερα πριν χιλιάδες χρόνια: </div></i></strong>Ο <strong>Υπουργός Πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας της Ελλάδας Νικολάι Γκανεσαρόπουλος</strong> δήλωσε σήμερα πως είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος σχετικά με την <strong>επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα</strong> στην Ακρόπολη των Αθηνών.<br/>"Είμαι<strong> βέβαιος</strong> πως μέχρι το τέλος του χρόνου ο Παρθενώνας θα είναι πάλι ολόκληρος στην Ακρόπολη" είπε στον αντ<strong>αποκριτή του GNN στην Αθήνα.</strong><br/>Σε ερώτηση του ανταποκριτή μας σχετικά με τη μοίρα του <strong>καζίνο που βρίσκεται σήμερα εκεί που βρισκόταν ο Παρθενώνας</strong>, ο κύριος υπουργός απάντησε:<br/>"Το καζίνο θα μεταφερθεί φυσικά και στη θέση του θα μπει πάλι ο Παρθενώνας αρκεί να <strong>συγκεντρώσουμε </strong>τα <strong>κομμάτια</strong> του από <strong>όλο</strong> τον <strong>κατοικημένο γαλαξία</strong>. Όπως σας είπα όμως, είμαι αισιόδοξος <strong>πως η πρωτοχρονιά του 2318 </strong>θα φέρει μαζί της και το αρχαίο σύμβολο της πόλης μας στην <strong>παλιά του θέση!</strong>"<br/><br/><br/>------------------------------------------------------------------------<br/><br/><br/><strong>THIS IS…GNN News. The Galactic Noumenal News Network!<br/><br/></strong><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-46426669713969381262008-09-11T23:37:00.006+03:002008-09-12T00:05:21.246+03:00This is...GNN! Νέα από το Γαλαξία (2)<strong>Δεύτερο αλλά ανεξάρτητο μέρος από τα κωμικά επεισοδιάκια ε.φ. που μου έρχονται να γράφω κατά καιρούς. <br/>To 1o μέρος βρίσκεται εδώ: <a href="http://mythastria.blogspot.com/2008/09/this-isgnn-1.html">This Is GNN (1)</a></strong> <br/><br/><br/><br/><br/><i>THIS IS GNN NEWS (GALACTIC NOUMENAL NETWORK NEWS) 2.</i> <br/><br/>Please ch-έξτε γλώσσα<br/><br/>Μεταφραστής λειτουργεί κανονικά.<br/><br/>Επιλέξτε παρουσιαστή.<br/><br/>THIS IS GNN NEWS. Για να μην αργεί η ενημέρωσή σας ούτε ένα φεμτοσεκόντ.<br/><br/>Κλικάρετε το πλήκτρο σύνδεσης με το Νοο-Δίκτυο για άμεση σύνδεση. Γεγονότα του τελευταίου μικροδευτερόλεπτου.<br/><br/>Για τους κατοίκους της Γης: Σε περίπτωση στρεβλώσεων κατά τη λήψη, συνδεθείτε με τον διακομιστή-αναμεταδότη μας στη σφαίρα Ντάισον του Αντάρη.<br/><br/><br/><br/>- Η τελευταία συνέντευξη με την συμπερασματική νοήμονα μορφή του πίνακα Μόνα Λίζα δώθηκε σήμερα. Η <strong>Τζιοκόντα</strong> για άλλη μια φορά σχολίασε τα τρέχοντα με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. «Η επιστήμη σας μου άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο του αιώνα μας. Και βλέπω πολλά. Αναρωτιέστε γιατί συνεχίζω να χαμογελώ με τον ίδιο τρόπο εδώ και δυόμιση χιλιετηρίδες. Μην αναρωτιέστε γι’αυτό. Αναρωτηθήτε μόνο τι θα σημαίνει αν ξαφνικά αρχίσω να γελάω, να ξεκαρδιστώ στα γέλια, <strong>μιέι κάρι!</strong>».<br/><br/><br/><br/><br/>- Η γνωστή<strong> εικονική παρουσιάστρια</strong> εκπομπών «κοινωνικού σχολιασμού»<strong> Βουκίνα Κατίν</strong>, έκανε μήνυση στον υπεύθυνο του σεμιναρίου με θέμα «Υπάρχει νοημοσύνη σήμερα στο σύμπαν;» <strong>Λάιγκο Ντε Βαναρέλις</strong>, που έλαβε χώρα πριν τρεις μέρες στον Τιτάνα. <br/>«Ναι, ήταν τιμή μου που με προσκάλεσαν να μιλήσω» δήλωσε συγχυσμένη η κυρία Κατίν, «αλλά δεν μου είπαν πως θα ήμουν το αποδεικτικό στοιχείο πως δεν υπάρχει σήμερα νοημοσύνη στο σύμπαν. Θεωρώ πως αυτό είναι ρατσισμός προς όλα τα τεχνητά όντα όπως εγώ, στα οποία έχει αναγνωριστεί η νοημοσύνη και ίση θέση και δικαιώματα με τα φυσικά όντα.»<br/>Ο καθηγητής Ντε Βαναρέλις μας είπε: «Η κυρία Κατίν κάνει λάθος. Δεν αναφερόμουν στην ίδια ως αποδεικτικό στοιχείο, ούτε σε κανένα άλλο <strong>τεχνητό ον</strong>. Αναφερόμουν στους τηλεθεατές της.»<br/><br/><br/><br/><br/>- Μην χάσετε απόψε την πρώτη μετάδοση του χοροδράματος <strong>«Αέλιος εν Υπερκαινοφανία»</strong> με κορυφαία – στο ρόλο της <strong>Υδρογένεια ντεΜορτάλις</strong> - την <strong>μπαλερίνα γκαλάκτικα αμπσολούτα</strong>, Τιμέα Τίλβαρα Αλταβίσκαγια. Στο ρόλο του <strong>Αελίου Τεθνεότος</strong>, ο Σεργκέι Τεοντάι Ραχμάνινοφ. <br/>Οι θέσεις ασφαλείας είναι κλεισμένες και παρακαλούνται οι κάτοχοι ιδιωτικών σκαφών να μην πλησιάσουν πιο κοντά από δύο έτη φωτός τον <strong>εκρηγνυόμενο αστέρα.</strong> <br/>«Το χορόδραμα θα λάβει χώρα μέσα στη φωτόσφαιρα του άστρου<strong> ΗDL-1458595-J</strong> αλλά οι χορευτές και ηθοποιοί μόνο εικονικά θα φαίνονται να χορεύουν στις εκλάμψεις του» τόνισε ο υπεύθυνος ασφαλείας. <br/>Ο διευθυντής της ορχήστρας, από το κέντρο ελέγχου, μας δήλωσε ενθουσιασμένος: «Για πρώτη φορά θα μπορέσουμε να ακούσουμε το<strong> χορόδραμα</strong> ακριβώς όπως πρέπει, όπως το συνέθεσε η φύση. Ναι, θα υπάρχουν κάποιες εικαστικές μικρο-αλλαγές, ειδικά στην ταχύτητα των <strong>εκπομπών νετρονίων</strong> στη δεύτερη πράξη, αλλά επιθυμούσαμε κάτι αυθεντικό και αυτό θα παρουσιάσουμε απόψε». «Ελπίζουμε ο καιρός να είναι αίθριος και ο ηλιακός άνεμος να μη μας τα χαλάσει, βέβαια» είπε γελώντας.<br/><br/><br/><br/><br/>- Οι υπολογιστές νέας γενιάς παρουσιάστηκαν χτες στην έκθεση της <strong>Νέας Τοκυοχάμα</strong> «Το Νοο-δίκτυο και οι εφαρμογές του στην αυγή του 88ου αιώνα». <br/>Οι νέοι αυτοί υπολογιστές θα εκμεταλεύονται μικρές <strong>τεχνητές μαύρες τρύπες</strong>, στον ορίζοντα γεγονότων των οποίων θα μπορούν να αποθηκεύονται ή και να μεταδίδονται δεδομένα άνω του ενός οκτάκις εκατομυρίου κουαντραμπίτ το δευτερόλεπτο. <br/>«Σύντομα θα μπορούμε να μιλάμε για φορητά σύμπαντα» δήλωσε ο Ιντερ-Μπούντα Μεσσιάνικους, διευθυντής της γνωστής Πολυαστρικής εταιρίας. «Επιτέλους το Νοο-δίκτυο θα γίνει γρήγορο και προσιτό σε όλους». <br/>Σε ερώτησή του ανταποκριτή μας στη Νέα Τοκυοχάμα σχετικά με την αδυναμία της ύλης να αποθηκεύσει οτιδήποτε πέρα από το μοριακό επίπεδο, μας είπε: <br/>«Ύλη; <strong>Ποιος χρειάζεται την ύλη;</strong> Ο υλικός κόσμος δεν είναι παρά μια φαντασίωση, μια *μάγια*. Ο αληθινός κόσμος, ξεκινά όταν η παραίσθηση της ύλης ξεπερνάται, προχωρόντας προς την <strong>νιρβάνα</strong>. <br/>Και αυτό θα είναι και το όνομα του νέου υπολογιστή».<br/><br/><br/><br/><br/>- Ο <strong>Νετζιμότο μπεν Αραχουέζ ντε Παπανικολάου</strong>, κληρονόμος της τεράστιας Πολυαστρικής εταιρίας ΑΡΑΝΤΕΠΑ που ανοίκει σε μια από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειες με την πιο άσπιλη γραμμή αίματος της Γης, ανακοίνωσε τον αρραβώνα του με την πριγκίπισσα της Φιτζινησίας,<strong> Ελεονώρα Παρβάτι φον Λινγκ μακ Μπάντου</strong> της δυναστείας Παπανδρέου. <br/>Η δεξίωση των αρραβώνων θα λάβει χώρα στην Σαμοργό, ιδιόκτητο νησί των ντε Παπανικολάου στον Ειρηνικό ωκεανό.<br/>«Όχι δεν είναι θέμα κάποιας παρωχημένης αντίληψης περί γαλάζιου, ή άλλου χρώματος, αίματος. Με το Νετζιμότο αγαπιόμαστε.» είπε λίγο ξαφνιασμένη η Ελεωνόρα Παρβάτι όταν ρωτήθηκε. «Αλλά όπως και να το κάνουμε, πρέπει να διατηρηθεί η κληρονομιά του <strong>αγνού Γήινου DNA</strong>. Και είναι θέμα παράδοσης επίσης». <br/>«Οι οικογένειές μας έχουν τις ρίζες τους στη Γη, και τα γενεαλογικά μας δέντρα έχουν παραμείνει αγνά εδώ και τριάντα γενιές» είπε με κάποιο εκνευρισμό ο Νετζιμότο. «Είμαστε <strong>αυθεντικοί Γήινοι </strong>και δεν ντρεπόμαστε γι’αυτό!».<br/><br/><br/><br/><br/>- Και μία είδηση από την Αθήνα της Γης. Η <strong>2806η επαίτιος</strong> της εξέγερσης του Πολυτεχνείου «αμαυρώθηκε πάλι από βίαια επεισόδια» ανάμεσα στους Κουκουλοφόρους και τις Δυνάμεις των Ματ. <br/>Οι <strong>Κουκουλοφόροι</strong> έριχναν μικροπυρηνικές βόμβες στον ενεργειακό θόλο που σκεπάζει τα αρχαία ερείπια του Πολυτεχνείου, ενώ οι Δυνάμεις των Ματ αντέδρασαν με τη ρίψη σεξογόνων. <br/>Χιλιάδες τουρίστες παραβρέθηκαν να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις της επαιτίου και οι περισσότεροι έφυγαν κατευχαριστημένοι. <br/>«Είναι υπέροχο να παρακολουθείς ζωντανά μια αρχαία παράδοση» είπε μια τουρίστρια από τον Άρη. Η Ελλάδα ποτέ δεν ξεχνά τις παραδόσεις της». «Αν και υπάρχει κάτι το παγανιστικό και ειδωλολατρικό σε αυτή τη λαογραφική αναβίωση» δήλωσε ένας<strong> κυβερνοιερέας</strong>, «οπωσδήποτε δείχνει την πλούσια φαντασία του λαού μας, που πάντα έτεινε να ανθρωποποιεί ακόμα και τα πιο φυσικά φαινόμενα». <br/>Ο λαογράφος-ιστορικός <strong>κ.κ. Aνδρομέδειος Βοοτιδέας</strong>, πρόεδρος της Ακαδημίας Ιστορικών Μελετών, είπε: <br/>«Μα φυσικά, κάθε λαϊκή παράδοση έχει τις ρίζες της σε κάτι αληθινό. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, σοφοί μα και δεισιδαίμονες, λάτρευαν πολλές θεότητες, και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποσπάσουν την εύνοιά τους ή να αποφύγουν την οργή τους. <br/>Έτσι, οι Κουκουλοφόροι πετούν τις μικροπυρηνικές βόμβες στο ναό της θεάς Εξουσίας, που ήρθε από τους ουρανούς, πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα την κάνουν να κρυφτεί στην μαύρη τρύπα από όπου βγήκε, ενώ οι Δυνάμεις των Ματ, που υπηρετούν σύμφωνα με το μύθο τη θεά, αντικρούουν τους αντιπάλους τους με τα σεξογόνα, που συμβολίζουν το πάθος και τον έρωτα για τη θεά Εξουσία και τα δώρα που αυτή δίνει στους πιστούς της. <br/>Έτσι και η λαϊκή έκφραση «<strong>αμαυρώθηκε από βίαια επεισόδια</strong>» σημαίνει πια «παρακολουθήσαμε τα τεκταινόμενα <strong>και περάσαμε όλοι υπέροχα</strong>».<br/><br/><br/><br/>- Σχετικά όμως με την επαίτιο του Πολυτεχνείου ο γνωστός και ιδιαίτερα αμφισβητούμενος ιστορικός <strong>Μέρλιν Σειληνός-Ανάθεμας</strong> είπε: <br/>«Όχι. Εγώ πιστεύω πως οι αρχαίοι δεν πίστευαν σε καμμιά θεά Εξουσία. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ναός αλλά εκπαιδευτικό ίδρυμα, και εκεί συνέβη ένα σημαντικό, και άγνωστο πια, γεγονός, που επανέφερε τη<strong> Δημοκρατία στην Ελλάδα</strong>, και τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους εκεί, την έχασαν γιατί πίστευαν στο ιδεώδες της Ελευθερίας. Σε ιδεώδη και όχι σε θεούς, ή σε λαογραφικές αντιπαραθέσεις, τονίζω!» <br/>Η δήλωση αυτή του κυρίου Ανάθεμα, θεωρήθηκε<strong> προσβλητική </strong>για τα χρηστά ήθη και ιστορικά παραπλανητική, και του επιβλήθηκε πρόστιμο.<br/><br/><br/><br/><br/>- Και μια είδηση της τελευταίας στιγμής: Η κυρία <strong>Βουκίνα Κατίν</strong> απέσυρε τη μήνυση ενάντια στον καθηγητή Ντε Βαναρέλις.<br/> Η γνωστή παρουσιάστρια δήλωσε: «Ε, λοιπόν, ναι. Ο υπερνοητικός δίαυλος που φιλοξενεί την εκπομπή μου αποφάσισε να παρουσιάσει όλο το συνέδριο, που τόσο με πρόσβαλε, στο κοινό. Το αποτέλεσμα; Η αύξηση της <strong>τηλεθέασης</strong> έφτασε το <strong>687%</strong>. Νιώθω δικαιωμένη πια. Αλλά έχω μια ερώτηση για τον κύριο<strong> ΝτεΒαναρέλις</strong>. Τι έχετε να πείτε τώρα για τη <strong>νοημοσύνη</strong> των τηλεθεατών μας, κύριε καθηγητά; Ε; Ε;» <br/><br/><br/><strong>THIS IS……GNN News. The Galactic Noumenal Network News! (2)<br/><br/><br/></strong><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-91805061864340367672008-09-11T03:02:00.018+03:002008-09-11T05:35:56.105+03:00This is...GNN! Νέα από το Γαλαξία (1)Γιατί τα γράφω αυτά; Δεν ξέρω. Μου έρχονται στις πιο άσχετες στιγμές. Όταν είμαι μισοκοιμισμένος, στο δρόμο, στο λεωφορείο, οπουδήποτε. Χιουμοριστική sci-fi. Xμμ, γιατί όχι; Ίσως και να έχουν πλάκα, ίσως και να δείχνουν κάτι. Ποιος ξέρει;<br/>Τα περισσότερα "νέα" πάντως συμβαίνουν στο σύμπαν της Μυθαστρίας, μερικά όμως είναι απλώς σάτιρα ή σαρκασμός για τωρινές καταστάσεις στον κόσμο μας.<br/><br/><br/><br/><strong><i>THIS IS GNN NEWS (GALACTIC NOUMENAL NETWORK NEWS) 1.</i></strong><br/><br/>Please choose lang-ώσσα.<br/><br/>Μεταφραστής λειτουργεί κανονικά.<br/><br/>Επιλέξτε παρουσιαστή.<br/><br/>Χαίρετε. Μόλις μεταδόθηκαν τα παρακάτω νέα. Για περισσότερες πληροφορίες πιέστε το πλήκτρο σύνδεσης με το Νοο-δίκτυο, όπου και να βρίσκεται στο σώμα ή το νου σας.<br/><br/><br/>- Η<strong> νοήμων μορφή τέχνης Νεοκλασσία</strong> που έκλεψε το υπεριώδες «χρώμα» από το τρισδιάστατο σύμπαν συνελήφθη απόψε, πέφτοντας στην πρισματική παγίδα που είχαν στήσει οι <strong>Μουσαμόφθαλμοι Εικονογράφοι</strong>. Η Νεοκλασσία κάποτε ήταν πρέσβειρα της διάστασής της στο τρισδιάστατο σύμπαν, αλλά δικάστηκε πριν χρόνια για την πώληση ψευδών μορφών τέχνης μέσω του Νοοδικτύου, υλικό που θεωρείται διακίνηση ζωντανών οργάνων στην πατρίδα της.<br/><br/><br/>- Οι<strong> τετραμφίποδες κβαντοφάγοι</strong> ψήφισαν το επόμενο εξελικτικό τους βήμα μετά από διαβουλεύσεις δεκαετιών και θα είναι πια γνωστοί ως<strong> πενταπολύποδες κβαντοεδέσμιοι</strong> αυξάνοντας έτσι τον πληθυσμό τους σε 7 άτομα. Παρακαλούνται όλα τα νοήμονα όντα να τους αποκαλούν με το νέο τους κώδικα-dna.<br/><br/><br/>- Το μοτίβο <strong>"488-Ξ-54^^-988"</strong> γνωστό και σαν <strong>"Ο κόλακας του Βασιλιά"</strong> θα είναι κλειστό για επισκευές. Παρακαλούνται οι Ηθοποιοί μεταξύ 8ης και 15ης Διάστασης που κατοικούν στο Χρονοβίωνα να χρησιμοποιήσουν παρεμφερή μοτίβα μέχρι να αποκατασταθεί το 488.<br/><br/><br/>- "Το πανάρχαιο παιχνίδι <strong>Ζατρίκιο</strong> που ανακάλυψαν χρονοταξιδιώτες στον 31ο αιώνα - εποχή που επισήμως θεωρείται σαν η αρχή του πολιτισμού - είναι τελικά η αιτία της πτώσης της Κυβοειδούς Αυτοκρατορίας", είπε απόψε σε συνέντευξη τύπου ο Λέκτωρ του<strong> Πανεπιστημίου της Ανιστόρικα.</strong><br/><br/><br/>- Χίλια δεκαπέντε θηλυκά και τετρακόσια οκτώ αρσενικά<strong> Τεμποράλια</strong> μαζί με δώδεκα άφυλους Τεμποράλιους<strong> καταλύτες</strong>, ξέφυγαν όταν η Υπερπύλη που τα μετέφερε σε ερευνητικό κέντρο αναδιπλώθηκε για δύο δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα οι καταλύτες να φοβηθούν τόσο που άρχισαν να εξαπολύουν τους σπόρους τους. "Ο αέρας γέμισε σπόρια", μας είπε ένας έκπληκτος αυτόπτης μάρτυρας, "ήταν τρομερό! Πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, τα αρσενικά με τα θηλυκά Τεμποράλια άρχισαν να <strong>συνουσιάζονται ασταμάτητα</strong>". Ο Διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου ζητά βοήθεια από κάθε πολιτισμό που διαθέτει κλουβιά. "Για αρχή…..για αρχή μόνο", μας είπε κάθιδρος, "χρειάζομαστε <strong>δώδεκα εκατομύρια κλουβιά</strong>". Ο χρόνος κύησης ενός Τεμποράλιου είναι ανάμεσα στα 10-20 δευτερόλεπτα ανάλογα με την ηλικία των θηλυκών, την καρπερότητα των αρσενικών και τον αριθμό των σπόρων που εκτοξεύουν οι καταλύτες.<br/><br/><br/>- Ένας <strong>Υστερικός Μανδηλοφόρος</strong> εμφανίστηκε μετά από εκατοντάδες χρόνια, στη μέση της παρέλασης για την ενθρόνιση της<strong> Πριγκίπισσας Τεντερέλλα της 87ης</strong>. Η πριγκίπισσα τρόμαξε τόσο που έχασε όχι μόνο δεκατρία στρώματα φολίδων αλλά εξωτερίκευσε τα γεννητικά της όργανα πρόωρα, αλλάζοντας έτσι φύλο. Η βασιλομήτωρ και οι σύμβουλοι του παλατιού αναζητούν τώρα το πρωτόκολο για την ενθρόνιση του νέου Πρίγκιπα. Ο Υστερικός Μανδηλοφόρος που φυσικά συνελήφθη είπε, "Δεν ήθελα να κάνω κακό, αλλά μόνο να δηλώσω την προσωπική μου απέχθεια προς τη μοναρχία ως πολίτευμα".<br/><br/><br/>- Τα φαρμακευτικά σκευάσματα <span><span><span><strong><span><span style="color:#cc33cc;">Provagin</span></span></strong></span></span></span> και <span style="color:#3333ff;"><span><span><strong><span><span>Propen</span></span></strong></span></span></span>, για τα οποία έγιναν τόσες αντιπαραθέσεις τους τελευταίους μήνες σε όλα τα ΜΜΕ, <strong>απαγορεύτηκαν δια νόμου</strong> σε ολόκληρο το γαλαξία, ενώ οι διαφημήσεις τους αποσύρθηκαν από ολόκληρο το Νοο-δίκτυο. Κυκλοφορούν όμως μερικά δωρεάν δείγματα ακόμα. Παρακαλούμε αν λάβετε διαφήμηση ή τέτοιο δείγμα τηλεμεταφορικά ή Νοητικά ειδοποιήστε τον πλησιέστερο αστυνομικό κόμβο.<br/>«Ανοησίες και υπερβολές» μας είπε ένας πρώην χρήστης. «Δοκίμασα το Provagin για μία μόνο μέρα, και <strong>από άντρας έγινα μια τέλεια γυναίκα</strong>. Πώς; Όχι, δεν είχα καμμία παρενέργεια στον σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Kαθόλου. Παρέμεινα ετεροφυλόφιλος».<br/>«Καθόλου ανοησίες» δήλωσε μία άλλη χρήστης. «ΟΚ, το Propen με έκανε να γίνω άντρας. Αλλα <strong>οι οδηγίες δεν ήταν καθόλου σαφείς</strong>. Πόσα χάπια πήρα? Κάπου 25. Όχι δεν με πείραξε το ότι το πέος που απέκτησα ήταν 2,5 μέτρα. Απλά δεν μπορούσα να κάνω πιπί μου. Καταλαβαίνετε….»<br/>Η φαρμακευτική εταιρία παραγωγής του Propen και Provagin κατηγορείται επίσης για την διάθεση των παρασκευασμάτων σε ΜΗ-ανθρωποειδείς φυλές, όπως στους άφυλους Πολυπλοκαμοφόρους του Ζεντέντια-5.<br/><br/>- <strong>Έκτακτη είδηση:</strong> Τα Τεμποράλια συνεχίζουν αν συνουσιάζονται και ο πλανήτης κυρήχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.<br/><br/>********************************************************************<br/><br/><blockquote><i><strong>-Pop-up: Βαριέστε τη ζωή σας; Τα ίδια και τα ίδια; Γιατί να μείνετε κλεισμένοι στο σπίτι όταν όλοι οι άλλοι διασκεδάζουν; Αν έχετε όρεξη για αληθινές περιπέτειες, για μια αληθινή μεταμόρφωση, αν νιώθετε το σώμα σας να σας πνίγει και θέλετε επιτακτικά μια αλλαγή η λύση βρίσκεται ΕΔΩ και ΤΩΡΑ! Είστε γυναίκα; Τόσο το καλύτερο! Είστε άντρας; Τόσο το καλύτερο! To<span> </span></strong></i><i><strong><span><a href="http://propen.dl.ga/"><span>Propen</span></a></span></strong></i><i><strong> (μόνο για γυναίκες) ή το </strong></i><i><strong><a href="http://provagin.dl.ga/"><span><span><span><span><span style="color:#cc33cc;">Provagin</span></span></span></span></span></a></strong></i><i><strong> (μόνο για άντρες) είναι για σας! Νιώστε την πληρότητα της μεταμόρφωσης, αγγίξτε αυτό που πότε δεν φανταστήκατε πως θα αγγίζατε στο σώμα σας. Αλλάξτε φύλο και βιώστε το άλλο μισό της ύπαρξης! Αποτελέσματα άμεσα μέσα σε 2 μόνο ώρες! <br/><br/>Download 3dVideo: <a href="http://img.photobucket.com/albums/v201/Cadmilos/ForumPosted/GNNErrorPage.jpg">ProVagPen3dVideo-4dtp://provagpenvideo.dl.ga</a>. <br/><br/>Και μην ξεχνάτε την εγγύησή μας! Αν δεν μείνετε απόλυτα ευχαριστημένοι, μας επιστρέφετε το προιόν και η ενέργειά που δώσατε θα μεταφερθεί πάλι στο λογαριασμό σας.<br/>Είμαστε τόσο σίγουροι για το προιόν μας, που σας δίνουμε ένα φιαλίδιο ΔΩΡΕΑΝ! Ναι, ΔΩΡΕΑΝ! <br/>Κάντε κλικ στον σύνδεσμο για το βίντεο και ταυτόχρονα το δώρο σας θα επιλεγεί αυτόματα και θα τηλεμεταφερθεί αμέσως στο χώρο που επιλέξατε.<br/><br/><br/>***************************************************************<br/></strong></i></blockquote><br/><br/><strong>THIS IS GNN NEWS!</strong><br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-63816631404688623952008-09-11T00:42:00.015+03:002008-09-11T09:29:41.944+03:00Ιστορικά Γεγονότα στη Μυθαστρία<br/>ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ ΜΥΘΑΣΤΡΙΑΣ<br/>------------------------------------------------------------------------------<br/>Διονύσης Τζαβάρας (Dain), copyright: 2008<br/><br/><br/><br/><i>Θα ήταν εντελώς αδύνατον να γραφτεί ένα λεπτομερές χρονοδιάγραμμα με όλα τα γεγονότα, ημερομηνίες και λοιπά που αφορούν ολόκληρη τη Μυθαστρία. Το παρακάτω είναι μόνο ένα πολύ βασικό διάγραμμα με λίγα κύρια γεγονότα και με <br/> "κέντρο" κυρίως ό,τι αφορά στη Γη. Ίσως φανεί ενδιαφέρον σε όσους προτιμούν να τοποθεντούνται κάποια γεγονότα σε ένα χρονικό/ιστορικό πλαίσιο.<br/>Αρκετά από τα γεγονότα που αναφέρονται ήδη έχουν γραφτεί σε διάφορες ιστορίες ή θα γραφτούν αργότερα. Ελπίζω! Πολλά γεγονότα βέβαια δεν τα αναφέρω ώστε να μην μαρτυρήσω κάτι από ιστορίες που γράφω ακόμα, σε όσους με τιμούν διαβάζοντάς τις. Άλλα γεγονότα θα τα συμπληρώνω σιγά-σιγά. <br/>Στις ημερομηνίες χρησιμοποίησα το χριστιανικό ημερολόγιο της Γης για λόγους ευκολίας.</i><br/><br/>*******<br/><br/><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifZ7WIvAcUTbqZMBcIfCVUXDUjdcy0DHAaoLrdnjKim4jCd715szsERjQ47cr6sbYaabHjgAp9x-JzJjMwGAV5Yz3OgvPMaH6KOKCiLr5ZGL7_b7EUbl_aW6gnG_cLnLaJxzqL5flTf33y/s400/spacehubble.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5244606882685731938" /><br/><br/><strong><br/>4.000.000.000 π.Χ. </strong>Η οντότητα "Ηφαίστεια" γεννιέται στη διάπυρη Γη.<strong><br/><br/>3.000.000 π.Χ.</strong> Η πρώτη πύλη που συνδέει το γαλαξία μας με εκείνον της Αυτοκρατορίας Ν'Ντελλ/Ντελ ανοίγει 80.000 ε.φ. από τη Γη, κοντά στο αστρικό σμήνος, οι πλανήτες του οποίου αργότερα θα ονομαστούν Παλαιοί Κόσμοι.<br/>Σχεδόν αμέσως οι Ν'Ντελλ εξερευνούν μέσα από φυσικές σκουληκότρυπες πολλά σημεία του γαλαξία, δημιουργούν τις πρώτες βάσεις στην Εντάσνα, τον Άυρακτ και άλλους κόσμους, και οι επιστήμονες ξεκινούν τα πρώτα πειράματα πανσπερμίας και γεωμόρφισης σε πολλούς κόσμους όπως στην Ωκεάνα.<br/><br/><strong>320.000 π.Χ.</strong> Τα γενετικά πειράματα συνεχίζονται. Οι Ν'Ντελλ μαζί με όντα από ανεπτυγμένους κόσμους του γαλαξία όπως απ' τον Λ'Ντένντρον Καλλ'όρα, παρεμβαίνουν στο γενετικό κώδικα των Γήινων στην Ατλαντίδα και τη Λεμούρια. Μαζί τους και η νεαρή τότε Εΐς, που αργότερα θα γίνει η Μυθάστρια Μεγάλη Λευκή Μητέρα.<br/><br/><strong>12.000 π.Χ.</strong> Η Μυθαστρία γίνεται ανεκδήλωτη σχεδόν σε ολόκληρο το γαλαξία. Το δίκτυο των πυλών καταρρέει. Η Αυτοκρατορία Ν'Ντελλ αποσύρει όλο το προσωπικό της και η διαγαλαξιακή πύλη κλείνει. Η Ατλαντίδα βυθίζεται ολοκληρωτικά.<br/>Τα διαστρικά ταξίδια στους Παλαιούς Κόσμους σταματούν και η επικοινωνία γίνεται μόνο με ραδιοτηλεσκόπια. Κάθε κόσμος αναπτύσσεται πια μόνος του. Η περιοχή όπου βρίσκονταν οι πρώτες ύλες, οι Αποθήκες δηλαδή, πάνω στην Εντάσνα, όπου ο πολιτισμός μπορεί να συνεχιστεί με κάποια τεχνολογική ανάπτυξη, ανακυρήσσεται πρωτεύουσα του πλανήτη με το όνομα Βορόρνα.<br/><br/><strong>10.000 π.Χ.</strong> Δημιουργείται το Φαιναϊκό Τάγμα στην πόλη Νεκτάνεβα της Νουβίιας. Βασισμένο στις αρχές της Μυθαστρίας, όσο ήταν δυνατόν να διατηρηθούν, οι Φαινοί καταφέρνουν να συνδέονται έστω και μερικά με το αιώνιο Μυθαστριακό Δίκτυο πληροφοριών και ο ρόλος τους και οι πληροφορίες που διαθέτουν γίνονται καθοδηγητικό φως για την γρήγορη ανάπτυξη του πολιτισμού στους Παλαιούς Κόσμους. Σύντομα τα διαστημικά ταξίδια γίνονται λιγότερο δύσκολα αλλά μόνο με σχετικιστικά διαστημόπλοια. Η πρώτη χαλαρή συνομοσπονδία ανάμεσα στους Παλαιούς Κόσμους ιδρύεται, και μερικοί ακόμα πλανήτες έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή.<br/><br/><strong>60 μ.Χ.</strong> Γεννιέται η πριγκίπισσα Ώρα Ροσίλδα Δαεάννα της δυναστείας των Αστρώνων στην Εντάσνα. Ο πλανήτης βρίσκεται στο τέλος μιας σκληρής μητριαρχίας και η βασίλισσα Ορρόρρα με τον πατέρα Πέρελ - οι γονείς της πριγκίπισσας - χάνονται στο διάστημα.<br/><br/><strong>75 μ.Χ.</strong> Η Ώρα φεύγει για τον Άυρακτ και αποτινάσσει εντελώς την νοοτροπία της Εντάσνα. Με τη βοήθεια ενός νεαρού που πάσχει από αμνησία, μαθαίνει για τους Μύθους από τα Άστρα. Τη Μυθαστρία.<br/><br/><strong>75-90 μ.Χ.</strong> Η Ώρα με τους συντρόφους της αναζητά στο σύμπαν τον νεαρό άντρα που αγάπησε. Άθελά της έρχεται σε επαφή με έναν ξεχασμένο Μυθαστριακό κόμβο πληροφοριών. Η Τεχνητή Νοημοσύνη που βρισκόταν ως τότε σε αδράνεια, την επιλέγει για μέλος της Μυθαστρίας κι ας μην υφίσταται η Μυθαστρία σ'αυτόν τον γαλαξία πια.<br/><br/><strong>92 μ.Χ.</strong> Η πριγκίπισσα επιστρέφει σαν ηρωίδα στην Εντάσνα και ιδρύει τη σχολή των Οικουμενιστών/Φρουρών, πάνω στις αρχές που οι μύθοι των Φαινών είχαν διατηρήσει. Η κυβέρνηση της Εντάσνα δέχεται να ιδρυθεί η σχολή αλλά υπό τον όρο να φοιτούν μόνο θηλυκά όντα. Πρώτη μαθητευόμενη η Αλδία Ρόνοντ της Βολκάνια, με το όνομα "Ηφαίστεια".<br/><br/><strong>93 μ.Χ.</strong> Η Ώρα χάνεται στο διάστημα.<br/><br/><strong>95 μ.Χ.</strong> Η μητριαρχία στην Εντάσνα διαλύεται. Το Συμβούλιο των Παλαιών Κόσμων ιδρύεται και η ομάδα των Οικουμενιστών είναι πια ελεύθερη να δεχτεί όποια μέλη επιθυμεί ανεξαρτήτως φύλου ή άλλων βιολογικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών.<br/>Η Μυθαστρία εκδηλώνεται ξανά στους Παλαιούς και πολλούς άλλους κόσμους!<br/><br/><strong>95 μ.Χ. - σήμερα.</strong> Οι Οικουμενιστές αυξάνονται και πληθύνονται, ένα νέο δίκτυο από αστροπύλες δημιουργείται, μια πληθώρα περιπετειών λαμβάνουν χώρα σε όλο το γαλαξία που συνδέεται πια πιο στενά. <br/><br/><strong>530 μ.Χ.</strong> Γεννιέται η Μίριαμ της Ιτλίστα στην Ωκεάνα.<br/><br/><strong>558 μ.Χ.</strong> Η Ωκεάνα γίνεται κόσμος-μέλος της Μυθαστρίας, και επίσης μέλος γίνεται η Μίριαμ.<br/><br/><strong>1776 μ.Χ.</strong> Γίνεται η πρώτη επαφή των Οικουμενιστών και της Μυθαστρίας, με το Systema Alternus, το εναλλακτικό ηλιακό σύστημα όπου η ιστορία έχει κυλήσει διαφορετικά στη Γη που εκεί ονόμαζεται Αντάστρια, το αρχαίο όνομα που της έδωσαν οι κάτοικοι του υπερανεπτυγμένου πλανήτη Ιλλιάστρα, της δικής μας Αφροδίτης.<br/><br/><strong>2018 μ.Χ.</strong> Η Μίριαμ φτάνει στη Γη έχοντας χάσει τη μνήμη της. Επαφή με την οικογένεια Ντέητον. Ο Πόλεμος της Μυθαστρίας με μια ομάδα "Εκείνων" έχει επιπτώσεις στη χρονική γραμμή της πραγματικότητας. Λίγα από αυτά γίνονται αισθητά στη Γη.<br/><br/><strong>2021 μ.Χ.</strong> Η Συνοχηίδα έρχεται σε επαφή με τον Τζον Κάδμο.<br/><br/><strong>30 Οκτωβρίου 2062 μ.Χ.</strong> Η Μυθαστρία εκδηλώνεται σε πρώτο επίπεδο και στη Γη με τη μορφή επαφής με εξωγήινες φυλές που έρχονται με διαστημόπλοια στον πλανήτη. Μια μορφή που η Μυθαστρία αποφάσισε πως θα ήταν η πιο προσφιλής και κατανοητή στους Γήινους. Η επαφή γίνεται τόσο με τη βοήθεια του Σείριου πλοίαρχου Ιάιτκχου-Ιαλέ, της Ωρορανής ανθρωπολόγου Ιρά-λι Υλλάναα, όσο και μέσω της τεχνητής νοημοσύνης στο Δίκτυο υπολογιστών στη Γη.<br/><br/><strong>2076 μ.Χ.</strong> Η πρώτη επίσημη αποστολή ανθρώπων εκτός ηλιακού συστήματος. Η πύλη Νιμπίρου-Άτουν Ιονχάινε-Υπερβορέα ανοίγει από τον Μυθάστριο Φρουρό της μέχρι το σύστημα του Σείριου. Στην αποστολή παίρνει μέρος και ο Τζον Κάδμος που φεύγει από τη Γη.<br/><br/><strong>2141 μ.Χ.</strong> Θρησκευτικές αναστατώσεις στη Γη, λόγω της άρνησης των περισσοτέρων εκκλησιών να εγκατασταθούν τηλεμεταφορικές πύλες σε διάφορα ιστορικά σημεία του πλανήτη που θα συνδέσουν τις περιοχές αυτές με ανάλογα ιερά μέρη σε όλο το γαλαξία, όπως τη Δήλο στην Ελλάδα με την αρχική Νεκτάνεβα στη Νουβίια.<br/>Οι πύλες δεν εγκαθίστανται πουθενά.<br/><br/><strong>2245 μ.Χ.</strong> Η Καρκινική Αυτοκρατορία της Νέας Εκστασιανής πέφτει. Ο Διαστροκράτωρ Αυθιεράρχης Θαιιανός ο 7ος σκοτώνεται στα ερείπια της Ουρμπάνα ΕξΤέμπλις.<br/><br/><strong>2282 μ.Χ.</strong> Η Τριανδρία στη Γη εκτελεί τα ανδροειδή Τζάνο-7 και Ίλια-5.<br/><br/><strong>2312 μ.Χ.</strong> Η επανάσταση των ανδροειδών με τη βοήθεια των γενετικά μεταλλαγμένων Όλβιων και της τεχνητής νοημοσύνης που φέρεται ως H.I.T.L.E.R βομβαρδίζουν ολόκληρη τη Γη με αποτέλεσμα των μεγαλύτερο και πιο αιματηρό πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.<br/><br/><strong>2313 μ.Χ.</strong> Το πλοίο "Αθηνά Αστραία" φεύγει να εξερευνήσει το γαλαξία στο πρώτο Ταξίδι στ'Αστέρια της ανθρωπότητας, ανεξάρτητο από την Συνομοσπονδία.<br/>Ανεγείρεται ο Αρκοναός των Αθηνών.<br/><br/><strong>2780 μ.Χ. </strong>Ο Συμβιωτής, η τεχνητή νοημοσύνη που καταπιέζει τόσο τη Γη όσο και τους μεταλλαγμένους κατοίκους των ηλιακών αποικιών καταστρέφεται από την ανδροειδή Ίλια-19 και την ομάδα των επαναστατών.<br/><br/><strong>2937 μ.Χ.</strong> Μια μεγάλη Σύνοδος πιο ανθρώπινων Μυθάστριων λαμβάνει χώρα στη Γη. Μυθάστριων που έχουν εκδιωχτεί λόγω του Πολέμου με "Εκείνους" στο χώρο και στο χρόνο. <br/><br/><strong>2975 μ.Χ.</strong> Στέφεται Ηγεμόνας της Σολαριανής Δημοκρατίας η τεχνητή νοημοσύνη Βία η 1η. Τα σχέδια για την αιώνια αυτοκρατορία της καταστρέφουν ο Τζον Κάδμος, η Μίριαμ της Ωκεάνα και άλλοι Μυθάστριοι.<br/><br/><strong>2994 μ.Χ.</strong> Οι χρονοναύτες-ιστορικοί Αίμων Αθανασιάδης και Φατάνα Ελ-Σαγίντ επιστρέφουν από το πρώτο επανδρωμένο ταξίδι στο χρόνο, φέρνοντας μαζί τους "χαμένα" έργα της Αρχαιοελληνικής Γραμματείας.<br/><br/><strong>3401 μ.Χ.</strong> Η ομάδα των Αρχετυπικών για το Παρελθόν ιδρύεται στη Γη. Προσπάθεια να επανέλθουν οι τοπικοί πολιτισμοί του παρελθόντος, και η "εθνική" συνείδηση, σε σύγχρονη μορφή. Πρώτες υποψίες για την ουσιαστικά "υλική" ύπαρξη του Αρχετυπικού Διαστήματος.<br/><br/><strong>3909 μ.Χ.</strong> Η Θέα Γάλλης ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Γεννιέται ο Λάυλ Ουίζντομ και η Νινευή Ουίζνταμ.<br/><br/><strong>4974 μ.Χ.</strong> Η ιστορικός Λορελάι δε Ατένας στην εποχή της "Δεύτερης Αμφισβήτησης της Πραγματικότητας" ξεκινά να συγκεντρώνει και να διηγείται παλιές ιστορίες από το παρελθόν της Γης και του υπόλοιπου σύμπαντος.<br/><br/><strong>5081 μ.Χ.</strong>Ο Τζον Κάδμος φεύγει από το γαλαξία για χίλια χρόνια.<br/><br/><strong>8758 μ.Χ.</strong> Στην Υλλεσιφάντη ο ακήρυχτος "πόλεμος" ανάμεσα στον Τζον Κάδμο και τους Χρονοελεγκτές συνεχίζεται, όπως και η βεντέτα ανάμεσα στην Ελέγκτρια<br/> ΕξΤεμποράνεα τη 2η και την οντότητα Σύλφιους Ο'Θένααν Γκλοριάνα.<br/><br/><strong>10194 μ.Χ.</strong> Η Μυθαστρία γίνεται απόλυτα εκδηλωμένη στη Γη. Ο πρώτος συνεχής και ορατός Κόμβος της εμφανίζεται πάνω από την πόλη Βενέζια {Coelestis} Νόβα.<br/>Aπό όλο το χώρο και χρόνο και από άλλες διαστάσεις συγκεντρώνονται εδώ οι Μυθάστριοι. Η γνωστή ιστορία της Μυθαστρίας τελειώνει. Δημιουργία της Σολάρια ΠανΜεγίστη και της αρχικής μορφής της Πανγαλάξια, του ενωμένου συνειδητού γαλαξία.<br/>Ο Τζον Κάδμος τελικά…<br/><br/><strong>15.000.000.000 μ.Χ.<i> </i></strong><i>Η Ω-<strong>V(β)ioλana</strong></i> <i>Νukλέus-Atoμik(ρυσtal)os (ιRρ<strong>TTMc</strong>)Kόmβος10</i>x<i>6</i> φεύγει από "Το Τέλος των Πάντων" για τον 102ο αιώνα.<br/><br/><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguROpyPn7Mzchjp_NaVv9P4MtA0Uei66IoVXVBCaK7olu8Tnc21pXt16lbGsNaNf8suPy16MJi6NBUQX2py6zbMmZl22I5IiR-31FeZuG5kpbO16uqg202iXNEYbxHQF2o57xp8VHpSl-p/s400/MythastrianNode2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5244611063582974226" /><br/><br/><span><i>Κόμβος της Μυθαστρίας στον 102ο αιώνα πάνω απ'τη Γη.<br/>Εικόνα: Διον. Τζαβάρας 2007 </i></span> <br/><br/>*******<br/><br/><i><span>Photo: Hubble Space Telescope - NASA</span></i><br/><br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-60692050425828195212008-09-07T17:00:00.000+03:002008-09-07T17:56:53.601+03:00Τζον Κάδμος 101<div align="justify"><strong>ΤΖΟΝ ΚΑΔΜΟΣ: ΑΘΑΝΑΤΟΣ<br/><br/>Copyright: Διονύσης Τζαβάρας (Dain) 2008.<br/>e-mail: cadmilos at yahoo dot com <br/><br/>ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ: ΞΕΚΙΝΗΜΑ</strong><br/><br/><br/><i>Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο από το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα που έγραψα το 2005 στα πλαίσια του <a href="http://www.nanowrimo.org/">nanowrimo</a> που διοργανώθηκε στο sff όπως διοργανώνεται κάθε χρόνο και στο εξωτερικό. Όλο το βιβλίο γράφτηκε σε τριάντα ακριβώς μέρες.<br/>Εδώ παρουσιάζεται διορθωμένο και ελαφρά επεκταμένο. Είναι δηλαδή η version 2.0. Kαλώς ήρθατε στο σύμπαν της Μυθαστρίας!</i><br/><br/><br/><br/><br/></div><strong>Κεφάλαιο 1: Συνοχηίς. Ο Ανόητος κοιμάται. Αληθινό ονείρεμα.<br/><br/> **********************</strong><br/><br/><div align="justify"> Πετούσε ελεύθερη από κάθε περιορισμό μέσα στο διάστημα, μέσα στο σύμπαν που για αυτήν ήταν ένας αληθινός ζωντανός οργανισμός, όχι μόνο περίπλοκες συνθέσεις στοιχείων με κύρια το υδρογόνο, το ήλιο και τον άνθρακα. Πολύ πέρα από το ορατό φως, έβλεπε διαστάσεις της πραγματικότητας που για τα πιο υλικά όντα ανήκαν στα αόρατα πεδία που κάποιοι θα αποκαλούσαν πνευματικά.<br/></div><br/>Την ίδια την αποκαλούσαν Συνοχηίδα. <br/><br/>Ήταν περισσότερο περιγραφή των ιδιοτήτων της, παρά όνομα. Δεν θυμόταν το όνομά της, αν ποτέ είχε όνομα, και δεν το θεωρούσε απαραίτητο. Ήταν αυτή που ήταν, μοναδική, όσο μοναδικό και ιδιαίτερο και ανεκτίμητο ήταν το κάθε τι μέσα στο εκδηλωμένο σύμπαν.<br/><br/>Ανεμπόδιστη από φυσικό σώμα – σχεδόν αθάνατη αν και όχι αμετάβλητη - χωρίς περιορισμούς από τους περισσότερους νόμους της φύσης, αποτελούμενη κυρίως από πνεύμα και ταχυόνια, δεν είχε ανάγκη από Πύλες για να ταξιδέψει ανάμεσα στα άστρα. <br/>Mόνος περιορισμός της, από τότε που έγινε Μυθαστριακό ον, να περιορίσει τα ταξίδια της μόνο στον γαλαξία που τη γέννησε.<br/><br/>Την διασκέδαζε η επιμονή αρκετών να θεωρούν πως τίποτα δεν μπορούσε να ταξιδέψει πέρα από την ταχύτητα του φωτός γιατί η μάζα τους θα γινόταν «άπειρη». <br/><br/>Η άπειρη μάζα ήταν ένα σύμπτωμα μόνο που αφορούσε οργανισμούς οι οποίοι αναγνώριζαν μόνο το υλικό μέρος του εαυτού τους, αυτό που θεωρούσαν υλικό τουλάχιστον. <br/><br/>Η συνείδηση, η ίδια η ζωή αν της δινόταν ο κατάλληλος χρόνος, μπορούσε να πάρει μορφές τόσο παράξενες, που ακόμα και τώρα, εκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννησή της - αν ποτέ η Συνοχηίδα είχε βιώσει τέτοια στιγμή – ο θαυμασμός που ένιωθε για ό,τι νέο έβλεπε, δεν είχε μειωθεί στο ελάχιστο. <br/><br/>Μόλις είχε δει και μιλήσει για λίγο, είχε ανταλλάξει εμπειρίες, με την Αγνή Πόρνη στη Λευκή Τρύπα, εκείνη την ανυπέρβλητη οντότητα ακριβώς μέσα στη λευκή τρύπα στον 0000-Τόπος-0000 - το ακριβές κέντρο του γαλαξία - με την οποία λίγοι, πολύ λίγοι, Μυθάστριοι μπορούσαν να επικοινωνήσουν. Πολύ λίγοι μπορούσαν και να πλησιάσουν ακόμα ή να την αναγνωρίσουν ως υπαρκτό ον. <br/><br/>Η εμπειρία σε υποκειμενικό χρόνο είχε κρατήσει λίγα δευτερόλεπτα, σε αντικειμενικό, υλικό χρόνο, είχαν περάσει χρόνια. <br/><br/>Nιώθοντας χαρούμενη κι ευτυχισμένη, προέβαλλε τον εαυτό της προς το σημείο που ήθελε να φτάσει, ένα μακρινό νεφέλωμα στο οποίο οι πιέσεις ήταν τέτοιες που σε λίγα χρόνια αντικειμενικού χρόνου, θα….άναβε. Ένα νέο άστρο θα γεννιόταν! <br/><br/>Ήθελε να το δει. Ήθελε να είναι κοντά του, σαν μια κοσμική νονά, να το χαιρετίσει, να το καλωσορίσει και να του δείξει τα δισεκατομμύρια αδέλφια του ολόγυρα που συνδέονταν, με μια συνοχή ανυπέρβλητη, το ένα με το άλλο και με το κέντρο από όπου όλα γεννιόνται.<br/>Να γευτεί το υγρό λυκόφως που φώτιζε το νεφέλωμα, σαν ένας κοσμικός καταράκτης ενέργειας.<br/><br/>Η πρόθεσή της ήταν αρκετή. <br/><br/>Μετατράπηκε σε ένα μικρό «νέφος» ταχυονίων και άλλων υπερ-φωτεινών σωματιδίων και ετοιμάστηκε να απολαύσει για άλλη μια φορά την εμπειρία του ταξιδιού πέρα από το φως και το νου. <br/><br/>Εμπειρία που για την ίδια ήταν κάτι σαν έκρηξη, σαν οργασμός χαράς, φωτός, ζωής, σαν τη γέννηση ενός άστρου ή και ενός μωρού. <br/><br/>Μέρος της συνείδησής της θα παρέμενε εκεί που βρισκόταν ήδη, κοντά στο κέντρο του γαλαξία, εκεί όπου τα παλιά άστρα, κόκκινοι υπεργίγαντες που ετοιμάζονταν να αποβάλλουν τα υλικά τους σώματα, να μετατραπούν σε διαστρική σκόνη για να ξαναγεννηθούν κάποτε σαν νέα άστρα, σε ένα άλλο σύμπαν που δεν υπήρχε ακόμα.<br/><br/>Ένα άλλο μέρος της συνείδήσης της, αυτό στο οποίο θα εστιαζόταν τώρα θα ήταν εκείνο που θα ταξίδευε αρκετές δεκάδες χιλιάδες έτη φωτός, προς το όμορφο νεφέλωμα, στις παρυφές του γαλαξία<br/><br/>Πριν πηδήξε.ι παρατήρησε με αισθήσεις που ούτε η ίδια συχνά μπορούσε να περιγράψει – πώς να περιγράψει όραση που συγχρόνως λειτουργούσε στο ορατό φως, στο υπεριώδες και υπέρυθρο φάσμα, ακόμα και στις ακτίνες γάμμα; - ένα διαστημόπλοιο να πλησιάζει προς τη θέση την οποία βρισκόταν.<br/><br/>Σαρώνοντας σε ένα νανοδευτερόλεπτο τη μοριακή δομή του πλοίου και των επιβατών του, αντιλήφθηκε πως ανήκε σε έναν κόσμο που μόλις τελευταία είχε ξεκινήσει τα διαστρικά ταξίδια. <br/> Για κάμποσους μήνες ταξίδευαν με ταχύτητα το 1/20 του φωτός, τα τεράστια ηλιακά «πανιά» του πλοίου συγκέντρωναν την ενέργεια από το κοντινότερο άστρο, τον Ήλιο του κόσμου τους, δίνοντάς τους την ώθηση που θα χρειαζόταν για να φτάσουν σε ένα πλανήτη του κοντινότερου άστρου προς το δικό τους. <br/><br/>Θα χρειάζονταν κάπου είκοσι χρόνια για το ταξίδι. Οι περισσότεροι θα ήταν μεσήλικες τότε και ήταν πολύ αμφίβολο αν ποτέ θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους.<br/><br/>Αν όλα πήγαιναν καλά. Αλλά δεν ήταν έτσι.<br/><br/>Ήδη σχηματίζονταν μικρορωγμές, λίγα μόνο μικροεκατοστά η κάθε μια, στο κέλυφος του πλοίου. Σε λίγα χρόνια οι ρωγμές αυτές θα ήταν αρκετά μεγάλες ώστε η συνοχή του σκάφους να διαλυόταν. Οι κοσμοναύτες του ποτέ δεν θα έφταναν στον προορισμό τους.<br/><br/>Σάρωσε το νου των οντοτήτων που βρίσκονταν στο πλοίο, φτάνοντας έως το συλλογικό υποσυνείδητο τους. Ήταν όντως γενναίοι και αποφασισμένοι, σίγουρα θα θεωρούνταν ήρωες ακόμα και νεκροί, αλλά μέσα στο πλοίο υπήρχε και μια γυναίκα η οποία ήταν έγκυος. <br/>Η ίδια η γυναίκα δεν το γνώριζε αυτό. Ήταν βιολογικό χαρακτηριστικό της φυλής η εγκυμοσύνη να διαρκεί αρκετά χρόνια. <br/>Αν και είχε φροντίσει, κρίνοντας από τα υπολείμματα στον οργανισμό της, για κάποια αντισυλληπτική μέθοδο, η μέθοδος είχε αποτύχει, και τώρα στα σπλάχνα της συνέθετε μια ζωή, μια ξεχωριστή, υπέροχη, πανέμορφη ζωή, η οποία δεν θα γεννιόταν ποτέ.<br/><br/>Αν είχε αδένες δακρύων η Συνοχηίδα θα είχε κλάψει. Όπως θα έκλαιγε κάθε φορά που μια καταστροφή, ή έκρηξη ενός άστρου για παράδειγμα, σάρωνε κόσμους ολόκληρους, φυλές και όντα και πολιτισμούς. <br/>Νοήμονα όντα ή μη, δεν είχε σημασία, η ζωή ήταν πάντα ζωή, και η ίδια δεν μπορούσε ή δεν της επιτρεπόταν να παρέμβει.<br/><br/>Δεν ήταν συχνό αυτό, υπήρχε η αρχέγονη δύναμη της Ενθαλπίας ενάντια στην Εντροπία, αλλά γι’αυτό το λόγο ήταν και πιο τραγικό όταν συνέβαινε. <br/><br/>Η Συνοχηίς δεν έβλεπε διαφορά ανάμεσα στην καταστροφή ενός πλανήτη και στο θάνατο ενός αγέννητου μωρού ή - αν υπήρχε διαφορά - ήταν ποσοτική, όχι ποιοτική για κείνη.<br/><br/>Αποφάσισε να παρέμβει.<br/><br/>Στον κεντρικό κόμβο της Μυθαστρίας κοντά στο κέντρο του γαλαξία, πάνω στον Λ’Ντέντρον Καλλ’όρα, η Μεγάλη Λευκή Μητέρα, ο Εστελίων Πλέξους, ο Ουρανοφέρων Ραψωδός της Ινκογκνιζάτα, η Ιεραγός Κυθερέα-Οριάνα, ο ΜαγΑιτιοΓραμμιστής ο Πιθανός, η Ηφαίστεια και οι άλλοι υπερεξελιγμένοι Μυθάστριοι σύντροφοι της, μάλλον θα άφριζαν για την παρέμβαση αυτή. <br/> Η Φαινώ της Νεκτάνεβα θα ωρυόταν πως πιθανά το μωρό αυτό να ήταν ο νέος πράκτορας της Εντροπίας για τα επόμενα δέκα χιλιάδες χρόνια. <br/><br/>Ακόμα κι έτσι, η Συνοχηίδα είχε αποφασίσει να σώσει το αγέννητο μωρό.<br/><br/>Αποεστιάστηκε από το σημείο που θα ταξίδευε και ανακάλεσε το μέρος του εαυτού της που ήταν ήδη στο νεφέλωμα το οποίο σε λίγο θα γινόταν ένας ήλιος.<br/><br/>Σε λίγες στιγμές μετέτρεψε το σώμα της, δίνοντάς του την κοντινότερη μορφή που μπορούσε, ως προς το υλικό πεδίο του πλοίου και των όντων του. <br/><br/>Απλώθηκε γύρω του αγκαλιάζοντάς το σαν στοργική μήτρα. Άκουσε την έκπληξη και τις αναστατωμένες φωνές των κοσμοναυτών που πρώτα διαπίστωσαν μια σημαντική συγκέντρωση φωτονίων έξω από τα τοιχώματα του πλοίου, και μετά είδαν με τα μάτια τους μια υπέρλαμπρα φωτεινή ωοειδή σφαίρα να περικυκλώνει το σκάφος τους.<br/><br/>Προέβαλε τον εαυτό της, μαζί με το πλοίο που περιέκλειε μέσα της, στο σημείο που οι κοσμοναύτες σκόπευαν να φτάσουν. <br/><br/>Λίγα δευτερόλεπτα σκοτοδίνης – και η ίδια ενοχλήθηκε για μια στιγμή – και βρίσκονταν ήδη στον προορισμό για τον οποίο κανονικά θα χρειάζονταν 20 χρόνια ταξιδιού ακόμα. <br/><br/>Απορρόφησε την ενέργεια από τα όπλα που οι πανικόβλητοι κοσμοναύτες είχαν χρησιμοποιήσει εναντίον της και αποϋλοποιήθηκε πάλι. <br/><br/>Πριν χαθεί, παρατήρησε ευχαριστημένη πως κάποιος κοσμοναύτης, ανήσυχος από το παράξενο συμβάν σκέφτηκε να κάνει ολική σάρωση στο κέλυφος του πλοίου. <br/><br/>Θα ανακάλυπταν έτσι τις μικρορωγμές. <br/><br/>Αναρωτήθηκε πως θα αντιδρούσαν όταν διαπίστωναν πως βρίσκονταν ήδη σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη που ήταν ο προορισμός τους.<br/><br/>Αλλά δεν θέλησε να μείνει περισσότερο εκεί.<br/><br/>Είχε βρεθεί σε μια περιοχή του γαλαξία την οποία πολύ λίγες φορές είχε επισκεφτεί.<br/><br/>Σάρωσε την περιοχή νιώθοντας τους παλμούς της ζωής από ένα απροσμέτρητο πλήθος έλλογων και μη μορφών, κοσμικών γεγονότων και του ουράνιου χορού στον οποίο κάθε τι στο σύμπαν συμμετείχε.<br/><br/>Μέσα σε όλα όμως υπήρχε μια παράξενη… παραφωνία;<br/><br/> Όχι παραφωνία ακριβώς, μάλλον σιωπή εκεί που θα έπρεπε να υπήρχε μία ακόμα νότα. Σαν κάποιος χορωδός να είχε πάψει να τραγουδά, και το εξασκημένο «αυτί» του μαέστρου, να είχε ακούσει αυτή την έλλειψη.<br/><br/>Ένιωσε λύπη και την ανάγκη να εξετάσει περισσότερο αυτό το φαινόμενο. <br/><br/>Σε λίγο βρισκόταν σε τροχιά πάνω από έναν γαλάζιο πλανήτη που έσφυζε από ζωή. <br/><br/>Σάρωσε την επιφάνειά του, το συλλογικό υπερσυνείδητο όλων των ζωών πάνω του και βεβαιώθηκε πως η σιωπηλή παραφωνία προερχόταν από εδώ. Ήταν τόσο αποκομμένος κόσμος, τόσο στενάχωρος που λυπήθηκε τα έλλογα όντα που ζούσαν εδώ και είχαν μεγαλύτερη συναίσθηση αυτής της αποκοπής.<br/><br/> Ήταν τόσο ενδιαφέρον μίγμα δημιουργίας ο κόσμος αυτός, Γη τον ονόμαζαν οι περισσότεροι, και τα ανθρώπινα όντα του είχαν υπέροχα όνειρα, αλλά και φρικαλέους εφιάλτες, που μπερδεύοντας τι είναι τι, συχνά εκδήλωναν τους εφιάλτες τους περισσότερο από τα όνειρά τους. Ήταν αποκομμένοι από το υπόλοιπο σύμπαν και πιο τραγικό το γεγονός πως δεν ήταν πάντα έτσι! <br/><br/>Η τελευταία αυτή αποκάλυψη συγκλόνισε τη Συνοχηίδα.<br/><br/>Κάποτε ο κόσμος αυτός ήταν μέρος της Μυθαστρίας. Κάποτε ήταν μέρος της ουράνιας χορωδίας, αλλά όχι πια. <br/><br/>Αποφάσισε να πλησιάσει περισσότερο. <br/><br/>Επιθυμώντας να βιώσει όσο πιο αυθεντικά μπορούσε την αίσθηση του όμορφου αλλά δυστυχισμένου έμβιου πλανήτη, κατέβηκε πολύ χαμηλά στην ατμόσφαιρα παίρνοντας μια ουδέτερη μορφή, σαν ένα μικρό συννεφάκι σκόνης που τα σωματίδιά του φωτίζονται ξαφνικά από μια ηλιαχτίδα. <br/><br/>Γνώριζε πως όσοι μπορούσαν να την δουν, θα έβλεπαν αυτό το οποίο θα τους ήταν πιστευτό. Κάποια μορφή που θα ήταν μέρος της δικής τους ατομικής ή και συλλογικής πραγματικότητας. <br/>Ένα φτερό που περιπλανιέται στον άνεμο, ή ίσως ένα μικρό λευκό πουλί που πετά ή και τίποτα περισσότερο από ένα σύννεφο λουσμένο στο ηλιακό φως.<br/><br/>Οι πόλεις του πλανήτη ήταν βρώμικες, ο ίδιος ο πλανήτης μολυσμένος άσχημα, αλλά ακόμα ζωντανός και όμορφος. Κάθε κάτοικός του είχε τόσες ανάγκες, τόσες επιθυμίες, χρήσιμες και άχρηστες, τόσες αντιφάσεις, σαν κάτι όμορφο που ράγισε και έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια, το ένα αποκομμένο από το άλλο, έχοντας ξεχάσει την αρχική θέση και σημασία του. <br/>Οι σκέψεις και οι επιθυμίες τους ήταν τόσο αποκομμένες από τα βαθύτερα πεδία της ίδιας της ύπαρξής τους. Τόσο που η ανάγκη τους για επανένωση τους είχε κάνει να μισήσουν ασυνείδητα τον κόσμο που ζούσαν, βρωμίζοντάς τον, κάνοντας ανούσιους πολέμους, σαν να ήθελαν ή να ζήσουν αληθινά ή να αυτοκτονήσουν μαζικά.<br/><br/>Ακόμα και η επιστήμη τους αναγνώριζε μόνο αυτό που ήταν ορατό και απτό, επιβαρύνοντας έτσι την ήδη διασπασμένη ψυχή του κόσμου.<br/><br/>Υπήρχαν και λίγες εξαιρέσεις που όμως έκαναν την συνολική αποκοπή ακόμα χειρότερη. Μερικές φορές και για τις ίδιες τις εξαιρέσεις.<br/><br/>Πετώντας, αφήνοντας τον άνεμο να την παρασύρει, γύρισε όλη τη Γη για μερικά λεπτά υποκειμενικού χρόνου, και κάμποσα χρόνια αντικειμενικού, μαθαίνοντας περισσότερα για τις αιτίες που ο κόσμος αυτός είχε αποκοπεί τόσο πολύ σαν να βρισκόταν σε μια κοσμική και ακούσια καραντίνα.<br/><br/>Διαπίστωσε πως συχνά αυτός ο κόσμος είχε δεχτεί επισκέψεις Μυθάστριων όντων στο παρελθόν ακόμα και λίγα χρόνια πριν. Αναρωτήθηκε αν υπήρχε κάποιο σχέδιο σε εξέλιξη γι’αυτόν τον κόσμο, από τη Μυθαστρία. Αυτό θα μπορούσε να το μάθει αργότερα. Αν την αφορούσε προσωπικά το σχέδιο, αν η συμμετοχή της ήταν απαραίτητη, θα το μάθαινε όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή.<br/><br/>Μια νύχτα, πετούσε τυχαία, παρασυρμένη από το δυνατό αέρα, μέσα στις βρώμικες λεωφόρους μιας μεγάλης πόλης. Το όνομά της ήταν Αθήνα.<br/><br/>Μέχρι τώρα δεν είχε σαρώσει κανέναν Γήινο σαν άτομο, είχε μάθει μόνο για τις κοινωνίες τους, τις συνολικές αντιλήψεις τους, τα όνειρα και τους εφιάλτες που θεωρούσαν ως πραγματικότητα μέσα στις κατακερματισμένες συνειδήσεις τους.<br/><br/>Ξαφνικά ένιωσε πως κάποιος την έβλεπε!<br/><br/>Δεν ήταν η πρώτη φορά που την είχαν δει και είχε καταδιασκεδάσει με τις μορφές που της έδιναν όσοι την έβλεπαν.<br/><br/>Αναρωτήθηκε με τη μορφή την έβλεπε ο συγκεκριμένος Γήινος. <br/><br/>Σάρωσε το νου του στιγμιαία. Την έβλεπε σαν ένα κομμάτι χαρτί, ένα σκουπίδι δηλαδή, που το είχε παρασύρει ο αέρας. Ο Γήινος προσπάθησε να την πιάσει τρεκλίζοντας. <br/><br/>Ο οργανισμός του είχε ιδιαίτερα αυξημένες ποσότητες αλκοόλης, αιθάλης και άλλων βλαβερών ουσιών. Αν και η αιθάλη ήταν από τις ουσίες που βρίσκονταν αυξημένες και στην ατμόσφαιρα, ο άντρας αυτός είχε σκόπιμα αυξήσει την αιθάλη στο σώμα του, όπως και την αλκοόλη. Μάλιστα η πίεση του αίματός του ήταν αυξημένη, το ίδιο και η σεροτονίνη στον εγκέφαλό του. Υπήρχαν εκκρίσεις σπέρματος στο σώμα του που σημαίνει πως ο άντρας είχε έρθει σε συνουσία λίγο πριν. <br/>Τραγουδούσε, παράφωνα μάλλον, κάτι, και ένιωθε πολύ ευχαριστημένος παρά την γενικά άσχημη κατάσταση του οργανισμού του. <br/><br/>Η Συνοχηίδα ένιωσε περιέργεια για τον άντρα αυτό. Πώς μπορούσε να είναι τόσο ευχαριστημένος; <br/>Αποφάσισε να μπει στο νου του, όταν ο άντρας θα πήγαινε να κοιμηθεί. <br/>Τον ακολούθησε πετώντας μέχρι το σπίτι του, ένα κομμάτι μέσα ένα κτίριο με πολλά τέτοια κομμάτια, μεγαλύτερα ή μικρότερα.<br/><br/>Ο άντρας μπήκε στο σπίτι του, έβγαλε το σακάκι του, άνοιξε το παράθυρο να τον φυσήξει ο αέρας, ένιωσε άσχημα και πηγαίνοντας σε ένα μικρό δωμάτιο, απέβαλε από το σώμα του, τόσο τα ούρα που είχε, όσο και ένα μεγάλο ποσοστό της αλκοόλης και άλλων ουσιών που είχε καταναλώσει.<br/><br/>Η Συνοχηίδα παραξενεύτηκε από την τελευταία πράξη του. Η αποβολή ουσιών άχρηστων πια για τον οργανισμό πολλών υλικών όντων ήταν αναγκαίο μέρος της βιολογίας τους, αλλά η σχεδόν ακούσια, και πολύ δυσάρεστη, αποβολή από το στόμα της αλκοόλης και μέρους της τροφής που είχε καταναλώσει ο άντρας πιο πριν, της φαινόταν αυτοβασανισμός. <br/>Ο άντρας αυτός ένιωθε απαίσια και πολύ ευχαριστημένος συγχρόνως. Έκανε κακό στον εαυτό του και ένιωθε και καλά γι’αυτό. Η αντίφαση αυτή την παραξένεψε ακόμα περισσότερο.<br/><br/>Ο γήινος γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι του. <br/><br/>Είχε αποκοιμηθεί αμέσως σχεδόν και η Συνοχηίδα μπήκε στο νου του, στα όνειρα και τις επιθυμίες του, στο ατομικό του υποσυνείδητο αλλά και στο μέρος που ανήκε η μιμητική, κοινωνική την έλεγαν οι Γήινοι, πλευρά του ψυχισμού του. Εκεί δηλαδή που εδραζόταν η αντίληψη του για την πραγματικότητα, για τον κόσμο και το σύμπαν, και εκεί όπου βρισκόταν συνήθως η πρώτη και βασική ρωγμή, και η αιτία της αποκοπής, κάθε ανθρώπου της Γης από τον αληθινό εαυτό του, από τον κόσμο γύρω του, από τους άλλους ανθρώπους, από τη Γη και το σύμπαν το ίδιο!<br/><br/>Ο άνδρας δεν ενδιαφερόταν <i>είχε εντελώς χεσμένο το σύμπαν</i>, η βασική του επιθυμία που γύρω από αυτή περιστρεφόταν η ταυτότητά του ήταν <i>να πηδήξει την Τζούλια, την Ελένα, την Ιταλίδα που γνώρισε στη Θεσσαλονίκη την περασμένη βδομάδα με τα μεγάλα βυζιά, την γριά που είχε το ψιλικατζίδικο και του κουνιόταν κάθε μέρα όταν πήγαινε να πάρει τσιγάρα,</i> είχε την εικόνα πολλών γυμνών γυναικών διαφόρων ηλικιών που ανακατεύονταν η μια με την άλλη μέσα στο νου του. <br/><br/>Πήγε σε άλλο σημείο μη θέλοντας να δει περισσότερο, δεν υπήρχε κάποιο μυστήριο εκεί, ήταν απλά η ανάγκη του αρσενικού να μεταδώσει το σπέρμα του στο θηλυκό.<br/><br/>Λίγο βαθύτερα είδε τους σκοπούς που ο άντρας είχε, τα όνειρα για τη ζωή του που ένιωθε πως θα τον ολοκλήρωναν σαν άνθρωπο, σαν ψυχή, <i>αρχίδια. Τα οικόπεδα του γέρου δεν έφεραν τίποτα ουσιαστικά. Με το Ντεσεβώ θα μείνω μια ζωή, θέλω να πηδήξω την Ιταλίδα, να γυρίσω στην Αμερική. Ελληνίδες τσούλες, θέλουν και σχέσεις μετά το πήδημα. Τζάγκουαρ, λεφτά, Λας Βέγκας, αμάξια, ρούχα, γυναίκες. Τι τα θες, καλά έκανε ο γερο-Κατωμερίτης και έφυγε από δω πέρα. Γιάννης Κατωμερίτης, κωλοόνομα, καλά που άλλαξε το επίθετο ο γέρος όταν έφτασε στην Αστόρια, και σιγά τα λεφτά που έκανε και κει ο μαλάκας, Τζον Κάδμος πολυεκατομμυριούχος, να μη μου κουνιέται κανένας μαλάκας, Πόρσε, Μπέβερλυ Χιλλς,</i> ένιωσε ξαφνικά χαρούμενος πολύ για κάποιο λόγο και η Συνοχηίδα παρατήρησε πως ήταν πάλι έτοιμος να συνουσιαστεί, <i>Τέξας, λεφτά, καταθέσεις, πετρέλαιο, τζόγος, γυναίκες, κοντεύω τα τριάντα ρε πούστη μου, θα πηδήξω αύριο, τσούλες.</i> <br/><br/>Πήγε ακόμα βαθύτερα μην κατανοώντας. Ήταν άραγε τόσο μεγάλος ο κερματισμός του ψυχισμού του άντρα ή έτσι ήταν και οι άλλοι Γήινοι; Τα εγκεφαλικά κύματα του άντρα άλλαξαν δόνηση και βυθίστηκε σε ένα βαθύτερο στάδιο ύπνου, έτοιμος να ονειρευτεί.<br/><br/>Η Συνοχηίδα περίμενε παρακολουθώντας.<br/><br/><i>Κάθεται σε τεράστια μαξιλάρια σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Είναι μισόγυμνος και ιθυφαλλικός. Χρυσές κάρτες ρέουν από τα μανίκια της μεταξωτής ρόμπας που φορά στους ώμους του. <br/>Καπνίζει από έναν ναργιλέ κάτι που αναδίδει γαλαζωπούς καπνούς. Γύρω του τραπέζια στρωμένα για δεξίωση γεμάτα απίστευτα γαστρονομικά εδέσματα. Μακριά στο δωμάτιο είναι παρκαρισμένα πολλά ακριβά αμάξια. Χτυπά τα χέρια του και μπαίνουν στο δωμάτιο γυναίκες ημίγυμνες. <br/>Δεν τις βλέπει πια με τα μάτια του μόνο, είναι σαν τα μάτια του να έχουν μεταφερθεί στο πέος του. Δεν βλέπει τις γυναίκες, βλέπει τη σάρκα τους μόνο, εκείνες τον χαϊδεύουν παντού. Διαλέγει μία και της λεει να «κάτσει». Εκείνη υπακούει. Απλώνει τα χέρια να πιάσει τα στήθη της και βλέπει τα δάχτυλά του να ζαρώνουν, η σάρκα να φεύγει, να ασπρίζει, και να μένουν τα κόκαλα μόνο. Κοιτά το σώμα του. Το πέος του μικραίνει, σουφρώνει, χάνεται, οι μύες του αδυνατίζουν, γίνονται καχεκτικοί, το δέρμα του ασπρίζει κι αυτό, νιώθει αδύναμος. <br/>Κοιτά τη γυναίκα για πρώτη φορά κατά πρόσωπο και ουρλιάζει. Η γυναίκα έχει το πρόσωπό του, και βλέπει τα μαλλιά του να ασπρίζουν και να πέφτουν ενώ τα μάτια του σακουλιάζουν, βαθαίνουν μέσα στο κρανίο του, τα δόντια του χάνονται, η όρασή του θολώνει, το δέρμα στο πρόσωπό του σαν να λιώνει και αυτό που μένει είναι ένα…<br/><br/>…μικρό παιδί στην Αθήνα. Στο δωμάτιό του. Ξέρει πως αύριο φεύγουν για την Αμερική. Ο πατέρας του θα δουλέψει εκεί σε ένα εστιατόριο στην Αστόρια. Θα είναι καλύτερα του είπαν. Θα δεις.<br/>Είναι ευχαριστημένος. Εκεί θα έχει όλα τα καλά. Η ζωή είναι αιώνια μπροστά του. Και είναι αποφασισμένος να τη ζήσει.<br/> Όχι, γι’αυτόν δεν υπάρχει θάνατος. Τι είναι ο θάνατος; Κάτι που συμβαίνει στους άλλους. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν ήταν η φράση που του έμεινε από μια ταινία. Αυτή τη ζωή θέλει να ζήσει. Αυτή τη ζωή θέλει να ζήσει κι ο πατέρας του και η μητέρα του. Και που ήταν το κακό; Τι άλλο υπήρχε στη ζωή; Tίποτα…<br/>…τίποτα που να μπορεί να δει, να αγγίξει. Σκοτάδι σαν βάραθρο μπροστά του κι αυτός στην άκρη του να παραπαίει. Μακριά στο βάθος φαίνεται κάτι σαν φως. Θέλει να πάει εκεί αλλά δεν ξέρει πως. Αν πέσει θα πεθάνει. Αλλά μήπως είναι ήδη νεκρός; Είναι έτσι η κόλαση άραγε; Κοιτά πίσω του. Είναι ο κόσμος που άφησε, που του θυμίζει ένα βουνό σκουπίδια, αλλά δεν μπορεί να ξαναγυρίσει εκεί. Το ξέρει. Το νιώθει. Θέλει κάτι παραπάνω αλλά η άβυσσος μπροστά του τεράστια. Τι είναι το φως αυτό άραγε; Γιατί να θέλει να πάει εκεί; Αλλά δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να πηδήξει. Αν είναι νεκρός δεν μπορεί να ξαναπεθάνει, αν είναι ζωντανός τότε δεν θέλει να μείνει εδώ στο χείλος του μαύρου βαράθρου. Γιατί δεν υπάρχει μια γέφυρα;<br/>Πηδάει στο βάραθρο. Νοιώθει να πέφτει και ο φόβος είναι αφάνταστος. Προσπαθεί να πιαστεί από κάπου και δεν βρίσκει τίποτα. Απλώνει το χέρι του προς το μακρινό φως. <br/><br/>Φωνάζει πανικόβλητος βοήθεια.<br/><br/>Ένα χέρι άλλο τον πιάνει και τον σηκώνει.</i><br/><br/>«Μη φοβάσαι»,<i> του λέει κάποιος. Είναι μια ψηλή λεπτή γυναίκα με μακριά, πυκνά, πυρόξανθα μαλλιά και λαμπερά χρυσαφιά μάτια. Το δέρμα της κατάλευκο, λάμπει, είναι ντυμένη με έναν μαύρο μανδύα με κεντημένα άστρα και γαλαξίες επάνω. Ο μανδύας πάλλεται ολόγυρά της, είναι σαν κομμάτι του κορμιού της, αφήνοντάς την γυμνή μερικές στιγμές.<br/>Στην πλάτη της δύο τεράστια φτερά περιστεριού δίνουν κάτι αγγελικό στη μορφή της.</i><br/><br/>«Μη φοβάσαι, σε κρατάω τώρα».<br/><br/><i>«Ποια είσαι; Είσαι άγγελος»; ρωτά ο Τζον καθώς πετούν προς το φως στην άλλη πλευρά της αβύσσου.</i><br/><br/>«Με αποκαλούν Συνοχηίδα. Αν θέλεις να με θεωρήσεις άγγελο, νιώσε ελεύθερος να το κάνεις».<br/><br/><i>«Τι σημαίνει αυτό;»</i><br/><br/>«Tίποτα που να έχει σημασία αυτή τη στιγμή», απαντά εκείνη.<br/><br/><i>«Γιατί με βοήθησες, που με πας»; ρωτά εκείνος ανήσυχα.</i> <br/><br/>«Με φώναξες να σε βοηθήσω, θυμάσαι; Και δεν σε πάω εγώ πουθενά. Είμαι μόνο μια γέφυρα. Εσύ μας πας και τους δύο. Το φως εκεί κάτω είναι δικός σου προορισμός και δική σου δημιουργία».<br/><br/><i>«Τότε γιατί δεν μπορούσα να πάω μόνος μου;»</i><br/><br/>«Γιατί είχες χάσει τη γέφυρα. Είχες ξεχάσει που βρισκόταν μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι. Και αυτή και άλλες γέφυρες ακόμα πιο πέρα».<br/><br/><i>«Τι υπάρχει πέρα από το φως; Eίναι δικό μου, είπες;»</i><br/><br/>«Είναι δικό σου. Είμαι περίεργη και εγώ να δω τι υπάρχει πέρα από το φως αυτό».<br/><br/><i>«Ονειρεύομαι;»</i><br/><br/>«Nαι. Ονειρεύεσαι αληθινά για πρώτη φορά στη ζωή σου».<br/><br/><i>«Όταν ξυπνήσω θα θυμάμαι το όνειρο αυτό;»</i><br/><br/>«Tζον Κάδμε, δεν θα θυμάσαι το όνειρο, αλλά θα με αναζητήσεις αν πέρα από το φως υπάρχει αυτό που υποψιάζομαι.»<br/><br/><i>«Φοβάμαι, Συνοχηίδα. Δεν θέλω να μπω στο φως. Δεν θέλω να γίνω κάποιος άλλος..»</i><br/><br/>«Δεν θα γίνεις κάποιος άλλος, Τζον. Θα ολοκληρωθείς.»<br/><br/><i>«Θα πεθάνω αν μπω στο φως, Συνοχηίδα;»</i><br/><br/>«Θα μεταμορφωθείς Τζον. Κάθε μεταμόρφωση είναι και ένας θάνατος. Δεν υπάρχει αληθινός θάνατος στο σύμπαν. Μόνο κύκλοι, αλλαγές και μεταμορφώσεις.»<br/><br/><i>«Σε τι θα μεταμορφωθώ;»</i><br/><br/>«Στον Τζον Κάδμο, Άνθρωπο.»<br/><br/><i>«Μιλάς με γρίφους», λεει εκείνος θυμωμένος.</i><br/><br/>«Ο γρίφος θα λυθεί σύντομα, Τζον. Φτάσαμε.»<br/><br/>Ο Τζον Κάδμος και η Συνοχηίδα μπήκαν στο φως στην άλλη άκρη της αβύσσου.<br/><br/>****************************<br/><br/><br/><br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-7659535869819229672008-09-07T03:33:00.004+03:002008-09-12T06:15:41.541+03:00Μυθάστριοι Χαρακτήρες<div align="justify">Δεν θυμάμαι πότε άρχισε η Μυθαστρία να είναι "σύμπαν" αντί για ένα απλό σέτινγκ για διάφορες ιστορίες που έγραφα μικρός.<br/>Υποθέτω πως όταν οι χαρακτήρες ξεπέρασαν τους χίλιους...<br/>Όμως εκείνοι οι παλιοί χαρακτήρες ήταν πιο κοντά σε ήρωες κόμικς, παρά στα αλλόκοτα υπερκόσμια όντα στα οποία εξελίχτηκαν αργότερα.<br/>Τότε απλά τους σχεδιάζα, τώρα πια τους αντιλαμβάνομαι αλλιώς, και ο τρόπος "δημιουργίας" τους έχει επίσης αλλάξει.<br/><br/>Τώρα οι νέοι χαρακτήρες, εκτός αυτών που "γεννιώνται" στη διάρκεια της συγγραφής μιας ιστορίας, ξεκινούν σαν ένα "φλας" έμπνευσης, ένα όνομα, μια εικόνα, μια ιδέα, μια κατάσταση. Μερικές φορές ακόμα κι όταν κοιμάμαι.<br/><br/>Όχι, δεν είναι ούτε "πνευματικοί οδηγοί", ούτε κάνω κανενός είδους "channeling"! Μερικοί είναι εξωγήινα όντα, άλλοι πιο ανθρώπινοι και άλλοι, που είναι και οι πιο ενδιαφέροντες, βρίσκονται τόσο μακριά από την ανθρώπινη εμπειρία, ώστε να είναι πραγματικά "εξωκόσμιοι"!<br/>Ακριβώς αυτό το εξωκόσμιο, εκτός ανθρώπινης εμπειρίας είναι που εκφράζεται συχνά μέσω των παράξενων ονομάτων τους, που δείχνουν περισσότερα κάποια χαρακτηριστικά τους όπως θα τα αντιλαμβανόταν ένας άνθρωπος, μια σκιά τους δηλαδή, μια "σιλουέτα" της πραγματικής τους φύσης.<br/><br/>Κάθε όνομα λοιπόν, όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται περικλείει ένα βαθύτερο νόημα, μια ιδιότυπη λογική, την οποία κι ο ίδιος ανακαλύπτω σιγά-σιγά καθώς όλοι αυτοί οι χαρακτήρες εξελίσσονται μέσα στο νου μου, ειδικά μετά το 2002 όταν έγινε ένα μικρό "singularity event" στη δημιουργία της Μυθαστρίας - τότε που απέκτησε και το όνομα "Μυθαστρία" - και εμφανίστηκαν όλοι αυτοί οι νέοι χαρακτήρες, μαζί με τους παλαιότερους βέβαια! <br/><br/>Στους "κόμβους" της Μυθαστρίας στο σύμπαν γίνονται οι συναντήσεις τους, και συχνά όντα απίστευτα διαφορετικά μεταξύ τους συζητούν για δεκάδες ή και χιλιάδες θέματα συγχρόνως, με τρόπο "ολογραφικό" και όχι γραμμικό, όντα από το παρελθόν και το μέλλον, από άλλους κόσμους και διαστάσεις. <br/>Σε ένα συνεχές, δυναμικό σύμπαν χιλιάδες καταστάσεις ξετυλίγονται και οι συναντήσεις των Μυθάστριων μελών - σε αντιπαράθεση εδώ με πιο ανθρώπινους χαρακτήρες που ζουν μεν στο σύμπαν της Μυθαστρίας αλλά δεν είναι Μυθάστριοι - θα ακούγονταν σαν ένα υπόκωφο βουητό που προέρχεται από τον ουρανό και θα θύμιζε μια πολύ απόμακρη χορωδία ή ίσως τον "ήχο" από την εποχή της δημιουργίας του σύμπαντος.<br/><br/>Μια λίστα λοιπόν από αρκετά τέτοια ανομοιογενή όντα παρουσιάζω εδώ, για να πάρει κάποιος μια γεύση από μια πραγματικά "μεγάλη" συνάντηση των Μυθάστριων σε κάποιο από τους πολλούς και συνήθως αόρατους κόμβους της Μυθαστρίας που υπάρχουν στο σύμπαν. <br/>Σε μερικά από τα μέλη γράφω και κάποια πληροφορία για τη φύση τους και την καταγωγή τους. Άλλους πάλι, όσοι έχουν διαβάσει τις ιστορίες που έχω γράψει θα τους θυμούνται, ενώ κάποιοι θα εμφανιστούν σε μελλοντικές ιστορίες.<br/><br/>Αλλά υπάρχουν και μερικοί που ούτε και γω ξέρω τι ρόλο παίζουν! Απλά ξέρω πως όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, όπως έχει γίνει κάμποσες φορές ως τώρα, θα "μου πουν" ποιοι είναι και συχρόνως θα είναι ακριβώς και οι χαρακτήρες που θα "απαιτήσουν" να συμμετάσχουν σε κάποια ιστορία μου! <br/>Να τονίσω και πάλι πως μιλάω μεταφορικά εδώ, και όχι κυριολεκτικά. Σαν συγγραφέας δηλαδή και "κοσμοπλάστης" και όχι σαν... "μέντιουμ"!<br/><br/>Μέχρι τότε όμως, ο μόνος τρόπος για να πάρει κανείς μια ιδέα γι'αυτούς τους ιδιαίτερα περίεργους χαρακτήρες, είναι να "νιώσει" τα ονόματά τους, να τα πει μέσα στο νου του, να αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη ώστε κάθε όνομα να αποκτήσει ένα προσωπικό νόημα, σαν να άκουγε μια μουσική συγχορδία αποτελούμενη όχι από νότες αλλά από λέξεις!<br/></div><br/><span><strong><br/></strong></span><i><span><strong>Επικοινωνία. 0000-TOPOS. Διαστατικότητα 3-4-5-6-Χ-Χ-Χ-Χ.<br/><br/>Υπερχρονική ενδοσύνοψη 134-431-1-1-1-1-1-1. Δίαυλοι 2χ18.<br/><br/>Δίαυλοι. Διαδικτυακοί τόποι, τοπικές στρεβλώσεις. Ανταπόκριση. 566. <br/><br/>Δίαυλοι.<br/><br/>Συνομιλία: Aνοιχτή.<br/><br/>Από: Εντάσνα-Τέχνα προς 0000-TOPOS προς Υπερουράνια – Νεκτάνεβα<br/><br/>προς Ayrakt – Γαλάξια.<br/><br/><br/>Rotational/Seq: 223546795093839823989209837287973789736272867832098320-X-1.<br/><br/>Οικουμενικό Συμβούλιο Ασφάλειας. Ασφάλεια: Υπέρτατη.<br/><br/>Συντονιστής. 33-Β-Μ-144-L'Dedron/Kall'ora-1144.<br/><br/></strong></span></i><span><strong><br/><i><br/><br/></i></strong></span><span><span><strong><i>Μέλη σε επικοινωνία:</i><br/><br/><span>Μίριαμ της Ωκεάνα Dama Absoluta Mythastriana, Miriam Oceanae Mater-Pleiadica. </span> (Γνωστότατη Μυθάστρια). <br/><br/><span>Η Κενή στον Μεγάλο Ελκτήρα </span> (Μέλος της Μετάφωτης Ιεραρχίας).<br/><br/><span>Καναζίρια ντ'Εστρέλλα <br/><br/>Αροέλτρα<br/><br/>Ο Νεογνός <br/><br/>Το Διάμεσο<br/><br/>Στυλίσσα-Λα ΙΙΙ </span><br/><br/><span>Αελιδάερα Γκεστάλτ ΡεΕλλάσων<br/></span><br/><span>Ένας Περιστρεφόμενος στην Υπερουράνια </span>(Μέλος της Μετάφωτης Ιεραρχίας). <br/><br/><span>H Yπερτάτη Εκστατικότης Του, Θαιιανός ο VIII εξ Εκστασιανής<br/><br/>Τύλ ο Αστροπηδηχτής<br/><br/>Καμπίρι, Πρόεδρος της Ροβίρια <br/><br/>Ο Ολολύζων Γαλάζιος Κότσιφας</span><br/><br/><span>Ηφαίστεια η Λυχνοφόρο</span>ς(Αλδία Ρόνοντ. Γνωστότατη Μυθάστρια.) <br/><br/><span>Δήμαρχος Βέχο-Ελ-Βορόρνα </span>(Κλώνος της παλιάς Δημάρχου της πόλης Βορόρνα, πρωτεύουσα<span><span>ς</span></span> του κυριότερου Παλαιού Κόσμου, Εντάσνα).<br/><br/><span>Ρέιν Βάλερυ αν'Ανταιρ (Παλιός Μυθάστριος από το διπλό κοσμο Ντάλοξ-Μεράνα. Πρώην εραστής της Μίριαμ της Ωκεάνα). </span><br/><br/>Εκείνοι του Τρίδυμου Λυκόφωτος (Μέλος/η της Μετάφωτης Ιεραρχίας).<br/><br/>Σίλβα/Ντίρντρα-Βασίλισσα-Αλλάστρια-λα/Γκαέλικα <br/><br/>Αννα-Ορλεάνα<br/><br/>Χρονο(ΜΑΛΛΟΝ)ταξιδιώτης από το οχιΠοτέισωςΠάντα (Μυθάστριος από κάποιο μέλλον πολύ πέρα από τον <br/>102ο αιώνα) <br/><br/>Η Αγρία Μανδραγόρα (Παλιά Μυθάστρια από την εποχή των Οικουμενιστών. <br/> Εξέλιξη της "Μαντραίικα")<br/><br/>μΙΑιΣΤΟΡΙαΙΡΟΤΣιΑΙμ <br/><br/>Υλλάρα, Πρέσβειρα της Ωρόρα (Ιρά-Λι Υλλάναα) <br/><br/>Χρονο(ΣΙΓΟΥΡΑ)περιηγήτρια από το οΧιΠοτέαλλά <br/>ναιΜΠΟΡΕΙπάντα. (Μυθάστρια από κάποιο μέλλον πολύ πέρα <br/>από τον 102ο αιώνα) <br/><br/>Χουάσταρ-Μπαλούρ <br/><br/>0000- Μεγάλη Λευκή Μητέρα Λ'Ντέντρον/Καλλ'Ορα-0000 (Σημαντικότατη Μυθάστρια). <br/><br/>Εστελίων Πλέξους<br/><br/>Eλλάσων παρατηρητής: 30-O-16m75-Daan Athenaeus-1960 <br/><br/>Ροβιρίων ο Αναρχικός<br/><br/>Zeitgeist Μυθαστρία Κύκλος 1.<br/><br/>Temporalium Group 4<br/><br/>Eγρηγορός Tkayra-sur-Aana<br/><br/>Nτιζζίνρα Τενεμπρόζα<br/><br/>Λούνα Λεβάνα (Μυθικό ον σχετικό με τη Σελήνη από κάποιο πεδίο πραγματικότητας στο Systema Alternus) <br/><br/>Ραψωδία σε Λα Ελλάσoνα Flat<br/><br/>Ουρανοφέρων Ραψωδός της Incognisata<br/><br/>Cenerentola 4 Leitmotif 4<br/><br/>KuleKugletKring-Δέκα Φωτεινά Αστρα-CircleKyklosCycle (Μέλος της Μεταφωτης Ιεραρχίας).<br/><br/>Ο Υπέρτατος Ωκεανός του Νεφελίριαλ (Μυθάστριος πλανήτης όπου η νοημοσύνη εξελίχθηκε σε σύνολα ώσπου όλος ο πλανήτης έγινε ένα νοήμον ον).<br/><br/>MagiCausaLineator the Probsible (Πιο γνωστός σαν ΜαγΑιτιοΓραμμιστής ο Πιθανός. Παράξενος Μυθάστριος που ταξιδεύει στο χρόνο και σε άλλες διαστάσεις).<br/><br/>Εγρηγοριοφόρος από/προς-Galaxàina-προς/από Εγρηγοριοφόρο<br/><br/>ΕκείνΗ(ος) που (ζει/είναι) (σ)το Κατώφλι των Ορέων του Τ…..!<br/><br/>ΣυνΣημειολΑισθησία μιaς Λογικής Μηδενι(στι)κής Αυθυπαρξίας<br/><br/>Aστραία <br/><br/>Ego E(r)go Solipsistus E(r)go Ego<br/><br/>Η Αγνή Πόρνη της Λευκής Τρύπας (Οντότητα-φρουρός στο κέντρο του γαλαξία. Μέλος της Μετάφωτης Ιεραρχίας).<br/><br/>Αεριήλ <br/><br/>Ανγκο Λαρέτα (Παλιός Μυθάστριος από την εποχή των Οικουμενιστών).<br/><br/>Μη-φευγαλέα Νοερή Μάγισσα του Μονο-Ιστού<br/><br/>Νοήμων Παβάνα για την Δελφίνη(Europa)<br/><br/>Άνταμ Σολάριους Ντέητον (Ερευνητής ΑΤΙΑ στην αρχή του 21ου αιώνα. Έρχεται σε επαφή με τη Μίριαμ της Ωκεάνα στη Γη. Από ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα).<br/><br/>Μαντάμ Lunadies (Γνωστή και σαν Moonday Solarius Dayton. Αδελφή του Άνταμ και του Στύγους).<br/><br/>Στύγους Ντέητον (Αδελφός του Άνταμ και την Μούννταιη. Ερωτεύεται τη Μίριαμ).<br/><br/><span>Dame Cadmeila deSamothrace di Antastria<br/><br/>Conte Daano deAtenas di Antastria<br/></span><br/><span>Θέα Γάλλης η Νέα Θεά (</span>Ελληνίδα χρονοτραξιδιώτης από τον 41ο αιώνα).<br/><br/>Τ<span>ριστλάνα, Regina Mundi Minuscularum<br/><br/>Λάμπων-Μη-Λάμπων Φακός στον Κύκνο Χ-1<br/><br/><span>Ο Μάγος από τον Χρονοβίωνα Lyle Wizdum</span> ("Μάγος" μεταξύ 60ου και 88ου αιώνα. Φίλος του ΜαγΑιτιοΓραμμιστή του Πιθανού).<br/><br/><span>H Mάγισσα Νινευή από τον Χρονοβίωνα Nineveh Wizdom </span>("Μάγισσα" μεταξύ 60ου και 88ου αιώνα. Φίλη του ΜαγΑιτιοΓραμμιστή του Πιθανού).<br/><span><br/>Ιδεαυτός Ανθονομαζόμενος</span><br/><br/>Το Φά(ντα)σμα των Αστεροειδών του Βέγα</span><br/><br/><span>Υποδιαστατικός Είρων Αρλεκίνος<br/><br/>Χλομή Χροιά Χωροχρονικής Αχλύος<br/><br/>Τεβέριος Άκκων ο Κρονιδεύς ΙΙ<br/><br/>Οι Χορευτές στο Κοσμικό Αυγό (Μέλος της Μετάφωτης Ιεραρχίας) <br/><br/>Βallerina Cosmica Assoluta </span>(Timèa Τìlvara Altavìscaya. Μπαλαρίνα στον 88ο αιώνα).<br/><br/><span>2-Λιθίων-2-Ζιρκόνια-4-Ουράνια-1-Χλώριξ-6<br/><br/>Σφαίριξ Τροχειοδεικτωπία Πρωτεύων ο Μόνος<br/><br/>Σκιοφύλαξ (Μαδράς Βαρανάζ)<br/><br/>Ξανθίππη Ιοκάστη Μαδριγάλ<br/><br/>Μπάντου Ορίσσα (Μάγισσα)<br/></span><br/><span>Angelico Serenitatis Ubraliensis<br/><br/>Kλαιρομοντίνη Τ’Ζακάβρη<br/><br/>Λουμίνα<br/><br/>Τζαξονίκη LaDama<br/><br/>O Γλωσσολόγος της Αλκυόνης-*Κάποια Φορά στον Πυρήνα*<br/><br/>Ενύπνιον Ενδελεχούς Εμβίου Εισβολέως</span><br/><br/><span>Φρουρός της Αποκλείουσας Υπερπύλης</span> ("Αγγελικός" Μυθάστριος, μέλος της Τριανδρίας των Πυλών)<br/><br/><span>Φρουρός της Εγκλείουσας Ενδοπύλης</span> ("Αγγελικός" Μυθάστριος, μέλος της Τριανδρίας των Πυλών. Φρουρός της Αστροπύλης στη Γη).<br/><br/><span>Φρουρός της Περικλείουσας Αστροπύλης</span> ("Αγγελικός" Μυθάστριος, μέλος της Τριανδρίας των Πυλών)<br/><br/><span>Μαχητής από Εκείνον τον Άρη</span><br/><br/><span>*StarlightStarbrightFirstStarISeeTonight*</span><br/><br/><span>Ιεραγός Οριάνα-Κυθερέα </span>(Γνωστή και μη εξαιρετέα Μυθάστρια).<br/><br/><span>Cadenza σε 8 Διαστάσεις Clef-C (Major)</span><br/><br/><span>Πριγκίπισσα της Πανδαισία</span> (Πριγκίπισσα ενός από τους Παλαιούς Κόσμους).<br/><br/><span>Danseur στη κρη του Γαλαξία (Sergio Teodai Rachmaninoff)</span> (Aπόλυτος χορευτής στον 88ο αιώνα).<br/><br/><span>Συνοχηίς </span> (Γνωστή και μη εξαιρετέα. Τεχνητό ον που ταξιδεύει στο σύμπαν. Μη ανθρώπινο, αλλά πολύ ευγενικό και γεμάτο περιέργεια).<br/><br/><span>Τζουλιάντρα LaStrega d’ Iridèa</span><br/><br/><span>Έων Ελεγειακός</span><br/><br/><span>Πάρμεν-Νίμβιαν Νικλάους του Nέμπιουλος</span> (Εκπρόσωπος του Παλαιού Κόσμου Νέμπιουλος).<br/><br/><span>Ρήγιλ Εσπίριτου (Asor)</span> (Παλιός Μυθάστριος από την εποχή των Οικουμενιστών).<br/><br/><span>Σκανδαλίσκα</span><br/><br/><span>Λυτρωμένη Ημι-Έκλειψις -(Dargriia)-</span> (Εξέλιξη της σκοτεινής πρώην εχθρού της Μυθαστρίας Νταργκράια).<br/><br/>Ω-Solaria(us)-ΠανΜεγίστη (Τεχνητή Νοημοσύνη, αποτελούμενη από κάθε ζωντανό, φυσικό ή τεχνητό ον, του ηλιακού συστήματος στον 102ο αιώνα).<br/><br/><span>Ω-V(β)ioλana Νukλέus-Atoμik(ρυσtal)os (ιRρTTMc)Kόmβος10x6</span> (Ον προερχόμενο από ένα μέλλον πολλά δισεκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, όταν το σύμπαν κοντεύει να "σβήσει").<br/><br/><span>Θυάελλα Συβαρίτικα από την Αεόλια</span><br/><br/><span>Δόκτωρ Γουίλλιαμ Ντεοντόριξ Ντελλ </span>(Δόκτωρ Ντι. Επιστήμονας-αλχημιστής στην Αντάστρια του Systema Alternus).<br/><br/><span>Σινιορίνα Λαφίττα Ντεοντόρικα Ντελλ</span> (Κόρη του επιστήμονα Δόκτωρ Ντι από την Αντάστρια. Δεινή μυστικίστρια. "Φόκους" της τα φύλλα του τσαγιού). <br/><br/><span>Βάρλερε της Αααγκόγκα</span> (Πρίγκιπας, ταξιδιώτης του διαστήματος στο σύμπαν του Systema Alternus). <br/><br/><span>Μεγαλειοτάτη Syràlina, Imperatrix Illiastrae et Fosfori</span> (Βασίλισσα της Αφροδίτης "Ιλλιάστρα" και του Ερμή "Φωσφόρου" στο Systema Alternus).<br/><br/><span>Μια Νυχτερινή Φαινώ</span> (Ίσως μια Φαινώ από κάποια μελλοντική εποχή).<br/><br/><span>Spiritus Totalis Ielviriae </span><br/><br/><span>Ιδεανάκλαση του Αλυσοδεμένου Περιστεριού</span><br/><br/><span>Ο Αετιδέας</span><br/><br/><span>Λυκ(oelί)σκος</span><br/><br/><span>Ανζελυρίκ-στο-Μονοπάτι</span> (Από την Ινκογκνιζάτα. Φίλη και σύντροφος του Αρμαδίλλο και της Άλω. Συναισθησιακή Μυθάστρια).<br/><br/><span>Αdam Homunculus Sexus</span><br/><br/><span>Χ(Ευ)*α*(υΕ)χ</span><br/><br/><span>Oυσιάστερ Παλλόμενος</span><br/><br/><span>Σερ Σερπεντίν</span> (Ηγουμένη, μέντορας της Οριάνα-Κυθερέα. Πολύ παλιά Μυθάστρια. Ημιερπετοειδής).<br/><br/><span>Οντέστα Ο'Ντέστινα</span> (Εξελιγμένη πνευματική δάσκαλος από την Αντάστρια).<br/><br/><span>Kόρνελ </span>(Σκεπτικιστής από την Αντάστρια στην ανέκδοτη ιστορία "Ο Κόρνελ, η Λαφίττα και τα Φύλλα του Τσαγιού).<br/><br/><span>*Aρ*ία </span>(Μούσα και εμμονή του Βάρλερε της Αααγκόγκα. Τα αστεράκια στο όνομα της δείχνουν ήχους που δεν μπορούν να παραχθούν στο φυσικό σύμπαν).<br/><br/><span>O Μη-Νοερός Μάγος του Εξω-Ιστού Σελέσταν (από τον 102ο αιώνα)</span><br/><br/><span>Ελέγκτρια Mελλονδίκαια ExTemporannea η Δεύτερη</span> (Χρονοελέγκτρια στον Κόμβο "Χρονοπλέγμα-88" του 88ου αιώνα).<br/><br/><span>Ντίβμπολ Έρικ Παλιζάνα</span> (Παλιός Μυθάστριος από την εποχή των Οικουμενιστών). <br/><br/><span>Χρυσάορα </span><br/><br/>Ξαβιόλα Χερμπάλια (Μάγισσα από την Αντάστρια του 21ου αιώνα).<br/><br/><span>Xρονοροή(Εντός)-ΈναΟν-(Εκτός)Χρονοροή (Αθάνατη τεχνητή νοημοσύνη)</span><br/><br/><span>Ζόλιου Uccellis</span><br/><br/><span>Nexus ο Τροβαδούρος<br/><br/>Darquinia 4Phase4</span><br/><br/>Μη-Μόνος Περιπλανώμενος με την Άηχη Σάλπιγγα <br/><br/><span>Ενοκυψέλη-----Σπερμάτομο Α1</span><br/><br/><span>Ζodiacus Coruscantis (Zωδιακός Σπινθηροβόλ</span>ος)<br/><br/><span>Singulara (Secondaria) Undulantis</span><br/><br/><span>Λoυσίνθια Ρίβερμουν</span> (Μάγισσα από τον ενδοδιαστατικό κόσμο Χλωρίνα).<br/><br/><span>Αν-ομβριανή Πλουβία</span> (Από το Systema Alternus)<br/><br/><span>Φαινομένα Ντελλ’Ουράνο</span><br/><br/><span>Σ(h)άλλα Καμαρούσα</span><br/><br/><span>Νοβιλίμπρα Βίονοτ</span> (Κυβερνο-ντετέκτιβ στον 30ο αιώνα. Πιθανόν cyborg). <br/><br/><span>Βέντιλ’Ινφ’Χαούτ </span> (Δεξί χέρι της Νοβιλίμπρα Βίονοτ στον 30ο αιώνα. Απατεωνάκος).<br/><br/><span>Aρχιπύραος Μεγασθενής</span> (Μάλλον Ελληνικής καταγωγής από κάποιο πολύ μακρινό μέλλον, ίσως από τον 102ο αιώνα).<br/><br/><span>Φαινώ της Νεκτάνεβα </span>(Γνωστή και μη εξαιρετέα, αρχιέρεια του Φαιναϊκού Τάγματος)<br/><br/><span>Σύλφιους Ο'Θένααν Γκλοριάνα</span> (Παράξενο, χαοτικό πλάσμα, άλλοτε φιλικό, άλλοτε εχθρικό - κυρίως προς αρσενικά όντα - μάλλον τεχνητό που ζει μέσα στο "υλικό του χρόνου". Η "Νέμεσις" της Ελέγκτριας ΕξΤεμποράνεα)<br/><br/><span>Άλως</span> (Φίλη και σύντροφος του Αρμαδίλλο και της Ανζελυρίκ. Κυβερνήτης ενός πλοίου-χαμαιλέοντα)<br/><br/><span>Αρμαδίλλο</span> (Φίλος της Άλω και της Ανζελυρίκ. Μη ανθρωποειδής.)<br/><br/><span>Ιάιτκχου-Ιαλέ</span> (Πλοίαρχος του Άτουν'Ιονχάινε, γνωστού και σαν Σείριος-5)<br/><br/><span>Eλίχου της Ωκεάνα Γκαλάκτικα</span> (Ιερέας στην Ωκεάνα)<br/><br/><span>Μαντάμ Λεονέσσα Κορδρίλια Χάρκνεςς</span> (Από τον 88ο αιώνα. Ειδική στα Αρχετυπικά Ψυχολογικά Πρότυπα όπως οι κάρτες Ταρώ)<br/><br/><span>Τζον Κάδμος</span> (Γνωστός και μη εξαιρετέος)<br/><br/><span>Μα-χάρνικχ'άϊγιε της Εονά </span>(Άτουν-Ιονχάινε. Σύζυγος του πλοίαρχου Ιάιτκχου-Ιαλέ)<br/><br/><span>Λουιζίνα Μοντρέ-ζίνα </span>(Μαθήτρια της Μαντάμ Χάρκνεςς, από την Αντάστρια του Systema Alternus στον 88ο αιώνα)<br/><br/></strong></span></span><span><strong><br/>*****<br/><br/>Copyright: Διονύσης Τζαβάρας 2008.</strong></span> <br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-41839883803143347202008-09-07T00:38:00.001+03:002008-09-13T22:51:01.703+03:00Κόμβοι της ΜυθαστρίαςΤο σύμπαν της Μυθαστρίας έχει γίνει, με το πέρασμα των χρόνων, τεράστιο. Η ιστορία της, αυτή τουλάχιστον με την οποία ασχολούμαι, ξετυλίγεται σε διάστημα 23 χιλιάδων ετών περίπου, από 12.000 χρόνια πριν το σήμερα, όταν η Μυθαστρία αποτράβηξε την<br/>επιρροή της από το γνωστό σύμπαν, μέχρι το έτος 10194 μ.χ. όταν έγινε απόλυτα ορατή και στη Γη, σαν ένα "singularity event" όπως κάθε φορά που εκδηλώνεται.<br/><br/>Είναι αναμενόμενο να μην μπορεί να περιγραφεί κάθε εποχή και κάθε χαρακτήρας σε ένα τόσο μεγάλο σύμπαν που εκτείνεται "ολογραφικά" στο Χώρο και στο Χρόνο, σε άλλες διαστάσεις και άλλα σύμπαντα.<br/>Έτσι υπάρχουν κάποιοι βασικοί "κόμβοι" στους οποίους εξελίσσονται οι περισσότερες ιστορίες και που κινούνται οι περισσότεροι χαρακτήρες, τόσο εκείνες που έχουν γραφτεί ολοκληρωμένα, όσο και οι επτακόσιες πενήντα περίπου συνόψεις ιστοριών που υπάρχουν σε σκονισμένα, παλιά τετράδια.<br/><br/>Οι κόμβοι αυτοί είναι:<br/><br/><strong>H Εποχή των Οικουμενιστών - (2000 χρόνια πριν από σήμερα, μέχρι σήμερα)<br/>-----------------------------------------------------------------------------------------------</strong><br/><br/>Η αρχική εποχή της Μυθαστρίας που λαμβάνει χώρα στο σύμπλεγμα εκατό περίπου κόσμων στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, γνωστοί σαν "Παλαιοί Κόσμοι". Η προσπάθεια εκατοντάδων παλαιών χαρακτήρων να επαναφέρουν τις αρχές της εξαφανισμένης Μυθαστρίας στο σύμπαν, βασισμένοι μόνο σε μύθους και προσωπικές αξίες.<br/><br/><strong>Η σημερινή εποχή<br/>--------------------------</strong><br/><br/>Κύριο κέντρο αυτού του "κόμβου" τα τεκταινόμενα στη Γη, ειδικά σε σχέση με το Τζον Κάδμο, και το σχέδιο της Μυθαστρίας για τον πλανήτη, αλλά και άλλες <br/> ιστορίες που δεν σχετίζονται με τη Γη.<br/><br/><strong>Εποχές του μέλλοντος<br/>------------------------------</strong><br/><br/>Ο 21ος αιώνας (μεταξύ 2022 και 2060) 24ος, 30ος, 88ος και 102ος αιώνας. Αν και διάφορες ιστορίες ή χαρακτήρες μπορεί να εξελίσσονται ή να προέρχονται από διαφορετικές εποχές, αυτοί οι 4 κόμβοι είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Ο 21ος αιώνας σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση της Μυθαστρίας στη Γη. Ο 24ος σηματοδοτεί μια μεγάλη καταστροφή στη Γη, ο 30ος σηματοδοτεί το τέλος της βίας στη Γη και τη δεύτερη εμφάνιση της Μυθαστρίας, ο 88ος είναι απλά ένας κόμβος όπου συμβαίνουν οι πιο "εξωτικές" και παράξενες ιστορίες της, ειδικά όσες σχετίζονται με το "τελικό σύνορο", το Αρχετυπικό Διάστημα, και ο 102ος είναι η εποχή που η Μυθαστρία γίνεται πια τελείως ορατή στη Γη και "τελειώνει" η γνωστή ιστορία της. Γνωστή σε μένα τουλάχιστον!<br/><br/><strong>The GNN News<br/>---------------------</strong><br/><br/>Αυτός ο κόμβος, ιδιαίτερα δημοφιλής, δεν είναι παρά τα νέα του Γαλαξιακού Νοοδικτύου (Galactic Noumenal News Network) από δεκάδες ή εκατοντάδες<br/> διαφορετικές εποχές του μέλλοντος, άλλους κόσμους και άλλες διαστάσεις κλπ.<br/>Είναι μικρές ιστοριούλες, συχνά εντελώς σουρεαλιστικές ή κωμικές, υπό μορφή νέων ενός μέσου μαζικής ενημέρωσης του μακρινού μέλλοντος.<br/><br/><strong>Το Systema Alternus<br/> -----------------------------</strong><br/><br/>Το "Εναλλακτικό Σύστημα" είναι το ηλιακό σύστημα μιας άλλης διάστασης, όπου συμβαίνουν οι πιο μυθικές/φάντασυ ιστορίες στο σύμπαν της Μυθαστρίας. Αν και το σύστημα αυτό έχει επαφή με το δικό μας σύμπαν, είναι μια "μονάδα", ένας "κόμβος" από μόνο του. Εδώ η μαγεία λειτουργεί και υπάρχει κανονικά - αν και πουθενά στο σύμπαν της Μυθαστρίας δεν υπάρχουν "θεϊκά όντα" - και δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας πολύ ανεπτυγμένης τεχνολογίας. Υπάρχουν όμως όντα που θα λέγαμε "μεταφυσικά", όπως εκφάνσεις θεοτήτων, νεράιδες και μάγοι και μάγισσες κλπ. Όμως ακόμα και τα παράξενα όντα που εμείς θα θεωρούσαμε θεϊκά, δεν είναι παρά πλάσματα με διαφορετική εξέλιξη από μας, σε ένα σύμπαν με κάπως διαφορε-<br/> τικούς νόμους από το δικό μας.<br/>Έτσι, όντα όπως οι Μάγισσες Αδελφές στην ιστορία "Η Μάγισσα των Κορακιών", ή η Γιαγιά Νύχτα και η Λούνα Λεβάνα στην ιστορία "Όταν το Φεγγάρι είναι Μπλε", πιθανότατα να κατοικούν στο παρελθόν της "Γης" αυτού του Εναλλακτικού Συστήματος - η οποία Γη εδώ ονομάζεται "Αντάστρια" - ή τουλάχιστον σε κάποια "μεταφυσική" διάσταση της Αντάστρια.<br/><br/>Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία για ένα άλλο άρθρο!<br/><br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-87408341244012770102008-09-06T21:19:00.001+03:002008-09-07T19:53:10.404+03:00Ταρώ και Μυθαστρία<div align="justify">Μια φίλη μου είπε κάποτε, όταν είχε διαβάσει κάποιες ιστορίες μου στο σύμπαν της Μυθαστρίας, πως αρκετοί χαρακτήρες τής θύμιζαν τις φιγούρες από τη γνωστή τράπουλα Ταρώ.<br/>Αν και η Μυθαστρία δεν έχει άμεση σχέση με την Ταρώ (που είναι πολύ βαθύτερο θέμα από την απλή και κακώς γνωστή μαντεία), ούτε βέβαια με οτιδήποτε το "μεταφυσικό" - παρ'όλο που η ταρώ δεν είναι αναγκαστικά κάτι το "μεταφυσικό" - η ιδέα μ'άρεσε και έτσι έγραψα έναν πίνακα με γνωστούς χαρακτήρες της Μυθαστρίας - που εμφανίζονται ήδη σε ιστορίες - και τις αντιστοιχίες τους με τα Μεγάλα Αρκάνα, και τις Αυλές της Ταρώ. Η λίστα δεν είναι ακόμα πλήρης και μπορεί να αλλάξει καθώς θα προστίθενται νέες ιστορίες και χαρακτήρες.<br/> Κάποια στιγμή ίσως κάνω πίνακα και με τα υπόλοιπα Μικρά Αρκάνα.<br/></div><br/><br/><span><span>Μεγάλα Αρκάνα<br/>--------------------</span></span><br/><br/><i><strong>0. Ο Τρελός/Ανόητος - Τζον Κάδμος<br/><br/>1. Ο Μάγος - ΜαγΑιτιοΓραμμιστής ο Πιθανός (επίσης ως Ανόητος)<br/><br/>2. Η Αρχιέρεια - Φαινώ της Νεκτάνεβα<br/><br/>3. Η Αυτοκράτειρα - Μεγάλη Λευκή Μητέρα<br/><br/>4. Ο Αυτοκράτορας - Πλοίαρχος Ιάιτκχου-Ιαλέ <br/><br/>5. Ο Ιεροφάντης - Ουρανοφέρων Ραψωδός της Ινκογκνιζάτα<br/><br/>6. Οι Εραστές - Τζον Κάδμος και Μαρία Εστελίτα <br/><br/>7. To Άρμα - Δίκτυο από Αστροπύλες/Μυθαστριανό Δίκτυο<br/><br/>8. Η Δύναμη - Μίριαμ της Ωκεάνα<br/><br/>9. Ο Ερημίτης - Ηφαίστεια η Λυχνοφόρος<br/><br/>10. Ο Τροχός της Τύχης - Μετάφωτη Ιεραρχία<br/><br/>11. Η Δικαιοσύνη - Zeitgeist Μυθαστρία Κύκλος(Ν-1)<br/><br/>12. Ο Κρεμασμένος - Ροβιρίων ο Αναρχικός<br/><br/>13. Ο Θάνατος - Εντροπία. Η σκοτεινή πλευρά της Μυθαστρίας.<br/><br/>14. Η Εγκράτεια - Συνοχηίδα<br/><br/>15. Ο Διάβολος - Διαστροκράτωρ Αυθιεράρχης Θαιιανός ο 7ος "Μπάαλορ"<br/><br/>16. Ο Πύργος - Η Γη σε διάφορες εποχές μεταξύ 2022 και 2975 μ.Χ.<br/><br/>17. Το Άστρο - Οριάνα-Κυθερέα<br/><br/>18. Η Σελήνη - <br/><br/>19. Ο Ήλιος -<br/><br/>20. Η Κρίση - Φρουρός της Εγκλείουσας Ενδοπύλης<br/><br/>21. Ο Κόσμος - Το Πολυδιαστατικό Σύμπαν της Μυθαστρίας<br/><br/></strong></i><strong><br/></strong><br/><br/><span>Μικρά Αρκάνα - Οι Αυλές<br/>-------------------------------</span><br/><br/><i><strong>Βασιλιάς των Ράβδων - Κάρλος ο μπρούχο <br/><br/>Βασίλισσα των Ράβδων - Σερ Σερπεντίν <br/><br/>Ιππότης των Ράβδων - Σύλφιους Ο'Θένααν Γκλοριάνα<br/><br/>Ακόλουθος των Ράβδων - <br/><br/>***<br/><br/>Βασιλιάς Κούπα - <br/><br/>Βασίλισσα Κούπα - Μαρία Εστελίτα<br/><br/>Ιππότης Κούπα - Ανντάνα Κάβορ<br/><br/>Ακόλουθος Κούπα - Άλβερ Στέλτον<br/><br/>***<br/><br/>Βασιλιάς των Σπαθιών - Ντάαν Ατενέους<br/><br/>Βασίλισσα των Σπαθιών - Λορελάι δε Ατένας<br/><br/>Ιππότης των Σπαθιών - Ελέγκτρια Μελλονδίκαια ΕξΤεμποράνεα η 2η<br/><br/>Ακόλουθος των Σπαθιών - <br/><br/>***<br/><br/>Βασιλιάς των Δίσκων - Άλαν Μπλέηντ<br/><br/>Βασίλισσα των Δίσκων - Μιντόρι Ντανιτζιάν<br/><br/>Ιππότης των Δίσκων - Άνταμ Άτκινς<br/><br/>Ακόλουθος των Δίσκων - Σλι'στυλίσσα</strong></i>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-55803513047722916822008-09-06T20:42:00.002+03:002008-09-11T07:05:21.518+03:00Τι είναι η Μυθαστρία;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAIC4BPXkI3EFxW5x2DbVM__C13o_vphf-bizEoCwIrLeJdTRzMZBqmRypL_VNf5CEBofrlh8O6fg-43ieOpQ9n5vrI_-66gZfSguz7F1kmcAjf7b8P2Ajqytq_Rrz5u0ZBcNkXbyQvYJP/s1600-h/2047338594_c3ad3f03d5.jpg"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAIC4BPXkI3EFxW5x2DbVM__C13o_vphf-bizEoCwIrLeJdTRzMZBqmRypL_VNf5CEBofrlh8O6fg-43ieOpQ9n5vrI_-66gZfSguz7F1kmcAjf7b8P2Ajqytq_Rrz5u0ZBcNkXbyQvYJP/s400/2047338594_c3ad3f03d5.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5244609242431347554" /></a><br/><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="justify"><div align="left"><div align="center"><div align="justify"><div align="left"><div align="left"><div align="justify"><div align="justify"><br/><br/>Τι είναι η Μυθαστρία; Eίναι το σύμπαν που "δημιουργώ" εδώ και 30 χρόνια. Είναι ένα σύμπαν επιστημονικής φαντασίας αλλά με αρκετά μυθικά στοιχεία, ή έστω μυθοπλασιακή "ευαισθησία" και λογική. <br/></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div>Αποτελείται από χιλιάδες χαρακτήρες, χιλιάδες κόσμους, πολλές ιδέες που αγγίζουν τα όρια πέρα του φυσικού - αν και όπως είπα είναι φανταστικό σύμπαν - για το οποίο έχω γράψει με τα χρόνια πολλές εκατοντάδες συνόψεις για ιστορίες.<br/><br/>Όμως τα τελευταία χρόνια μόνο, έγραψα κάποιες ολοκληρωμένες ιστορίες και ένα βιβλίο, ο δεύτερος τόμος του οποίου είναι στα "σκαριά". Μαζί με τις ιστορίες υπάρχουν και χιλιάδες σχέδια, χάρτες, ιστορίες των χαρακτήρων κλπ.<br/><br/>Σκοπός του ιστολογίου είναι να παρουσιάσω τόσο τις ιστορίες που έχω γράψει στο σύμπαν της Μυθαστρίας, σχετικά άρθρα, ίσως μια "εγκυκλοπαίδια" κάποια στιγμή, αλλά και άλλες ιστορίες εκτός Μυθαστρίας.<br/><br/>Για το τι ακριβώς είναι η Μυθαστρία παραθέτω ένα απόσπασμα από τον πρώτο τόμο του βιβλίου Τζον Κάδμος: Αθάνατος που σύντομα ελπίζω να εκδώσω (όταν τελειώσει και ο δεύτερος τόμος και αφού γίνει και ένα καλό γράψιμο ξανά σε κάποια σημεία με τεχνικές και άλλες αδυναμίες). <br/><br/>Όλο το κείμενο θα μπει και στο παρόν ιστολόγιο αλλά υπάρχει στο Science Fiction and Fantasy Board στη Βιβλιοθήκη, όπου μπορεί όποιος θέλει να το διαβάσει και κάθε δημιουργικό σχόλιο, επαινετικό ή κριτικό είναι καλοδεχούμενο, είτε εκεί είτε εδώ.<br/><br/><span><br/></span><i><strong><span>Η ίδια η λειτουργία της Μυθαστρίας, η ίδια η συνοχή της βασιζόταν, μεταξύ άλλων, στην αρχή του σεβασμού και της κατανόησης πως στο σύμπαν λειτουργούσαν τόσες διαφορετικές δυνάμεις και καταστάσεις, συχνά διακυβεύονταν τόσα πολλά που ένας Μυθάστριος, ένα ον εξελιγμένο είχε απόλυτη συναίσθηση των λεπτών ισορροπιών που κυβερνούσαν αυτόν τον ασύλληπτα περίπλοκο οργανισμό που λεγόταν Μυθαστρία. <br/><br/>Παρά τη φαινομενικά γραμμική, ανθρώπινη θα έλεγε κανείς, συμπεριφορά και στάση τους, ακόμα και τη μορφή τους – πιθανότατα ένα σύμπτωμα της «βύθισης» της συνείδησης τους στον κερματισμένο ψυχισμό των Γήινων – στην πραγματικότητα ήταν όντα εξαιρετικά διαφορετικά μεταξύ τους. <br/><br/>Όντα που είχαν ζήσει ήδη για πολλές χιλιάδες χρόνια και είχαν γίνει μάρτυρες της ανόδου και πτώσης πολιτισμών ολόκληρων, όπως η Μεγάλη Λευκή Μητέρα. Όντα που δεν ήταν καν «υλικά» σύμφωνα με τους περισσότερους ορισμούς της λέξης, όπως η Συνοχηίδα. Όντα από κόσμους απίστευτα εξελιγμένης τεχνολογίας, όπως ο Εστέλιων Πλέξους. Αλλά και ακόμα πιο πέρα, όντα που δεν ανήκαν, που δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως άτομα μέσα στο χωρόχρονο όπως ο ΜαγΑιτιοΓραμμιστής.<br/>Αλλά και όντα που ήταν κοντά στους ανθρώπους όπως η Ιεραγός Οριάνα-Κυθερέα.<br/><br/>Και αυτά τα όντα, πολλές χιλιάδες, ήταν σαν «πράκτορες», σαν δυνάμεις και «αγγελιαφόροι» της Μυθαστρίας που αποτελείτο από εκατομμύρια κόσμους και τρισεκατομμύρια όντα στο γαλαξία όπου βρισκόταν η Γη αλλά και απίστευτα πιο πέρα από αυτόν. <br/><br/>Αυτή η ένωση τόσο ανομοιογενών μορφών ζωής και νοημοσύνης βασιζόταν σε αυτή την αρχή του σεβασμού, μια αρχή που δεν αναγνώριζε «ανώτερο» και «κατώτερο», μεγαλύτερη ή μικρότερη εξέλιξη. Δεν ήταν παρά διαφορετικά σκαλοπάτια σε μια σπειροειδή κλίμακα που ανέβαινε ατελείωτα προς κάπου. Προς κάποιο μέρος, κάποιο ον ίσως, το οποίο όμως κανείς Μυθάστριος δεν θα τολμούσε να ισχυριστεί πως είχε φτάσει. <br/><br/>Κι ας υπήρχαν όντα που άθελά τους είχαν λατρευτεί σαν θεοί, ή όντα που παρουσίαζαν ιδιότητες που θα μπορούσαν να αποκαλεστούν «θεϊκές» κυρίως για το θαυμασμό και το δέος που προκαλούσαν, για το μεγαλείο της ίδιας τους της ύπαρξης. <br/><br/>Η Αγνή Πόρνη της Λευκής Τρύπας, για παράδειγμα, που «κατοικούσε» στο ακριβές κέντρο του γαλαξία, αν θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη «κατοικία» για μια συμπαντική δύναμη, μια ζωή δημιουργημένη πριν πολλά δισεκατομμύρια χρόνια που είδε τον ίδιο το γαλαξία να γεννιέται, άστρα να γεννιούνται να ζουν και να πεθαίνουν και να ξαναγεννιούνται σε ένα κοσμικό χορό μέσα από τα πρωταρχικά νέφη αερίων, σκόνης, και….πρόθεσης! <br/>Ένα ον, αν επρόκειτο για ον, μπροστά στο οποίο ακόμα και η Μεγάλη Λευκή Μητέρα δεν ήταν παρά ένα νεογέννητο μωρό. <br/><br/>Αυτές οι ιεραρχίες-που-δεν-ήταν-ιεραρχίες, είχαν επίγνωση των περίπλοκων σχεδίων που είχαν υφανθεί και υφαίνονταν ακόμα σε ολόκληρο το σύμπαν, από το ίδιο το σύμπαν. Συνδημιουργοί και συνδημιουργούμενοι, κάθε άτομο, κάθε ζωή είχε την ίδια αξία με κάθε άλλη παρά τις όποιες διαφορές σε κλίμακα εξέλιξης, δύναμης ή και αντίκτυπου από τις πράξεις του. <br/><br/><div align="justify">Η συνείδηση ενός λίθου σε μια αμμουδιά, η συνείδηση ενός ανθρώπου, η συνείδηση ενός νεογέννητου ζώου, η συνείδηση μιας οντότητας σαν την Αγνή Πόρνη της Λευκής Τρύπας είχαν τεράστιες διαφορές στην κλίμακα της εξέλιξης, αλλά παρέμεναν αναπόσπαστο κομμάτι ενός ζωντανού οργανισμού, άξιο σεβασμού. Η σύγκριση, η ίδια η ιδέα του συγκρητισμού έστεκε μόνο σχετικιστικά, μια που το μόνο απόλυτο ήταν η ζωή….και ο θάνατος.<br/><br/>Η βάση της Μυθαστρίας ήταν αυτή η αέναη πορεία προς την ενοποίηση της συνείδησης του ατόμου με το όλο, και η τελική συναίσθηση, η ανεμπόδιστη αναγνώριση, του όλου από το μέρος - το άτομο - αλλά και η συναίσθηση του μέρους από το όλο. <br/><br/>Αν κάποιοι αποκαλούσαν αυτή την κατάσταση ύπαρξης «θέωση», δεν ήταν ο όρος που χρησιμοποιούσαν οι Μυθάστριοι.<br/><br/>Πολλοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν αθάνατοι με την έννοια της συνεχούς επεκταμένης σωματικής και συνειδησιακής ατομικής ζωής. Αθάνατοι είτε με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που στον Λ’Ντέντρον Καλλ’όρα ονόμαζαν τηλε-προθετική, είτε λόγω της ειδικής τους βιολογίας – αν υπήρχε διαφορά ανάμεσα σε αυτά -, η σωματική αθανασία ήταν μια επιλογή. <br/><br/>Οι περισσότεροι Μυθάστριοι την δέχονταν. <br/><br/>Μερικοί μετά από χιλιάδες χρόνια είχαν προτιμήσει να φύγουν για μια ακόμα περιπέτεια στην αναζήτηση της γνώσης, αφήνοντας τα σώματά τους πίσω. <br/>Άλλοι είχαν την επιθυμία να ζήσουν μέχρι το τελευταίο άστρο να πάψει να λάμπει πολλά δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα. <br/><;br/>Για τη Μυθαστρία ο θάνατος ήταν μια πραγματικότητα, όχι όμως και ο φόβος του θανάτου.<br/><br/>Και τα μυστικά του κάθε Μυθάστριου όντος, μυστικά που δεν ήταν παρά μέρος κάποιου μη αποκαλυπτόμενου – λόγω αναγκαιότητας - σχεδίου, έκαναν μεν ένα γρίφο ακόμα δυσκολότερο να λυθεί, αλλά σίγουρα δεν ήταν μικροπρέπεια ή ζηλόφθονη κρυψίνοια το κίνητρο, γι’αυτό και τα μυστικά γίνονταν σεβαστά.<br/><br/></div></span></strong></i><strong><span><div align="justify"><br/></div></span></strong><span><i><span style="font-size:85%;">Photo: NGC 1977 Hubble Space Telescope - NASA</span></i></span><strong><span><br/></span></strong><span><br/><br/></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2246391768921437727.post-9203790135193986642008-09-06T03:47:00.000+03:002008-09-06T21:14:02.302+03:00Ύμνος στην Ηφαίστεια τη Λυχνοφόρο<br/><br/><i><strong>Απ’ των Τιτάνων των Αειφανών γεννήθηκες τη θεϊκή ανάσα,<br/>όταν διάπυρη η Γη στροβιλιζότανε στου άπειρου τους κύκλους. <br/>Μες τα πύρινα πελάγη χόρευες, εκστατική και παθιασμένη<br/><br/>Ω Ηφαίστεια!<br/><br/>Τότε που η ζωή δεν είχε ακόμα αναδυθεί και το Πυρ το Ηλιακό <br/>αγκάλιαζε τη μανιασμένη σφαίρα, <br/>εσύ και οι δικοί σου το ρυθμό τον δίνατε στον άγουρο πλανήτη<br/><br/>Ω Βολκάνα!<br/><br/>Στον κοσμικό χορό το Θείο, συντροφεύατε και δείχνατε στη Γη <br/>τ’αδέλφια της τα υπέρλαμπρα, το Θεϊκό το Φως που ανάψαν, <br/>τη μουσική που τον Υπερουράνιο Γαλαξία διέπει<br/><br/>Ω Πύρα Παντοδύναμη!<br/><br/>Τον λύχνο φέρουσα τ’αθάνατου Φωτός, απ’της Πηγής τη θεϊκή φωτιά αναμμένο,<br/>αιώνια τον δρόμο για να δείχνεις, απ’την Αρχή του Κόσμου, <br/>την Εκρηξη Χαράς, ως και το τέλος<br/><br/>Ω Ηφαίστεια, Βολκάνα, Ω Ήλια, Πύρα, Σάουλε, <br/>Ω Λυχνοφόρε!<br/><br/>Aστρόλαμπρη Θεά σ’αποκαλέσαν κάποιοι, χρόνους μετά,<br/>σε κόσμους αειφώτιστους, σαν τα παιδιά των άστρων σ’είχαν αγαπήσει, <br/>εσένα Λυχνοφέρουσα λατρεύαν, όχι απ’τη δική σου θέληση μα κείνων<br/><br/>Ω Πνέουσα Πηγή Δημιουργίας κι Ομορφιάς, <br/>Προεπιμήθεια Ύλη!<br/><br/>Κι όταν μετά, μετά από κύκλους τόσους που το κύτταρο σε γαλαξία ζωντανό μορφώνεται, <br/>ήσουν εσύ μαζί με άλλους που Φωτιά και Γή, <br/>Αέρας και Νερό, Αιθέρας, Πνεύμα και Ψυχή - και πάρα πέρα ακόμα - γίνατε, <br/>της Άαρχης Ζωής εικόνα για να φτιάξετε,<br/>όπως Εκείν(η)ο(ς) το’θελε απ’την αρχή του Χρόνου, απ’Αγάπη.<br/><br/>Ω Πλάνα Φευγαλέα!<br/><br/>Kι απ’την εικόνα αυτή μετά Μυθάστριο Όν σε είπαν, εσένα και πολλές μορφές νοήμονος Φωτός, <br/>φρουροί ακοίμητοι ψηλά, διαστάσεων άλλων κατοικούντες, <br/>Μυθάστριοι, <br/>την κλήση περιμένοντας του κάθε κόσμου, για να κληθεί κι αυτός μαζί, <br/>ένας με όλους να γενεί<br/><br/>Ω Πνεύμα του Πυρός - Εστία - Ηφαίστεια Υπερουράνια!</strong></i><br/><br/><br/><br/>Από το: "Somnio, ergo sum" Tόμος 1: "Πομπώδεις Ύμνοι μιας ατελούς στομφώδους ιδιο(ανευ)φυίας, Έργο 12", του Ορφικού Νεο-Καρτεσιανού, νοέκδοση Α, πόλη της Τκάϋρα-συρ-Άανα, Άϋρακτ, 4976 μ.Χ.<br/><br/>Unknownnoreply@blogger.com0